Η συγκεκριμένη φωτογραφία του οικογενειακού αρχείου μας, με τις μέλισσες να τρυγούν άνθος κιχωρίου (πικραλίδα, ραδίκι, Chicory, Cichorium) νωρίς την άνοιξη, μου θύμισε ένα αγαπημένο μου απόσπασμα, του οποίου την ιστορία παραθέτω παρακάτω:
Στην τελευταία τάξη του Λυκείου, μας μοίρασαν ένα μικρό βιβλίο του Μεγάλου Βασιλείου με τίτλο «Προς τους νέους όπως αν έξ ελληνικών ωφελοίντο λόγων», με παραινέσεις για τη μελέτη των αρχαίων κειμένων. Κάποια στιγμή, ο θεολόγος, μας τα ζήτησε πίσω επειδή λέει ήταν ακατάλληλο για εμάς. Εγώ δεν το επέστρεψα, ήθελα να διαβάσω αυτό που δεν ήταν κατάλληλο για μένα. Παραθέτω μια σημαντική παράγραφο:
Μιλώντας λοιπόν για τις μέλισσες λέει: «Κατὰ πᾶσαν δὴ οὖν τῶν μελιττῶν τὴν εἰκόνα τῶν λόγων ἡμῖν μεθεκτέον. Ἐκεῖναί τε γὰρ οὔτε ἅπασι τοῖς ἄνθεσι παραπλησίως ἐπέρχονται, οὔτε μὴν οἷς ἂν ἐπιπτῶσιν ὅλα φέρειν ἐπιχειροῦσιν, ἀλλ᾿ ὅσον αὐτῶν ἐπιτήδειον πρὸς τὴν ἐργασίαν λαβοῦσαι, τὸ λοιπὸν χαίρειν ἀφῆκαν· ἡμεῖς τε, ἣν σωφρονῶμεν, ὅσον οἰκεῖον ἡμῖν καὶ συγγενὲς τῇ ἀληθείᾳ παρ᾿ αὐτῶν κομισάμενοι, ὑπερβησόμεθα τὸ λειπόμενον»…
Μτφρ: Πρέπει, λοιπόν (αὐτὰ τὰ συγγράμματα) νὰ τὰ σπουδάζουμε ἀκολουθώντας τὸ παράδειγμα τῶν μελισσῶν. Οἱ μέλισσες δὲν πετᾶνε σὲ ὅλα τὰ λουλούδια μὲ τὸν ἴδιο τρόπο. Κι ὅπου καθίσουν, δὲν κοιτᾶνε νὰ τὰ πάρουν ὅλα. Παίρνουν μονάχα ὅσο χρειάζεται στὴ δουλειά τους καὶ τὸ ὑπόλοιπο τὸ παρατοῦν καὶ φεύγουν. Ἔτσι κι ἐμεῖς, ἂν εἴμαστε φρόνιμοι. Θὰ πάρουμε ἀπ᾿ αὐτὰ τὰ κείμενα ὅ,τι συγγενεύει μὲ τὴν ἀλήθεια καὶ μᾶς χρειάζεται καὶ τὰ ὑπόλοιπα θὰ τὰ ἀφήσουμε πίσω μας.
Το πλήρες κείμενο με μετάφραση διατίθεται και στο http://users.uoa.gr/~nektar/orthodoxy/paterikon/basil_the_great_de_legendis_gentilium_libris.htm.
