Φεβ 09

27

Σκέψεις για το ποίημα της Δήμητρας Χριστοδούλου: Για ένα παιδί που κοιμάται.

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΛΑΦΑΤΗΣ | 27 Φεβρουαρίου, 2009 | Γράψτε σχόλιο

Ο πολιτισμός της εξαθλίωσης

Άσφαλτος, το πολιτισμένο χώμα

των μεγαλουπόλεων πνιγμένο στη

λαμαρίνα και στο λάστιχο φτάνει

μέχρι τα φανάρια ….

Κι εκεί η αηδία, στιλοβάτες

άλλωτε πράσινοι κι άλλωτε κόκκινοι

στέκουν καρφωμένοι

στο τσιμέντο του διαζώματος

ανέκφραστοι, ασάλευτοι κι όμως στο κόκκινο

ένα σωρό εκφράσεις ένα κάρο

χειρονομίες και κινήσεις έντονες νευρικες, απότομες.

Δεν έχει έλεος αυτή η στάση

άν κοιτάξεις παραδίπλα πρώτα πάει

στα πίσω αυτοκίνητα ή στα μπροστινά

μετά παραπέρα το σίγουρο είναι ότι

κάποια στιγμή θα φτάσει και στο τζάμι σου.

Κάνεις πως δε βλέπεις παρακαλάς

να ανάψει το πράσινο όμως

έχει κι άλλα φανάρια ο δρόμος

και τα πεζοδρόμια στην Ομόνοια είναι

πολύ φαρδιά και οι γωνιές τους γεμάτες ακόμη

κι Εκκλησίες τις Κυριακές στο πλατύσκαλο

απέξω κάποιος θα κάθεται.

Σε κυνηγάνε από παντού με το χέρι απλωμένο

χωρίς ύφος λύπησης, χωρίς ύφος ζητιανιάς,

χωρίς ύφος μόνιμα.

Κι εσύ που λές πως θα ανατρέψεις τον κόσμο πού είσαι;

Κι εσύ με το τζάμι ανεβασμένο πώς ελπίζεις;

Κι εσύ χωμένος στην επιστήμη σου πώς ενδιαφέρεσαι;

ΠΗΓΗ: 2ο ΓΕΝΙΚΟ ΛΥΚΕΙΟ ΑΓ. ΑΝΑΡΓΥΡΩΝ



Θα πρέπει να είστε συνδεδεμένος για να υποβάλλετε σχόλιο.

Αφήστε μια απάντηση

«
»