«Διαμάντια που ομοιοκαταληκτούν με τη νύχτα»

…Δεν ξέρω αν για την ποίηση της Δήμητρας Χριστοδούλου έχει γραφτεί πως δεν είναι γυναικεία, θηλυκή – όταν με αυτό εννοούμε εύθραυστη, λυρική, ερωτική ή, και, τείνουσα, ως εξαρτημένη, να συμπληρωθεί από την εκτοπλασματική παρουσία τού ετέρου ημίσεος. Με ένα τέτοιο σκεπτικό, η δική της ποίηση είναι ανδρική ή, μάλλον όχι, είναι ανδρική και θηλυκή μαζί, το είδος εκείνο που δεν ντρέπεται και επιπλέον κατορθώνει να υποδυθεί πότε το ένα και πότε το άλλο φύλο. Θα προτιμούσα, πάντως, να τη χαρακτηρίσω ποίηση οντολογική ή ανασκαφική του ανθρώπινου βιώματος ή, απλά, λυδία λίθο. Γιατί πάνω σ’ αυτήν σπάνε τα μούτρα τους ναρκισσισμοί και ρητορείες εξίσου. Η Δ. Χριστοδούλου έχει σωθεί «από τον έρωτα της δικής της εικόνας».

Θα πρέπει να είστε συνδεδεμένος για να υποβάλλετε σχόλιο.