_2.JPG "Κώστας Χατζηκωνσταντίνου"){kind=avatar}
Νοέ 11 15
Μου είχε διαφύγει η διάλεξη του Sir Kenneth Robinson με θέμα τη δημιουργικότητα των μαθητών μας. Τέλος πάντων, “κάλιο αργά παρά ποτέ”.
Είναι από το συνέδριο του TED το Φλεβάρη του 2006 και νομίζω ότι αξίζει να τη δουν όχι μόνο οι εκπαιδευτικοί, αλλά και όλοι οι γονείς.
Η κεντρική εξουσία έχει προσπαθήσει επανειλημμένα να νομοθετήσει ένα πλαίσιο αξιολόγησης για το εκπαιδευτικό έργο. Από νόμους παρωδία όπως ο 2525 του ’97 ή ο 2986 του 2002 (ο οποίος έχει και ατυχή τίτλο, μια και διαχωρίζει την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού έργου από την αξιολόγηση του εκπαιδευτικού, τρομερά πράγματα δηλαδή), πάμε στον 3848 του 2010, ο οποίος φαίνεται να βρίσκει ένα δρόμο πιο κοντά στην επιστημονική εκπαιδευτική έρευνα (αλλά μέχρι εκεί). Εκτός από την υπουργική εγκύκλιο για την αυτοαξιολόγηση που ακολούθησε και την πιλοτική εφαρμογή της διαδικασίας, δεν έχουμε δει (ή δεν έχουν ανακοινωθεί) αποτελέσματα, ή συμπεράσματα που θα ήταν χρήσιμα για την εκπαιδευτική κοινότητα. Σε τοπικό επίπεδο επίσης δεν γνωρίζω να έχει ανακοινωθεί κάποιο πόρισμα τουλάχιστον στα σχολεία όπου εφαρμόστηκε και μιλώ για το Μουσικό Σχολείο Κορίνθου και το 1ο ΓΕΛ Κορίνθου (σύμφωνα με την απόφαση Αριθμ. Φ.12/80/8876/Γ1 της υφυπουργού Παιδείας).
Μέσω της Α ΕΛΜΕ Κορινθίας έφτασε στα e-mail των σχολείων της Κορίνθου τον περασμένο Ιούνιο μία δική μου εργασία, σχετική με το “μέγα” θέμα της Αξιολόγησης.
Σκέφτηκα να την αναρτήσω και στο blog απλά για όποιον θέλει να διαβάσει τις απόψεις μου και έτσι την έβαλα σε στατική σελίδα. Πατήστε απευθείας εδώ.
Στο σχολείο μας δημιουργήσαμε ένα καινούριο blog. Μέσω αυτού, μπορούν οι γονείς, οι μαθητές, οι εκπαιδευτικοί και όποιος άλλος ενδιαφέρεται, να ενημερώνεται για τις δράσεις του σχολείου μας, αλλά και για τον προγραμματισμό του.
Επισκεφτείτε το στη διεύθυνση: https://blogs.sch.gr/4lykkori/ και βάλτε το αμέσως στα αγαπημένα.
Σεπ 11 19
Αυγ 11 27
Τι είναι ο ήχος και πώς διαδίδεται; Πόσο γρήγορα ταξιδεύει και σε τι τον μετράμε;
Αυτό που ξέρουμε σίγουρα είναι ότι τον ακούμε με τα αυτιά μας. Όμως γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των όντων της γης έχουμε δύο αυτιά και όχι ένα; Μήπως για την περίπτωση που το ένα «μας αφήσει»;
Ας ξεκινήσουμε.
Ο ήχος είναι απλά ένα ερέθισμα που εγείρει την αίσθηση της ακοής. Μια που συνηθίσαμε να ζούμε μέσα σε αυτό το ρευστό που λέγεται ατμόσφαιρα, ο καλός Θεός σκέφτηκε να μας χαρίσει άλλη μία ιδιότητα: να ακούμε. Γιατί χωρίς αυτό το ελαστικό μέσο διάδοσης (τον αέρα), θα ήταν αδύνατη η παραγωγή και η μεταφορά του ήχου.
Ο ήχος διαδίδεται με μορφή κυμάτων και μάλιστα διαμήκη κύματα, όπως λένε και οι φυσικοί. Κατά τη διάδοση του ηχητικού κύματος, δημιουργούνται στην ατμόσφαιρα περιοχές με μεγαλύτερη πίεση από την συνήθη (που λέγονται πυκνώματα) και περιοχές με μικρότερη πίεση (αραιώματα). Τα πυκνώματα και τα αραιώματα ξεκινούν από την πηγή του ήχου, ταξιδεύουν και φτάνουν στα αυτιά μας όπου σπρώχνοντας το τύμπανο του αυτιού το εξαναγκάζουν να ταλαντωθεί. To εντυπωσιακό είναι ότι ενώ τα πυκνώματα και τα αραιώματα προχωρούν, ωστόσο τα μόρια του αέρα δεν μετατοπίζονται από τη θέση τους σημαντικά (δε δημιουργείται δηλαδή άνεμος). Δείτε το μηχανισμό σε αυτό το εξαιρετικό gif animation. 
Μετά μέσω ενός πολύπλοκου μηχανισμού, το ακουστικό μας νεύρο αντιλαμβάνεται την κίνηση του τύμπανου και με ένα μικρό ηλεκτρικό ρεύμα στέλνει την πληροφορία στον εγκέφαλο μας. Έτσι μπορούμε να απολαμβάνουμε τη μουσική μας ή να ενοχλούμαστε από το φορτηγό που περνάει στο δρόμο. 
Κάποιοι ήχοι προκαλούν στο τύμπανο μας πολύ γρήγορες ταλαντώσεις και άλλοι πιο αργές ταλαντώσεις. Αυτό όμως δεν έχει να κάνει με το πόσο δυνατά ακούγεται ο ήχος αλλά με το πόσο μπάσος ή πρίμος είναι. Οι φυσικοί το λένε αυτό συχνότητα του ήχου και το μετρούν σε Hz (Χερτζ). Το ανθρώπινο αυτί έχει κάτω ακουστό όριο τα 20Hz και άνω ακουστό όριο τα 20.000Hz. Χαμηλές συχνότητες (μπάσα), μπορεί να έχει ο ήχος που ακούγεται όταν ξεσπά μία αστραπή στην καταιγίδα και υψηλές συχνότητες (πρίμα) έχει το τιτίβισμα ενός πουλιού ή ο ήχος μιας χορδής του μπουζουκιού.
Ένας ήχος που διαδίδεται δε φτάνει ποτέ και στα δύο αυτιά μας ταυτόχρονα, γιατί πολύ απλά απέχουν μεταξύ τους μερικά εκατοστά του μέτρου. Μάλιστα εκτός του ότι έρχεται σε κάθε αυτί σε διαφορετική χρονική στιγμή, έρχεται και με διαφορετική συχνότητα. Αυτό όμως είναι μεγάλο πλεονέκτημα. Ο εγκέφαλος σε απειροελάχιστο χρόνο συγκρίνει τα δύο δείγματα και έτσι μας δίνει να καταλάβουμε από ποια κατεύθυνση έρχεται ο ήχος σε εμάς. Έτσι αν κάποιος μας φωνάξει από πίσω το καταλαβαίνουμε και γυρίζουμε. Ένας άνθρωπος με βλάβη στο ένα του αυτί, θα έπρεπε να κοιτάξει όλο το χώρο γύρω του σαρώνοντας τον, για να καταλάβει από πού τον φωνάζουν.
Να λοιπόν γιατί έχουμε δύο αυτιά και να γιατί ο στερεοφωνικός ήχος είναι υψηλότερης πιστότητας από τον μονοφωνικό. Τα δύο ηχεία παίζουν διαφορετική πληροφορία, ώστε να αναπαραστήσουν τις 3 διαστάσεις όπου είναι τοποθετημένα τα όργανα μιας ορχήστρας. Όταν και η εγγραφή της μουσικής έχει γίνει σωστά, τότε, αν κλείσουμε τα μάτια μας θα μπορούμε να φανταστούμε τους μουσικούς τοποθετημένους στο χώρο να παίζουν τα όργανα τους.
Τα ηχητικά κύματα μπορούν να διαδίδονται μέσα σε κάθε λογής υλικό. Και μέσα σε στερεά όπως οι τοίχοι, και μέσα σε υγρά όπως η θάλασσα. Η ταχύτητα διάδοσης του ήχου διαφέρει από μέσο σε μέσο. Επειδή εμείς ακούμε κυρίως μέσα στον αέρα να αναφέρουμε ότι η ταχύτητα του ήχου εξαρτάται και από τη θερμοκρασία και από την πίεση του αέρα. Πχ. στους 0οC είναι 331m/s, ενώ στους 20οC αυξάνεται στα 343m/s. Μη μας φαίνονται μικρές αυτές οι ταχύτητες γιατί η πρώτη μεταφράζεται σε 1191 Km/h, ενώ η δεύτερη σε 1234 Km/h !!!
Ας πάμε και στα δύσκολα. Πώς μετράμε το πόσο δυνατός είναι ο ήχος; Α ναι, σε decibel φυσικά. Σε τι;;;
Πολλοί νομίζουμε ότι το decibel (ή dB πιο κομψά) είναι άλλη μία μονάδα μέτρησης της φυσικής. Κάτι σαν τα μέτρα ή τα δευτερόλεπτα, αλλά για τον ήχο. Στην πραγματικότητα όμως δεν είναι έτσι. Decibel σημαίνει εν δέκατο του bel και πρόκειται για μία ποσότητα που προκύπτει αν συγκρίνουμε δύο ομοειδή μεγέθη και μετά λογαριθμίσουμε. Το dB μάλιστα είναι ευρέως διαδεδομένο και σε άλλους χώρους της επιστήμης όπως η μηχανική, η ηλεκτρολογία και τα ηλεκτρονικά.
Στον ήχο τα ομοειδή μεγέθη που συγκρίνουμε είναι οι πιέσεις που προκαλούν στην ατμόσφαιρα η ύπαρξη (διάδοση) δύο ήχων. Όλοι οι ήχοι συγκρίνονται με τον ήχο που προκαλεί ένα κουνούπι που πετά σε απόσταση 3 μέτρα από το αυτί μας. Αυτό είναι οριακά ακουστό, λέγεται «κατώφλι ήχου» και αντιστοιχεί σε 0dB. Μια ήσυχη αναπνοή (όχι ροχαλητό), από απόσταση 1 μέτρου αντιστοιχεί σε περίπου 10dB, ενώ η κίνηση ενός πολυσύχναστου δρόμου όπως αυτή ακούγεται από το μπαλκόνι μας (από τα 10 μέτρα περίπου) είναι στα 85dB. Από τα 120 dB και πάνω τα αυτιά μας αρχίζουν και πονούν και πιθανόν να πάθουμε και καμιά μόνιμη βλάβη. 
Βλέπουμε ότι η κλίμακα των decibel κάθε άλλο παρά γραμμική είναι. Αυτό όμως συμβαίνει κάθε φορά που προσπαθούμε να μετατρέψουμε τις αισθήσεις μας σε αριθμούς. Χρειάζεται να μπαίνει μέσα στους υπολογισμούς αυτός ο (παλιο)-λογάριθμος που τα δυσκολεύει όλα.
Ένας δάσκαλος, μας έλεγε ότι οι αισθήσεις μας είναι ο λογάριθμος των ερεθισμάτων και μάλλον είχε δίκιο.
Πηγές
1. http://en.wikipedia.org/wiki/Decibel
2. http://en.wikipedia.org/wiki/Sound_pressure
3. http://www.avmentor.gr/howto/speakers_0.htm
4. http://www.djshop.gr/displayITM1.asp?ITMID=11670&LANG=GR
5. http://users.auth.gr/paloura/sound_all_2010_meros%201.pdf
Καλωσορίζω τη νέα μας διευθύντρια κυρία Πιαδίτου Βασιλική (μαθηματικό), στο 4ο Γενικό Λύκειο Κορίνθου.
Εύχομαι καλή επιτυχία στο έργο της. Το 4ο ΓΕ.Λ Κορίνθου είναι ένα σχολείο με εξαιρετικές κτιριακές υποδομές και ένα σύλλογο διδασκόντων νεαρό σε ηλικία (κατά μέσο όρο) που έχει όρεξη για δημιουργική και καινοτόμα εργασία.
Έχει όμως και πολλές ανάγκες και εδώ είναι η πρόκληση. Η νέα διευθύντρια οφείλει να θέσει τους στόχους εκείνους που θα φέρουν το σχολείο ψηλά στη θέση που αξίζει να έχει στην τοπική κοινωνία της Κορίνθου. Ειδικά τώρα που ο ρόλος του διευθυντή αναβαθμίζεται και αποκτά περισσότερες εξουσίες αλλά και μεγαλύτερες ευθύνες.
Καλή δουλειά λοιπόν.
Επίσης αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω τον απερχόμενο διευθυντή κ. Δράκο Ευάγγελο για το έργο του και να του ευχηθώ καλή επιτυχία στη νέα θέση ευθύνης που αναλαμβάνει ως διευθυντής στο Λύκειο Χιλιομοδίου.
Ιούλ 11 22
Διάβασα το παρακάτω άρθρο του Σωκράτη Παπαχατζή στο έντυπο περιοδικό «ήχος» (τεύχος Ιουλίου 2011), το οποίο βρήκα ενδιαφέρον και σκέφτηκα να μοιραστούμε μερικά αποσπάσματα.
« Βλέπω τη διαφήμιση με το ανωμαλάκι τnς Cosmote. Αυτό που αναγγέλλει με θλιμμένο ύφος πως, εκεί που έχει πάει για διακοπές, «δεν έχει ίντερνετ». Οι ατάκες που ο σεναριογράφος έχει βάλει στο στόμα του, ξεφεύγουν από τα στάνταρ της διαφημιστικής χυδαιότητας. Άξονας του σεναρίου είναι η υποκατάσταση φυσιολογικών λειτουργιών με ομώνυμες διαδικτυακής φύσεως. Το τυπάκι ακούει τα …πουλιά να του κάνουν twit, ακούει «μηχανές» και νομίζει ότι πρόκειται για μηχανές αναζήτησης, το χτυπάει ο καφετζής στον ώμο και ψελίζει «poke»…. Η εικόνα είναι βουτηγμένη σε μουντά χρώματα, προάγοντας μια θλίψη που θα γινόταν καταπιεστική αν το απαίσιο ad κρατούσε λεπτό και όχι δευτερόλεπτα.
Βλέπω την άλλη διαφήμιση, με τον κρετίνο που η γυναίκα του κανόνισε να περάσουν μια βδομάδα οι δυο τους, μακριά από τον πολιτισμό… Λογάριασε όμως χωρίς τον ξενοδόχο… Πανικόβλητος ο βλαξ, σπεύδει να προμηθευτεί την κάρτα σύνδεσης του μαζί με κάτι που δεν θυμάμαι [«αλλιώς δεν τη βγάζουμε καθαρή»]. Στη συνέχεια θα αράξει αναπαυτικά στον καναπέ, όπου και θα τον βρει η σύζυγος να απολαμβάνει το αγαπημένο του ποδόσφαιρο, ηπίως έκπληκτη, και έτοιμη να τον συγχωρήσει.
Η βαναυσότητα με την οποία οι εταιρίες προωθούν τους σκοπούς τους είναι αδύνατο να κρυφτεί πίσω από την επίφαση του διαφημιστικού “χιούμορ”. Γιατί αυτό που έχουμε δεν είναι απλές προτροπές [κατανάλωσε το τάδε αντηλιακό, την τάδε πορτοκαλάδα] αλλά ωμή επέμβαση σε τρόπους ζωής και αντίληψη του κόσμου. [… , …]
Οι διαφημίσεις παράγουν επιθετικά ιδεολογία, κι αν κάποιοι γελάμε ή σωπαίνουμε αηδιάζοντας, πολύ περισσότεροι είναι εκείνοι που παίρνουν γραμμή από αυτές.
……………………………………………………………………………………………………………………….
Από που κι ως που το ότι θες να κρατήσεις κάτι για τον εαυτό σου σημαίνει ότι …φοβάσαι ή ντρέπεσαι για αυτό; Υπάρχουν πράγματα κοινοποιήσιμα, πράγματα που δεν χρειάζεται να κοινοποιηθούν γιατί δεν [θα ‘πρεπε να] ενδιαφέρουν κανένα, και πράγματα που δεν πρέπει να κοινοποιούνται [η συζήτηση για αυτά μπορεί να διαρκέσει επ’ άπειρον]. Η ταύτιση του μη κοινοποιήσιμου με κάτι για το οποίο και καλά κάποιος ντρέπεται ή φοβάται, είναι ένα αξιοσημείωτης χυδαιότητας τέχνασμα που οδηγεί κατευθείαν στις κατηγορικές προσταγές του σύγχρονου lifestyle [«Να είσαι ο εαυτός σου. Μη ντρέπεσαι γι’ αυτό που είσαι. Εδώ και τώρα στριπτίζ. Όλα στο φως»].
Οι πάντες απελευθερώνουν τη «δημιουργικότητα» τους, επιδεικνύοντας λεπτομέρειες από τη ζωή τους, στο πλαίσιο ενός concept που θα μπορούσε να έχει τον τίτλο «η ζωή ως performance». Και εδώ ακριβώς είναι το κόλπο. Γιατί η performance δεν μπορεί να είναι «ελεύθερη» και «χαοτική» όπως η ζωή. Επιβάλλει όρους, προδιαγραφές και κώδικες. Να αμέσως αμέσως πώς χορογραφείς μια ολόκληρη κοινωνία, μη ερεθίζοντας τα ελευθεριακά αντανακλαστικά της.
……………………………………………………………………………………………………….
Στο «1984», ο Ουίνστον Σμιθ, αναζητούσε μια ήσυχη γωνιά μακριά από τις κάμερες, για να κρατήσει σημειώσει στο ημερολόγιο του. Αυτό αποτελούσε την προσωπική του επανάσταση.
……………………………………………………………………………………………………….
Στο αντίθετο ακριβώς παροτρύνονται οι μάζες από το τρίπτυχο “Blogs, Twitter, Facebook“, καθώς εκατομμύρια «ημερολόγια» ενημερώνονται ανά δευτερόλεπτο σε κοινή θέα, από ανθρώπους που μπορούν να υπάρξουν μόνο ως «διάσημοι», ως «πανταχού παρόντες». Μήπως η διασημότητα των σταρ δεν έχει κάτι από την πανταχού παρουσία του …Θεού αυτοπροσώπως;
Αποτέλεσμα; Ένας διαδικτυωμένος ανθρωποπολτός , όπου το αν και κατά πόσο «υπάρχεις» εξαρτάται από τον αριθμό των likes, των clicks, των votes και των comments…
……………………………………………………………………………………………………….
…όλα αυτά, παρεμπιπτόντως υπό την αιγίδα της CIA, στο πλαίσιο μιας επιχείρησης που με την προμετωπίδα μιας «τεχνολογικής επανάστασης» μεγιστοποιεί τον κοινωνικό έλεγχο, δίνοντας στα εργαλεία της, τη μορφή καταναλωτικών αγαθών και μετακυλώντας τα έξοδα της παρακολούθησης στους παρακολουθούμενους…
……………………………………………………………………………………………………….
…Καλό καρτο-καλοκαίρι!
Σωκράτης Παπαχατζής, socrates@hxos.gr »
Εντάξει ίσως το παρατράβηξε με τη CIA, αλλά σε γενικές γραμμές συμφωνώ. Να σημειώσω ότι ο συγκεκριμένος αρθρογραφεί σε ένα καθαρά «τεχνολογικό» περιοδικό και ότι δεν είναι ο τύπος που «απέχει» των τεχνολογικών εξελίξεων. Μάλλον το αντίθετο.
Εγώ πάντως το ανεβάζω με το παλιό καλό dial up των 56kbps (και ούτε), του ΠΣΔ (καθότι μακριά από Κόρινθο, ακόμη, ευτυχώς) (φτύστε με).
Μερικά στατιστικά μετά τη διόρθωση των γραπτών:
1. Κάτω από τη βάση 22 από τα 46 γραπτά (48%).
2. Βαθμό μεγαλύτερο ή ίσο του 15 έχουν 8 γραπτά.
3. Μεγαλύτερος βαθμός το 17,6 από το Α1.
Όπως καταλαβαίνει κανείς, η κατάσταση απέχει σημαντικά από αυτό που όλοι θέλουμε. Δεν πρέπει να νιώθουμε καλά με αυτό που εχουμε πετύχει, αλλά μπορούμε να εργαστούμε για να το βελτιώσουμε.
Όποιος θέλει να δει το γραπτό του μετά από την ανακοίνωση των αποτελεσμάτων από το σχολείο, θα είναι χαρά μου να το αναλύσουμε.
Ιούν 11 8
Ένα εξαιρετικό νέο άλμπουμ από το group του Seattle, τους Fleet Foxes. Λέγεται Helplessness Blues και είναι ακόμη καλύτερο από το πρώτο τους άλμπουμ που τους έκανε διάσημους. Κυκλοφόρησε στις 2/5/2011 στην Αμερική και έφτασε μέχρι το Νο4 του hot200 του Bilboard. Οι επιρροές συνεχίζουν να είναι από Simon & Garfunkel, αλλά έχουν αρχίσει να βρίσκουν την ταυτότητα τους τόσο μουσικά όσο και στιχουργικά. Το ύφος τους μόνο παραμένει “ψιλοαντιγραφή”.
Enjoy
K.
Παρακάτω βλέπετε τα σημερινά (6/6/2011) θέματα Φυσικής της Α Λυκείου.
