Κατηγορία: Ιστορία

Την Ενετική περίοδο, μετά την κατάρρευση της Βενετίας, ακολούθησε η Γαλλική κατοχή το 1797, αυτό σήμανε και την κατάργηση της φεουδαρχίας με το συμβολικό κάψιμο από τους κατοίκους της χρυσής βίβλου των ευγενών, του λεγόμενου Libro d’Oro.

Κέρκυρα – σημαία Ιονίου πολιτείας

Το κάψιμο της βίβλου εκείνη την εποχή έγινε σε όλα σχεδόν τα Ιόνια νησιά.

Η αρχική ευφορία από τον ερχομό των Γάλλων, υποτιθέμενων ελευθερωτών, γρήγορα μετατράπηκε σε έντονη δυσφορία λόγω της υπεροπτικής και αλαζονικής προς τους κατοίκους συμπεριφοράς, αλλά και της δυσβάσταχτης και άδικης φορολογίας που επέβαλε η Γαλλική διοίκηση.

Ακολούθησε περίοδος αστάθειας, οι κάτοικοι είχαν διχαστεί, οι Ευγενείς εκμεταλλευόμενοι τη λαϊκή δυσαρέσκεια προς τους Γάλλους προωθούσαν σχέδιο κατάληψης της Κέρκυρας από τους Ρώσους, τελικά και με τις μεθοδεύσεις του τότε υπουργού των εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια, κατάφεραν το 1799 η ιδιόμορφη συμμαχία Ρώσων και Τούρκων να καταλάβει την Κέρκυρα.

Ακολούθησαν διαπραγματεύσεις, οι Τούρκοι είχαν το πάνω χέρι σε αυτές ενώ οι ντόπιοι ευγενείς σαν μόνο στόχο είχαν τη διατήρηση των προνομίων τους, οι Ρώσοι συμφωνούσαν με τους τελευταίους.

Το αποτέλεσμα σύμφωνα και με τις υποδείξεις του Ιωάννη Καποδίστρια ήταν στις 21 Μαρτίου του 1800, η δημιουργία ενός κρατικού μορφώματος με την επωνυμία “ΙΟΝΙΟΝ ΚΡΑΤΟΣ” που περιελάμβανε όλα τα Επτάνησα, διατηρούσε τα προνόμια των ευγενών και πλήρωνε φόρο υποτέλειας στο Σουλτάνο.

Τούρκικο φιρμάνι για το Ιόνιο κράτος

Κάτι που αποσιωπάται από την επίσημη εκδοχή της ιστορίας αφού αμαυρώνει έτσι την ωραία εικόνα μιας Κέρκυρας που δε γνώρισε ποτέ Οθωμανικό ζυγό.

Οι Τούρκοι δε που επιβιβάστηκαν τότε στην Κέρκυρα άρχισαν λεηλασίες και εκτελέσεις, μέχρι που επενέβησαν οι Ρώσοι για να τους σταματήσουν.

Ο μόνος που δεν είχε κανένα λόγο και δυνατότητα να αποφασίσει για το μέλλον του ήταν ο Επτανησιακός λαός, όπως πάντα.

Ακολούθησε η άμεση επαναφορά των προνομίων των ευγενών από τον αριστοκρατικής καταγωγής Ρώσο ναύαρχο Ουσακώφ.

Η Ιόνιος Πολιτεία διατηρήθηκε μέχρι το 1807 όταν επανήλθαν οι αυτοκρατορικοί Γάλλοι του Ναπολέοντα.

Τότε ιδρύθηκε η Ιόνιος Ακαδημία, η βιβλιοθήκη, και βελτιώθηκε πολύ η τοπική οικονομία, ήταν η εποχή που χτίστηκαν τα δύο μεγάλα κτίρια με τις τοξωτές αψίδες δυτικά της Σπιανάδας που τότε ήταν Γαλλικοί στρατώνες και σήμερα αποτελούν το περίφημο πολυσύχναστο Λιστόν.

Μετά την πτώση του Ναπολέοντα ακολούθησε το 1814 η περίοδος της Βρετανικής κατοχής που κράτησε ακριβώς 50 χρόνια.

Η Επτάνησος πολιτεία ανακηρύσσεται και πάλι ανεξάρτητο κράτος με το νέο επίσημο όνομα “Ηνωμένες πολιτείες των Ιονίων νήσων”, στην ουσία όμως ένα προτεκτοράτο υπό την κυριαρχία των Βρετανών.

Τότε επανιδρύεται η Ιόνιος ακαδημία και για πρώτη φορά ανακηρύσσεται η Ελληνική γλώσσα σαν η επίσημη γλώσσα του κράτους.

Πρωτεύουσα ήταν η Κέρκυρα και η κυβέρνηση είχε 29 εκλεγμένα μέλη, 7 μέλη από την Κέρκυρα, 7 από την Κεφαλλονιά, 7 από τη Ζάκυνθο και 4 από τη Λευκάδα.
Οι Παξοί, η Ιθάκη και τα Κύθηρα εξέλεγαν 1 το καθένα συν ένα δεύτερο μέλος το οποίο εκλεγόταν εκ περιτροπής μεταξύ αυτών των τριών.

Το επίσημο όνομα του νέου προτεκτοράτου ήταν: “Ηνωμένες Πολιτείες των Ιονίων Νήσων”

Επί Αγγλοκρατίας αναπτύχθηκε πολύ η τοπική οικονομία, κατασκευάστηκαν τα ανάκτορα των Αγίων Μιχαήλ και Γεωργίου όπως και το πολύ πυκνό οδικό δίκτυο του νησιού.

Επίσης στο νησί δημιουργήθηκαν και εργοστάσια ηλεκτρικής ενέργειας, που με την ένωση μεταφέρθηκαν στον Πειραιά, αλλά και πολλά και σημαντικά άλλα έργα υποδομών όπως το υδραγωγείο.

Ήταν όμως και από τις πιο αιματοβαμμένες περιόδους που γνώρισαν τα Επτάνησα, οι Εγγλέζοι ήταν οι γνωστοί αποικιοκράτες κατακτητές που έπνιγαν στο αίμα κάθε απόπειρα εξέγερσης αλλά και διαφορετικής φωνής.

Οι εκτελέσεις των ντόπιων γίνονταν για ψύλλου πήδημα, για να επιβιώσει κάποιος σε τέτοια κατάσταση έπρεπε να ήταν ρουφιάνος και προσκυνημένος, ειδικά στην Κεφαλλονιά έγιναν θηριωδίες.

Από πολλούς θεωρείται η ομορφότερη σημαία της Ενετικής Δημοκρατίας που φιλοτεχνήθηκε ποτέ. Πρόκειται για τη σημαία που κυμάτιζε στο γαλέρα του  Δομίνικου Κονταρίνι, δόγη της Βενετίας από το 1659 ως το 1675.

Στη σημαία κυριαρχούν το κόκκινο και το χρυσό χρώμα του Ναυτικού, κληρονομιά από την ρωμαϊκή και την μετέπειτα βυζαντινή αυτοκρατορία. Το κόκκινο είναι το πορφυρό, το βαθύ κόκκινο, χαρακτηριστικό των βενετσιάνικων ναυτικών σημαιών αλλά και της στολής των Σκλαβούνων, στρατευμάτων που επιβιβάζονταν στα πλοία και επάνδρωναν τα ηπειρωτικά και τα παράκτια φρούρια των κτήσεων αλλά και της ίδιας της πρωτεύουσας. Ωστόσο, δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως τα επίσημα χρώματα της Βενετίας ήταν το γαλάζιο και το χρυσό. Αλλά στη Γαληνοτάτη οι διάφοροι τύποι των σημαιών που κυμάτιζαν στα φρούρια και στα πλοία, όπως επίσης και οι σημαίες των συνταγμάτων, δεν ρυθμίστηκαν και δεν τυποποιήθηκαν ποτέ, ούτε στην ηπειρωτική Ιταλία ούτε στις θαλάσσιες κτήσεις (Stato da Mar).

Ο μαρκιανός λέοντας της σημαίας είναι δεξιόστροφος και στρέφεται προς το κοντάρι ή τον ιστό του πλοίου και το ρύγχος του κοιτά τον παρατηρητή. Περίπου τα 3/4 των μαρκιανών λεόντων «εν κινήσει» (andante) στρέφονται προς τα αριστερά, οπότε μπορούμε να θεωρήσουμε αυτόν τον φτερωτό λέοντα σαν σπάνιο δείγμα.

Η ουρά παρουσιάζει ένα χαρακτηριστικό προσδίδοντας στον λέοντα μεγαλοπρέπεια, θέλοντας να τονίσει την ιερότητα του εμβλήματος και την προσωποποίηση της Δημοκρατίας. Ο λέοντας συμβολίζει στην πραγματικότητα τον Ευαγγελιστή Μάρκο και δηλώνει πως ο πραγματικός ηγέτης του κράτους είναι ο Άγιος Μάρκος, ενώ ο δόγης είναι μόνο ο γήινος εκπρόσωπος του. Επιβεβαιώνεται δηλαδή η κλασική-χριστιανική αντίληψη πως η βασιλεία ή κάθε νόμιμη Αρχή προέρχεται από τη θέληση και με τις  ευλογίες του Θεού. Ακριβώς λόγω αυτής της ιερότητας της πατρίδας και της θρησκείας, ο μαρκιανός λέοντας είναι φτερωτός και  φέρει φωτοστέφανο -προνόμιο των αγίων συμβολίζοντας τον Άγιο Μάρκο, προστάτη της Γαληνοτάτης.

Ο Ευαγγελιστής Μάρκος συμβολίζεται και αγιογραφείται με λέοντα διότι το Ευαγγέλιο του αρχίζει με τη διαβίωση του Προδρόμου Ιωάννη στην έρημο όπου ζουν οι λέοντες και η φωνή του στο κήρυγμα ήταν σαν βρυχηθμός λέοντα.

Θεωρείται σημαία περιόδου ειρήνης, καθώς ο λέοντας δεν αναπαριστάται σαν ξιφοφόρος ή σταυροφόρος, τυπικές απεικονίσεις των περιόδων πολέμου. Αυτή η άποψη ενισχύεται και από τα σαγόνια του λέοντα, τα οποία είναι μισόκλειστα και όχι διάπλατα και απειλητικά. (Αντίθετα, δεν υπάρχουν τεκμήρια ή μαρτυρίες που να συνδέουν την απεικόνιση  του ανοιχτού ή κλειστού βιβλίου με περιόδους ειρήνης ή πολέμου).

Κάτω από το αριστερό μπροστινό πόδι ο λέοντας κρατά ένα ανοιχτό βιβλίο, υπαινιγμό στο Ευαγγέλιο του Μάρκου αλλά και στην εμφάνιση του Αγγέλου στον Ευαγγελιστή, στον οποίο αποτάθηκε με τα διάσημα λόγια «Pax tibi, Marce, Evangelista meus», όταν ο Μάρκος ναυάγησε στον Κόλπο της Βενετίας. Πράγματι, τα φτερά του λέοντα συμβολίζουν και τα φτερά του Αγγέλου. Ο λέοντας στέκεται με τα δύο μπροστινά πόδια στη στεριά και τα άλλα δύο στη θάλασσα, συμβολίζοντας τη διπλή κυριαρχία (Stato da Tera και Stato da Mar).

Στο τμήμα της στεριάς ένα πόδι στέκεται σε ένα πεδινό τμήμα  το οποίο αναφέρεται στη περιοχή γύρω από το Veneto, ενώ το άλλο στέκεται σε ένα βουνό με  κάστρο στη κορυφή, το οποίο συμβολίζει τη βορειοανατολική ορεινή Ιταλία.

Η θάλασσα κυματίζει γλυκά σαν να φυσάει απαλό αεράκι, συμβολίζοντας τη γαλήνια βενετική κυριαρχία από την Αδριατική μέχρι την Ανατολική Μεσόγειο. Αυτό τον κυματισμό, σύμβολο της νεανικής τόλμης θα τον συναντήσουμε και στο διάσημο πίνακα «Γέννηση της Αφροδίτης» του Μποτιτσέλι.

Στη σημαία του Κονταρίνι, σε αντίθεση με προηγούμενες, τα πίσω πόδια του λέοντα δεν βυθίζονται αλλά στέκονται πάνω στο νερό και τα στυλιζαρισμένα νησάκια, με κάστρα και κυματιστές σημαίες υπογραμμίζουν τη ναυτική ισχύ της Βενετίας και τις υπερπόντιες κτήσεις της.

Το περιμετρικό τμήμα της σημαίας γύρω από τον λέοντα είναι στολισμένο με μοτίβο μπαρόκ. Εμφανίζεται τέσσερις φορές το οικόσημο του Κονταρίνι με το καπέλο του δόγη στη κορυφή και πλαισιωμένο από Τούρκους αιχμαλώτους. Παρατηρούμε επίσης φτερωτούς Έρωτες, κλήματα, πανοπλίες, κανόνια κλπ.

Τέλος, από πάνω προς τα κάτω θα δούμε τις απεικονίσεις του Αρχάγγελου Γαβριήλ και της Παναγίας κατά τον Ευαγγελισμό με το Άγιο Πνεύμα ανάμεσά τους, πιο κάτω τον Άγιο Δομίνικο (προστάτη του δόγη) και τον Άγιο Φραγκίσκο (συμπροστάτη της Βενετίας) και ακόμα πιο κάτω τον Άγιο Αντώνιο της Πάδοβας (συμπροστάτη της Βενετίας) και τον Άγιο Μάρκο, με τη Παναγία ανάμεσά τους.

Το αριστερό τμήμα της σημαίας αποτελείται από τις 6 «ουρές» που κυμάτιζαν ξεχωριστά και που συμβολίζουν τις 6 συνοικίες (sestieri) της πόλης. Σε αυτές, εκτός από το οικόσημο του Κονταρίνι με τρίαινες, θα παρατηρήσουμε και τρεις λέοντες «in moleca», σε θέση «κάβουρα», δηλαδή όπως εμφανίζονται τα καβούρια (moleca στα βενετσιάνικα) την εποχή που αλλάζουν περίβλημα κατά το φθινόπωρο, με τον θώρακα πιο μαλακό και με ανοιχτές δαγκάνες. Συμβολίζουν την πόλη που ανυψώνεται από τα νερά, δηλαδή τη Βενετία με τη λιμνοθάλασσά της.

πηγή:https://www.corfuhistory.eu/?p=15376

Παλαιό Φρούριο

Το ιστορικό κέντρο της πόλης της Κέρκυρας οριοθετείται από δύο φρούρια: στα Ανατολικά το Παλιό Φρούριο και στα δυτικά το Νέο Φρούριο. Στο παρελθόν τα δύο φρούρια ενώνονταν από τείχη που περιέκλειαν την κατοικημένη πόλη.

Το πιο παλιό από τα δύο είναι προφανώς το Παλιό Φρούριο της Κέρκυρας που χτισμένο σε μια βραχώδη χερσόνησο με δυο χαρακτηριστικούς λόφους αποτελεί το ανατολικό άκρο της Κέρκυρας και ταυτόχρονα το πιο επιβλητικό μνημείο της πόλης. Το κάστρο υπέστη επί πολλούς αιώνες μετατροπές και επεκτάσεις αλλά στη σημερινή του μορφή οριστικοποιήθηκε από τους Ενετούς.

Η πόλη της Κέρκυρας χωρίζεται από το φρούριο με μια τεχνητή τάφρο, η οποία δημιουργήθηκε για περισσότερη προστασία και ονομάζεται Contrafossa. Για να εισέλθει κάποιος πρέπει να περάσει τη γέφυρα που συνδέει την πόλη με το νησάκι. Η συγκεκριμένη τοποθεσία αποτελεί ιδανική επιλογή καθώς επιτρέπει την εύκολη πρόσβαση στο θαλάσσιο δίκτυο και τον πλήρη έλεγχο των γειτονικών ακτών, ενώ τα υψηλά οχυρώματα σε συνδυασμό με την τεχνητή τάφρο καθιστούν αδύνατη την πρόσβαση οποιουδήποτε επιδρομέα.