Lembrança do mundo antigo
Clara passeava no jardim com as crianças.
O céu era verde sobre o gramado,
a água era dourada sob as pontes,
outros elementos eram azuis, róseos, alaranjados,
o guarda-civil sorria, passavam bicicletas,
a menina pisou a relva para pegar um pássaro,
o mundo inteiro, a Alemanha, a China, tudo era
tranquilo em redor de Clara.
As crianças olhavam para o céu: não era proibido.
A boca, o nariz, os olhos estavam abertos. Não havia perigo.
Os perigos que Clara temia eram a gripe, o calor, os insetos.
Clara tinha medo de perder o bonde das 11 horas,
esperava cartas que custavam a chegar,
nem sempre podia usar vestido novo. Mas passeava
no jardim, pela manhã!!!
Havia jardins, havia manhãs naquele tempo!!!
Memory of the Ancient World
Clara strolled in the garden with the children.
The sky was green over the grass,
the water was golden under the bridges,
other elements were blue and pink and orange,
a constable smiled, bicycles passed,
a girl stepped onto the lawn to catch a bird,
the entire world—Germany, China—
everything was tranquil around Clara.
The children looked at the sky: it was not forbidden.
Mouth, nose, eyes were open. There was no danger.
What Clara feared was the flu, the heat, the insects.
Clara feared missing the eleven o’clock tram,
She waited for letters slow to arrive,
She couldn’t always wear a new dress.
But she strolled in the garden, in the morning!
They had gardens, they had mornings back then!
Ανάμνηση του αρχαίου κόσμου
Η Κλάρα έκανε βόλτα στον κήπο μαζί με τα παιδιά.
Ο ουρανός ήταν πράσινος πάνω από το χορτάρι,
το νερό ήταν χρυσό κάτω από τις γέφυρες,
άλλα στοιχεία της φύσης ήταν γαλάζια και ροζ και πορτοκαλί,
ένας αστυφύλακας χαμογέλασε, ποδήλατα πέρασαν,
ένα κορίτσι πάτησε στο γρασίδι για να πιάσει ένα πουλί,
ο κόσμος όλος —η Γερμανία, η Κίνα—
τα πάντα ήταν γαλήνια γύρω απ’ την Κλάρα.
Τα παιδιά κοίταξαν τον ουρανό: δεν απαγορευόταν.
Στόμα, μύτη, μάτια ήταν ανοιχτά. Δεν υπήρχε κανένας κίνδυνος.
Αυτό που φοβόταν η Κλάρα ήταν η γρίπη, η ζέστη, τα έντομα.
Η Κλάρα φοβόταν μήπως χάσει το τραμ των έντεκα,
περίμενε γράμματα που αργούσαν να φτάσουν,
δεν μπορούσε πάντοτε να φορά ένα καινούριο φόρεμα.
Έκανε όμως βόλτα στον κήπο, το πρωί!
Είχαν κήπους, είχαν πρωινά τον καιρό εκείνο!
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.