Άρθρο της Άννας Τσιμπουκλή, εκπαιδευτικής Ψυχολόγου που δημοσιεύτηκε στο news247 (Αύγουστος 14 2013 11:55, http://news247.gr/eidiseis/gnomes/anna-tsimpoukli/aiwnios_toyristas.2370238.html)
Στο χωριό μου τουρίστα λέμε αυτόν που δε δεσμεύεται σε τίποτα, δε θέλει ευθύνες στην οικογένεια, πηγαίνει σπίτι του για φαί και ύπνο και το μόνο που τον νοιάζει είναι να περνάει καλά. Τα ρέστα δε του τα ζητάει κανείς γιατί η οικογένεια τον έχει αποδεχτεί ως έχει. Σαν τουρίστας έχει δίκιο να παραπονιέται για το service παρότι μπορεί ενίοτε ως μπατιροτούριστας να μην πληρώνει και πολλά για τον λογαριασμό.
Αναρωτιέμαι μήπως κάποιες φορές νοιώθουμε και εμείς τουρίστες στον τόπο μας. Σα να μη μας συνδέει τίποτα με αυτή τη χώρα πέρα από τον ήλιο, τη θάλασσα και τις απολαύσεις που μας προσφέρει ούτως ή άλλως απλόχερα και έτσι σα μόνο να ζητάμε χωρίς να δίνουμε ότι οφείλουμε.
Περπατάμε στις Αλυκές Θάσου με φίλους από τη Γαλλία. Στον αρχαιολογικό χώρο βλέπουμε παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Τουρίστες που θέλουν να είναι όσο ποιο κοντά γίνεται στο κύμα και στο μπαρ με τα σουβλάκια. Μερικοί, αρκετοί ευαίσθητοι, περιηγούνται μόνοι τους σε ένα υπέροχο αρχαιολογικό χώρο με μόνο οδηγό μια ταμπέλα. Οι Γάλλοι σχολιάζουν ότι θα μπορούσες να πληρώνεις ένα μικρό αντίτιμο για είσοδο στον αρχαιολογικό χώρο και βεβαίως είναι σοκαρισμένοι που μέρους αυτού έγινε πάρκινγκ. Λογικό! Πώς να διαφωνήσω! Να το παίξω χαλαρή; Καλά δεν τρέχει τίποτα! Ελλάδα είναι παρκάρεις όπου θες λόγω υψηλής νοημοσύνης ενώ εσείς οι κουτόφραγκοι κλπ; Άστο καλύτερα ποιώ τη πάπια… Κατά τα άλλα ο χώρος παρατημένος! Δε βαριέσαι… πέτρες που φυτρώνουν… τι τα θέλουν τώρα και οι Γάλλοι τα ερείπια; Δε πάμε για καμιά βουτιά και κανένα σουβλάκι … αλλά αυτοί εκεί. Και τι είναι αυτό και τι είναι εκείνο; Άμα ήξερα θα ήμουν ξεναγός monsieur! Από την άλλη γιατί οι αρμόδιοι δεν φρόντισαν να υπάρχει είσοδος και ξεναγός ειλικρινά δεν ξέρω μάλλον οφείλεται στο ότι τελικώς κανείς δεν είναι αρμόδιος για τίποτα σε αυτή τη χώρα οπότε για αυτό μας προέκυψε και το μαζί τα φάγαμε. Τώρα το κατάλαβα.
Αντίστοιχα μέρη αναξιοποίητα σε όλη τη Θάσο αλλά σίγουρα και σε πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. Οι φίλοι Γάλλοι που ενδιαφέρονται για τα αρχαία περισσότερο από τις ταβέρνες του νησιού, μου θυμίζουν ένα ταξίδι πριν δέκα χρόνια στη Ρουσιγιόν της Προβηγκίας στη Γαλλία. Επισκεπτόμαστε ένα χώρο εξόρυξης μεταλλευμάτων. Οι Γάλλοι έχουν αξιοποιήσει στο έπακρο αυτό που θυμίζει τα δικά μας Μεταλλεία της Θάσου με ξενάγηση, εκθεσιακό χώρο, επίσκεψη στο αναπαλαιωμένο εργοστάσιο, παιδαγωγικά παιχνίδια για τα παιδιά και ένα μικρό πωλητήριο στην έξοδο που αυξάνει τα έσοδα και καλύπτει το κόστος συντήρησης μαζί με το αντίτιμο εισόδου.
Περιγράφουν απλά την ιστορία και τη ζωή στο χωριό τους ώστε να την γνωρίσουν οι ξένοι και να τη θυμούνται οι ντόπιοι και κάπως έτσι η μνήμη μένει ζωντανή. Μέσα από τα μικρά πράγματα που μας συνδέουν με το χθες με σεβασμό και ανοίγουν το δρόμο για το αύριο με αξιοπρέπεια σε αντίθεση με κάτι κορώνες από γείτονες στην Αθήνα που νομίζουν ότι είναι η μετενσάρκωση του Απόλλωνα ενώ κατά τα άλλα μοιάζουν με λουκουμαδάκια. Προσωπικά βέβαια δε θα με πείραζε να είμαι η μετενσάρκωση της Αφροδίτης αλλά νομίζω ότι εάν το μάθει θα παρεξηγηθεί οπότε ας μείνω ως έχω.
Ευτυχώς μέσα στο χάος και στον σουρεαλισμό, μέσα στο θέατρο του παραλόγου που ζούμε καθημερινά, υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που έχουν όρεξη να μοιραστούν το κέφι τους χωρίς να νοιάζονται τι θα εισπράξουν και από ποιον.
Ο Κώστας αυτοδίδακτος γλύπτης στα Λιμενάρια μοιράζεται ότι ξέρει και αγαπάει με μεγάλους και παιδιά από όλο τον κόσμο που θέλουν να σμιλέψουν την πέτρα, το μάρμαρο και το ξύλο. Στο υπαίθριο εργαστήρι του μέσα στο δάσος μαζεύονται κάθε μέρα Άγγλοι, Γάλλοι, Πορτογάλοι και όλες οι φυλές του κόσμου, γέροι, νέοι και παιδιά και ο Κώστας τους δείχνει την τέχνη του, τους διαλέγει πέτρες και μάρμαρα και τους βοηθάει να χαράξουν το όνομα τους στο δημιούργημα τους. Ένα παρατημένο γυμναστήριο και ο εξωτερικός χώρος μετατρέπονται σε γκαλερί, σε χώρο ζωντανό, χώρο παιδείας, πολιτισμού και ανθρωπισμού με όλο το πνεύμα της ελληνικής φιλοξενίας. Εάν τον ρωτήσεις τι του οφείλεις σε διώχνει απαλά λέγοντας «άσε με σε παρακαλώ, τι λες τώρα;».
Είκοσι και πέντε χρόνια πριν μια γιαγιά στα Βατσιανά, το «Μεξικό της Ελλάδας» το νοτιότερο χωριό της Ευρώπης, στη Γαύδο αληθινά χορτάτη από τη ζωή μας δίνει και αυτή μαθήματα ελληνικής φιλοξενίας. Φτάνουμε με την παρέα στο σπίτι- καφενείο. Ξύλινη στέγη και χώμα για πάτωμα. Πίνουμε ελληνικό καφέ και ζεστή κόκα κόλα που πάει με όλα και έχει βρει το δρόμο και για τα Βατσιανά. Η γιαγιά μας φέρνει σύκα. Με την αφέλεια και το θράσος των είκοσι χρόνων ρωτάμε τι χρωστάμε για τα σύκα. Μας κοιτάζει όλο απορία «Μα αυτά φυτρώνουν στα δέντρα… πως μπορώ να ζητήσω λεφτά για κάτι που έφτιαξε ο Θεός…»;
Γυρίζω και σκέφτομαι. Που χάθηκαν οι αρχές και οι αξίες; Ποιοι είμαστε τελικά σήμερα; Πως βλέπουμε τη ζωή μας να περνάει στο βίντεο; Αιώνιοι τουρίστες χωρίς ευθύνη και άγχος για το αύριο ή με κυνισμό τελικά για τη ζωή; Δεκαεφτά ευρώ το καραβάκι για τη Δήλο! Πέντε ευρώ η είσοδος σε έναν από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς τόπους. Τι είναι τελικά ποιο σημαντικό; Το καραβάκι ή η Δήλος; Το jeep safari ή οι καταρράκτες στο δάσος; Η ξαπλώστρα και η ομπρέλα; Τα ξενοδοχεία- τούρτα παιδικών γενεθλίων με χρώμα ροζ-σομόν, που σε «προστατεύουν» από τους ντόπιους έτσι που δεν ξέρεις εάν είσαι στην Ελλάδα, στην Τουρκία, στην Ισπανία ή στην Αίγυπτο και οι μεζονέτες που φυτρώνουν στον αιγιαλό, το αλκοόλ που ρέει άφθονο και ο φτηνιάρικος σεξοτουρισμός ή οι Αλυκές; Εξαρτάται από ποια σκοπιά το βλέπεις. Πάντως ότι και να αποφασίσεις δυστυχώς ο λογαριασμός ήδη έφτασε και για τον αιώνιο τουρίστα αποδείχτηκε ακριβότερος!!