Λίγο έξω από τα Ιεροσόλυμα βρίσκεται ο Κήπος της Γεσθημανή. Κατά τα χρόνια του Χριστού ήταν ένας ελαιώνας στον οποίο κατέφευγε συχνά ο Ιησούς για να προσευχηθεί. Γεσθημανή στα εβραϊκά σημαίνει “ελαιοτριβείο”. Ο τόπος εκείνος έμελλε να γίνει και το μέρος ταφής της Παναγίας και σ’ αυτό το σημείο βρίσκεται σήμερα ένας ναός αφιερωμένος στην κοίμησή της. Ελάχιστες ελιές έχουν απομείνει σήμερα από εκείνη την εποχή με τεράστιους κορμούς. Η Ελιά, το ευλογημένο δέντρο, που κάτω από τα κλαδιά του γονατιστός ο Ιησούς παρακαλούσε με θέρμη για όλο τον κόσμο.
Στον Κήπο της Γεσθημανή έκανε ο Ιησούς και την τελευταία και συγκλονιστικότερη προσευχή πριν το εκούσιο Πάθος. Μετά το Μυστικό Δείπνο έκανε τη διαδρομή των δύο περίπου χιλιομέτρων από το Υπερώο όπου διεξήχθη ο Μυστικός Δείπνος με τους έντεκα από τους μαθητές και κατευθύνθηκε προς τη Γεσθημανή. Φτάνοντας εκεί άφηνε πίσω του σταδιακά λίγο πιο πίσω τους μαθητές του για να μείνει μόνος και να προσευχηθεί. Ήταν η έντονη δυνατή προσευχή της αγωνίας. Ο ιδρώτας έτρεχε στο πρόσωπό του, η ανθρώπινη υπόστασή του φανερωνόταν, ενώ η Θεία Του υπόσταση θα Τον εγκατέλειπε στην διάρκεια του Πάθους. Έπρεπε να το αντιμετωπίσει σαν άνθρωπος, να ξεπληρώσει το τίμημα στο όνομα όλων των ανθρώπων. Θα έμενε μόνος από κει και πέρα, θα αντιμετώπιζε την πλήρη εγκατάλειψη από όλους, το πιο πικρό ποτήρι. Ο επευφημήσας όχλος κατά την είσοδο στα Ιεροσόλυμα, θα φωνάζει τώρα “Σταύρωσον Αυτόν”, οι ευεργετημένοι από Αυτόν θα εξαφανιστούν, οι μαθητές Του κι αυτοί θα δειλιάσουν και θα κρυφτούν, ο Πέτρος θα Τον αρνηθεί τρις, σε λίγο ο Ιούδας θα Τον προδώσει…
Δεν ήταν μόνο ο σαρκικός πόνος ή ο φόβος του θανάτου η αιτία για το ρηθέν “Απελθέτω απ’ εμού το ποτήριον τούτο”. Δεν θα μπορούσε ο Ιησούς να φοβηθεί το θάνατο, αλλά το πικρό ποτήρι ήταν η μεγάλη πίκρα για την αδικία , την σκληρότητα, την κακία, την αχαριστία, την πονηρία, την αγνωμοσύνη των ανθρώπων. Είναι μαζί η τεράστια θλίψη που αποκόμισε από τις άδικες κατηγορίες και την υποκρισία των Γραμματέων και των Φαρισαίων εις βάρος του. Είναι με λίγα λόγια ένα φορτίο τεράστιου βάρους με τα χαρακτηριστικά αυτά της ανθρωπότητας, του τότε, του μετέπειτα και του πάντα, που καλείται να σηκώσει στις πλάτες Του.
Σαν άνθρωπος λοιπόν αντιμετωπίζει τα διαχρονικά χαρακτηριστικά αυτά – κι όχι μόνο αυτά – της ανθρωπότητας, περνώντας το μονοπάτι αυτό της θλίψης για να βγει νικητής και να δώσει δύναμη κι ελπίδα σε όλους μας. Για όλες τις παρόμοιες καταστάσεις που θα βρίσκει πάντα μπροστά του ο άνθρωπος. Το είπε ο Ίδιος άλλωστε στην περίφημη φράση που συνοψίζει το ουσιαστικό μήνυμα για τον κόσμο τούτο:
” Εν τω κόσμω θλίψιν έξετε, αλλά θαρσείτε, εγώ νενίκηκα τον κόσμο!”
Ο Τάφος της Παναγίας στη Γεσθημανή
