Την Δευτέρα 11 Μαΐου 2015 είχα τη μεγάλη χαρά να συμμετάσχω στη γιορτή που ετοίμασε η κ. Κωνσταντίνα Μποζονέλου (δασκάλα της κόρης μου, Ελενίτσας Π.) μαζί με ολόκληρη, φυσικά, την παρέα του Γ΄1.

Η αλήθεια είναι ότι δεν μου δίνεται συχνά η ευκαιρία, ως μαμά, να με «τιμήσει» κάποιος για αυτόν μου τον ρόλο, ιδιαιτέρως δε, με τόσο προσωπικό τρόπο…Αντιθέτως, θα έλεγα ότι τις περισσότερες φορές περιοριζόμουν σε μια αυστηρή αυτοκριτική για το κατά πόσο εγώ η ίδια «τιμώ», όπως θα έπρεπε, την ιδιότητά μου αυτή, θεωρώντας ότι σε τέτοιες περιπτώσεις οι επιβραβεύσεις περιττεύουν…

Με τη συμμετοχή μου στην τόσο τρυφερή αυτή γιορτή, με τόση αγάπη και φροντίδα δοσμένη, συνειδητοποίησα ότι και επιβράβευση χρειάζομαι αλλά, κυρίως, να δω μέσα από τα μάτια του παιδιού μου αλλά και όλων των υπόλοιπων παιδιών το πώς στ΄ αλήθεια μέ βλέπει… μας βλέπουν… Η συγκίνηση ήταν μεγάλη και τα δάκρυα δεν άργησαν να φανούν όχι μόνο στα μάτια τα δικά μου αλλά και των υπολοίπων μαμάδων, γιαγιάδων, μπαμπάδων και παππούδων…

Έβλεπα χαρούμενα προσωπάκια να πλημμυρίζουν από αγάπη και ζεστασιά επιβεβαιώνοντας αυτό το οποίο έχουν, παγκοσμίως, υμνήσει οι ποιητές και αποτυπώσει οι καλλιτέχνες κάθε είδους …την υπέρτατη σχέση ανάμεσα στο παιδί και τη μάνα του!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στα παιδιά και, κυρίως, στη δασκάλα τους (τη μαμά του σχολείου, όπως λέγεται) που με τον τρόπο τους μας έκαναν να νιώσουμε, όλες οι ΜΑΜΑΔΕΣ, η κάθε μία για τους λόγους της, ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ!

Βίκη Κ.