Το ιστολόγιό μας

Στο πλαίσιο του μαθήματος της Λογοτεχνίας και της διδασκαλίας του λογοτεχνικού έργου “Το καπλάνι της βιτρίνας” της Άλκης Ζέη δραματοποιήσαμε το πρώτο κεφάλαιο του βιβλίου “Οι βαρετές Κυριακές, ο Ίκαρος και η προπαίδεια” και το οπτικοποιήσαμε δημιουργώντας τη δική μας ταινία. Οι μαθήτριες του Α2: Δανάη Ι., Ευαγγελία Δ., Μαριάννα Κ.

“Το καπλάνι της βιτρίνας” – Οι ζωγραφιές μας. 

Κωνσταντίνα Η., Α2 – Νικολέτα Α., Α1 – Γιάννης Δ., Α2 – Ερσίν Β., Α1 – Ελισάβετ Α., Α1 – Χρήστος Α., Α1 – Τριανταφυλλιά Η. & Αριστέα Δ., Α2, Κωνσταντίνα Β. & Μαρία Γ., Α1 –  Βάλια Κ., Α2

Οι δικές μας ιστορίες με πρωταγωνιστή το καπλάνι.

Ο ταξιδιώτης και το καπλάνι

Ο Άγγλος ταξιδιώτης Tomas Swing εδώ και 10 χρόνια ταξιδεύει σε όλον τον κόσμο. Τα υπέροχα πράσινα μάτια του έχουν δει πολλά πράγματα έως τώρα, από το πιο ερημικό νησί έως και την πιο πυκνοκατοικημένη χώρα. Πριν από λίγο καιρό, λοιπόν, αποφάσισε να πάει στην Ινδία και να επισκεφθεί το Ταζ Μαχάλ. Ήταν το όνειρό του!

Όταν έφτασε η ημέρα και επισκέφθηκε αυτόν τον επιβλητικό ναό, ένιωσε δέος και αμέτρητη χαρά. Συγκινημένος από το θέαμα, άρχισε να τραβάει φωτογραφίες. Καθώς φωτογράφιζε κάθε σπιθαμή του τόπου, αντίκρισε μπροστά του ένα τεράστιο και δυναμικό άγαλμα ενός πανέμορφου, ιερού καπλανιού. Αυτό που του έκανε περισσότερη   εντύπωση ήταν ότι το ένα μάτι  του ήταν μπλε και το άλλο μαύρο. Αργά το μεσημέρι, έφυγε εντυπωσιασμένος από τον ναό και με την κάμερα γεμάτη. Ήθελε όμως πριν φύγει να περιηγηθεί στα μεγάλα δάση της χώρας. Πήρε λοιπόν ένα σχετικά μικρό αυτοκίνητο από την είσοδο του δάσους και ξεκίνησε.

Τι να πρωτοφωτογραφίσει; Τα υπέροχα λουλούδια ή τα πανύψηλα δέντρα; Όμως ξαφνικά, η βενζίνη του αμαξιού τέλειωσε και κόλλησε ο Τomas στη μέση του δάσους. Το κινητό του δεν έπιανε σήμα και κανένας δε βρισκόταν εκεί για να τον βοηθήσει. Ξαφνικά, καθώς περπατούσε σε έναν κακοτράχαλο δρόμο, εμφανίστηκε μπροστά του ένας μαύρος, μοχθηρός και πεινασμένος πάνθηρας. Τα μάτια του ήταν κι αυτά μαύρα και γυάλιζαν από την πείνα. Πλησίαζε όλο και πιο κοντά στον Τomas, ώσπου ο άντρας έκανε το λάθος κι άρχισε να τρέχει τρομοκρατημένος.

Έτρεχαν για πολλά μέτρα, μέχρι που βρέθηκε σε ένα ξύλινο τείχος που έλεγε: «Απαγορευμένη περιοχή-αδιέξοδο». Ο ταξιδιώτης έβλεπε τον κατάμαυρο πάνθηρα να πλησιάζει όλο και πιο πολύ προς το μέρος του και εκείνη τη στιγμή ευχήθηκε να ήταν εκεί το καπλάνι για να τον σώσει. Ο Tomas πλέον μπορούσε να διακρίνει τα δόντια του πάνθηρα και τότε, σαν από μηχανής θεός, πήδηξε πάνω από το τείχος το καπλάνι! Μπήκε μπροστά από τον ταξιδιώτη και με ένα γενναίο του γρύλισμα έδιωξε τον πάνθηρα και έσωσε τον Τomas. Ο Τomas ήταν τόσο ευτυχισμένος και ανακουφισμένος που αγκάλιασε και φίλησε το καπλάνι τόσες φορές όσες και οι χώρες που είχε πάει! Ύστερα το καπλάνι τον βοήθησε να βγει από το δάσος και ύστερα χάθηκε πάλι μέσα σε αυτό…

Ο Τomas ύστερα από αυτήν την εμπειρία δεν ξαναπήγε στην Ινδία. Μια βδομάδα, όμως, μετά το συμβάν, αγόρασε έναν σκύλο όμορφο και μεγάλο και τον ονόμασε  «Καπλάνι» προς τιμήν του καπλανιού που τον έσωσε!

Δανάη Ι., Α2

Η Λάικα και το καπλάνι στο διάστημα

Στις 3 Νοεμβρίου του 1957  η Λάικα ετοιμαζόταν να γίνει πρωταγωνίστρια στην πρώτη επίσκεψη στο διάστημα. Όταν προετοίμαζαν τη Λάικα, το καπλάνι κατάφερε να τρυπώσει στο διαστημόπλοιο. Ο λόγος που το καπλάνι έκανε κάτι τόσο επικίνδυνο ήταν επειδή η Λάικα ζήτησε τη βοήθειά του. Έφτασαν χωρίς κανένα πρόβλημα στο φεγγάρι και σχεδίαζαν να μείνουν εκεί για δέκα ημέρες. Ενώ όλα κυλούσαν ομαλά, τη δέκατη μέρα λίγο πριν ξεκινήσουν για την επιστροφή τους στη γη, έπαθε βλάβη το διαστημόπλοιο και ήταν σίγουρο πως θα καταστραφεί.

Το καπλάνι ήξερε πως η Λάικα κινδύνευε να πεθάνει από τη βλάβη που θα προκαλούσε υψηλή θερμοκρασία μέσα στο διαστημόπλοιο. Καθώς το καπλάνι βοηθούσε τη Λάικα να επιζήσει, είχε το γαλάζιο του μάτι ανοιχτό. Όμως ενώ και οι δυο τους πάλευαν για τη ζωή τους, το καπλάνι άνοιξε το μαύρο του μάτι και τότε όλα άλλαξαν. Ξαφνικά το καπλάνι αποφάσισε να αφήσει τη Λάικα να καεί.                                          Κωνσταντίνα Η. – Αναστασία Ζ., Α2

Μια καινούρια ζωή

Μια φορά κι έναν καιρό στη μακρινή Αφρική ζούσε το καπλάνι με τη μητέρα του. Ζούσανε ευτυχισμένα στο δάσος ώσπου συνέβη κάτι το αναπάντεχο. Μια ηλιόλουστη μέρα, έτσι όπως έπαιζαν δίπλα στο ποτάμι, ξαφνικά ακούστηκαν ήχοι από ελικόπτερα. Ήταν κυνηγοί! Η μητέρα άρπαξε γρήγορα το παιδί και έτρεξε ακόμη πιο βαθιά στο δάσος. Οι κυνηγοί όμως έπιασαν τη μητέρα και εκείνη φώναξε στο τιγράκι να τρέξει ακόμη πιο γρήγορα, αυτό όμως δεν τα κατάφερε και το πιάσανε. Οι κυνηγοί τότε άφησαν τη μητέρα  και πήραν μαζί τους το τιγράκι, επειδή σκοπός  τους ήταν να το βάλουν σε ζωολογικό κήπο.

Μετά το πέρασμα πέντε χρόνων ο τίγρης, πλέον, αποφάσισε να φύγει από τον ζωολογικό κήπο και να βρει τη μητέρα του, που τόσο πολύ λαχταρούσε. Μαζί με τη βοήθεια των άλλων ζώων κατάφεραν και έσπασαν την κεντρική πόρτα και βγήκαν όλα έξω. Οι κυνηγοί έτρεχαν γρήγορα για να τα φτάσουν, αλλά ήταν τόσο αποφασισμένα, που κανείς δεν τα έφτανε.

Το καπλάνι μετά από πολλά χιλιόμετρα διαδρομής έφτασε σε ένα δάσος. Όλα του φάνηκαν οικεία και κατάλαβε πως αυτό είναι το σπίτι του. Ρωτούσε τους πάντες για τη μητέρα του και εκείνοι του είπαν πως πέθανε από την αγωνία της γι’ αυτόν. Το καπλάνι στεναχωρήθηκε, αλλά αποφάσισε να κάνει μια καινούρια αρχή στη ζωή του.

Λίγες μέρες μετά ζευγάρωσε με μια όμορφη τίγρη και έκαναν τη δικιά τους οικογένεια, δίνοντας όρκο πως τίποτα δε θα τους χωρίσει.

Τριανταφυλλιά Η. – Αριστέα Δ., Α2

Το καπλάνι του μουσείου

Στον ζωολογικό κήπο της Βουδαπέστης το 1845 ανάμεσα στα υπόλοιπα ζώα υπήρχε μια τίγρη της Βεγγάλης. Ήταν δώρο του Ινδού βασιλιά στον βασιλιά της Αυστροουγγαρίας, για τα γενέθλιά του.

Μια μέρα, ένας φύλακας πήγε να ταΐσει την τίγρη και για κακή του τύχη ξέχασε την πύλη ανοιχτή, με αποτέλεσμα να δραπετεύσει. Έτρεχε, έτρεχε, έτρεχε, ώσπου έφτασε στην όχθη του ποταμού Δούναβη. Μην ξέροντας πού να πάει, άρχισε να ακολουθεί το ρεύμα του ποταμού. Έτσι σιγά σιγά, έφτασε στα περίχωρα της Βιέννης. Εκεί, καθώς είχε ξεκινήσει η κυνηγετική περίοδος, το μέρος ήταν γεμάτο κυνηγούς. Έτσι, για κακή του τύχη, ένας κυνηγός, που βρέθηκε στον δρόμο του, τον πυροβόλησε με αποτέλεσμα να σκοτωθεί.

Ο κυνηγός, που είχε βγει προκειμένου να πιάσει ένα θήραμα για την οικογένειά του, μετέφερε το σκοτωμένο ζώο στην πόλη, για να μπορέσει να πουλήσει τη γούνα του και να πάρει κάποια χρήματα. Στο γουναράδικο που πήγε έτυχε να είναι εκεί μια αριστοκράτισσα που εντυπωσιάστηκε από το θήραμα του κυνηγιού. Ο άντρας της ήταν συλλέκτης ταριχευμένων θηραμάτων. Έτσι πρότεινε στον κυνηγό να το αγοράσει και αφού συμφώνησαν την τιμή και οι δυο έφυγαν ευχαριστημένοι για το σπίτι τους.

Ο άντρας της αριστοκράτισσας ταρίχευσε την τίγρη και την πρόσθεσε στη συλλογή του. Δυστυχώς, αυτός και η γυναίκα του μετά από λίγο καιρό πέθαναν. Επειδή δεν είχαν παιδιά, η συλλογή έμεινε αθέατη μέσα στο έρημο σπίτι για πολλά χρόνια…

Περίπου ενάμιση αιώνα μετά το 1845, το σπίτι αγοράστηκε από έναν πλούσιο έμπορο. Μπαίνοντας στο καινούριο του σπίτι, ο έμπορος ανακάλυψε τη συλλογή με το σπάνιο καπλάνι. Αντιλήφθηκε αμέσως την αξία του και το δώρισε στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης. Από τότε έως σήμερα δεσπόζει στην είσοδο του μουσείου και  το θαυμάζουν κάθε χρόνο χιλιάδες επισκέπτες.                                                                            Μαριάννα Κ., Α2

Το καπλάνι και το μικρό παιδί

Κυριακή πρωί και ξυπνάω στην αγκαλιά της γιαγιάς μου. Είχα μείνει το βράδυ εκεί, γιατί οι γονείς μου είχαν πάει σε πάρτι, όμως είχαν αργήσει ανησυχητικά  πολύ για να έρθουν. Την ησυχία του σπιτιού διακόπτει απότομα ο επίμονος ήχος του κουδουνιού της εξώπορτας. Με χαρά τρέχω να αντικρίσω τα αγαπημένα πρόσωπα των γονιών μου. Προς έκπληξή μου όμως βλέπω έναν σοβαρό άντρα με στολή αστυνομικού.

– Πού είναι η γιαγιά σου; με ρωτάει.

Η γιαγιά ακούγοντας και αυτή το κουδούνι είχε έρθει προς την πόρτα αγκαλιάζοντάς με προστατευτικά, σαν να προαισθανόταν το κακό που είχε συμβεί.

-Τι συμβαίνει; ρωτάει η γιαγιά με ανήσυχο βλέμμα.

-Δυστυχώς έχω δυσάρεστα νέα. Έγινε ένα τροχαίο και τα παιδιά σας έχουν εμπλακεί σε αυτό.

Η γιαγιά καταρρέει, αλλά εγώ πρέπει να φανώ δυνατός. Και οι δύο μου γονείς είναι πλέον νεκροί και εγώ είμαι μόνος με μόνο στήριγμά μου την προχωρημένη σε ηλικία γιαγιά μου.

Οι επόμενοι δύο μήνες ήταν οι πιο δύσκολοι της ζωής μου. Τα πάνω κάτω είχαν έρθει. Άλλαξα σχολείο, σπίτι, πόλη και προσπαθούσα να προσαρμοστώ στην καινούρια μου ζωή. Στη γιαγιά μπροστά έδειχνα πάντα ότι έχω συμβιβαστεί με την απώλεια των δικών μου, αλλά από μέσα μου δεν το δεχόμουν. Η διέξοδός μου ήταν ένα συγκεκριμένο μέρος. Κάθε απόγευμα μετά τη δύση του ήλιου το παγκάκι μέσα στον ζωολογικό κήπο ήταν η μόνιμή μου θέση. Ακριβώς δίπλα η βιτρίνα με το καπλάνι.

Τις πρώτες μέρες απλώς καθόμουν δίπλα στο καπλάνι. Μετά όρθιος άρχισα να το παρατηρώ με λεπτομέρεια. Τότε συνειδητοποίησα τη διαφορετικότητα των ματιών του. Το ένα πράσινο και το άλλο μπλε. Τις επόμενες μέρες άρχισα να του μιλώ. Ήταν για μένα πλέον η καθημερινή απογευματινή μου συντροφιά. Αρχικά, του εξιστόρησα όλη μου τη ζωή, αλλά και τα τελευταία γεγονότα που είχαν συμβεί. Ένιωθα ότι το καπλάνι με άκουγε και έδειχνε ενδιαφέρον. Όλο και περισσότερο δενόμουν μαζί του.

Ήδη είχε περάσει ένας χρόνος και κάθε απόγευμα ήμουν εκεί. Πάντα κοιτούσα το καπλάνι κατάματα και του εξιστορούσα τις δυσκολίες μου και τους φόβους μου. Το καπλάνι ακίνητο μπροστά μου, αλλά τα μάτια του όχι και τόσο ή έτσι μου φαίνονταν εμένα. Όταν κάποιες φορές έκλαιγα, τα μάτια του γίνονταν  πιο υγρά.

Έτσι κύλησαν τα χρόνια. Η γιαγιά μου πέθανε και έμεινα εντελώς μόνος στον κόσμο. Αποκούμπι μου όμως εξακολουθούσε να είναι το καπλάνι. Πλέον ήμουν σίγουρος ότι και το καπλάνι είχε δεθεί μαζί μου. Από μακριά μπορούσα να διακρίνω το ανήσυχο βλέμμα του, αν καθυστερούσα στο απογευματινό μας “ραντεβού” και μετά την ηρεμία του, όταν με αντίκριζε. Μέσα από τα μάτια του μου διηγούνταν τη δική του ζωή, τις δυσκολίες του και πώς έγινε καπλάνι στη βιτρίνα. Είχαμε μια σχέση ιδιαίτερη και ο ένας ήταν απαραίτητος στον άλλο.

Στα χρόνια που πέρασαν είχα τελειώσει το σχολείο και το πανεπιστήμιο και, όταν έμαθα ότι υπήρχε κενή θέση φροντιστή στον ζωολογικό κήπο, δεν μπορούσα να κρύψω τη χαρά μου. Τώρα θα ήμουν κοντά στο καπλάνι αρκετές ώρες της ημέρας. Καθημερινά πολλοί ήταν οι επισκέπτες και δεν έχανα την ευκαιρία να εξιστορώ τις περιπέτειες του καπλανιού και τη διαδρομή του. Ολοένα και περισσότεροι ενδιαφέρονταν για το καπλάνι και όσο περνούσε ο καιρός η φήμη του ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Ο ζωολογικός κήπος είχε γίνει διάσημος και οι εισπράξεις κάθε μέρα  όλο και περισσότερες. Μέσω του καπλανιού έγινα και εγώ διάσημος και ο ιδιοκτήτης με έκανε διευθυντή του ζωολογικού κήπου! Το καπλάνι πλέον έχει περίοπτη θέση στον ζωολογικό κήπο και η ικανοποίησή μου είναι απερίγραπτη. Χάρη στο καπλάνι γνώρισα τη σύζυγό μου όταν επισκέφτηκε τον ζωολογικό κήπο και αποκτήσαμε δίδυμα παιδιά.                                                                                                                                                                                          Ευαγγελία Δ., Α2

Αγώνας για ζωή

Ήταν κάποτε ένα άρρωστο παιδάκι το οποίο είχε μια άγνωστη ασθένεια, που δεν είχε ξαναεμφανιστεί σε τέτοια μικρή ηλικία. Η γιαγιά του παιδιού το συντρόφευε κάθε βράδυ με τις ιστορίες ενός καπλανιού που θεράπευε τους αρρώστους και τους τραυματίες, την περίοδο του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Το καπλάνι αυτό κυκλοφορούσε τις νύχτες που οι εχθροί δεν είχαν καλή ορατότητα, για να μπορέσουν να το δουν.

Με αυτές τις ιστορίες η γιαγιά έδινε θάρρος στο παιδί, για να μπορέσει να συνεχίσει τον δικό του αγώνα κατά της ασθένειάς του. Την ημέρα που οι γιατροί ανακοίνωσαν στο παιδί ότι δε θα μπορέσει να επιβιώσει, είδε στον ύπνο του το καπλάνι να του λέει: «Μη σταματήσεις ποτέ τον αγώνα σου σε αυτήν τη ζωή, γιατί μόνο εσύ μπορείς να καθορίσεις το πώς θα τη ζήσεις».

Μετά από εκείνη τη νύχτα άλλαξαν τα πάντα. Το παιδάκι συνέχισε να πολεμάει με θάρρος, επιμονή και πίστη στον εαυτό του, για να μπορέσει να βγει νικητής στον αγώνα της ζωής του.                                                                                                          Ελισάβετ Α., Μυρσίνη Γκ., Χάιντι Δ., Έφη Β., Α1

Το μετανιωμένο καπλάνι

Μια φορά κι έναν καιρό ένα βράδυ το καπλάνι είχε ανοιχτό το μπλε μάτι και τριγυρνούσε στην πόλη. Τότε είδε τον Κόσκορη να κλέβει το περίπτερο της κυρίας Αγγελικής και πήγε να τον πιάσει. Αλλά εκείνη τη στιγμή άνοιξε το μαύρο του μάτι κι άρχισε να κλέβει μαζί με τον Κόσκορη. Ο Κόσκορης μόλις είδε το καπλάνι, τρόμαξε κι έφυγε τρέχοντας. Το καπλάνι ξανάνοιξε το μπλε μάτι. Τότε κατάλαβε το λάθος του, άφησε τα πράγματα που πήρε και επέστρεψε στο σπίτι, γιατί είχε αρχίσει να ξημερώνει και η θεία Δέσποινα είχε κανονίσει επίσκεψη με τον Αμστραντάμ Πικιπικιράμ και τον δεσπότη.                                                                                                                                                                                                                                                                                                      Στράτος Β.- Νικόλας Γ., Α1

Τα μάτια του καπλανιού

Μια μέρα το καπλάνι ζωντάνεψε και βγήκε έξω στην πόλη μαζί με τη Μέλια και τη Μυρτώ. Εκείνη τη μέρα είχε ανοιχτό το μπλε του μάτι. Αμέσως μετά πήγαν μια βόλτα στο πάρκο. Όταν έφτασαν εκεί, άρχισε να φυσάει πολύ δυνατά, τόσο που ένα σκουπίδι τραυμάτισε το μπλε μάτι του και το καπλάνι άνοιξε το μαύρο του μάτι. Όμως όταν το καπλάνι είχε ανοιχτό το μπλε μάτι ήταν ήρεμο και φιλικό, ενώ όταν άνοιγε το μαύρο γινόταν άγριο και κατέστρεφε ό,τι έβρισκε  μπροστά του. Έτσι λοιπόν άρχισε να επιτίθεται στους ανθρώπους και να προκαλεί καταστροφές.  Τα κορίτσια έτρεξαν για να το ηρεμήσουν. Η Μέλια, επειδή είχε μια ιδιαίτερη αγάπη προς το καπλάνι, στάθηκε μπροστά του, έσκυψε και ήρθε στο ύψος του, ενώ η Μυρτώ πήγε από πίσω του και άρχισε να το χαϊδεύει.  Έτσι η Μέλια είχε την ευκαιρία να του περιποιηθεί την πληγή  και να το ηρεμήσει. Το καπλάνι συμπάθησε τα κορίτσια και άρχισε να τις υπακούει. Τα κορίτσια το είχαν σαν κατοικίδιο, το τάιζαν και το φρόντιζαν. Το καπλάνι έμαθε να ελέγχει τη δύναμή του και πλέον, όποιο μάτι και να είχε ανοιχτό, ήταν ήρεμο.

Δήμητρα Β.– Μαρίνα Β. – Αφροδίτη Γκ., Α1

Το καπλάνι και τα τρία γουρουνάκια

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν τρία γουρουνάκια, τα οποία ζούσαν όμορφα κι ωραία. Ώσπου μια μέρα άρχισε να βρέχει πολύ και να ρίχνει κεραυνούς. Το σπίτι τους διαλύθηκε και δεν είχαν πού να μείνουν. Για τρεις μέρες που έβρεχε, προσπαθούσαν  να καλυφθούν κάτω από τα δέντρα για να μη βρέχονται. Όταν η βροχή σταμάτησε, άρχισαν να προσπαθούν να φτιάξουν ξανά το σπίτι τους. Τη μέρα το έχτιζαν και τη νύχτα προσπαθούσαν να βρουν στέγη εκεί κοντά, για να κοιμηθούν. Την άλλη μέρα που πήγαν βρήκαν το σπίτι περισσότερο χτισμένο και κάποια υλικά να υπάρχουν εκεί. Δεν έδωσαν πολλή σημασία και συνέχισαν τη δουλειά για το σπίτι τους. Όταν όμως ήρθε το βράδυ, αποφάσισαν να κάτσουν εκεί κοντά και να παρακολουθήσουν εάν πάει κάποιος. Μετά από λίγη ώρα πήγε εκεί το καπλάνι και άρχισε να συνεχίζει το σπίτι. Τα τρία γουρουνάκια πήγαν να του μιλήσουν θυμωμένα. Το ρώτησαν γιατί βρισκόταν εκεί και ασχολείται με το σπίτι τους.  Εκείνο απάντησε ότι τους έβλεπε αρκετό καιρό και ήθελε να τους πλησιάσει, επειδή ζούσε έξω και μόνο. Ήθελε να γνωριστούν και να ζήσουν όλοι μαζί. Τότε τα τρία γουρουνάκια  λυπήθηκαν το καπλάνι και το άφησαν να ζήσει μαζί τους. Όταν τελείωσαν το σπίτι, ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.                                                                                                                            Αριστείδης Β. – Δημήτρης Δ., Α1

Μια ιστορία με το καπλάνι

Άλλη μία βαρετή Κυριακή έφτασε, όπως όλες τις άλλες. Αλλά τώρα που είμαστε στο Λαμαγάρι, οι Κυριακές γίνονται όλο και πιο διασκεδαστικές. Το μεσημέρι ήρθε ο Νίκος από τη χώρα. Κατά το απογευματάκι μαζευτήκαμε όλη η παρέα, για να μας πει ο Νίκος ιστορίες για το καπλάνι. Μία από αυτές είναι: “Μια μέρα του φθινοπώρου το καπλάνι πήγε βόλτα στη λαϊκή αγορά. Εφόσον είχε ανοιχτό το μπλε μάτι, ήταν όλα μια χαρά. Εκείνη την ημέρα όμως φυσούσε πολύ. Τότε μπήκε ένα σκουπίδι  στο γαλάζιο του μάτι και έτσι το καπλάνι αναγκάστηκε να ανοίξει το μαύρο του μάτι. Ξαφνικά αγρίεψε και άρχισε να σκορπάει τρόμο στη λαϊκή αγορά και να καταστρέφει ό,τι υπήρχε στους πάγκους. Εκείνη τη στιγμή είδε ένα θηλυκό καπλάνι. Αμέσως θαμπώθηκε από την ομορφιά της και την ερωτεύτηκε. Τότε άνοιξε το γαλάζιο μάτι και έγινε ήρεμο, όπως πριν. Το καπλάνι μάλιστα σύντομα έφτιαξε την οικογένειά του”.

Μέλια                                                                                                          Μαρία Γ. – Κωνσταντίνα Β. Α1–  Νίκος Κ., Α2

Το πληγωμένο καπλάνι

Ήταν μια ήσυχη Κυριακή και το καπλάνι αποφάσισε να πάει μια βόλτα. Μου πρότεινε να πάω κι εγώ μαζί του. Περάσαμε πολλές ώρες κάνοντας βόλτες στο δάσος. Γυρνώντας από τον περίπατό μας, το χτύπησε ένα φορτηγό. Δεν ήξερα τι να κάνω. Νόμιζα πως πέθανε. Κάλεσα το ασθενοφόρο και ήλπιζα σε ένα θαύμα. Οι γιατροί μου είπαν πως θα χρειαστεί τεχνητά μέλη.

Μετά από τρεις εβδομάδες, το καπλάνι δεν είχε προσαρμοστεί τελείως, αλλά προσπαθούσε. Εγώ πίστευα πως ίσως δεν αντέξει, όμως σιγά σιγά αρχίζω να αλλάζω γνώμη. Ίσως να ήταν η θέλησή του να μείνει γερό ζωντανό και να μην παρατήσει ποτέ να προσπαθεί για το καλύτερο. Είμαι πολύ περήφανη για το καπλάνι μου. Μέχρι και σήμερα δεν είναι πλήρως καλά, αλλά συνεχίζει να παλεύει.                                                                                  Μαρίνα Κ., Α2

Το καπλάνι στον πόλεμο

Μια χειμωνιάτικη μέρα του 1940 το καπλάνι της βιτρίνας φύλαγε τις αποθήκες των Ελλήνων στα βουνά, ενώ πολεμούσαν με τους Ιταλούς. Οι Έλληνες χρειάζονταν έναν καλό φύλακα. Μια μέρα ένας Ιταλός πήγε να σαμποτάρει τα πυρομαχικά των Ελλήνων, αλλά το καπλάνι τα προστάτεψε. Βρυχήθηκε και ορμώντας στον Ιταλό έδιωξε τον Ιταλό σαμποτέρ.                                                                                                                                Γιάννης Δ., Α2

Το καπλάνι και ο Νίκος

Ο μεγάλος πόλεμος

Κατά την αρχαία εποχή, γύρω στον 32^ο αιώνα π.Χ.  έγινε ο μεγαλύτερος πόλεμος στη γη  ανάμεσα σε μεγάλους πανίσχυρους λαούς. Δυστυχώς δεν έχουμε καθόλου γραπτά στοιχεία για τις λεπτομέρειες των μαχών. Κανείς δεν ξέρει τον λόγο που τελέστηκε αυτός ο πόλεμος. Η μοναδική πηγή  ένα γραπτό κείμενο που αναφέρει τις σπουδαιότερες   μάχες του 60^ου-15^ου αιώνα π.Χ., που συντάχθηκε από τέσσερα άγνωστα πρόσωπα το 300 π.Χ. Αρκετοί ειδικοί πιστεύουν ότι ο πόλεμος έγινε για τη διεκδίκηση γης. Άλλοι πιστεύουν ότι έγινε για να λύσουν τις διαφορές τους οι δύο λαοί.

1^ο Μέρος: Ο Νίκος και το καπλάνι

Τον 20^o  αιώνα μ.Χ. πλέον ένα μικρό παιδί, ο Νίκος, πρόκειται να δώσει απαντήσεις στο ερώτημα αυτό.  Από μωρό τον εγκατέλειψε ο πατέρας του για να ασχοληθεί με αυτόν τον μυστηριώδη πόλεμο. Κανείς δεν τον ξαναείδε από τότε. Τον αγαπούσε όμως ο μικρός Νίκος και ήλπιζε πως κάποια μέρα θα τον ξαναδεί.

Ο πατέρας του τού είχε αφήσει ένα καπλάνι, που η  μητέρα  του το κράταγε στην πίσω αυλή τους. Το καπλάνι έμενε ξύπνιο όλη μέρα χωρίς να κοιμάται και μπορούσε να κάνει απίστευτα πράγματα,  ακόμα και για έναν άνθρωπο. Μια μέρα είχε πηδήξει έναν ολόκληρο φράκτη πέντε μέτρων! Ο Νίκος προσπαθούσε συνεχώς να πείσει τη μητέρα του πως δεν είναι ένα τυχαίο ζώο και ότι ο μπαμπάς του το άφησε για κάποιον λόγο, όμως αυτή δεν το δεχόταν.

2^ο Μέρος: Τα μυστηριώδη γράμματα

Τα χρόνια κυλούσαν. Ο Νίκος δεν μπορούσε να βρει τίποτα για τον πατέρα του κι έτσι σταμάτησε να ψάχνει. Όμως στα δέκατα όγδοα γενέθλιά του η μητέρα του  έδωσε γρήγορα την τούρτα του μόλις ξύπνησε και του είπε να ντυθεί, για να του δείξει κάτι. Ο Νίκος δεν έφαγε καν την τούρτα και ντύθηκε αμέσως. Νόμιζε πως θα ήταν κάτι για τον πατέρα του. Ένιωθε ενθουσιασμένος αλλά και πολύ φοβισμένος. Η μητέρα του τον πήγε στην πίσω αυλή και του έδειξε δύο γράμματα από τον πατέρα του, που ήταν κρυμμένα στο σπιτάκι του καπλανιού. Ήταν από τον πατέρα του και έγραφαν:

12 Ιανουαρίου 1922 (14 ημέρες πριν)

Αγαπητέ Νίκο,

Όπως θα γνωρίζεις έχω φύγει στην Ευρώπη για να βρω στοιχεία για τον πόλεμο του 32^ου αιώνα π.Χ. Σύντομα θα με δεις!!!

17 Ιανουαρίου 1922 (9 ημέρες πριν)

Αγαπητέ Νίκο,

Δυστυχώς έχω συναντήσει ένα πολύ αλλόκοτο φαινόμενο. Τα κύματα της θάλασσας κινούνται κυκλικά, ενώ ο άνεμος μεταφέρει συνεχώς πολύ ζεστούς υδρατμούς σαν να είναι καλοκαίρι. Βρισκόμαστε σε ένα ακατοίκητο, μη χαρτογραφημένο νησί  06_55_04_Βόρεια_158_11_06 Ανατολικά. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς μου αυτό το φαινόμενο προκαλείται από την έκλειψη του ηλίου και από τα υποβρύχια ρεύματα. Δε μας έχει μείνει σχεδόν καθόλου τροφή. Έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς, για να σώσεις τις θεωρίες μου. Να φέρεις και το καπλάνι σου, είναι πολύ καλά εκπαιδευμένο.

3^ο  Μέρος: Η κατασκευή του πλοίου και το ταξίδι στον ωκεανό

Μόλις ρώτησε τη μητέρα του τι γνώριζε η ίδια για τον πατέρα του, έλυσε το καπλάνι και το πήγε στο δωμάτιό του να ελέγξει όλες τις ικανότητές του. Μπορούσε να τρέξει με ταχύτητα 25 χιλιόμετρα την ώρα και να ανιχνεύσει ό,τι υλικό του έδειχνες. Ήταν το ικανότερο ζώο που είχε δει ο Νίκος!

Μετά από όλα αυτά άρχισαν να φτιάχνουν ένα πλοίο που να μπορεί να αντιμετωπίσει τις πιο δύσκολες συνθήκες. Το καπλάνι έβρισκε όλα τα υλικά που χρειαζόντουσαν για την κατασκευή του. Ο Νίκος έμεινε άφωνος όταν είδε πως το καπλάνι έφερε ένα σπάνιο υλικό τελείως άθραυστο αλλά πάρα πολύ ελαφρύ. Άρχισε να καταλαβαίνει πως ίσως το καπλάνι είναι όχι απλώς ένα καλά εκπαιδευμένο ζώο αλλά και πολύ σπάνιο. Δούλευαν μέρα νύχτα για πέντε ημέρες.

Το καράβι κατασκευάστηκε και πλέον ήταν έτοιμοι να το ρίξουν στην θάλασσα. Θα άντεχε τα πάντα. Είχε κατάρτια από γερό πανί από το παλιό καλό του κοστούμι. Επίσης το κατάστρωμά του από ένα άθραυστο και ελαφρύ είδος ξύλου. Τέλος το τιμόνι από μέταλλο και δίπλα του ήταν ένα ακριβό τηλέφωνο.

Το ταξίδι άρχισε. Καθώς έφευγε από τη Νέα Υόρκη, η μητέρα του προσευχόταν να γυρίσει πίσω σύντομα. Μάλιστα του είχε γεμίσει όλη την αποθήκη με τρόφιμα για αυτόν και με τροφή για το καπλάνι. Ο καιρός ήταν καλός και ένας δυτικός άνεμος φυσούσε. Ήταν οι κατάλληλες συνθήκες για αυτό το ταξίδι. Αλλά μόλις απομακρύνθηκαν αρκετά, κοντά στις Βερμούδες μια μεγάλη θαλασσοταραχή ξέσπασε και κάτι τους τραβούσε προς τα κάτω. Εκείνη τη στιγμή πανικοβλήθηκαν και ο Νίκος έτρεξε αμέσως στο τιμόνι για να ξεφύγει από τη θαλασσοταραχή. Το καπλάνι προσπαθούσε να τραβήξει το σχοινί και να ανεβάσει τα κατάρτια. Τελικά κατάφεραν να γλιτώσουν χωρίς να πάθουν κάποια σοβαρή ζημιά.

Το ταξίδι τους συνεχίστηκε ομαλά και σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Νίκου βρίσκονταν στη μέση της διαδρομής τους. Μόνο τρεις ημέρες υπομονή έπρεπε να κάνει ο Νίκος για να δει τον πατέρα του.

4^ο Μέρος: Η περιπέτεια στο νησί και το τηλεφώνημα από τον πατέρα του Νίκου

Οι υπολογισμοί του Νίκου βγήκαν σωστοί και μετά από τρεις ημέρες έφτασαν στον προορισμό τους. Ο Νίκος έριξε την άγκυρα γρήγορα κάτω και μαζί με το καπλάνι πήγαν να δουν μετά από 18 χρόνια τον πατέρα του Νίκου. Άρχισαν να ψάχνουν με επιμονή το νησί που  ήταν πολύ μικρό κι έτσι σε δύο περίπου ώρες το είδε όλο.

Ήταν ένα πανέμορφο νησί και κρίμα που ήταν ακατοίκητο. Είχε λαμπερά και πεντακάθαρα νερά. Επίσης η γη του ήταν πολύ εύφορη και πολύ πλούσια και το καπλάνι βρήκε  παράξενα φρούτα και πολύ χρυσό, διαμάντια και ασήμι. Ο Νίκος μαζί με το καπλάνι μάζεψαν τα παράξενα φρούτα και τους πολύτιμους λίθους και τα πήγαν στο πλοίο.

Στο πλοίο ακουγόταν το τηλέφωνο. Ο Νίκος άφησε γρήγορα τα σακιά με τα υλικά που μάζεψε και σήκωσε το τηλέφωνο. Ακουγόταν μια ανδρική φωνή που του φαινόταν κάπως γνωστή. Ήταν ο πατέρας του, ο Αλέξανδρος! Το φαινόμενο που τον ταλαιπωρούσε υποχώρησε και έφτασε στη Νέα Υόρκη με πολλά χρήματα. Δυστυχώς όμως έχασε την έρευνά του σε μια θαλασσοταραχή  στις Βερμούδες. Ο πατέρας του τον συμβούλεψε να γυρίσει πίσω, όμως ο Νίκος ήθελε να καταφέρει να βρει την έρευνα του πατέρα του. Ο πατέρας του δεν μπόρεσε να του αλλάξει γνώμη, έτσι  του είπε πως όλα τα στοιχεία θα τα βρει μέσα σε έναν καταρράκτη στο νησί που είχε παγιδευτεί  06_55_04_Βόρεια_158_11_06 Ανατολικά. Σ’ αυτό το νησί βρισκόταν τώρα ο Νίκος.

Χωρίς καθυστέρηση ο Νίκος και το καπλάνι άρχισαν να ψάχνουν τους καταρράκτες. Βρήκαν μόνο έναν τεράστιο καταρράκτη που έμοιαζε σαν ένα πρόσωπο. Ο Νίκος άρχισε να σκέφτεται τι εννοούσε ο πατέρας του, αλλά, μόλις είδε το καπλάνι να μπαίνει μέσα στον καταρράκτη, κατάλαβε πως ήταν μια κρυφή είσοδος.

Ήταν μια σπηλιά που είχε πολλές τοιχογραφίες σχετικά με τον πόλεμο του 36^ου αιώνα π.Χ. Τότε ο Νίκος έβγαλε από την τσέπη του ένα χαρτί και μια πένα και άρχισε να καταγράφει όλα όσα έβλεπε. Το μυστήριο είχε λυθεί. Κανείς δε θα το φανταζόταν πως ο μεγαλύτερος πόλεμος στην ιστορία έγινε απλώς επειδή ένας πολίτης είπε στους δύο βασιλιάδες ότι έπρεπε να συμφιλιωθούν.

5^ο Μέρος: Η επιστροφή του Νίκου από την περιπέτεια

Ο Νίκος με το καπλάνι ήταν πλέον οι λύτες του μεγάλου μυστηρίου. Μετά από αυτήν την περιπέτεια γύρισαν ασφαλείς στη Νέα Υόρκη μαζί με τη μεγαλύτερη περιουσία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος, τη δόξα και με πολλά εκατομμύρια χρήματα από τους πολύτιμους λίθους.  Ο Νίκος γνώρισε επιτέλους τον πατέρα του και έζησε όλη η οικογένεια μαζί με το καπλάνι   πλούσιοι, ενωμένοι και ευτυχισμένοι για την υπόλοιπη ζωή τους.

Σταύρος Δ., Α2

Δώσαμε ένα διαφορετικό τέλος στο βιβλίο της Άλης Ζέη “Το καπλάνι της βιτρίνας”, ξαναγράφοντας το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου.

Την Κυριακή ευτυχώς είχε λιακάδα. Η θάλασσα ήταν λάδι λες κι ήταν καλοκαίρι. Νοικιάσαμε μια βενζινάκατο και ξεκινήσαμε για το Λαμαγάρι. Μαζί μας θα ερχόταν κι ο Αλέξης, για να μπορέσει η μαμά του να πάει να δει τον εξόριστο σύζυγό της στο μακρινό νησί. Ανεβήκαμε στη βάρκα και βάλαμε πλώρη προς το Λαμαγάρι. Πριν καλά καλά κατέβουμε αρχίσαμε να φωνάζουμε τα παιδιά:

-Νόοοοοοληηηηηη! Άρτεμηηηηηηηη! Οδυσέααααααα! Αυγήηηηηη!

-Ποιος είναι αυτός ο ντροπαλός; ρώτησε η Άρτεμη κοιτώντας τον Αλέξη.

-Είναι ο καλύτερος φίλος μας στη χώρα, της απαντάω εγώ.

-Χαίρω πολύ, της λέει ο Αλέξης. Είμαι πολύ χαρούμενος που ήρθα στο αγαπημένο σας μέρος και ανυπομονώ να περάσουμε όμορφα.

Ο Νόλης ανήσυχος ήθελε να μάθει τι έγινε με τον Νίκο.

-Έφυγε από τη χώρα, του λέω σιγανά. Θα σας πούμε μετά όλη την ιστορία, για να την ακούσουν όλα τα παιδιά.

Έτσι ξεκινήσαμε για τα βραχάκια. Μόλις φτάσαμε εκεί, βρήκαμε πάνω στον θρόνο ένα μικρό χαρτάκι! Ο Νόλης το πήρε και αρχίσαμε να το διαβάζουμε όλοι μαζί:

«ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΕ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ. ΕΛΑΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ. ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΚΕΙ!»

ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ

Κανείς δεν μπορούσε να πει τίποτε. Μόνο ο Νόλης μίλησε:

-Άντε, τι περιμένετε; Πάμε, είπε.

Ξεκινήσαμε για το μουράγιο και αναρωτιόμουν τι θα βρούμε εκεί. Όταν φτάσαμε, κανείς δεν ήταν εκεί. Ξαφνικά ακούσαμε μια φωνή. Όχι, ήταν ένα τραγούδι! Το τραγούδι της Δημοκρατίας που μας έμαθε ο Νίκος! Τότε εμφανίστηκε μια βάρκα και μέσα της  ήταν  ο Νίκος!

Νίιιικοοο! Αρχίσαμε να φωνάζουμε με μία φωνή.

-Γύρισες; Πότε; Πώς; Τι έγινε;

Κατέβηκε από τη βάρκα και μας αγκάλιασε έναν έναν.

-Θα σας πω σε λίγο τι έγινε. Πάμε τώρα στα βραχάκια μας.

Εκεί ο Νίκος κάθισε στον θρόνο του κι εμείς γύρω του. Άρχισε να εξιστορεί κι εμείς κρεμόμασταν από τα χείλη του. Ακόμα κι ο Αλέξης τον άκουγε με προσοχή, παρόλο που δεν τον ήξερε! Όλοι σκεφτόμαστε ότι τώρα που γύρισε ο Νίκος η ιστορία του καπλανιού της βιτρίνας δε θα τελειώσει ποτέ…

Δήμητρα Β. – Μαρίνα Β. – Αφροδίτη Γκ., Α1

[…] Έχει περάσει ήδη ένας μήνας από τότε που έφυγε ο Νίκος και όλα έχουν αλλάξει στο σπίτι μας. Εγώ συνεχίζω να πηγαίνω στο σχολείο και κάθομαι πλέον μαζί με την Πιπίτσα. Ο Αλέξης και η Μυρτώ κάνουν μαθήματα με τον παππού μου στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου εξακολουθεί να δουλεύει στην τράπεζα. Κυριαρχεί όμως παντού αυτή η δικτατορία και μας έχουν απαγορεύσει να μιλάμε για το καπλάνι, τον Νίκο και όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτά. Γιατί να είναι έτσι πλέον η ζωή μας; Γιατί να μην μπορούμε να ζούμε ευτυχισμένοι χωρίς τη δικτατορία; Δεν τολμάω να ρωτήσω κανέναν. Ούτε τη Μυρτώ. Γιατί η απάντηση που θα πάρω είναι ένα απότομο «δεν ξέρω». Ούτε ΕΥ-ΠΟ ΛΥ-ΠΟ ρωτάμε η καθεμιά το βράδυ, γιατί όλες οι μέρες είναι ΛΥ-ΠΟ.

Σήμερα είναι Κυριακή. Οι Κυριακές μας δεν έχουν αλλάξει. Παραμένουν το ίδιο βαρετές όπως πάντα. Εγώ και η Μυρτώ καθόμαστε στον καναπέ και το βλέμμα μας περιπλανιέται στους δρόμους και τα όμορφα καταστήματα. Αλλά κάτι είναι διαφορετικό. Παντού έχει επιγραφές που γράφουν στο κέντρο με μεγάλα κόκκινα γράμματα «ΤΕΛΟΣ». Ρωτάω τη Μυρτώ τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Η Μυρτώ δεν ξέρει. Ξαφνικά περνάει από μπροστά μας ο παππούς τραγουδώντας. Έχω πολύ καιρό να τον δω να τραγουδά τόσο χαρούμενος. Λέμε να πάμε να δούμε και τη  συμπεριφορά των υπόλοιπων, μήπως και καταλάβουμε. Καθώς προχωράμε στην κουζίνα, η Σταματίνα, η θεία Δέσποινα και η μαμά μαγειρεύουν όλες μαζί χαρούμενες. Ακόμα και ο μπαμπάς μπαίνοντας στο σπίτι φωνάζει: Επιτέλους τελείωσε! Ρωτάω τον παππού τι τελείωσε. Ο παππούς το μόνο που είπε είναι πως θα το καταλάβουμε μόνες μας. Εκεί ήταν που χάσαμε τα λογικά μας. Νομίζαμε πως είναι όνειρο. Ξαφνικά χτυπά το κουδούνι. Ο παππούς μας λέει να ανοίξουμε εμείς. Πίσω από την πόρτα ήταν ο Νίκος!!! Ήμασταν πλέον σίγουρες πως πρόκειται για όνειρο! Ο Νίκος μας καθησυχάζει και μας λέει σχεδόν τραγουδιστά από τη χαρά του:

Τέλειωσε η δικτατορία

επανήλθε η δημοκρατία

ελευθερώθηκαν όλοι οι φυλακισμένοι δημοκράτες

και φυλακίστηκαν οι δικτάτορες!

Όλα θα είναι όπως παλιά

μπορεί και καλύτερα!

Μόλις τον ακούσαμε, αρχίσαμε να τσιρίζουμε από τη χαρά μας. Ο Νίκος πλέον θα ζει μαζί μας και θα μας λέει όλο και περισσότερες ιστορίες με το καπλάνι! Ζήτω η δημοκρατία!

Χάιντι Δ., Α1

Γίναμε για λίγο δημοσιογράφοι και πήραμε συνέντευξη από τη συγγραφέα του βιβλίου “Το καπλάνι της βιτρίνας” Άλκη Ζέη, ρωτώντας την για το συγκεκριμένο της βιβλίο. Ακολουθούν οι υποθετικές μας συνεντεύξεις:

Δημοσιογράφος: Καλησπέρα σας!

Άλκη Ζέη: Καλησπέρα!

Δημοσιογράφος: Είναι τιμή μου που δεχθήκατε να κάνουμε αυτήν τη συνέντευξη! Θα ήθελα να σας ρωτήσω για ένα από τα βιβλία σας, «Το καπλάνι της βιτρίνας». Πώς προέκυψε το πρώτο σας αυτό βιβλίο;

Άλκη Ζέη: Το πρώτο μου βιβλίο γεννήθηκε μέσα από τα παιδικά μου χρόνια στη Σάμο. Έλεγα ιστορίες στα παιδιά μου γι΄αυτά και διασκέδαζαν πολύ. Το 1963 που έγραψα το βιβλίο ήμουν στη Μόσχα. Τότε ήθελα να μάθουν τα παιδιά μου τι είναι η Ελλάδα. Και λέω, δεν τα  γράφω; Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλύτερο αντί για παραμύθια να τους διηγούμαι τις αναμνήσεις μου.

Δημοσιογράφος: Είναι επομένως ένα αυτοβιογραφικό έργο; Πίσω από τους ήρωες του βιβλίου κρύβονται αληθινά παιδιά;

Άλκη Ζέη: Φυσικά! Έγραψα -όπως σας είπα- αυτό το μυθιστόρημα, γιατί ήθελα να μάθω στα παιδιά τι θα πει Ελλάδα. Έτσι έγραψα για το πώς περνούσαμε εγώ και η αδερφή μου στη Σάμο, στο Μαλαγάρι μαζί με τη θεία μας.

Δημοσιογράφος: Σε πόσες γλώσσες έχει εκδοθεί το βιβλίο;

Άλκη Ζέη: Το καπλάνι της βιτρίνας είναι ένα βιβλίο που αγαπήθηκε από όλον τον κόσμο. Έχει μεταφραστεί  σε 23 διαφορετικές ξένες γλώσσες, σε 37 διαφορετικές εκδόσεις.

Δημοσιογράφος: Σας ευχαριστώ πάρα πολύ!

Άλκη Ζέη: Κι εγώ σας ευχαριστώ!

Μαρίνα Κ., Α2

Δημοσιογράφος: Καλησπέρα σας! Μπορώ να σας πάρω συνέντευξη για το βιβλίο «Το καπλάνι της βιτρίνας»;

Άλκη Ζέη: Ναι, ευχαρίστως!

Δημοσιογράφος: Πώς εμπνευστήκατε αυτό το βιβλίο;

Άλκη Ζέη: Μου ήρθε η ιδέα να γράψω ένα βιβλίο που να περιγράφει τα γεγονότα που οι πρόγονοί μας έζησαν, γεγονότα που κι εγώ έχω ζήσει.

Δημοσιογράφος: Ποια είναι η υπόθεσή του;

Άλκη Ζέη: Δύο μικρά κορίτσια, η Μυρτώ και η Μέλια, μεγαλώνουν στη Σάμο, το 1936. Το καπλάνι, μια βαλσαμωμένη τίγρη, που βρίσκεται μέσα στη βιτρίνα του σαλονιού του σπιτιού τους, αποτελεί το αντικείμενο των μαγικών ιστοριών που τους διηγείται ο ξάδερφός τους, ο Νίκος, φοιτητής στην Αθήνα, αλλά και συνωμοτικό μέσο επικοινωνίας μαζί του. Η δικτατορία του Μεταξά όμως θα φέρει τέλος στην παιδική αθωότητα και τα δύο κορίτσια θα έρθουν αντιμέτωπα με προβληματισμούς και καταστάσεις, με τις οποίες θα ωριμάσουν.

Δημοσιογράφος: Τι θέλατε να περάσετε στους νέους με αυτό το βιβλίο;

Άλκη Ζέη: Θέλω να δείξω στους νέους, οι οποίοι αρχίζουν και ξεχνάνε το  παρελθόν μας, την  περιπέτεια που έζησε όλο το έθνος με την επιβολή της δικτατορίας του 1936 και τις ζημιές που προκάλεσε. Όλο αυτό το μεταδίδω στα νέα παιδιά με μια ιστορία η οποία τους κινεί το ενδιαφέρον.

Δημοσιογράφος:  Πόσος καιρός σας χρειάστηκε για να γράψετε αυτό το βιβλίο;

Άλκη Ζέη: Δε μου πήρε αρκετό καιρό. Δεν έχει όμως σημασία πόσο χρόνο πήρε σε έναν συγγραφέα η συγγραφή ενός βιβλίου, αλλά η ποιότητά του.

Δημοσιογράφος: Για ποιον λόγο πιστεύετε πως έγινε ένα από τα καλύτερα βιβλία στην Ελλάδα και έχει μεταφραστεί σε τόσες ξένες γλώσσες;

Άλκη Ζέη: Το έγραψα με μεράκι και όσο το έγραφα ήμουν συνεχώς στον ρόλο του αναγνώστη, ώστε να αποφύγω τα λάθη.

Δημοσιογράφος:  Ευχαριστώ για την υπομονή σας!

Άλκη Ζέη: Παρακαλώ!

Σταύρος Δ., Α2

-Καλημέρα σας! Ονομάζομαι Αναστασία Παπαδοπούλου και είμαι δημοσιογράφος του περιοδικού «Έλληνες συγγραφείς». Θα μπορούσα να σας κάνω κάποιες ερωτήσεις για το βιβλίο σας «Το καπλάνι της βιτρίνας»;

-Βεβαίως! Ό,τι επιθυμείτε!

-Από πού εμπνευστήκατε το βιβλίο σας και συγκεκριμένα τον τίτλο του βιβλίου σας;

-Τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα στη Σάμο. Είδα το καπλάνι στο μουσείο Φυσικής Ιστορίας Αιγαίου στη Σάμο και εντυπωσιάστηκα από την ιστορία του και την ομορφιά του. Δε θα ξεχάσω την εικόνα του υπέροχου αυτού ζώου ποτέ στη ζωή μου.

-Πώς σας ήρθε η ιδέα να γράψετε;

-Συνήθιζα να λέω ιστορίες στα παιδιά μου για τα παιδικά μου χρόνια στη Σάμο. Μια μέρα που ήμουν στην κουζίνα και μαγείρευα ξαφνικά μου ήρθε η ιδέα να γράψω όλες αυτές τις ιστορίες.

-Οι χαρακτήρες ενός βιβλίου συνήθως είναι εμπνευσμένοι από ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφονται οι συγγραφείς. Εσείς από ποια πρόσωπα εμπνευστήκατε;

-Οι άνθρωποι από τους οποίους εμπνεύστηκα ήταν ο άντρας μου και τα παιδιά μου. Ήξερα πώς σκέφτονται και οι μεγάλοι και οι μικροί. Προσπαθούσα να καταλάβω τις απόψεις, τις σκέψεις και τα συναισθήματα ενός παιδιού, να μπω στη θέση του, αλλά ταυτόχρονα και στη θέση ενός μεγάλου. Στο βιβλίο μπορείτε να παρατηρήσετε ότι όπως υπάρχουν πολλοί χαρακτήρες έτσι υπάρχουν και πολλές διαφορετικές συμπεριφορές.

-Σκεφτήκατε ποτέ να σταματήσετε να γράφετε το πρώτο σας αυτό βιβλίο ή να γράψετε ένα καινούριο;

-Αρκετές φορές. Ξέρετε, φοβόμουν την αποτυχία και γι’ αυτό δίσταζα. Σκέφτηκα όμως πως, εάν δεν το κάνω, θα το μετανιώσω για πάντα στη ζωή μου. Ευτυχώς που ήταν ο άντρας μου και τα παιδιά μου που μου έδωσαν δύναμη και θάρρος να συνεχίσω.

-Ποια είναι η γνώμη σας για την τηλεοπτική μεταφορά του έργου σας που προβλήθηκε από την ΕΡΤ το 1990; Την παρακολουθήσατε ποτέ;

-Η σειρά αυτή της ΕΡΤ είναι μια πολύ ωραία παραγωγή. Ας μην ξεχνάμε όμως ότι απευθύνεται σε θεατές και όχι σε αναγνώστες. Γι’ αυτόν τον λόγο έχουν γίνει κάποιες αλλαγές στην πλοκή του έργου. Κατά βάση όμως είναι μια διασκεδαστική σειρά στην οποία ταυτόχρονα μπορείς να νιώσεις τα προβλήματα και τις δυσκολίες που περνούσαν οι άνθρωποι εκείνη την εποχή. Ακόμη βοήθησε και το βιβλίο μου, γιατί το έκανε πιο αγαπητό και γνωστό στον κόσμο και το διάβασαν άνθρωποι που δεν το είχαν διαβάσει πριν. Φυσικά, λοιπόν, είδα τη σειρά στην τηλεόραση.

-Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας. Να έχετε μια υπέροχη ημέρα!

-Εγώ σας ευχαριστώ!

Αναστασία Ζ., Α2

Εγώ: Καλημέρα σας! Θα ήθελα να σας κάνω μερικές ερωτήσεις σχετικά με το καταπληκτικό σας βιβλίο «Το καπλάνι της βιτρίνας».

Άλκη Ζέη: Καλημέρα! Φυσικά μπορείτε να μου κάνετε ό,τι ερώτηση θέλετε!

Εγώ: Πώς σκεφτήκατε να γράψετε ένα βιβλίο με «κρυφό» πρωταγωνιστή μια τίγρη;

Άλκη Ζέη: Το εμπνεύστηκα από μια βαλσαμωμένη τίγρη που είχα δει στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Σάμου και μου κίνησε το ενδιαφέρον.

Εγώ:  Γι’ αυτόν τον λόγο η ιστορία του βιβλίου αναφέρεται στο νησί της Σάμου;

Άλκη Ζέη: Ναι. Στη Σάμο έχω ζήσει τα παιδικά μου χρόνια.

Εγώ: Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας!

Άλκη Ζέη: Εγώ σας ευχαριστώ που επιλέξατε εμένα!

Μυρσίνη Γκ., Α1

Δραστηριότητες:

• Διαβάστε το Άρθρο 2 από τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού. Τι ορίζει το συγκεκριμένο άρθρο για τα δικαιώματα των παιδιών;

Άρθρο 2
Τα Συμβαλλόμενα Κράτη υποχρεούνται να σέβονται τα δικαιώματα, που αναφέρονται στην παρούσα Σύμβαση και να τα εγγυώνται σε κάθε παιδί που υπάγεται στη δικαιοδοσία τους, χωρίς καμία διάκριση φυλής, χρώματος, φύλου, γλώσσας, θρησκείας, πολιτικών ή άλλων πεποιθήσεων του παιδιού ή των γονέων του ή των νόμιμων εκπροσώπων του ή της εθνικής, εθνικιστικής ή κοινωνικής καταγωγής τους, της περιουσιακής τους κατάστασης, της ανικανότητάς τους, της γέννησής τους ή οποιασδήποτε άλλης κατάστασης.         Από τη Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού

• Κατά τη γνώμη σας, οι συνθήκες ζωής είναι ίδιες για όλα τα παιδιά; Έχουν τα παιδιά ίσες ευκαιρίες στη ζωή, την εκπαίδευση, την υγεία, την ψυχαγωγία;
•  Στο βιβλίο «Το καπλάνι της βιτρίνας» της Άλκης Ζέη τα παιδιά των μη προνομιούχων οικογενειών αντιμετωπίζουν σκληρές κοινωνικές καταστάσεις. Μπαίνοντας στη θέση ενός από τα παιδιά αυτά να γράψετε στο ημερολόγιό σας τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας.

Χώρα, Οκτώβρης του 1936

Αγαπητό ημερολόγιο,

Σήμερα έγινε κάτι που με στεναχώρησε πολύ. Στο σχολείο ο κύριος Καρανάσης, ο διευθυντής του σχολείου, μπήκε μέσα στην τάξη και με φώναξε για να καθαρίσω τις τουαλέτες. Όταν τα παιδιά το άκουσαν αυτό, άρχισαν να γελάνε. Ήθελα ν’ ανοίξει η γη να με καταπιεί! Ο κύριος Καρανάσης με κατηγορεί για ό,τι συμβαίνει στο σχολείο και με υποχρεώνει να φτιάχνω ό,τι χαλάνε τα άλλα παιδιά. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Εδώ και καιρό καθόμουν στο ίδιο θρανίο με την κόρη του Πικιπικιράμ, την οποία συμπαθώ πολύ. Ο διευθυντής, όταν είδε ότι καθόμασταν μαζί, θύμωσε και είπε πως παιδιά πλούσιων οικογενειών δεν επιτρέπεται να κάθονται με παιδιά φτωχών οικογενειών και φυσικά εννοούσε εμένα. Αυτό το περιστατικό με πλήγωσε πολύ, αφού για άλλη μία φορά τόνισε πόσο φτωχή είναι η οικογένειά μου.

Όλα αυτά δε θα γίνονταν, αν η μαμά μου δε δούλευε στο σπίτι του κ. Καρανάση ως παραδουλεύτρα, για να πηγαίνω εγώ δωρεάν σχολείο και να πληρώνω για ό,τι κάνουν τα υπόλοιπα παιδιά. Θα προτιμούσα να μη δούλευε η μαμά και να μη γίνονταν όλα αυτά. Νιώθω πολύ μόνη και είμαι πολύ στεναχωρημένη. Ελπίζω όλα αυτά τα βάσανα να τελειώσουν σύντομα.

                                                      Με αγάπη, Αντιγόνη                          Τριανταφυλλιά Η. – Αριστέα Δ., Α2

Αγαπητό ημερολόγιο,

Γιατί να έχω τέτοια ζωή; Αντιμετωπίζω πολλές δυσκολίες καθημερινά. Ο πατέρας μου δεν έχει χρήματα κι έτσι αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε σκληρά, για να τα βγάλουμε πέρα. Εγώ δεν έχω τη δυνατότητα να μορφωθώ, γιατί πρέπει να κάνω τις δουλειές του σπιτιού και να μαθαίνω ράψιμο. Δεν μπορώ να βλέπω τον πατέρα μου καθημερινά, γιατί είναι ναυτικός. Έχω στερηθεί την παιδική μου ζωή. Ζηλεύω πολύ τη Μυρτώ και τη Μέλια που έχουν τόσες ανέσεις κι ένα όμορφο σπίτι. Εγώ δεν έχω ούτε έπιπλα στο σπίτι μου. Μακάρι να είχα μια ζωή όπως της Μυρτώς και της Μέλισσας.

Άρτεμη                 Σταύρος Δ. – Νίκος Κ. – Κώστας Ζ., Α2

Χώρα, χειμώνας του 1936

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ο κ. Καρανάσης μ΄ έδιωξε από το σχολείο, γιατί όπως είπε: «Παιδιά προδοτών δεν μπορούν να σπουδάζουν με τα παιδιά των καλών οικογενειών». Τότε εγώ μάζεψα τα πράγματά μου κι έφυγα. Πήγα στο σπίτι μου και το είπα στους γονείς μου. Μου είπαν να μη στεναχωριέμαι, γιατί κάποτε θα γινόταν έτσι κι αλλιώς. Το καλό είναι ότι όταν πήγαινα στο σχολείο γνώρισα παιδιά όπως η Μέλια, που πιστεύω ότι η φιλία αυτή θα διατηρηθεί για πολύ καιρό. Το πρόβλημά μου όμως είναι ότι δεν έχω ακόμα παπούτσια και πρέπει να επιστρέψω τα «βασανάκια» της Μυρτώς και ότι ο πατέρας μου δεν έχει δουλειά.         Αλέξης     Αριστείδης Β. –  Δημήτρης Δ. – Χρήστος Α., Α1

Σάμος, 20/10/1936

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ήταν μια πολύ δύσκολη μέρα, όπως συνήθως. Πάλι ο απαίσιος διευθυντής μας ο κ. Καρανάσης με κατηγόρησε ότι ζωγράφισα τους τοίχους του σχολείου, ενώ το έκανε ο Κόσκορης. Έτσι αναγκάστηκα για μία ακόμη φορά να τους καθαρίσω.

Ένιωσα τόση ντροπή και θυμό, που δεν άντεξα και άρχισα να κλαίω. Γιατί πάντα να με κατηγορούν για πράγματα που δεν έκανα; Γιατί να είναι τόσο σκληρός ο κόσμος;

Παρόλο που ήταν μια τόσο θλιβερή μέρα, ταυτόχρονα ήταν και η πιο σημαντική της ζωής μου. Η Μέλια και η κόρη του Αμστραντάμ Πικιπικιράμ, για να με υπερασπιστούν, αντισταθήκανε στο κήρυγμα του κ. Καρανάση. Όμως αυτό ήταν πολύ αρνητικό για τη Μέλια, καθώς της είπε πως θα υπάρξουν συνέπειες.

Είμαι τόσο λυπημένη! Δε θέλω να ξαναπάω σε αυτό το φρικτό σχολείο. Ούτε να υπακούσω ξανά στις εντολές αυτού του άθλιου Καρανάση. Ελπίζω κάποια μέρα να δικαιωθώ και να νιώθω ελεύθερη όπως όλα τα παιδιά. Σε καληνυχτίζω!

Πολλά φιλάκια, Αντιγόνη               Μαριάννα Κ. – Δανάη Ι. – Ιωάννα Κ., Α2 

Αγαπητό ημερολόγιο,

Ο τελευταίος χρόνος σίγουρα είναι ο πιο σκληρός χρόνος της ζωής μου. Ο λόγος που σου το γράφω είναι ότι για τα πάντα που συνέβαιναν στο σχολείο ο διευθυντής μας, ο κ. Καρανάσης, με κατηγορούσε και με τιμωρούσε, διότι τα δίδακτρά μου είναι δωρεάν.

Η μητέρα μου έψαχνε απεγνωσμένα για δουλειά, για να μπορούμε να ζούμε χωρίς να χρωστάμε σε κανέναν. Το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να δουλέψει στο σπίτι του κ. Καρανάση. Αυτός την εκμεταλλεύεται αναγκάζοντάς την να δουλεύει χωρίς κανένα κέρδος, παρά μόνο να πηγαίνω δωρεάν στο σχολείο. Από τότε ξεκίνησε ο εφιάλτης μου! Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορέσω να ανταπεξέλθω. Ο διευθυντής  με θεωρεί κατώτερη και μου  συμπεριφέρεται  σαν να είμαι δούλα, λέγοντάς μου: «Αντιγόνη, κάνε το ένα, κάνε το άλλο». Φτάνει πια, κουράστηκα!

Με αγάπη, Αντιγόνη               Κωνσταντίνα Η. – Αναστασία Ζ., Α2

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Κάθε μέρα γίνονται ολοένα και περισσότερα τα προβλήματα στο σχολείο. Σήμερα μπήκε στην τάξη μας ο κ. Καρανάσης και, επειδή η δασκάλα μας με είχε βάλει να καθίσω με ένα κοριτσάκι που πληρώνει κανονικά δίδακτρα, με έβαλε να καθίσω μόνη μου σε ένα απομονωμένο θρανίο στη γωνιά της τάξης. Στην καινούρια μου θέση ένιωθα μεγάλη αμηχανία, διότι όλα τα παιδιά είχαν γυρίσει προς το μέρος μου και με κοιτούσαν με ένα παράξενο βλέμμα. Μετά το σχόλασμα, καθώς περνούσα έξω από το γραφείο του κ. Καρανάση, παρατήρησα να με κοιτάει θυμωμένα και άρχισα να τρέχω κλαίγοντας προς το σπίτι.

Ήταν μια από τις χειρότερες μέρες στο σχολείο. Αλλά τώρα πρέπει να σε κλείσω, αγαπητό μου ημερολόγιο, γιατί με φωνάζει η μητέρα μου να πάω να καθαρίσω μαζί της.

                                               Αντιγόνη           Ελισάβετ Α. – Ευθυμία Β. – Μυρσίνη Γκ. – Χάιντι Δ., Α1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα ο κύριος Καρανάσης με έδιωξε από το σχολείο, επειδή κατηγορούν τον πατέρα μου ότι είναι προδότης. Είναι πολύ δύσκολο να ζεις φτωχός με έναν πατέρα στην εξορία. Τις προηγούμενες μέρες με είχε διώξει, γιατί είχα τρύπια παπούτσια. Ευτυχώς η Μέλια μου είχε δώσει τα παπούτσια της Μυρτώς που τα ονόμαζε βασανάκια.

Αλέξης               Στράτος Β. – Νικόλας Γ., Α1

29/11/1936

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Σήμερα συνέβη κάτι στο σχολείο που με στεναχώρησε πολύ. Ο κύριος Καρανάσης είδε ότι τα παπούτσια μου ήταν σχισμένα και μου είπε ότι, αν δεν αγοράσω καινούρια, δεν μπορώ να συνεχίσω στο σχολείο του. Ξέρω ότι δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα για να αγοράσουμε καινούρια και ανησυχώ πολύ. Αφού να φανταστείς ζούμε σε ένα υπόγειο σπίτι με παλιά ξέθωρα έπιπλα, που είναι έτοιμα να καταρρεύσουν. Ελπίζω να βρεθεί γρήγορα μια λύση, για να μπορέσω να ξαναπάω σχολείο.

         Αλέξης     Μαρίνα Β. – Δήμητρα Β. –  Αφροδίτη Γκ., Α1

Αγαπητό ημερολόγιο, 

Σήμερα τσακώθηκα με τον πατέρα μου κι έχω μετανιώσει γι’ αυτό. Το γεγονός ότι δεν πηγαίνω στο σχολείο και είμαι όλη την ημέρα στην αποθήκη με κάνει να νιώθω διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Δεν αντέχω άλλο να ζω σε αποθήκη. Η έλλειψη της μητέρας μου είναι ένας παραπάνω λόγος που δεν είμαι καλά ψυχολογικά. Η μόνη μου παρηγοριά είναι η θεία Δέσποινα που πηγαίνω και μου μαθαίνει ράψιμο και βλέπω τη Μέλια και τη Μυρτώ.

Άρτεμη                     Μαρίνα Κ. – Τζένη, Α2

Αγαπητό ημερολόγιο,

Εχτές στο σχολείο την ώρα του μαθήματος ο κ. Καρανάσης με απέβαλε από το σχολείο, επειδή δεν είχα καλά παπούτσια. Σήμερα δεν πήγα στο σχολείο και με επισκέφτηκε η Μέλια. Μου πρότεινε να μου δώσει τα «βασανάκια» της Μυρτώς. Συμφώνησα, γιατί δεν είχα άλλη επιλογή. Κι έτσι από αύριο θα ξαναπάω σχολείο.

Αλέξης                Αλέξανδρος Γ. – Αντώνης Α., Α1

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

Είμαι πολύ κουρασμένη, γιατί βαρέθηκα να κάθομαι μόνη μου και δεν αντέχω άλλο να κάνω βρόμικες δουλειές και να καθαρίζω τις τουαλέτες του σχολείου και να με κατηγορούν για κάθε πράγμα που γίνεται στο σχολείο. Θα ήθελα να είχαμε χρήματα για να πάρω καινούρια ρούχα και παπούτσια. Θα επιθυμούσα να κάνω παρέα στην τάξη με άλλα παιδιά και να είμαι ένα κανονικό παιδί όπως όλα τα άλλα.

Αντιγόνη           Μιχάλης Η. – Παναγιώτης Κ., Α2

Ημερολόγιό μου,

Σήμερα έγινε κάτι που δε περίμενα. Ο κύριος Καρανάσης με έδιωξε, γιατί είδε ότι τα παπούτσια μου είναι χάλια! Όταν βγήκα από το σχολείο, άρχισα να τρέχω προς το σπίτι μου. Μόλις μου άνοιξε η μαμά, δεν της έδωσα σημασία. Έτρεξα κλαίγοντας στον καναπέ, κουκουλώθηκα και συνέχισα να κλαίω. Η μαμά με ρώτησε τι έγινε. Της είπα όλη την ιστορία και μου είπε πως δε θα ξαναπάω στο σχολείο μέχρι να βρούμε καινούρια παπούτσια. Το ίδιο απόγευμα ήρθε η Μέλια και μου υποσχέθηκε ότι θα μου φέρει κάτι παπούτσια της αδερφής της που δεν τα χρησιμοποιεί σχεδόν καθόλου. Έτσι θα μπορέσω να ξαναπάω σχολείο!

Αλέξης            Αλέξης Κ. – Γεράσιμος Ζ. – Χάρης Κ., Α2

Εργασίες Λογοτεχνίας Άλκη Ζέη, Το καπλάνι της βιτρίνας Διδάσκουσα: Κιτσάτη Μαρία

Από τις εργασίες να επιλέξετε μία από αυτές που είναι γραμμένες με έντονα γράμματα (17-22).

1. Πού εξελίσσεται το έργο;
2. Σε ποια ιστορική περίοδο αναφέρεται; Τι συνέβαινε τότε στην Ελλάδα αλλά και στην Ευρώπη;
3. Ποιο είναι το θέμα που πραγματεύεται το μυθιστόρημα;
4. Να καταγράψετε τα πρόσωπα του μυθιστορήματος με ένα μικρό σχόλιο για το καθένα.
5. Ποιο πρόσωπο αφηγείται την ιστορία;
6. Ποια είναι τα βασικά γεγονότα του έργου;
7. Τι είναι το καπλάνι; Τι συμβολίζουν τα μάτια του που έχουν διαφορετικό χρώμα;
8. Να περιγράψετε με λίγα λόγια μια σκηνή του βιβλίου που σας έκανε να γελάσετε ή να συγκινηθείτε.
9. Αναγνωρίζετε σκέψεις ή συναισθήματα της εφηβικής ηλικίας στο μυθιστόρημα;
10. Νιώσατε να ταυτίζεστε με κάποιον από τους ήρωες, ως προς τις ιδέες ή τα συναισθήματά τους;
11. Μπαίνοντας στη θέση ενός από τους ήρωες του βιβλίου γράφετε στο ημερολόγιό σας τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας.
12. Υπάρχουν κοινωνικά θέματα που επηρεάζουν τη ζωή των πρωταγωνιστών; Ποιες σκέψεις ή προβληματισμοί σάς δημιουργήθηκαν μετά την ανάγνωση του μυθιστορήματος;
13. Στο βιβλίο τα παιδιά των μη προνομιούχων οικογενειών αντιμετωπίζουν σκληρές κοινωνικές καταστάσεις. Μπαίνοντας στη θέση ενός από τα παιδιά αυτά να γράψετε στο ημερολόγιό σας τις σκέψεις και τα συναισθήματά σας.
14. Πιστεύετε ότι κάποια στοιχεία του έργου αναφέρονται στη ζωή της συγγραφέα; Αιτιολογήστε την απάντησή σας.
15. Σας άρεσε ή όχι το μυθιστόρημα; Αιτιολογήστε.
16. Να γράψετε τη δική σας ιστορία για το καπλάνι.
17. Να δώσετε ένα δικό σας τέλος στο βιβλίο ξαναγράφοντας το τελευταίο κεφάλαιο.
18. Ζωγραφίστε μία σκηνή του βιβλίου που σας έκανε εντύπωση (π.χ. τα παιδιά να παίζουν στην παραλία, την οικογένεια στο σαλόνι με το καπλάνι, το δωμάτιο των κοριτσιών κτλ.).
19. Δείτε ένα επεισόδιο από το ομώνυμο τηλεοπτικό έργο και βρείτε το αντίστοιχο απόσπασμα στο βιβλίο. Στη συνέχεια εντοπίστε ομοιότητες και διαφορές μεταξύ τους.
Και τα δέκα επεισόδια της σειράς μπορείτε να τα δείτε στην παρακάτω διεύθυνση: https://www.youtube.com/playlist?list=PL8Pra97AUsbtwTa5gYfHxzGJBt5PYEpZe
20. Μετατρέψτε ένα κεφάλαιο του βιβλίου σε ένα μικρό θεατρικό σκετς και παρουσιάστε το στην τάξη με τη συνεργασία ενός συμμαθητή ή συμμαθητών σας.
21. Πάρτε συνέντευξη από τη συγγραφέα Άλκη Ζέη κάνοντάς της ερωτήσεις σχετικά με το έργο της «Το καπλάνι της βιτρίνας».
22. Σχεδιάστε ένα κάλυμμα για το βιβλίο της Άλκης Ζέη «Το καπλάνι της βιτρίνας».
Παρατηρήστε το εξώφυλλο του βιβλίου «Το καπλάνι της βιτρίνας», καθώς και εξώφυλλα άλλων βιβλίων και μελετήστε τα συστατικά στοιχεία του καλύμματος που ενδεικτικά σας δίνεται.

Στο μάθημα της Λογοτεχνίας, στο πλαίσιο της διδασκαλίας ολόκληρου λογοτεχνικού έργου, μετά την ολοκλήρωση του Α΄ μέρους του βιβλίου «Το καπλάνι της βιτρίνας» της Άλκης Ζέη, μπήκαμε στη θέση των ηρώων και γράψαμε στο ημερολόγιό μας τις σκέψεις και τα συναισθήματά μας. Οι μαθήτριες του Α2.

Χειμώνας 1935

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

 Σήμερα είναι Κυριακή. Αυτή η μέρα είναι πολύ βαρετή, καθώς είναι χειμώνας και δεν μπορούμε να βγούμε από το σπίτι, επειδή βραδιάζει γρήγορα. Εγώ έμεινα πάλι με την αδερφή μου τη Μέλια και βαριόμαστε πάρα πολύ. Ο μπαμπάς και η μαμά λείπουν από το σπίτι, όπως και όλοι οι υπόλοιποι άλλωστε,  κι εμείς μένουμε με τον παππού. Ήταν αρκετά καλός ο καιρός σήμερα και γι΄αυτό ο παππούς μάς πήγε έναν περίπατο. Μετά γυρίσαμε σπίτι και άρχισε η βαρεμάρα ξανά. Ανυπομονώ πολύ για το καλοκαίρι. Θέλω να πάμε στο Λαμαγάρι και να δούμε τα άλλα παιδιά. Το καλοκαίρι οι Κυριακές δεν είναι καθόλου βαρετές.

                                                                       Μυρτώ                                                  Μαρίνα Κ.

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Σου γράφω για να σου πω πόσο λυπημένη είμαι σχετικά με ένα μυστικό που κρύβω από τη Μυρτώ. Το μυστικό αυτό αφορά τον Νόλη, ο οποίος θέλει να γίνει σαν τον Νίκο, δηλαδή επαναστάτης. Μου είπε να μην το πω σε κανέναν,  ούτε στη Μυρτώ, αλλά δε νομίζω να αντέξω για πολύ ακόμα. Τη Μυρτώ την εμπιστεύομαι και της λέω τα πάντα, όπως κι εκείνη το ίδιο. Εάν της το πω και κάποτε το μάθει ο Νόλης, θα είμαι τόσο θλιμμένη,  γιατί ο Νόλης δε θα με εμπιστεύεται και δε θα με έχει φίλη. Αντίθετα, εάν δεν το πω στην αδερφή μου και το μάθει, θα στεναχωρηθεί πολύ, γιατί θα νομίζει ότι δεν της έχω εμπιστοσύνη και ότι μπορεί να της κρύβω κι άλλα μυστικά. Δεν ξέρω τι να κάνω. Θα ήθελα κάποιος να με βοηθήσει, αλλά πρέπει να βρω μια λύση μόνη μου. Καλό βράδυ!

                                                        Μέλια                                           Ευαγγελία Δ.

Καλοκαίρι του 1936

Αγαπητό μου ημερολόγιο,

Ξέρω πως έχω πολύ καιρό να σου γράψω. Βλέπεις ξεκίνησαν οι καλοκαιρινές διακοπές και εδώ στο Λαμαγάρι εγώ και η Μυρτώ περνάμε υπέροχα και διασκεδαστικά. Η παρέα με τα παιδιά από τα τσαρδάκια είναι πολύ απολαυστική.

Μόνο που τελευταία τα πράγματα έχουν αλλάξει. Τώρα πια έχουμε δικτατορία και γι΄αυτό όλοι ψάχνουν τον Νίκο, ο οποίος κρύβεται στον Μύλο με το μισό φτερό και είναι επαναστάτης. Αυτό μόνο εμείς τα μεγάλα παιδιά το ξέρουμε. Γι΄αυτό και μόνο εμείς επισκεπτόμαστε το κρησφύγετό του, έτσι ώστε να του πάμε τροφή.

Στον Πύργο όλοι είναι αναστατωμένοι και ταυτόχρονα λυπημένοι. Δεν μπορούμε να βγαίνουμε για παιχνίδι στον δρόμο, γιατί  οι μεγάλοι δε μας αφήνουν και δεν μπορούμε να λέμε τη λέξη «δημοκρατία», γιατί απαγορεύεται.

Αχ, μακάρι να άνοιγε το καπλάνι το δεξί του μάτι και όλος ο κόσμος να γαλήνευε!

Τέλος πάντων, την επόμενη βδομάδα γυρνάμε στη χώρα. Είμαι πολύ ενθουσιασμένη, καθώς θα είναι η πρώτη χρονιά που εγώ και η Μυρτώ θα πάμε σε κανονικό σχολείο, γιατί μέχρι τώρα κάναμε μάθημα με τον παππού. Καληνύχτα ημερολογιάκι μου! Τα υπόλοιπα αύριο.

                                                  Με αγάπη, Μέλια                                         Μαριάννα Κ. 

ΠΡΩΤΕΣ ΕΝΤΥΠΩΣΕΙΣ

Οι πρώτες μας εντυπώσεις από την ανάγνωση του βιβλίου “Το καπλάνι της βιτρίνας” της Άλκης Ζέη:

Από τη μέχρι τώρα ανάγνωση του μυθιστορήματος καταλαβαίνουμε ότι πρόκειται για  την εξιστόρηση της ζωής δύο κοριτσιών που ζουν τα παιδικά τους χρόνια σε ένα νησί μαζί με την οικογένειά τους. Στον ελεύθερό τους χρόνο σκαρφίζονται με μεγάλη φαντασία διάφορες ιστορίες, ενώ οι καλοκαιρινές τους διακοπές στο Λαμαγάρι είναι αξιοζήλευτες από τον αναγνώστη. Η ανεμελιά, το χιούμορ και η ταχύτητα στην αφήγηση κάνουν τον αναγνώστη να μη θέλει να το αφήσει από τα χέρια του. Αν και το έχω διαβάσει ήδη μία φορά, ανυπομονώ για τη συνέχεια. Μαριάννα Κ., Α2

«Το Καπλάνι της βιτρίνας» είναι ένα ενδιαφέρον βιβλίο. Από την αρχή μου κίνησε την περιέργεια ο τίτλος του, γιατί δεν ήξερα τι είναι το καπλάνι και είχα την αγωνία να το ανακαλύψω. Τελικά όταν αρχίσαμε να διαβάζουμε το βιβλίο και κατάλαβα επιτέλους τι είναι το καπλάνι, ήξερα πως θα ακούσω πολλές ιστορίες γι΄αυτό. Το βιβλίο είναι τόσο περιγραφικό, που κάποιες φορές νιώθω ότι είμαι μέσα σε αυτό. Έχω πολλή αγωνία για το τι θα γίνει στη συνέχεια και θέλω γρήγορα να μάθω. Τριανταφυλλιά Η., Α2

«Το Καπλάνι της βιτρίνας» είναι ένα μυθιστόρημα της Άλκης Ζέη που διαβάζεται πολύ ευχάριστα από μικρούς και μεγάλους, καθώς απολαμβάνουμε σε αυτό ζωντανούς διαλόγους με κωμικά στοιχεία και ιστορίες για το καπλάνι, που μας μαγεύουν. Επιπλέον, πρωτόγνωρο για μας είναι πως μια παρέα παιδιών ζει σε ένα νησί του Αιγαίου και μάλιστα πολλά χρόνια πριν με διαφορετικές συνήθειες, τρόπο ζωής αλλά και με παραδοσιακά αυτοσχέδια παιχνίδια. Όλα αυτά μας ταξιδεύουν στο παρελθόν, όπου συναντάμε τη ζωή της Άλκης Ζέη με την πολύ ενδιαφέρουσα παρέα της. Κωνσταντίνα Η., Α2

Οι πρώτες μου εντυπώσεις από το βιβλίο “Το καπλάνι της βιτρίνας” είναι θετικές, καθώς έχει πολύ ωραία αφήγηση με ζωντανές εικόνες που με μάγεψαν και με ταξίδεψαν στο Λαμαγάρι της Σάμου, όπου διαδραματίζεται η αγαπημένη μου σκηνή έως τώρα. Επίσης και οι χαρακτήρες του βιβλίου με εντυπωσίασαν, καθώς όλοι τους, με βάση την περιγραφή, είναι δυναμικοί, με θάρρος και χιούμορ αλλά και φαντασία, όπως ο ξάδερφος της Μέλιας, ο Νίκος, ο οποίος λέει ωραίες ιστορίες για το καπλάνι. Το αγαπώ πολύ αυτό το βιβλίο. Δανάη Ι., Α2

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι τα μάτια του καπλανιού που το ένα είναι γαλάζιο και το άλλο μαύρο. Επίσης που ο Νίκος λέει ιστορίες στη Μέλια και στη Μυρτώ για το καπλάνι και τα κορίτσια θέλουν να το δουν όταν το καθαρίζει η Σταματίνα. Γιώργος Γ., Α1

Ένα πολύ ωραίο βιβλίο που δίκαια έχει διακριθεί και έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες. Έχει πολύ ωραία πλοκή που κινεί το ενδιαφέρον μικρών και μεγάλων. Επίσης προσφέρει και πολλές γνώσεις, αφού τα γεγονότα διαδραματίζονται την περίοδο που επιβλήθηκε  η δικτατορία του 1936 και δείχνει τη σκληρότητα εκείνης της εποχής. Είναι ιδανικό για κάθε ηλικία από παιδιά έως ενήλικες. Σας το συνιστώ! Σταύρος Δ. Α2