Στα ηχεία μας σήμερα:
Masterpieces of classical music
by the great composers:
Alexander Nikolayevich Scriabin
Bed?ich Smetana
Dmitri Dmitriyevich Shostakovich
and
Alexander Porfiryevich Borodin

Η μακαριότητα της θλίψης
και η ελεγεία των αριθμών
γρατζουνάν την πόρτα μου
πάλι ερήμην

Απροσδόκητο αυτό το σκοτάδι
συντρίβει τις τεθλασμένες των
μαζοχιστικών συνειρμών
ντύνοντας με μαύρο, γυαλιστερό δέρμα
την γύμνια των ερωτικών φαντασιώσεων
τα ρολόγια όλα σπασμένα
και οι φωτογραφίες σκισμένες
σέρνονται σαν εραστές
που δε λένε να σιωπήσουν

Όταν οι ωροδείκτες θα έχουν
οριστικά διαλυθεί
θα σκύψω κοντά στ’ αυτί σου

σ’ αγαπώ, δεν το ξέρεις
γιαυτό και γρατζουνάς την πόρτα μου
σαν ελεγεία μυστική
σαν αριθμός που ξέφυγε
από ψυχρό λογιστικό υπόλοιπο
σαν ωροδείκτης
που έσπασε κάτω από το τακούνι μου
με ένα μικρούλι “τσακ”

Κatia X. 2008

“Είμαι 17άρης, σάς γαμώ τα Λύκεια…”

Όταν είσαι 17άρης, και τα Λύκεια γαμάς και ολόκληρη την κοινωνία μπορείς να γαμήσεις, και το πιο καταπληκτικό απ’ όλα είναι, ότι μπορείς να το κάνεις με την αθωότητα, που έχουν απολέσει εντελώς οι “μεγάλοι”, δηλαδή, μπορείς να έχεις τόσα ελαφρυντικά, τόσους σοβαρούς λόγους και τέτοια εσωτερική φλόγα, που μπροστά στο σαρωτικό σου ΚΥΜΑ, είναι ανήμποροι οι γραβατωμένοι γιάπηδες και οι ελευθεριάζοντες πολιτικοί!
Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν είσαι νέος,
και ζεις σε μια “φάση” καθόλα ισοπεδωτική, όταν είσαι σταγόνα, σταγονίτσα, σταγονίδιο (ας θυμηθούμε τα παροιμιώδη “σταγονίδια” του Ευάγγελου Αβέρωφ!!!)
και απεγνωσμένα αποζητάς να ταυτιστείς με άλλες σταγόνες;
Τι μπορεί να συμβεί, όταν ξαφνικά μέσα στην μακάρια νάρκη του καταναλωτισμού και της τεχνητής ευμάρειας, αποκτήσεις ένα λόγο ύπαρξης, ένα σκοπό, που σε εμπνέει,
μια ιδεολογία, που σε ενώνει και σε ταυτοποιεί, που σε εντάσσει σε ένα σύνολο,
που σού δίνει έναυσμα και κίνητρο, που σε κάνει να ξεχωρίσεις από το ανώνυμο, μουντό πλήθος;
Που σε κάνει να ΖΕΙΣ, να ΖΕΙΣ, να ΖΕΙΣ;;;
Τελικά αυτό είναι το βαθύτερο κίνητρο και το πιο εργονομικό!
Το πιο ακατανίκητο!
Το κίνητρο που σού δίνει ΖΩΗ!!!
Η ουσία στην οποίαν πατάνε γερά όλα τα καθεστώτα ανά τον κόσμο!
Και όχι μόνο τα καθεστώτα!
Αλλά και όλες οι αρχές!
(Άλλωστε είναι γνωστό, ότι όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα βασίζονται κατ’ επίφασιν, 
στην αρχή του αιτίου και αιτιατού)

Δίνουμε κίνητρο για ζωή στον άνθρωπο!
Και όσο πιο πολύ προχωρά η κοινωνία και εξελίσσεται ο άνθρωπος, βιολογικά, πολιτιστικά, οικονομικά, τόσο το κίνητρο για ζωή διαφοροποιείται!
Τόσο το κίνητρο για ζωή ισοπεδώνεται…
Ώσπου να γίνει ευτελές, τόσο δα μικρό, τόσο μηδαμινό, τόσο ανύπαρκτο, ώστε να συνοψίζεται σε μια άνευ ουσίας και κούφια, σαν “κύμβαλο αλλαλάζον” λέξη:

Η παγκόσμια οικονομία καταρρέει!
Το Χρήμα και ο καταναλωτισμός κινδυνεύουν!
Μωρέ τι μάς λέτε;
Ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος,
ή αλλιώς ο βρεγμένος τη βροχή δεν την φοβάται!


Και αν ο ήδη πένης δεν φοβάται την φτώχεια, το σύστημα φοβάται το ΝΕΟ!
Ο οποίος νέος, έχει ανάγκη να πιστέψει σε κάτι!
Σε ένα όραμα, σε μια ιδεολογία, σε ένα σκοπό!
Σε αυτό, που θα τον βγάλει από το ΤΕΛΜΑ!
Τέλμα στο οποίο είναι βυθισμένη όλη η δυτική κοινωνία του λαίμαργου κεφαλαίου και του άπληστου ανθρώπου-εξουσιαστή!
Αυτόν τον ΝΕΟ, στρατολόγησε ο Χίτλερ, μετατρέποντας τον σε φρικτόν ΕςΕς (ανατριχιαστικό, αλλά πέρα για πέρα αληθινό και κατανοητό!)
Αυτόν τον Νέο, επικαλείται η ταινία Die Welle, για να διχοτομήσει τον ανθρώπινο εγκέφαλο,  ( των νέων αλλά και των μεγαλύτερων ), ώστε να καταδείξει τις επιπτώσεις ενός προπαγανδιστικού και κατασταλτικού μηχανισμού, μεταμφιεσμένου τον μανδύα της “δύναμης”, της “ενότητας” της “αλληλεγγύης”, αλλά και της απάλειψης της μοναξιάς!
Τελεσίδικα, τραγική λέξη η μοναξιά για την ταινία!
Η μοναξιά της πόλης, η μοναξιά της διαλυμένης οικογένειας, η μοναξιά του να είσαι διαφορετικός!

Χαμένοι μέσα σε ένα συνονθύλευμα ιδεών και κατευθύνσεων, μια τάξη νέων 17άρηδων, επιλέγουν το μάθημα της Απολυταρχίας, και κάτω από την επιρροή ενός γοητευτικού και χαρισματικού καθηγητή, που προσέρχεται στο μάθημα με T-shirts των Ramones και των Clash, επαναπροσδιορίζονται κοινωνικά και ταξικά, αποκτώντας ομαδική συνείδηση, που θα τούς οδηγήσει σε απολυταρχικές μεθόδους και φασιστική νοοτροπία!


Είναι γνωστό, πού βασίστηκε ο Χίτλερ για να δημιουργήσει τις ορδές των Αρίων του!
Είναι γνωστό, επίσης, πού βασίζονται όλα τα απολυταρχικά καθεστώτα, για να κρατούν τις μάζες καθηλωμένες!
Δίνουν λίγα προνόμια σε μερίδα πολιτών, και την ψευδαίσθηση, ότι είναι “ξεχωριστοί”, με αποτέλεσμα αυτή η μερίδα να κρατά καλά το καμτσίκι εναντίον των μαζών!
Δεν χειραγωγεί ο “δικτάτορας” τους πολλούς!
Αρκεί να εκπαιδεύσει τους “λίγους” να κρατούν και να εκτοξεύουν όταν “πρέπει” το καμτσίκι!
Έτσι λειτουργούν όλα τα καθεστώτα, έτσι λειτουργεί το κεφάλαιο, έτσι παραμυθιάζονται κάποιοι, ότι είναι ξεχωριστοί, ακριβώς έτσι στρέφεται ο άνθρωπος εναντίον άλλου ανθρώπου, η θρησκεία εναντίον άλλης θρησκείας, ο πολιτισμός εναντίον άλλου πολιτισμού!
Το δίδαξαν και το πραγμάτωσαν πρώτοι οι αρχαίοι Ρωμαίοι, τέλεια!
Διαίρει και βασίλευε!
Έτσι ο φασισμός λειτουργεί υπογείως, ακόμα κι αν δεν φοράει πια το σήμα των ΕςΕς, ούτε λευκά πουκάμισα.
Ο φασισμός έχει πολλά πρόσωπα, είναι καλά κρυμμένος σε κάθε μας βήμα!
Γιαυτό πρόσεχέ τον!
Σε παραμονεύει να σε παρασύρει, χωρίς καν να το αντιληφθείς!
Έχει την μορφή δροσερής σταγόνας, που σύντομα μετατρέπεται σε ανεξέλεγκτο ΚΥΜΑ!
Που σε βυθίζει σαν δρόμος χωρίς επιστροφή στην βαθύτερη και πιο σκοτεινή άβυσσο!
Μην διερωτάσαι τι μάς ενδιαφέρουν εμάς όλα αυτά;

Να δείτε την ταινία!
Δίνει μαθήματα πολιτικής, χωρίς καν να το προσπαθήσει!
Χωρίς καν να κοπιάσει!
Χωρίς καν να είναι μια μεγάλη καλλιτεχνικά ταινία!
Συγχρόνως δίνονται εξαιρετικές ερμηνείες!
Καθηλωτικά δυναμικό το σπιντάτο μοντάζ!


Highlight: Η σκηνή των μελών του “Κύματος”, όταν γεμίζουν τη πόλη με συνθήματα!
Ένα πραγματικό πάρτυ του δρόμου!


Κάτια Ξ. 2008

Der Baader Meinhof Komplex (2008)

Directed

by

Uli Edel

Martina Gedeck … Ulrike Meinhof
Moritz Bleibtreu … Andreas Baader
Johanna Wokalek … Gudrun Ensslin
Bruno Ganz … Horst Herold
Stipe Erceg … Holger Meins

Ο σκηνοθέτης Uli Edel,
ένας εργάτης του κινηματογράφου, χωρίς πολλές περγαμηνές και εύσημα, με το μεγάλο πλεονέκτημα, όμως, ότι έχει γεννηθεί στην Γερμανία, συγκεκριμένα στην πόλη Neuenb?rg της περιοχής Baden-W?rttemberg, στις 11 Απριλίου του 1947, χρονολογία, που τον καθιστά σχεδόν συνομήλικο με τον Andreas Baader,( 6 Μαΐου, 1943 ) και την Gudrun Ensslin (15 Αυγούστου, 1940), καταπιάνεται με ένα θέμα αρκετά δυσανάγνωστο και πολύπλοκο, ακόμα και σήμερα, αυτό, του χρονικού της δράσης, της οργάνωσης αντάρτικου πόλεων, Baader- Meinhof, αλλιώς RAF, (Rote Armee Fraktion-Φράξια Κόκκινος Στρατός).

Η RAF ιδρύθηκε το 1970 από τους Andreas Baader, Gudrun Ensslin, Horst Mahler, Ulrike Meinhof, Irmgard M?ller και κάποια άλλα μέλη, και χάραξε μια δραματική, όσο και αιματηρή πορεία στην ιστορία του αντάρτικου πόλεων, καταλήγοντας να γίνει μύθος ανάμεσα στους νέους της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς της εποχής εκείνης, και να σημαδέψει την μετέπειτα δράση και τις τακτικές άλλων ομάδων, που ακολούθησαν τα ίχνη της ανά την Ευρώπη.


Ο σκηνοθέτης, με την ταινία του, προσπαθεί να καταγράψει τα γεγονότα εκείνης της περιόδου, συνοπτικά, σχεδόν επιγραμματικά, στοχεύοντας ωστόσο στην καρδιά του κλίματος της εποχής, που έβραζε κάτω από το οξύ αντιαμερικανικό κλίμα, το οποίο κόχλαζε και φούντωνε στους κόλπους της πολιτικοποιημένης νεολαίας της Ευρώπης, κυρίως.

Το Βιετνάμ, η Παλαιστίνη, τα αιτήματα των χωρών, που βομβαρδίζονταν και υπέφεραν κάτω από τον ιμπεριαλιστικό μανδύα των ΗΠΑ, αφορούσαν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο της περιόδου εκείνης, ο οποίος τα ενστερνιζόταν, κάνοντάς τα δικά του, και αγωνιζόταν για την λύση τους.

Ταραγμένες εποχές, ταραγμένες συνειδήσεις, ανήσυχοι άνθρωποι, κινήματα, που φούντωναν, ένα κάθε λεπτό, διαδηλώσεις, δρόμος και αντίσταση, ήταν η καθημερινότητα των φοιτητών και των πολιτικοιποιμένων μαζών της δεκαετίας του ’70.
Είχε προηγηθεί ένας Μάης του ’68, που έριξε τον κραταιό Ντε Γκωλ, από τον “θρόνο” του, το φοιτητικό κίνημα στις ΗΠΑ φούντωνε κι αυτό, με άμεσους αρωγούς τους στρατευμένους καλλιτέχνες.

Ο Uli Edel, εν έτει 2008, θεωρεί καθήκον του να αφηγηθεί “εκ των έσω”, την ίδρυση και δράση της ομάδας, τη φιλοσοφία τους, το σκεπτικό τους, την αποφασιστικότητα και τα σφάλματα, που διεπράχθησαν.
Δεν είμαι σίγουρη, αν τα καταφέρνει.
Καταπιάνεται αποσπασματικά με την προσωπικότητα καθενός από τα μέλη της ομάδας, προσπαθώντας να αποδώσει πιστά το φυζίκ, τον τρόπο ομιλίας και τις κινήσεις τους.

Αρκετά επιδερμικά καταγράφει την ιδιαιτερότητα της κάθε προσωπικότητας,
σκιαγραφώντας τον Baader, σαν θερμοκέφαλο αλαζόνα, την Meinhof σαν παρορμητική, ρομαντική και την Ensslin, σαν τέρας ψυχρότητας και ψυχραιμίας. Το μόνο πρόσωπο, σύμφωνα με τον σκηνοθέτη – παρ’ όλο που δεν το λέει ξεκάθαρα- που προσομοιάζει με το γερμανικό μοντέλο περί ανθρώπινου χαρακτήρα!
Υπάρχουν στιγμές χιούμορ, όπως και κάποιες αναφορές, για τις ουτοπικές (;) προσδοκίες των μελών της οργάνωσης, ότι όλα θα κινηθούν σύμφωνα με τα σχέδια και τα προγράμματά τους, καθώς και στιγμές, “νεανικού γλεντιού”, πραγματικού πανηγυριού! Είναι οι ώρες της “αθωότητας”, όταν όλα φαντάζουν όμορφα και εύκολα, όταν το “παιχνίδι” κλέφτες και αστυνόμοι, έχει ακόμα την αίγλη του κατορθώματος!
Αργότερα αρχίζουν τα δύσκολα, οι ανθρώπινες απώλειες, τα διλήμματα, οι ανεπανόρθωτοι δρόμοι, οι θυσίες, οι αποχωρισμοί από τα παιδιά τους ( Meinhof και Ensslin), οι λανθασμένες εκτιμήσεις, οι οποίες στοιχίζουν ζωές πολιτών, κάτι στο οποίο η οργάνωση είναι κάθετα αντίθετη….
Μετά αρχίζει η πλήρης συνειδητοποίηση.
Δεν είναι δύσκολο να γίνει πιστευτό, ότι όλες οι εξτρεμιστικές οργανώσεις διέρχονται από το ίδιο τούνελ, αλλά….
Ο σκηνοθέτης, θέλοντας να είναι πολιτικώς ορθός με το σημερινό Γερμανικό σύστημα, αλλά και με τους “αγαπητούς συμμάχους” της Μέρκελ, αναφέρεται ακροθιγώς στα λευκά κελιά, των φυλακών Stammheim, τα οποία παρουσιάζει στην ταινία για 2-3 λεπτά!
Και μετά…..οι σουίτες!
Ναι, ακριβώς!
Το φοβερό, ψυχολογικό μαρτύριο των περίφημων πλέον, λευκών κελιών, τα οποία οδήγησαν σε ψυχική καταρράκωση τα δυναμικά και σκληρά μέλη της RAF, δεν θίγονται στην ταινία, παρά μόνο όσο πατάει η γάτα!
Τα μέλη της οργάνωσης διαμένουν σε κελιά πολυτελείας, όπου μπορείς να κάνεις και ποδήλατο, αν θές, με τις τηλεοράσεις τους, με τα βιβλία τους και άλλες μικρές πολυτέλειες….
Εμείς άλλα ξέραμε, άλλα έχουμε διαβάσει…
Ποιά είναι η αλήθεια, αγαπητέ σκηνοθέτα;
Η δική σας;
Πολύ πιθανόν, αλλά επιτρέψτε μου να αμφιβάλλω…


Μήπως η αλήθεια, όταν φτάνουμε στο σημείο να μιλήσουμε για την ομάδα Baader- Meinhof, πρέπει να παραποιηθεί, ώστε ο μύθος, που συνοδεύει τους αντάρτες πόλεων, όλα αυτά τα χρόνια, να εξατμιστεί;
Κι ενώ η οργάνωση διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, ο υπουργός Δικαιοσύνης, ή κάποιος ανώτατος αξιωματούχος της Γερμανίας, τέλος πάντων, ο Horst Herold, που τον ερμηνεύει λιτά και πειστικά ο Bruno Ganz, μάς ξετυλίγεται σαν ένας χαρακτήρας αξιοθαύμαστος, ψύχραιμος, λογικός, διεισδυτικός, και γεμάτος “κατανόηση” .
Δυστυχώς…!
Δεν με έπεισε ο σκηνοθέτης περί της εντελώς αντικειμενικής του ματιάς, πόσο μάλλον 
περί των αγαθών του προθέσεων.
Παρά το γεγονός, ότι αφηγείται συγκλονιστικά γεγονότα, μιας πολυκύμαντης εποχής, 
καταφέρνει να τα αποδυναμώσει, με την λογιστική του ψυχρότητα.

Το βήμα του παραμένει μετέωρο, αναποφάσιστο και  δειλό…
Το πιθανότερο είναι, ότι δεν έχει ακόμα καταφέρει να αποκωδικοποιήσει, ούτε τις προσωπικότητες, της οργάνωσης, ούτε την εποχή στην οποίαν έδρασαν.



Πάντως η ταινία μάς εισάγει στο δύσκολο θέμα της, με μια συγκλονιστική σκηνή διαδήλωσης και άγριου ξυλοδαρμού των διαδηλωτών. Πολλές άλλες σκηνές έχουν αποτυπωθεί εντελώς πιστά, όπως η σκηνή της σύλληψης του Andreas Baader, και η σκηνή όπου καταστρέφονται τα φύλλα της εφημερίδας Bild.

Η ταινία μού άφησε μια πικρή γεύση.
Ούτε καν γλυκόπικρη…
Πρόκειται για μια σκληρη εποχή, με σκληρές μεθόδους, αλλά σκληρός είναι ο κόσμος μας.
Έτσι δεν είναι;
Εκείνο, που λείπει, είναι η τρυφερότητα του δημιουργού, προς αυτά τα άτομα, που καλώς ή κακώς, διάλεξαν αυτόν τον άγριο και μοναχικό δρόμο για να δηλώσουν την αντίθεσή τους, προς ένα φασιστικό σύστημα, που καταρρακώνει την ανθρώπινη αξία!


Ο Uli Edel δεν ρίχνει, ούτε μια στιγμή στοργικά το βλέμμα του, πάνω στους “ήρωές” του…
Δεν περνάει τα δάχτυλα του, έστω μόνο για να αγγίξει, να νιώσει την αίσθηση της πληγής και του αίματος, επί τον τύπον των ήλων, των “εσταυρωμένων” του….
Τούς αφήνει έκθετους, γυμνούς και ψυχρά ανέκφραστους.
Γερμανική ματιά, ψυχρή λογική, ντοκυμαντερίστικη απεικόνιση των γεγονότων;
Μάλλον, όχι!
Τελικά, σίγουρα όχι!
Δεν μπορώ να μη κάνω συγκρίσεις με την ταινία Hunger του Steve McQueen,
που με συγκλόνισε στις αρχές του μήνα….
και η οποία συνεπαίρνει τον θεατή με τη “φωτιά” της!


Αντίθετα η ταινία του Uli Edel, παραμένει ψυχρή, καρφωμένη, σαν ένας άδειος πίνακας, στον τοίχο ένός λευκού κελιού, που ο σκηνοθέτης απέτυχε να φωτίσει….

Τα φυλακισμένα μέλη της οργάνωσης “αυτοκτόνησαν” στα κελιά τους στις φυλακές Stammheim, εκτός από τον

Holger Meins,

που πέθανε μετά από απεργία πείνας.

Κάτια Ξ. 2008

Hunger (2008)
written by
Enda Walsh and Steve McQueen
Directed
by
Steve McQueenMichael Fassbender as Bobby Sands

Η στεγνή, παγερά ανατριχιαστική και σχεδόν μηχανική φωνή της
Margaret Hilda Thatcher, πρωθυπουργού της Μ. Βρετανίας από την 4η Μαΐου, 1979 έως την 28η Νοεμβρίου του 1990, διατρέχει σαν φονικό εργαλείο
την ταινία Hunger, του Steve McQueen.

Το 1981 ήταν ο χρόνος, που ο πολιτικοποιημένος κόσμος του πλανήτη συγκλονίστηκε από την απεργία πείνας του Bobby Sands, (Robert Gerard Sands (Irish: Roibeard Gear?id ? Seachnasaigh), (9 March 1954 ? 5 May 1981), που διήρκεσε 66 ημέρες
και κατέληξε στον θάνατό του, στις φυλακές Maze (HM Prison),
14 χιλόμετρα έξω από το Belfast, στην Κομητεία Antrim, της Βόρειας Ιρλανδίας.

Ο Bobby Sands αρνήθηκε πεισματικά να λάβει ακόμα και νερό με ζάχαρη, κάτι με το οποίο επέζησαν πολλοί απεργοί πείνας, συμπεριλαμβανομένου και του δικού μας, Μίκη Θεοδωράκη, στα χρόνια της χούντας.

Στην ίδια απεργία πείνας, που άρχισε τον Μάρτιο του 1981 και τερμαστίστηκε τον Οκτώβριο του ίδιου έτους πέθαναν άλλοι 9 απεργοί πείνας, όλοι μέλη του IRA και INLA.
Την κηδεία του Bobby Sands τίμησαν πάνω από 100.000 πολίτες, ενώ ο ίδιος είχε ήδη εκλεγεί μέλος του κοινοβουλίου!

Αλλά ας δούμε λίγο την μακάβρια ιστορία των κρατουμένων του IRA,
στις φυλακές H.M. P. Maze.

Οι πολιτικοί κρατούμενοι αντιμετωπίστηκαν από την κυβέρνηση Thatcher, ως κρατούμενοι του κοινού ποινικού δικαίου!
Οι ίδιοι αγωνίσθηκαν μέσα στην φυλακή για σεβασμό των δικαιωμάτων τους και αξίωναν να φορούν τα δικά τους ρούχα κι όχι τη φόρμα των ποινικών κρατουμένων.
Όσοι συλλαμβάνονταν απαιτούσαν να γίνει σεβαστό αυτό τους το δικαίωμα, κάτι το οποίο η αγγλική κυβέρνηση απέρριπτε.
Έτσι κατέληγαν στα κελιά “Blanket” and “Wash”. Εντελώς γυμνοί, δηλαδή, με μια κουβέρτα μόνο, σε κελιά χωρίς τουαλέτα, όπου πασάλειβαν τις ακαθαρσίες τους στους τοίχους και άδειαζαν τα ούρα κάθε βράδυ στον διάδρομο.
Τα αποφάγια συσσωρεύονταν σε μια άκρη του κελιού, όπου σκουλήκιαζαν, ενώ πριν από κάθε επισκεπτήριο, πλένονταν με την βία, προσαγόμενοι με ξυλοδαρμούς στην αίθουσα του μπάνιου, όπου ο αρμόδιος δεσμοφύλακας τούς έκοβε τα μαλλιά, σαν να ήταν πρόβατα προς σφαγήν, τραυματίζοντάς τους και χτυπώντας τους ανελέητα.

Ο Bobby Sands απόφάσισε να φτάσει την απεργία πείνας μέχρι το τέλος, γνωρίζοντας, ότι μετά από κάθε θυσία έρχεται η δικαίωση.

Η ταινία είναι ωμή, ρεαλιστική, με εικόνες που σε κάνουν να μουδιάζεις!
Ο πολιτισμένος κόσμος της πάλαι ποτέ μεγάλης αυτοκρατορίας, της Μ. Βρετανίας,
και ο γελοίος ψυχισμός μιας Iron Lady, μιας στυγνής και ανέραστης ξεπερασμένης, grotesque προσωπικότητας, της Thatcher δηλαδή, αποτυπώνονται στην συγκλονιστική αυτήν ταινία, σχεδόν χωρίς διαλόγους, αλλά με την δύναμη των εικόνων, οι οποίες μιλούν πολύ πιο δραματικά, από όσο μπορούν να μιλήσουν χιλιάδες σελίδες διαλόγων…

Οι Φυλακές

Η ταινία σε κρατάει μέσα στα κελιά, να μυρίζεις τις ακαθαρσίες, τα ούρα
και το οξύ, με το οποίο ξεπλένονταν.
Συγκλονιστικά μοναδική η σκηνή, όπου ο δεσμοφύλακας ξεπλένει τον διάδρομο από τα ούρα, αφού έχει ρίξει πρώτα ισχυρό απορρυπαντικό!

Μη δείτε την ταινία, αν δεν αντέχετε…
θα σάς στοιχειώνει για πάρα πολλές νύχτες…
Κάτια Ξ. 2008

Ο Woody Allen, υπεράνω κριτικής πια,

Ευρωπαίος πλέον και με τη “βούλα”, νεανικός, ερωτικός και όπως πάντα ερωτιάρης, σκανταλιάρης, πειραματιζόμενος, αναρχικός στο θέμα του έρωτα, έχοντας βιώσει ο ίδιος έρωτες, διαζύγια, απιστίες, φθορές και την αέναη, τρελλή απογείωση της πρώτης φοράς, που δεν παύει να έρχεται, όσο ζούμε και αναπνέουμε,
(άσχετα από τις σχέσεις και τους έρωτες, που έχει αφήσει κάποιος πίσω του)
και για τήν οποία (πρώτη φορά) ζούμε όλοι,

για αυτό το νέο φτερούγισμα δηλαδή, μιας ακόμα φλόγας,
ενός ακόμα τρελλού έρωτα,

αυτός ο θεϊκός Woody, λοιπόν, μάς χαρίζει μια ολόγλυκη,
δροσερή και φρέσκια ματιά, στο τι είναι ο έρωτας, για την πολυπλοκότητα των σχέσεων,
τον σημαντικό ρόλο του σωστού timing,
τη συμβατικότητα του να ζεις μαζί, επειδή το απαιτεί
το κοινωνικό σου status και οι ξεπερασμένες αντιλήψεις.

Μας ξεναγεί στις ομορφιές του μεσογειακού τοπίου και στις εκρήξεις του μεσογειακού ταμπεραμέντου μιας υπέροχης, φλογερής γυναίκας, της Maria Elena, που την ενσαρκώνει εκπληκτικά η Pen?lope Cruz, επισκιάζοντας τα υπόλοιπα θηλυκά της ταινίας, εξελισσόμενη σε ντίβα,
από εκείνες τις κλασάτες ντίβες του παλιού ιταλικού κινηματογράφου,
ενώ κλείνοντας την ταινία του, το “τρομερό παιδί” του σινεμα, μάς κλείνει συγχρόνως, πονηρά και παιχνιδιάρικα το μάτι, επιβεβαιώνοντάς μας
για αυτό που πάντα γνωρίζαμε:

Ο άνθρωπος είναι θνητός, ο έρωτας κάποια στιγμή σβήνει…
Αλλά εκείνο που μένει ζωντανό και κάνει τη γη να γυρίζει, είναι η διαρκής αναζήτηση και η ατέρμονη λαχτάρα για το νέο, για το άφθαρτο,
για την ερωτική σπίθα, εν κατακλείδι για την ίδια τη ζωή….

Και οι πιο μεγάλοι και ρομαντικοί έρωτες είναι εκείνοι,

που δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ!!!

Δια στόματος Javier Bardem, από τον Woody Allen,
για όλους εμάς με αγάπη…

Mr. Woody, σάς έχω πει, ότι σάς λατρεύω;

Κάτια Ξ. 2008

The Isle of the Dead, 1880,
Oil on Canvas,
Kunstmuseum Basel

The masterpiece

painted

by

Arnold B?cklin

(born Oct. 16, 1827, Basel, Switzerland,

died Jan. 16, 1901, Fiesole, Italy)

The Isle of the Dead, 1886,

Museum der Bildenden K?nste, Leipzig, Germany

HR Giger’s homage to B?cklin’s masterpiece

The Isle of The Dead

Μακάβριο εύρημα

η μαύρη κοιλάδα

σβησμένη με μονοκονδυλιά 

από αίμα και ραδιενέργεια

Πώς είπαμε τ’ όνομά σου;

Και πού μένεις;

Όλο ξεχνάω τις αυγές

Όλο και πιο πολύ

θα με βοηθήσεις να θυμηθώ;

Κι αυτά τα μακάβρια ευρήματα;

Ή μήπως είναι τα χτεσινά αποφάγια μου;

Και πώς ξέχασα να κλειδώσω;

Από πού κυλάει όλο αυτό το αίμα;

Ένα παράθυρο ξεχάστηκε ανοιχτό

Είσαι πολύ απρόσεκτος

Θα τιμωρηθείς

Δεν μού αρέσει το κόκκινο

είναι πολύ καυτό

και πάντα κυλάει

δεν μπορείς να το σταματήσεις

Γιαυτό θα βασανιστείς

ναι, ναι, θα βασανιστείς

τα σχέδια

εκείνες οι μαύρες γραμμές

και τα σημάδια

στη βάση του κρανίου σου

ναι, θα δηλώσεις μετάνοια

αλλιώς θα τιμωρηθείς

θα τιμωρηθείς μέχρι θανάτου

θα φας όλα τα αποφάγια

και θα σφουγγίσεις με τα μαλλιά σου

το αίμα από τους τοίχους

Ποιός είπαμε ότι είσαι;

Και τ’ όνομά σου…

όχι, όχι δεν μού θυμίζει κάτι

Ίσως τα μακάβρια ευρήματα…

ίσως αυτά…

ίσως κοιτώντας τα θυμηθώ…

Κ.Ξ. Καλοκαίρι 2008

Στα ηχεία μας σήμερα:

In The Port Of Amsterdam
by
David Bowie

All the snapshots
and the video clip
are striken by me

(July 2008)

Class, beauty and delight,
in a historic Caf?, in Helsinki…

All the snapshots are taken by me,
in July, 2007

Ποικιλία υπέροχων, αρωματικών καφέδων
και γλυκών!

… και απόψεις από την υπαίθρια αγορά
στο λιμάνι του Helsinki.
Φρούτα του δάσους, κεράσια, ολόφρεσκα λαχανικά,
delicious snacks
και η απόλυτη βασιλεία του ψαριού.

Υπέροχος, ολόφρεσκος, ροζ σολωμός,

κατ’ ευθείαν για την γαστριμαργική μας απόλαυση!

Μμμμ, μυρίζουν υπέροχα!
Μάς άνοιξε η όρεξη!

Πουλάνε τις πατάτες τους σε βαρκούλες,
στο λιμάνι του Helsinki!

Ημιπολύτιμοι λίθοι,
για την γυναικεία ματαιοδοξία μας!

Πανέμορφα, μοσχοβολιστά άνθη!

Και το εμπόριο της γούνας, όμως, καλά κρατεί!
Φτωχά ζωάκια!

L.K. 2008

Play me!

O ποιητής είναι ο μόνος, που διασώζεται
από την αλεστική μηχανή της αποτρόπαιας κουζίνας της Mrs. Lovett!
Why don’t you love her madly?
Είναι ο μόνος, που δεν προσφέρεται
ΠΡΟΣ ΕΥΡΕΙΑN ΚΑΤΑΝΑΛΩΣIN
και τέρψη του αδηφάγου, flesh-eater κοινού,
που συρρέει κατά ορδές στην κρεατοπιτερί (sic!)
της ευφάνταστης Mrs. Lovett,
for a meat pie and a pint!

The poet is already “Deceased”,
he has departed from (this) life,
he belongs to another world, another reality…
He is not to be eaten!
He is not to be slaughtered!

Try the priest istead, or the lawyer, or the grocer,
or the royal, or the shepherd in a shepherd’s pie,
or the vicar, or the actor, or the politician, or the judge
all will do but the POET!

Lyrics | A Little Priest (by Helena Bonham Carter & Johnny Depp) lyrics

Mrs. Lovett:
That’s all very well, but what are we going
To do about him?

Todd:
Later on, when it’s dark, we’ll take him to
Some secret place and bury him.

Mrs. Lovett:
Oh yeah, of course we could do that. I don’t
Suppose he’s got any relatives going to come
Poking around looking for him.
Seems a downright shame?

Todd:
Shame?

Mrs. Lovett:
Seems an awful waste?
Such a nice plump frame
Wot’s-his-name
Has?
Had?
Has?
Nor it can’t be traced.
Business needs a lift,
Debts to be erased,
Think of it as thrift,
As a gift ?
If you get my drift ?
Seems an awful waste.
I mean,
With the price of meat what it is,
When you get it,
If you get it?

Todd:
Ah!

Mrs. Lovett:
Good, you got it.
Take, for instance,
Mrs. Mooney and her pie shop.
Business never better, using only
Pussy cats and toast.
Now a pussy’s good for maybe six or
Seven at the most.
And I’m sure they can’t compare,
As far as taste?

-DUET AS FOLLOWS-

Todd: Mrs. Lovett:
Mrs. Lovett,
What a charming notion,
Eminently practical and yet Well, it does seem a
Appropriate, as always. Waste?
Mrs. Lovett
How I did without you
All these years I’ll never know! Think about it.
How delectable! Lots of other gentlemen’ll
Also undetectable. Soon be coming for a shave,
Won’t they? Think of
How choice! All them
How rare! Pies!

Todd:
For what’s the sound of the world out there?

Mrs. Lovett:
What, Mr. Todd,
What, Mr. Todd,
What is that sound?

Todd:
Those crunching noises pervading the air?

Mrs. Lovett:
Yes, Mr. Todd,
Yes, Mr. Todd,
Yes, all around?

-DUET AS FOLLOWS-

Todd: Mrs.Lovett
It’s man devouring man, my dear,
And who are we Then who are we
To deny it in here? To deny it in here?

Todd:
These are desperate times, Mrs. Lovett,
And desperate measures are called for.

Mrs. Lovett:
Here we are, hot out of the oven.

Todd:
What is that?

Mrs. Lovett:
It’s priest.
Have a little priest.

Todd:
Is it really good?

Mrs. Lovett:
Sir, it’s too good,
At least.
Then again, they don’t commit sins of the flesh,
So it’s pretty fresh.

Todd:
Awful lot of fat.

Mrs. Lovett:
Only where it sat.

Todd:
Haven’t you got poet
Or something like that?

Mrs. Lovett:
No, you see the trouble with poet
Is, how do you know it’s
Deceased?
Try the priest.
Lawyer’s rather nice.

Todd:
If it’s for a price.

Mrs. Lovett:
Order something else, though, to follow,
Since no one should swallow
It twice.

Todd:
Anything that’s lean.

Mrs. Lovett:
Well, then, if you’re British and loyal,
You might enjoy Royal
Marine.
Anyway, it’s clean.
Though, of course, it tastes of wherever it’s been.

Todd:
Is that squire
On the fire?

Mrs. Lovett:
Mercy no, sir,
Look closer,
You’ll notice it’s grocer.

Todd:
Looks thicker.
More like vicar.

Mrs. Lovett:
No, it has to be grocer?it’s green.

Todd:
The history of the world, my love?

Mrs. Lovett:
Save a lot of graves,
Do a lot of relatives favors?

Todd:
?Is those below serving those up above.

Mrs. Lovett:
Everybody shaves,
So there should be plenty of flavors?

Todd:
How gratifying for once to know?

Both
?that those above will serve those down below!

Todd:
What is that?

Mrs. Lovett:
It’s fop.
Finest in the shop.
Or we have some shepherd’s pie peppered
With actual shepherd
On top.
And I’ve just begun.
Here’s a politician?so oily
It’s served with a doily?
Have one?

Todd:
Put it on a bun.
Well, you never know if it’s going to run.

Mrs. Lovett:
Try the friar.
Fried, it’s drier.

Todd:
No, the clergy is really
Too coarse and too mealy.

Mrs. Lovett:
Then actor?
It’s compacter.

Todd:
Yes, and always arrives overdone.
I’ll come again when you
Have Judge on the menu.
Have charity toward the world, my pet?

Mrs. Lovett:
Yes, yes, I know, my love?

Todd:
We’ll take the customers that we can get.

Mrs. Lovett:
High-born and low, my love.

Todd:
We’ll not discriminate great from small.
No, we’ll serve anyone?
Meaning anyone?

Mrs. Lovett:
We’ll serve anyone?

Both
And to anyone
At all!

“Ακούστε”, πώς έχουν τα πράγματα:
Υπάρχουν κάποιοι, που ελέγχουν παντελώς και αδιαλείπτως την ροή της πληροφόρησης,
που φθάνει σε σάς.

Τουτέστιν:

Ελέγχουν πώς θα σκέφτεσθε και τι θα σκέφτεσθε
Ελέγχουν πώς θα ενεργείτε
Ελέγχουν πώς θα διαμορφώνετε άποψη
Ελέγχουν τι θα σας είναι αρεστό
Και τι κατάλληλο για τα χρηστά σας ήθη.
Ελέγχουν ποιά πληροφόρηση θα φθάνει σε σάς και κάτω από ποιά καλύπτρα
Ελέγχουν και κρίνουν το σεξ και την ηδονή ως απαγορευμένα!

Βέβαια, εμείς στην Ευρώπη, μέχρις στιγμής έχουμε γλιτώσει φτηνά από αυτό το τσουβάλιασμα ιδεών και αισθήσεων.
Διότι έχουμε κουλτούρα, έχουμε τους αρχαίους πολιτισμούς μας, την Επικούρειον φιλοσοφία μας, τους Ευδαιμονιστές μας, την ελευθερία λόγου και διακίνησης των ιδεών μας, τα πολύτιμα κληροδοτήματα των αρχαίων ημών προγόνων, την ιστορία μας, τους αγώνες μας, τη συλλογική μας μνήμη και τις συλλογικές μας ενοχές!

Αυτά και άλλα ανεκτίμητα, που βρίσκονται στο σεντούκι της κληρονομιάς μας, μάς καθιστούν ιδιαίτερα ευαίσθητους όταν παραβιάζεται η προσωπικότητά μας
και κάτι στην λέξη

Censoria – Censorship – Λογοκρισία,

δεν μάς κάθεται καλά.

Είμαστε, ακόμα, η Ήπειρος της ελεύθερης βούλησης και της λατρείας της τέχνης, κάτι που μας καθιστά τον επίγειο παράδεισο των σύγχρονων καλλιτεχνών.
( Όπως του Woody Allen, πχ, που, όπως διαφαίνεται, έχει αρχίσει να ρίχνει «μαύρη πέτρα» πίσω του και να γυρίζει τις καυστικές ταινίες του στα Ευρωπαϊκά εδάφη πλέον).

Δεν συμβαίνει το ίδιο, όμως στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού!
Εκεί οι καλλιτέχνες, πιο συγκεκριμένα οι κινηματογραφιστές, παραγωγοί και σκηνοθέτες έχουν τον μπαμπούλα τους.

Τον BOOGIE MAN, όπως θα έλεγε και ο Stephen King.

Ο Boogie man, δεν είναι ένας, είναι πολλοί.
Είναι ολόκληρος οργανισμός.
Με πρόεδρο τον
Jack Valenti και αρχιιέρεια, την Joαn Graves.

H δε επωνυμία της εταιρείας των “boogie men” ( σε αγαπώ, ω! εταιρεία! ) είναι:

MPAA ( Motion Picture Association of America )

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά:
O Jack Valenti, εγκάθετος των μεγάλων studios των ΗΠΑ, και με υψηλές γνωριμίες ανάμεσα στα κυβερνητικά στελέχη, ιδρύει εταιρεία σήμανσης των ταινιών, πριν βγούν στο κοινό το 1966, κατόπιν της προβολής της ταινίας, «Who is afraid of Virginia Wolf», στην οποίαν ταινία, ακούγονταν, κατά την άποψή  του, άσεμνες λέξεις.
Η εταιρεία είναι η MPAA, αποτελείται από πολίτες των ΗΠΑ, που απαραιτήτως πρέπει να έχουν παιδιά σε σχολική ηλικία, (αλλά αυτό είναι κάτι αναληθές καθώς καταρρίπτεται από μαρτυρίες), η ταυτότητά τους παραμένει αυστηρά απόρρητη, (για να μην δέχονται πιέσεις κι επηρεάζονται στην κρίση τους )
και εισπράττουν μισθό $30.000 !
Το δε εντεταλμένο έργο τους είναι να βλέπουν ΟΛΕΣ τις ταινίες και τις παραγωγές των studios-γιγάντων, αλλά και τις ταινίες ανεξάρτητης παραγωγής και να τούς δίδουν “σήμανση”, δηλαδή, ποιές είναι κατάλληλες για ποιούς.
Οι σημάνσεις είναι οι εξής, όπως περίπου τις γνωρίζουμε και εμείς από τα καθ’ημάς.

Τα μέλη της εταιρείας δεν μπορούν να παραμένουν στην MPAA πάνω από 7 χρόνια.
Κι όμως αποκαλύπτεται, ότι κάποιο μέλος με το όνομα Ioakimides, παραμένει μέλος επί εννέα ( 9 ) χρόνια!
Τα μέλη πρέπει να είναι γονείς, με παιδιά σε σχολική ηλικία!
Κι εδώ παραβιάζονται οι κανόνες εκ των έσω. Υπάρχουν μέλη με παιδιά από 22 έως 35 ετών.
Τα μέλη οφείλουν να μετρούν, πριν δώσουν σήμανση στις ταινίες, πόσα fuck, shit, asshole κλπ ακούγονται, πώς λέγονται και αν μπορούν να αποφευχθούν.
Αν ο παραγωγός θέλει μεγαλύτερο κοινό για την ταινία του, μπορεί να αφαιρέσει τα επίμαχα σημεία, που έχουν εντοπίσει και ζητούν να αφαιρεθούν τα μέλη της MPAA.

Ας δούμε, όμως, ποιες ταινίες οδεύουν τελικά για το μεγάλο κοινό, δηλαδή για όλες τις ηλικίες, που σημαίνει Not Restricted:

Πιστεύετε, ότι είναι αυτές της απροκάλυπτης βίας και του splatter?
Όχι, βέβαια!
Από την επιτροπή MPAA παίρνουν το διαβατήριο για τις αίθουσες και για τα μεγάλα audiences, όλα τα σεβόμενα τον εαυτόν τους blockbusters, ακόμα κι αν η βία σε αυτά τα films, είναι απαγορευτική για τις τρυφερές ηλικίες.
Αντίθετα “κόβονται” και κατευθύνονται σε περιορισμένο κοινό, κι επομένως σε εισπρακτική αποτυχία, ταινίες με ερωτικές σκηνές, ακόμα κι αν η ερωτική σκηνή είναι γυρισμένη με τρυφερό και αισθητικά άψογο τρόπο.

Όλα αυτά αποκαλύπτονται στην ταινία-ντοκυμαντέρ,

This Film Is NOT /Υ Ε Τ/ RATED,

του Kirby Dick,
ο οποίος κάνει μια ιδιαίτερα αποκαλυπτική ταινία, με πολύ χιούμορ και διεισδυτικότητα, για τα άδυτα της βιομηχανίας του θεάματος των ΗΠΑ.

Το πολύ αποκαλυπτικό, είναι ότι οι ταινίες που παίρνουν το πράσινο φως για τα multiplex και για “όλη την οικογένεια”, είναι οι ταινίες των studios – κολοσσών, δηλαδή της Warner Bros, Paramount, 20th Century Fox, Universal, Walt Disney και Sony.
Τα μεγάλα studios τρώνε τις μικρές, ανεξάρτητες παραγωγές, όπως ακριβώς το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό!
Η δε μεγάλη αποκάλυψη της ταινίας, που αγνοεί εντελώς ο μέσος Αμερικανός, είναι ότι αυτά τα συγκεκριμένα studios είναι θυγατρικές οικονομικών κολοσσών, που ελέγχουν το 95% των media και επομένως όλη τη διαδικασία της ροής πληροφόρησης στις ΗΠΑ!

Μία άλλη αποκάλυψη του film, είναι σχετική με τις ταινίες πολεμικού περιεχομένου.
Αυτές υποβάλλονται 5 φορές στο ΝΑΤΟ, με διαδικασίες πολύ χρονοβόρες προκειμένου να πάρουν την έγκριση για τις αίθουσες.
Για να πάρουν σήμανση «κατάλληλη για όλες τις ηλικίες», πρέπει να αφαιρεθεί τυχόν υλικό, που αφορά σε ποτό, βωμολοχίες, σεξ και ό,τι άλλο θα έθετε την αξιοπιστία και το λαμπερό προσωπείο του στρατού των ΗΠΑ σε αμφισβήτηση.
Από ντοκυμαντέρ σχετικό με την ζωή Αμερικανών στρατιωτών στο Ιρακ,
η MPAA απαιτούσε να κοπούν φράσεις όπως, fuck, mother fucker κλπ.

Το σχόλιο του Kirby Dick σχετικά: «Μα έτσι είναι η καθημερινή ζωή των φαντάρων εκεί, δεν μπορείς να λογοκρίνεις την πραγματικότητα! Αν δεν σας αρέσει, μη στέλνετε στρατό στο Ιράκ!»

Στην ταινία, αποκαλύπτεται η σύσταση της επιτροπής που εξετάζει τις ενστάσεις, μετά την σήμανση που δίνεται από την MPAA, στην οποία συμμετέχουν δυο ιερείς, χωρίς δικαίωμα ψήφου.

Η επιτροπή απαρτίζεται από τους:

( According to the investigation done within the film, the following people (as of 2006) have been named as members of the MPAA appeals board )

Matt Brandt, President, Trans-Lux Theaters
Pete Cole, film buyer, The Movie Experience
Bruce Corwin, chairman and CEO, Metropolitan Theatres
Alan Davy, film buyer, Regal Entertainment
Mike Doban, president, Archangelo Entertainment
Steve Gilula, CEO, Fox Searchlight Pictures
Frank Haffar, COO, Maya Cinemas
John Lodigian, vice president of sales, Sony Pictures
Michael McClellan, vice president and film buyer, Landmark Theatres
Milton Moritz, CA/NV chapter president, North American Theatre Owners
Len Westenberg, VP of operations, west coast division, Loews Cineplex Theatres
Jonathan Wolf, director, American Film Market
The Reverend James Wall, United Methodist Church minister representative, National Council of Churches
Harry Forbes, representative, United States Conference of Catholic Bishops

Όπως αντιλαμβάνεται κανείς, είναι όλοι άτομα, που κινούν τα νήματα της
διανομής των blockbusters στις αίθουσες και φυσικά το μερίδιό τους από την τεράστια πίτα του boxoffice, δεν είναι καθόλου αμελητέο!

Τον Jack Valenti, πρόσφατα διαδέχτηκε στην ηγεσία της MPAA ο Dan Glickman,
ο οποίος συνεχίζει το “θεάρεστο” έργο του προκατόχου του!

Είδα την ταινία εχτές, 10/9, σε πρώτη προβολή στο ΤΡΙΑΝΟΝ, και την συνιστώ ανεπιφύλακτα.
Ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με θέμα την λογοκρισία.

Καυτό θέμα, και food for thought!

K.Ξ. 2007

(Μεταφορά από το άλλο μου ιστολόγιο)