Δώσαμε ένα διαφορετικό τέλος στο βιβλίο της Άλης Ζέη “Το καπλάνι της βιτρίνας”, ξαναγράφοντας το τελευταίο κεφάλαιο του βιβλίου.
Την Κυριακή ευτυχώς είχε λιακάδα. Η θάλασσα ήταν λάδι λες κι ήταν καλοκαίρι. Νοικιάσαμε μια βενζινάκατο και ξεκινήσαμε για το Λαμαγάρι. Μαζί μας θα ερχόταν κι ο Αλέξης, για να μπορέσει η μαμά του να πάει να δει τον εξόριστο σύζυγό της στο μακρινό νησί. Ανεβήκαμε στη βάρκα και βάλαμε πλώρη προς το Λαμαγάρι. Πριν καλά καλά κατέβουμε αρχίσαμε να φωνάζουμε τα παιδιά:
-Νόοοοοοληηηηηη! Άρτεμηηηηηηηη! Οδυσέααααααα! Αυγήηηηηη!
-Ποιος είναι αυτός ο ντροπαλός; ρώτησε η Άρτεμη κοιτώντας τον Αλέξη.
-Είναι ο καλύτερος φίλος μας στη χώρα, της απαντάω εγώ.
-Χαίρω πολύ, της λέει ο Αλέξης. Είμαι πολύ χαρούμενος που ήρθα στο αγαπημένο σας μέρος και ανυπομονώ να περάσουμε όμορφα.
Ο Νόλης ανήσυχος ήθελε να μάθει τι έγινε με τον Νίκο.
-Έφυγε από τη χώρα, του λέω σιγανά. Θα σας πούμε μετά όλη την ιστορία, για να την ακούσουν όλα τα παιδιά.
Έτσι ξεκινήσαμε για τα βραχάκια. Μόλις φτάσαμε εκεί, βρήκαμε πάνω στον θρόνο ένα μικρό χαρτάκι! Ο Νόλης το πήρε και αρχίσαμε να το διαβάζουμε όλοι μαζί:
«ΕΝΑΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΕΛΕΙΩΣΕ, ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΜΑΣ ΝΙΚΗΣΕ ΚΑΙ Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ ΘΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΕΙ. ΕΛΑΤΕ ΑΜΕΣΩΣ ΣΤΟ ΜΟΥΡΑΓΙΟ. ΘΑ ΣΑΣ ΠΕΡΙΜΕΝΩ ΕΚΕΙ!»
ΤΟ ΚΑΠΛΑΝΙ
Κανείς δεν μπορούσε να πει τίποτε. Μόνο ο Νόλης μίλησε:
-Άντε, τι περιμένετε; Πάμε, είπε.
Ξεκινήσαμε για το μουράγιο και αναρωτιόμουν τι θα βρούμε εκεί. Όταν φτάσαμε, κανείς δεν ήταν εκεί. Ξαφνικά ακούσαμε μια φωνή. Όχι, ήταν ένα τραγούδι! Το τραγούδι της Δημοκρατίας που μας έμαθε ο Νίκος! Τότε εμφανίστηκε μια βάρκα και μέσα της ήταν ο Νίκος!
Νίιιικοοο! Αρχίσαμε να φωνάζουμε με μία φωνή.
-Γύρισες; Πότε; Πώς; Τι έγινε;
Κατέβηκε από τη βάρκα και μας αγκάλιασε έναν έναν.
-Θα σας πω σε λίγο τι έγινε. Πάμε τώρα στα βραχάκια μας.
Εκεί ο Νίκος κάθισε στον θρόνο του κι εμείς γύρω του. Άρχισε να εξιστορεί κι εμείς κρεμόμασταν από τα χείλη του. Ακόμα κι ο Αλέξης τον άκουγε με προσοχή, παρόλο που δεν τον ήξερε! Όλοι σκεφτόμαστε ότι τώρα που γύρισε ο Νίκος η ιστορία του καπλανιού της βιτρίνας δε θα τελειώσει ποτέ…
Δήμητρα Β. – Μαρίνα Β. – Αφροδίτη Γκ., Α1
[…] Έχει περάσει ήδη ένας μήνας από τότε που έφυγε ο Νίκος και όλα έχουν αλλάξει στο σπίτι μας. Εγώ συνεχίζω να πηγαίνω στο σχολείο και κάθομαι πλέον μαζί με την Πιπίτσα. Ο Αλέξης και η Μυρτώ κάνουν μαθήματα με τον 
παππού μου στο σπίτι. Ο μπαμπάς μου εξακολουθεί να δουλεύει στην τράπεζα. Κυριαρχεί όμως παντού αυτή η δικτατορία και μας έχουν απαγορεύσει να μιλάμε για το καπλάνι, τον Νίκο και όλα όσα έχουν να κάνουν με αυτά. Γιατί να είναι έτσι πλέον η ζωή μας; Γιατί να μην μπορούμε να ζούμε ευτυχισμένοι χωρίς τη δικτατορία; Δεν τολμάω να ρωτήσω κανέναν. Ούτε τη Μυρτώ. Γιατί η απάντηση που θα πάρω είναι ένα απότομο «δεν ξέρω». Ούτε ΕΥ-ΠΟ ΛΥ-ΠΟ ρωτάμε η καθεμιά το βράδυ, γιατί όλες οι μέρες είναι ΛΥ-ΠΟ.
Σήμερα είναι Κυριακή. Οι Κυριακές μας δεν έχουν αλλάξει. Παραμένουν το ίδιο βαρετές όπως πάντα. Εγώ και η Μυρτώ καθόμαστε στον καναπέ και το βλέμμα μας περιπλανιέται στους δρόμους και τα όμορφα καταστήματα. Αλλά κάτι είναι διαφορετικό. Παντού έχει επιγραφές που γράφουν στο κέντρο με μεγάλα κόκκινα γράμματα «ΤΕΛΟΣ». Ρωτάω τη Μυρτώ τι μπορεί να σημαίνει αυτό. Η Μυρτώ δεν ξέρει. Ξαφνικά περνάει από μπροστά μας ο παππούς τραγουδώντας. Έχω πολύ καιρό να τον δω να τραγουδά τόσο χαρούμενος. Λέμε να πάμε να δούμε και τη συμπεριφορά των υπόλοιπων, μήπως και καταλάβουμε. Καθώς προχωράμε στην κουζίνα, η Σταματίνα, η θεία Δέσποινα και η μαμά μαγειρεύουν όλες μαζί χαρούμενες. Ακόμα και ο μπαμπάς μπαίνοντας στο σπίτι φωνάζει: Επιτέλους τελείωσε! Ρωτάω τον παππού τι τελείωσε. Ο παππούς το μόνο που είπε είναι πως θα το καταλάβουμε μόνες μας. Εκεί ήταν που χάσαμε τα λογικά μας. Νομίζαμε πως είναι όνειρο. Ξαφνικά χτυπά το κουδούνι. Ο παππούς μας λέει να ανοίξουμε εμείς. Πίσω από την πόρτα ήταν ο Νίκος!!! Ήμασταν πλέον σίγουρες πως πρόκειται για όνειρο! Ο Νίκος μας καθησυχάζει και μας λέει σχεδόν τραγουδιστά από τη χαρά του:
Τέλειωσε η δικτατορία
επανήλθε η δημοκρατία
ελευθερώθηκαν όλοι οι φυλακισμένοι δημοκράτες
και φυλακίστηκαν οι δικτάτορες!
Όλα θα είναι όπως παλιά
μπορεί και καλύτερα!
Μόλις τον ακούσαμε, αρχίσαμε να τσιρίζουμε από τη χαρά μας. Ο Νίκος πλέον θα ζει μαζί μας και θα μας λέει όλο και περισσότερες ιστορίες με το καπλάνι! Ζήτω η δημοκρατία!
Χάιντι Δ., Α1