Μυθολογία

Κατά τη μυθολογία η περιοχή συνδέεται με τον αρχαίο Έλληνα ήρωα Ηρακλή. Η Καππαδοκία πήρε το όνομά της από τον Καππαδόκα, γιο του Νινύου του βασιλιά της Ασσυρίας, ο οποίος ανήκε στη γενιά των Ηρακλειδών (απόγονοι του Ηρακλή). Σύμφωνα με τον Ηρόδοτο και το Στράβωνα ο Ηρακλής έπειτα από την αρπαγή του ιερού τρίποδα του Απόλλωνα τιμωρήθηκε από το θεό να παραμείνει για τρία χρόνια στην υπηρεσία της βασίλισσας της Λυδίας Ομφάλης. Εκεί επιδόθηκε και σε αρκετούς άθλους. Με την Ομφάλη ο Ηρακλής απέκτησε έναν γιο, τον Αλκαίο, που ήταν ο προπάππος του Νινύα.

Ιστορικά Στοιχεία

Η Καππαδοκία ήταν γνωστή στην Εποχή του Χαλκού σαν το επίκεντρο της Αυτοκρατορίας των Χετταίων που είχαν πρωτεύουσα την Χαττούσα. Μετά την πτώση των Χετταίων εγκαταστάθηκε στην περιοχή ένας Ασιατικός λαός που ήταν γνωστός στις Ελληνικές πηγές ως “Συρο-Καππαδόκες” ή “Μόσχοι”. Οι Καππαδόκες φαίνεται πως είχαν στρατιωτική οργάνωση με ανώτατο άρχοντα και άλλους δευτερεύοντες ηγεμόνες. Μετά την εγκατάστασή τους, δημιούργησαν πολλά μικρότερα κράτη με κληρονομικές δυναστείες, με ανώτατο άρχοντα τον βασιλιά. Το σύστημα αυτό ήταν βαθιά ριζωμένο στους Καππαδόκες, αφού εξακολούθησε να υπάρχει και μετά την υποταγή τους στους Πέρσες, Μακεδόνες και Ρωμαίους. Οι Πέρσες κατέκτησαν την περιοχή με τον Δαρείο τον Μέγα και δημιούργησαν την Τρίτη Σατραπεία της αυτοκρατορίας τους, υποτελή πάντοτε στον Μέγα Βασιλέα.

Περί το 1100 π.Χ. η Καππαδοκία δέχθηκε επίθεση από τους Ασσυρίους του βασιλιά Τιγκλάθ Πιλεσέρ Α΄. Περί τον 9ο αιώνα π.Χ., η Καππαδοκία δέχθηκε μεγάλη επιδρομή των Σκυθών, ενώ τον 8ο αιώνα π.Χ. την επίθεση των Μήδων και Περσών. Τον 6ο αιώνα π.Χ. υποτάχθηκε οριστικά στους Πέρσες. Στους Πέρσες η χώρα ήταν γνωστή ως “Κατπατούκα”, το οποίο όνομα οι Έλληνες τροποποίησαν σε “Καππαδοκία« . Ο Ηρόδοτος, ο πρώτος Έλληνας που αναφέρεται στους κατοίκους της χώρας, τους αποκαλεί «Λευκόσυρους», αν και συμπληρώνει ότι οι Πέρσες τους αποκαλούν «Καππαδόκες».

Μετά την κατάκτηση από τον Μέγα Αλέξανδρο άρχισε σταδιακά και η μαζική εγκατάσταση Ελληνικών πληθυσμών που συνεχίστηκε καθ’όλη τη διάρκεια της Ελληνιστικής Εποχής από τους απογόνους του.

Χριστιανική εποχή- Κατάληψη από τους Τούρκους

Κατά την περίοδο αυτή, Καππαδοκία νοείται πλέον μόνο η Μεγάλη Καππαδοκία ενώ εκείνη προς τον Πόντο έχει πλέον καθιερωθεί με το όνομα «Πόντος». Πόλεις ονομαστές αυτή την περίοδο είναι οι Αριαθάμια (στον ποταμό Σάρο), Τάβια (σημ. Γκιοζγκάτ), Νύσσα, Μωκισσός (στον ποταμό Άλυ), Αραβισσός, Κολώνεια, Ηράκλεια και Ναζιανζός.

Τον 1ο μ.Χ. αιώνα, ο εξελληνισμός της περιοχής αυτής είναι πλήρης. Ακόμη και κάποιες εβραϊκές κοινότητες μιλούν και γράφουν ελληνικά. Αυτό βοήθησε τα μέγιστα στην εξάπλωση του Χριστιανισμού. Έτσι εδώ δημιουργούνται αξιόλογα κέντρα του χριστιανισμού όπως η Καισάρεια, η πρώτη σε ιεραρχία και κύρος μητρόπολη του Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως.

Εδώ διακρίνονται οι μεγάλοι πατέρες της Εκκλησίας Φερμελιανός ο Καισαρείας, Γρηγόριος Νεοκαισαρείας, Λεόντιος Καισαρείας και Ευσέβιος ο Καισαρείας, Βασίλειος ο Μέγας, Γρηγόριος Ναζιανζηνός και Γρηγόριος Νύσσης (αδελφός του Μεγάλου Βασιλείου).

Στα τέλη του 11ου αιώνα, την Καππαδοκία υπέταξαν οι Σελτζούκοι Τούρκοι και, μετά τη διαίρεση της μεγάλης Σελτζουκικής αυτοκρατορίας, απετέλεσε μέρος του κράτους του Ικονίου ή Σουλτανάτου του Ρουμ (Ρωμανία). Λίγο μετά την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης, το κράτος αυτό καταλύθηκε και η Καππαδοκία περιήλθε στους Οθωμανούς Τούρκους.

Πηγή:

https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A0%CF%8C%CE%BD%CF%84%CE%BF%CF%82