Ο παρακάτω μύθος είναι από το βιβλίο του Thurber, J. (1988). Μύθοι για την εποχή μας. Αθήνα: Νεφέλη. Χρησιμοποιήθηκε σε σεμινάριο για Εκπαιδευτικούς, τον Φεβρουάριο του 2001 με το γενικό τίτλο: “Εμείς και οι άλλοι: Ένα ταξίδι στη Χώρα της Διαφορετικότητας”, με συντονιστές τον Ευθύμιο Ιωαννίδη-Μαθηματικό και τον Κωνσταντίνο Κιουρτσή-Βιολόγο. Το συνολικό εκπαιδευτικό υλικό παρουσιάστηκε από τον Ευθύμιο Ιωαννίδη στο 1ο Πανελλήνιο Συνέδριο της Έδρας UNESCO του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, που πραγματοποιήθηκε στους χώρους του ΑΠΘ στις 14,15,16 Δεκεμβρίου 2011 με τον τίτλο: «Ο ρόλος των εκπαιδευτικών στον Πολιτισμό Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και Ειρήνης»
Τα Κουνέλια που φταίγανε για Όλα
Ακόμα και τα πιο μικρά παιδιά, θυμούνται ότι κάποτε ήτανε μια οικογένεια κουνελιών, που μένανε κοντά σε μια αγέλη λύκων. Οι λύκοι δήλωναν ότι δεν τους άρεσε ο τρόπος ζωής των κουνελιών. Οι λύκοι ήταν περήφανοι με τον δικό τους τρόπο ζωής.
Μια νύχτα, κάμποσοι λύκοι σκοτώθηκαν από ένα σεισμό και για το σεισμό κατηγορήθηκαν τα κουνέλια. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι, ότι τα κουνέλια κοπανάνε το έδαφος με τις πίσω πατούσες τους, προκαλώντας σεισμούς.
Μια άλλη νύχτα, ένας από τους λύκους σκοτώθηκε από έναν κεραυνό. Και πάλι κατηγορήθηκαν τα κουνέλια. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι, ότι όποιος τρώει μαρούλια, προκαλεί μπουμπουνητά.
Οι λύκοι, απειλήσανε ότι θα εκπολιτίσουν τα κουνέλια, αν δεν συμμορφώνονταν. Και τότε τα κουνέλια σκέφτηκαν να μετακομίσουν σε ένα έρημο νησί. Τα άλλα ζώα όμως, που μένανε πολύ μακρυά, τα κατακρίνανε τα κουνέλια και λέγανε: “Οφείλετε να μείνετε στον τόπο σας και να φανείτε γενναίοι. Ο κόσμος αυτός δεν είναι για φυγάδες. Αν σας επιτεθούνε οι λύκοι, εμείς θα προστρέξουμε. Να μην αμφιβάλλετε καθόλου για τη βοήθειά μας”.
Έτσι, τα κουνέλια πείστηκαν και συνεχίσανε να ζούνε δυο βήματα από τους λύκους, ώσπου μια μέρα έγινε μια τεράστια πλημμύρα και πνίγηκε μεγάλος αριθμός λύκων. Κατηγορήθηκαν τα κουνέλια για αυτό. Γιατί είναι γνωστό τοις πάσι, ότι καροτοτσιμπολογάδες με τα μεγάλα αυτιά, προκαλούν πλημμύρες. Και οι λύκοι -για τη δική τους προστασία – πέσανε πάνω στα κουνέλια και τα φυλάκισαν σε μια σκοτεινή σπηλιά.
Έτσι, για κάμποσες εβδομάδες τα κουνέλια δεν ακουγόντουσαν πουθενά και τα άλλα ζώα απαίτησαν από τους λύκους να τους εξηγήσουν τί είχε συμβεί. Οι λύκοι απάντησαν ότι τα κουνέλια είχαν φαγωθεί. Και ότι αφού είχαν φαγωθεί, η υπόθεση ήταν καθαρά εσωτερικό θέμα.
Τα άλλα ζώα όμως, προειδοποίησαν τους λύκους ότι υπήρχε περίπτωση να ενωθούν όλοι εναντίον τους, εάν αυτοί δεν παρουσίαζαν επαρκή δικαιολογία για τη γενοκτονία των κουνελιών. Οι λύκοι λοιπόν, τους παρουσίασαν τη δικαιολογία που ζητούσαν: “Προσπαθούσαν να φύγουν”, είπανε, “και ο κόσμος αυτός δεν είναι για φυγάδες”.
Έτσι τα άλλα ζώα ησύχασαν και ζήσανε όλοι καλά και μεις καλύτερα.