Richard Aldington (1892-1962) was a writer and poet from Portsmouth, England. He was an early associate of the Imagist movement.
To a Greek Marble
Πότνια, πότνια,
White grave goddess,
Pity my sadness,
O silence of Paros.
I am not of these about thy feet,
These garments and decorum;
I am thy brother,
Thy lover of aforetime crying to thee,
And thou hearest me not.
I have whispered thee in thy solitudes
Of our loves in Phrygia,
The far ecstasy of burning noons
When the fragile pipes
Ceased in the cypress shade,
And the brown fingers of the shepherd
Moved over slim shoulders;
And only the cicada sang.
I have told thee of the hills
And the lisp of reeds
And the sun upon thy breasts,
And thou hearest me not,
Πότνια, πότνια,
Thou hearest me not.
Απευθυνόμενος σε ένα ελληνικό μάρμαρο
Πότνια, πότνια [δέσποινα, αρχόντισσα, κυρά],
λευκή του τάφου θεά,
σπλαχνίσου τη θλίψη μου,
ω σιωπή της Πάρου!
Δεν είμαι σαν αυτούς γύρω απ’ τα πόδια σου,
με αυτά τα ενδύματα, την ευπρέπεια·
είμαι ο αδερφός σου,
που τον αγαπούσες παλιά, εγώ που τώρα σου φωνάζω
κι εσύ δεν μ’ ακούς.
Σου ψιθύρισα κάποτε, τότε που είχες τις μοναξιές σου,
για κείνες τις στιγμές μας στη Φρυγία,
τη μακρινή μας έκσταση από τα μεσημέρια που μας κατάκαιγαν,
όταν οι εύθραυστες φλογέρες
σίγησαν κάτω απ’ τον ίσκιο του κυπαρισσιού
και του βοσκού τα μελαχρινά δάχτυλα
κινήθηκαν στοργικά σε λεπτεπίλεπτους ώμους—
μονάχα ο τζίτζικας εκεί να τραγουδά…
Σου μίλησα για τους λόφους,
το ψεύδισμα της καλαμιάς,
τον ήλιο πάνω στον κόρφο σου
μα συ δεν μ’ ακούς.
Πότνια, πότνια,
δεν μ’ ακούς.
Ετικέτες: Αγγλία, Αρχαιότητα, Ελλάδα, Ποίηση
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.