Διάβασα το παρακάτω άρθρο του Σωκράτη Παπαχατζή στο έντυπο περιοδικό «ήχος» (τεύχος Ιουλίου 2011), το οποίο βρήκα ενδιαφέρον και σκέφτηκα να μοιραστούμε μερικά αποσπάσματα.

« Βλέπω τη διαφήμιση με το ανωμαλάκι τnς Cosmote. Αυτό που αναγγέλλει με θλιμμένο ύφος πως, εκεί που έχει πάει για διακοπές, «δεν έχει ίντερνετ». Οι ατάκες που ο σεναριογράφος έχει βάλει στο στόμα του, ξεφεύγουν από τα στάνταρ της διαφημιστικής χυδαιότητας. Άξονας του σεναρίου είναι η υποκατάσταση φυσιολογικών λειτουργιών με ομώνυμες διαδικτυακής φύσεως. Το τυπάκι ακούει τα …πουλιά να του κάνουν twit, ακούει «μηχανές» και νομίζει ότι πρόκειται για μηχανές αναζήτησης, το χτυπάει ο καφετζής στον ώμο και ψελίζει «poke»…. Η εικόνα είναι βουτηγμένη σε μουντά χρώματα, προάγοντας μια θλίψη που θα γινόταν καταπιεστική αν το απαίσιο ad κρατούσε λεπτό και όχι δευτερόλεπτα.

Βλέπω την άλλη διαφήμιση, με τον κρετίνο που η γυναίκα του κανόνισε να περάσουν μια βδομάδα οι δυο τους, μακριά από τον πολιτισμό… Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο… Πανικόβλητος ο βλαξ, σπεύδει να προμηθευτεί την κάρτα σύνδεσης του μαζί με κάτι που δεν θυμάμαι [«αλλιώς δεν τη βγάζουμε καθαρή»]. Στη συνέχεια θα αράξει αναπαυτικά στον καναπέ, όπου και θα τον βρει η σύζυγος να απολαμβάνει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο, ηπίως έκπληκτη, και έτοιμη να τον συγχωρήσει.

Η βαναυσότητα με την οποία οι εταιρίες προωθούν τους σκοπούς τους είναι αδύνατο να κρυφτεί πίσω από την επίφαση του διαφημιστικού “χιούμορ”. Γιατί αυτό που έχουμε δεν είναι απλές προτροπές [κατανάλωσε το τάδε αντηλιακό, την τάδε πορτοκαλάδα] αλλά ωμή επέμβαση σε τρόπους ζωής και αντίληψη του κόσμου. [… , …]
Οι διαφημίσεις παράγουν επιθετικά ιδεολογία, κι αν κάποιοι γελάμε ή σωπαίνουμε αηδιάζοντας, πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που παίρνουν γραμμή από αυτές.

……………………………………………………………………………………………………………………….

Από που κι ως που το ότι θες να κρατήσεις κάτι για τον εαυτό σου σημαίνει ότι …φοβάσαι ή ντρέπεσαι για αυτό; Υπάρχουν πράγματα κοινοποιήσιμα, πράγματα που δεν χρειάζεται να κοινοποιηθούν γιατί δεν [θα ‘πρεπε να] ενδιαφέρουν κανένα, και πράγματα που δεν πρέπει να κοινοποιούνται [η συζήτηση για αυτά μπορεί να διαρκέσει επ’ άπειρον]. Η ταύτιση του μη κοινοποιήσιμου με κάτι για το οποίο και καλά κάποιος ντρέπεται ή φοβάται, είναι ένα αξιοσημείωτης χυδαιότητας τέχνασμα που οδηγεί κατευθείαν στις κατηγορικές προσταγές του σύγχρονου lifestyle [«Να είσαι ο εαυτός σου. Μη ντρέπεσαι γι’ αυτό που είσαι. Εδώ και τώρα στριπτίζ. Όλα στο φως»].

Οι πάντες απελευθερώνουν τη «δημιουργικότητα» τους, επιδεικνύοντας λεπτομέρειες από τη ζωή τους, στο πλαίσιο ενός concept που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «η ζωή ως performance». Και εδώ ακριβώς είναι το κόλπο. Γιατί η performance δεν μπορεί να είναι «ελεύθερη» και «χαοτική» όπως η ζωή. Επιβάλλει όρους, προδιαγραφές και κώδικες. Να αμέσως αμέσως πώς χορογραφείς μια ολόκληρη κοινωνία, μη ερεθίζοντας τα ελευθεριακά αντανακλαστικά της.

……………………………………………………………………………………………………….

Στο «1984», ο Ουίνστον Σμιθ, αναζητούσε μια ήσυχη γωνιά μακριά από τις κάμερες, για να κρατήσει σημειώσει στο ημερολόγιο του. Αυτό αποτελούσε την προσωπική του επανάσταση.

……………………………………………………………………………………………………….

Στο αντίθετο ακριβώς παροτρύνονται οι μάζες από το τρίπτυχο “Blogs, Twitter, Facebook“, καθώς εκατομμύρια «ημερολόγια» ενημερώνονται ανά δευτερόλεπτο σε κοινή θέα, από ανθρώπους που μπορούν να υπάρξουν μόνο ως «διάσημοι», ως «πανταχού παρόντες». Μήπως η διασημότητα των σταρ δεν έχει κάτι από την πανταχού παρουσία του …Θεού αυτοπροσώπως;

Αποτέλεσμα; Ένας διαδικτυωμένος ανθρωποπολτός , όπου το αν και κατά πόσο «υπάρχεις» εξαρτάται από τον αριθμό των likes, των clicks, των votes και των comments…

……………………………………………………………………………………………………….

…όλα αυτά, παρεμπιπτόντως υπό την αιγίδα της CIA, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης που με την προμετωπίδα μιας «τεχνολογικής επανάστασης» μεγιστοποιεί τον κοινωνικό έλεγχο, δίνοντας στα εργαλεία της, τη μορφή καταναλωτικών αγαθών και μετακυλώντας τα έξοδα της παρακολούθησης στους παρακολουθούμενους…

……………………………………………………………………………………………………….

…Καλό καρτο-καλοκαίρι!

Σωκράτης Παπαχατζής, socrates@hxos.gr »

Εντάξει ίσως το παρατράβηξε με τη CIA, αλλά σε γενικές γραμμές συμφωνώ. Να σημειώσω ότι ο συγκεκριμένος αρθρογραφεί σε ένα καθαρά «τεχνολογικό» περιοδικό και ότι δεν είναι ο τύπος που «απέχει» των τεχνολογικών εξελίξεων. Μάλλον το αντίθετο.

Εγώ πάντως το ανεβάζω με το παλιό καλό dial up των 56kbps (και ούτε), του ΠΣΔ (καθότι μακριά από Κόρινθο, ακόμη, ευτυχώς) (φτύστε με).

Ετικέτες: blog, blogs, facebook, internet, twitter, κοινωνική δικτύωση, σύνδεση