Στο παραμύθι “Το πιο γλυκό ψωμί” ο πλούσιος βασιλιάς στο τέλος συνειδητοποίησε γιατί το ψωμί που κουράστηκε για να φτιάξει μόνος του ήταν το πιο γλυκό ψωμί του κόσμου. Ο δικός μου ήρωας στο παραμύθι-ποίημα που έγραψα, το μικρό κακομαθημένο δρακάκι, θα καταλάβει γιατί έμεινε μόνο του, χωρίς φίλους; Ηλιάνα, Α2
Μια φορά κι έναν καιρό
ή δυο φορές και τρεις καιρούς
σε κάτι βάλτους μακρινούς
ζούσε ένα μικρό δρακάκι
κακομαθημένο
όσο δεν πάει ο νους!!!
Είχε τα πάντα
ό,τι ζητούσε
και για τα προβλήματά του
κάποιος άλλος μεριμνούσε.
Τι φαΐ
και τι παιχνίδια
όλα τα ’χε
ακόμα κι ένα βάζο
με δικά του στρείδια!
Μα σαν πέρασε ο καιρός οι φίλοι του μικρού μας δράκου
κουράστηκαν να τον υπηρετούν
να του κάνουν τα χατίρια
κι όλο γκρίνιες να ακούν.
Έτσι το δρακάκι έμεινε μόνο
και άρχισε ν’ αναρωτιέται:
«Πώς θα ζήσω; Τι θα κάνω;
Μήπως πρέπει ν’ αγοράσω ένα πιάνο;
Μα τι να κάνω τ’ όργανο αν δεν έχω παρέα;
Με ποιον εγώ θα τραγουδώ
και θα περνάω ωραία;»
Και τότε συλλογίστηκε
και βρέθηκε η λύση:
έπρεπε να βρει δουλειά!
Καινούργιο κόσμο να γνωρίσει!
Άρχισε ευθύς να ψάχνει
στην εφημερίδα
έχοντας κοντά του πάντα
’κείνο το βάζο με τα στρείδια.
Και όταν βρήκε μια δουλειά
που να του ταιριάζει
άρχισε με ωράριο
χωρίς να τεμπελιάζει.
Αμέσως γνώρισε
ανθρώπους
ή καλύτερα τέρατα
που είχαν δόντια κοφτερά
και μακριά κέρατα.
Και όσο δούλευε από τότε
είχε πάντα πιστούς φίλους
που ήτανε καλύτεροι
κι από ένα μάτσο σκύλους!!!