Franz Wright (1953-2015) grew up in the Northwest, the Midwest, and California.
His father, James Wright, was also a poet.
To Myself
You are riding the bus again
burrowing into the blackness of Interstate 80,
the sole passenger
with an overhead light on.
And I am with you.
I’m the interminable fields you can’t see,
the little lights off in the distance
(in one of those rooms we are
living) and I am the rain
and the others all
around you, and the loneliness you love,
and the universe that loves you specifically, maybe,
and the catastrophic dawn,
the nicotine crawling on your skin—
and when you begin
to cough I won’t cover my face,
and if you vomit this time I will hold you:
everything’s going to be fine
I will whisper.
It won’t always be like this.
I am going to buy you a sandwich.
Στον εαυτό μου
Είσαι και πάλι στο λεωφορείο,
σκάβοντας σαν τυφλοπόντικας μες στη μαυρίλα
της Εθνικής Οδού αριθμ. 80 [που διασχίζει τις Η.Π.Α.],
ο μοναδικός επιβάτης
με ένα φως αναμμένο από πάνω του.
Είμαι κι εγώ μαζί σου.
Είμαι τα απέραντα χωράφια που δεν μπορείς να δεις,
τα φωτάκια στο βάθος
(σε ένα από αυτά τα δωμάτια
ζούμε οι δυο μας) κι είμαι η βροχή
κι όλοι οι άλλοι
γύρω σου κι η μοναξιά που αγαπάς
και το σύμπαν που αγαπάει εσένα συγκεκριμένα (ίσως)
και το καταστροφικό ξημέρωμα,
η νικοτίνη που σέρνεται πάνω στο δέρμα σου—
κι όταν αρχίσεις
να βήχεις, δεν θα καλύψω το πρόσωπό μου
κι αν κάνεις εμετό, αυτή τη φορά θα σ’ αγκαλιάσω:
«όλα θα πάνε καλά»
θα ψιθυρίσω.
Δεν θα ‘ναι πάντα έτσι.
Θα σου αγοράσω ένα σάντουιτς.
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.