Αρχεία για 'ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ'
Πώς λειτουργούν οι πνευματικοί νόμοι
Συγγραφέας: kantonopou στις 18 Μαρτίου 2023
Ενώ οι φυσικοί νόμοι δεν έχουν σπλάχνα και ο άνθρωπος δεν μπορεί να τους αλλάξη,
Όταν το άτακτο παιδί συνέρχεται, μετανοή και δέρνεται από την συνείδησή του,
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
ΑΥΤΉ ΕΊΝΑΙ Η ΑΛΉΘΕΙΑ
Συγγραφέας: kantonopou στις 16 Ιουνίου 2022
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Για όσους πενθούν…
Συγγραφέας: kantonopou στις 16 Ιουνίου 2022
Για όσους πενθούν…
Σου λένε “συλλυπητήρια” αλλά δεν ξέρουν ότι κανείς δεν μπορεί να νιώσει την ολοκληρωτική σου συντριβή…
Σου λένε “να φανείς δυνατή” αλλά δεν ξέρουν ότι την τελευταία ικμάδα δύναμης την ξόδεψες στο φευγιό της τελευταίας του ανάσας…
Σου λένε “να σταθείς στα πόδια σου” αλλά δεν ξέρουν ότι αυτά σου έχουν ήδη κοπεί κι ότι εκείνος ήταν και πόδια και χέρια και τα πάντα σου…
Σου λένε “να μαζέψεις τα κομμάτια σου” αλλά δεν ξέρουν ότι αυτά σκόρπισαν στους πέντε ανέμους κι είναι αδύνατον πια να τα βρεις…
Σου λένε “να κάνεις κουράγιο” αλλά δεν ξέρουν ότι κι εκείνο θάφτηκε μαζί με τη μνήμη της ύστερης εικόνας του προσώπου του…
Σου λένε “ο χρόνος θα γιατρέψει τις πληγές” αλλά δεν ξέρουν ότι απλά θα τις ναρκώσει κι ότι αυτές θα’ναι για πάντα αιμοραγούσες βρύσες πόνου και οδύνης…
Σου λένε “να συνεχίσεις τη ζωή σου” αλλά δεν ξέρουν ότι τίποτε δεν μπορεί να είναι ίδιο όπως πριν αφού εκείνος ήταν όλη σου η ζωή…
Σου λένε “να διαχειριστείς την απώλεια” αλλά δεν ξέρουν ότι η απώλεια είναι αυτή που κυβερνά το νου και την ψυχή σου…
Μόνο η αναστάσιμη ελπίδα κι η προοπτική αιωνιότητας είναι αυτές που σε κρατούν στη ζωή…
ΜΟΝΟΝ ΑΥΤΕΣ
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Έτσι είναι και με την ευτυχία..
Συγγραφέας: kantonopou στις 23 Δεκεμβρίου 2021
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Η πραγματική ελευθερία
Συγγραφέας: kantonopou στις 11 Δεκεμβρίου 2021
δεν υποκύπτει σε βλάβη
Ονομάζει (ο Παύλος) ελευθερία το να μη υπόκηται κανείς σε περιορισμούς, να είναι ανεμπόδιστος. Ο Θεός με έπλασε ελεύθερο και ανώτερο από οποιαδήποτε βλάβη.
Ε.Π.Ε. 18α,112
παράβασις και υπέρβασις
Μας απάλλαξε ο Κύριος Ιησούς Χριστός από το ζυγό της δουλείας. Μας άφησε κυρίαρχους να ενεργούμε ό,τι θέλουμε. Όχι βέβαια για να γίνεται παράνομη η ζωή μας, αλλά για να επιλέγουμε την υπέρ τον νόμο ευσέβεια. Διότι και ο πορνεύων και ο παρθενεύων, και οι δυο ξεπερνούν τα όρια του νόμου. Ο ένας προς το χειρότερο, ο άλλος προς το καλύτερο. Ο ένας υπερβαίνει το νόμο, ο άλλος παραβαίνει το νόμο.
Ε.Π.Ε. 20,366-368
της ψυχής
Το ανώτερο, δηλαδή, η ψυχή σου, έχει ελευθερωθή. Επομένως προσωρινή είναι η δουλεία.
Ε.Π.Ε. 22,280
και δουλεία
Μη νομίσης, πως επειδή είσαι πιστός, είσαι και ελεύθερος. Ελευθερία αυτό στην πραγματικότητα είναι, το να γίνεσαι υπηρέτης και διάκονος.
Ε.Π.Ε. 23,410-412
από τα πάθη
Ελεύθερος αληθινά είναι μόνο εκείνος, που έχει από μέσα του την ελευθερία, όπως δούλος είναι εκείνος, που υποτάσσεται στα άλογα πάθη.
Ε.Π.Ε. 23,450
όποιος δίνει τα χρήματά του
Έτοιμοι να είμαστε στο να ευεργετούμε. Και αυτό θα γίνη, αν περιφρονήσουμε τα χρήματα και τη δόξα. Όποιος απαλλάχτηκε από αυτά τα πάθη, είναι πιο ελεύθερος από όλους τους ανθρώπους, πλουσιώτερος και από εκείνον, που φοράει πορφύρα.
Ε.Π.Ε. 25,86
στολίδι
Σας παρακαλώ, να αφήσουμε τα χρυσά για τις κοσμικές πομπές, για τα θέατρα, για τις βιτρίνες των εργαστηρίων. Την εικόνα του Θεού να μη την καλλωπίζουμε με τέτοια στολίδια. Η ελεύθερη γυναίκα να στολίζεται με την ελευθερία. Και ελευθερία είναι η ταπεινοφροσύνη.
Ε.Π.Ε. 25,266
και δουλεία
Το μόνο που ζητάμε, είναι να απαλλαγής από την καταραμένη δουλεία της αμαρτίας και να επανέλθης στην προηγούμενη ελευθερία σου, αφού καταλάβης πρώτα την τιμωρία που προέρχεται από την ακολασία, αλλά και την τιμή που επιφυλάσσει ο προηγούμενος καλός βίος.
Ε.Π.Ε. 27,822
και δουλεία
Τα ονόματα δούλος και ελεύθερος είναι απλά ονόματα, χωρίς να φανερώνουν κάτι ξεχωριστό. Η δουλεία όμως είναι καθωρισμένη· είναι η αμαρτία. Η ελευθερία είναι η αρετή.
Ε.Π.Ε. 33,242
επιλογή ή αναγκασμός;
Ο Θεός λέει: «Μπροστά σου έβαλα τη φωτιά και το νερό, τη ζωή και το θάνατο. Όπου θέλεις άπλωσε το χέρι σου». Ο δαίμονας λέει: «Δεν μπορείς να απλώσης το χέρι σου ελεύθερα, αλλά σύρεσαι από κάποια αναγκαιότητα και βία.
Ε.Π.Ε. 34,564
(Χρυσοστομικό Λεξικό, αρχ. Δανιήλ Αεράκη, τόμος Β, σελ. 192-194)
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
«Δέν θα ἀργήσει να παρουσιασθεῖ στον καθένα μας κάποια «παιδίσκη ! »
Συγγραφέας: kantonopou στις 2 Μαΐου 2021
«Μέσα στόν αὐλόγυρο τῆς σύγχρονης ζωῆς, μέ τά ποικίλα ρεύματά της, δέν θά ἀργήσει νά παρουσιασθεῖ στόν καθένα μας κάποια «παιδίσκη», πού θά ὑψώσει τό δάκτυλο γιά νά μᾶς δείξει καί νά φωνάξει: «Καί σύ μετά τοῦ Ἰησοῦ τοῦ Ναζωραίου ἦσθα».
Πρόκειται γιά τήν ἀνα-πότρεπτη στιγμή τῆς δοκιμασίας· γιά τήν κρίσιμη ὥρα «πρίν ἀλέκτορα φωνῆσαι»· γιά τήν ὥρα, κατά τήν ὁποία ὁ Ἰησοῦς θά κρίνεται μπροστά μας, ἐνῶ θά ἐξετάζεται καί θά ἐλέγχεται συγχρόνως ἡ ἀντοχή τῆς πίστεώς μας. Ἀλήθεια! Πόσοι δέν τρομοκρατοῦνται μπροστά σ’ αὐτήν τήν «παιδίσκη» καί ὑποστέλλουν τή σημαία τους; Καί ἀρνοῦνται «μεθ’ ὅρκου» τούς δεσμούς τους μέ τόν Κύριο; Καί ἑνώνουν τήν προδοσία τους μέ τούς ἁμαρτωλούς χλευασμούς τοῦ περιβάλλοντος; Θά βρεθοῦν, ἄραγε, γι’ αὐτούς δάκρυα συντριβῆς, ὅταν «ἀλέκτωρ φωνήσῃ»; »
Κωνσταντίνου Κούρκουλα,από τό βιβλίο του «Σκηνές ἀπ’ τό Θεῖον Πάθος»,
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Σήμερα έφυγε για τους ουρανούς ο τελευταίος της Συνοδείας
Συγγραφέας: kantonopou στις 8 Δεκεμβρίου 2019
Έφυγε, σήμερα, 8 Δεκεμβρίου 2019, ο τελευταίος επί της Γης της Συνοδείας του Οσίου Γέροντος Ιωσήφ του Ησυχαστού. Υποθέτει κανείς, ότι άλλος δεν εδύνατο να υποδεχτεί εκεί ψηλά τον Γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας, πάρα μονάχα ο πολυγαπημένος Γέροντάς του, Ιωσήφ.
Σήμερα, χαίρουν οι ασκητικές ερημιές της Μικράς Αγίας Άννης και της Νέας Σκήτης Αγίου Όρους, όπου έζησε, εγκαταβίωσε και μεγαλούργησε όλη μαζί η τρισευλογημένη Συνοδεία παρά του πόδας του Ιωσήφ του Ησυχαστού.
Σήμερα, πολλοί νέοι άνθρωποι, αλλά και γηραιότεροι, νιώθουν ότι τα διαβάσματα, οι ώρες της μελέτης τους και τα ασκητικά πρότυπα τους επί της Γης, ευρίσκονται πλέον ξανά, όλα μαζί ηνωμένα εις τους ουρανούς.
Σήμερα, έφυγε ο τελευταίος της Συνοδείας.
Σήμερα, κλαίγουμε και χαίρουμε και αναπολούμε και πανηγυρίζουμε Παράδεισον.
Σήμερα, αγκαλιάζουμε πιο σφιχτά ακόμη τα βιβλία που καθόρισαν, σημάδεψαν και συντρόφευαν τα καλύτερα χρόνια της ζωής μας. Και είχαν όλα να κάνουν με τη Συνοδεία.
Στην παρακάτω φωτογραφία, διακρίνονται όρθιοι από αριστερά: π. Χαράλαμπος (μετέπειτα ηγούμενος της Ι. Μονής Διονυσίου), μπάρμπα Γιάννης ο ψαράς, μον. Ευστράτιος, μον. Ιωσήφ (μετέπειτα Γέροντας Ιωσήφ Βατοπαιδινός), μον. Αθανάσιος (κατά σάρκα αδελφός του Ιωσήφ Ησυχαστού), μον. Νικόδημος, π. Εφραίμ (μετέπειτα ηγούμενος της Ι. Μονής Φιλοθέου και της Ι.Μ. Αγίου Αντωνίου Αριζόνας). Καθιστοί από αριστερά: Γέροντας Αρσένιος, Γέροντας Ιωσήφ ο Ησυχαστής, Γέροντας Θεοφύλακτος Νεοσκητιώτης.
Η ΤΡΙΣΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ ΣΥΝΟΔΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ:
ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ (+1959)
ΓΕΡΩΝ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (+1983)
ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ (+1998) – ΤΟ ΠΟΛΥΑΓΑΠΗΜΕΝΟ «ΑΤΥΠΟ» ΜΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΕΙΑΣ ΤΟΥ ΙΩΣΗΦ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΤΟΥ
ΓΕΡΩΝ ΧΑΛΑΜΠΟΣ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ (+2001)
ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ ΒΑΤΟΠΑΙΔΙΝΟΣ (+2009)
ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ ΑΡΙΖΟΝΑΣ (+2019)
Επιμέλεια: Κώστας Παναγόπουλος – ΠΡΑΚΤΟΡΕΙΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
ΟΤΑΝ ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΣΟΦΟΙ…
Συγγραφέας: kantonopou στις 1 Αυγούστου 2019
Διογένη! Αν μάθαινες να μην είσαι ανυπότακτος κι αν κολάκευες λιγάκι τον άρχοντα, δεν θα ήσουν αναγκασμένος… να τρως συνέχεια φακές».
Ο Διογένης σταμάτησε να τρώει, σήκωσε το βλέμμα και κοιτάζοντας στα μάτια τον πλούσιο συνομιλητή του αποκρίθηκε: «Φουκαρά αδερφέ μου! Αν μάθαινες να τρως λίγες φακές, δεν θα ήσουν αναγκασμένος να υπακούς και να κολακεύεις συνεχώς τον άρχοντα»!
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Ύμνος στην συγχώρηση(Αγ.Νικολάου Αχρίδος)
Συγγραφέας: kantonopou στις 14 Μαρτίου 2019
Γιά να μάς συγχωρήσει ό Θεός, ας συγχωρούμε κι εμείς τούς ανθρώπους.
Ό τρελός λέει: «Δεν έχω ανάγκη από έλεος!».
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Έστω κι αν είναι αληθινά αυτά που λέγονται…
Συγγραφέας: kantonopou στις 3 Ιανουαρίου 2019
Καταλαλιά είναι να μιλάς για τον αδελφό σου, όταν αυτός λείπει, με σκοπό να τον διαβάλεις, έστω κι αν είναι αληθινά αυτά που λέγονται…
Άγιος Βασίλειος ο Μέγας
πηγή
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Άγιος Νεκτάριος:Μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό!
Συγγραφέας: kantonopou στις 7 Νοεμβρίου 2018
Πόσο ωραία, πόσο ευχάριστη, πόσο χαριτωμένη είναι η εικόνα εκείνου που ελπίζει στον Θεό που σώζει, στον Θεό των οικτιρμών, τον Θεό του ελέους, τον αγαθό και φιλάνθρωπο Θεό.
Αληθινά μακάριος είναι ο άνθρωπος που ελπίζει στον Θεό! Ο Θεός είναι πάντα βοηθός του και δεν φοβάται ό,τι κακό κι αν του προξενήσει άνθρωπος. Ελπίζει στον Κύριο και πράττει τα αγαθά! Κάθε του ελπίδα την έχει εναποθέσει σ’ Αυτόν, και σ’ Αυτόν εξομολογείται με όλη του την καρδιά. Είναι το καύχημά του, είναι ο Θεός του και Τον επικαλείται μέρα και νύχτα. Το στόμα του ωραίο, αναπέμπει αίνους στον Θεό, τα χείλη του, πιο γλυκά από μέλι και κερί σαν ανοίγουν για να ψάλλουν στον Θεό· η δε γλώσσα του γεμάτη χάρη, κινείται προς δοξολογία Θεού.
Η καρδιά του είναι έτοιμη να Τον επικαλεσθεί, η διάνοια του έτοιμη να ανυψωθεί προς Αυτόν, η ψυχή του είναι προσηλωμένη στον Θεό και «η δεξιά του Κυρίου αντελάβετο αυτού». «Εν τω Κυρίω επαινεθήσεται η ψυχή αυτού». Ζητά και λαμβάνει από τον Θεό αυτό που ζητά η καρδιά του. Ζητά και βρίσκει όσα ποθεί. Κρούει και του ανοίγονται οι θύρες του ελέους.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο επαναπαύεται σε ήσυχα νερά. Ο δε Κύριος του δίνει πλούσια τα ελέη του. Η δεξιά του Κυρίου κατευθύνει την πορεία του και δάκτυλος Κυρίου τον καθοδηγεί στους δρόμους του.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν αστοχεί. Η ελπίδα του δεν πεθαίνει ποτέ. Ο Θεός είναι η προσδοκία του, η ακρότατη επιθυμία της καρδιάς του. Προς Αυτόν στενάζει η καρδιά του όλη την ημέρα: «Κύριε μην αργήσεις, σήκω, κάνε γρήγορα, έλα και απομάκρυνε από την ψυχή μου κάθε ανάγκη, εξάγαγε εκ φυλακής την ψυχή μου! Θα σε δοξολογήσω με όλη μου την καρδιά Κύριε. Σε Σένα θα απευθύνεται κάθε λόγος που θα βγαίνει απ’ το στόμα μου».
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, ευλογεί τον Ύψιστο, τον λυτρωτή του και αγιάζει «το όνομα το άγιον αυτού». Ελπίζει και από τα βάθη της καρδιάς του κραυγάζει προς τον Θεό: «Κύριε πότε ήξω και οφθήσομαι τω προσώπω σου;».
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, θα επικαλεσθεί τον Ύψιστο για να εισέλθει στο αγιαστήριό Του, για να δει και να χαρεί τα θαυμάσια Του· και ο Κύριος θα ακούσει τη φωνή της δέησής του.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, απολαμβάνει άκρα ειρήνη· γαλήνη επικρατεί στην καρδιά του και στην ψυχή του βασιλεύει πλήρης αταραξία. Όταν έχει βοηθό του τον Θεό, από τί να φοβηθεί; Από τί να δειλιάσει; Αν ξεσηκωθεί εναντίον του πόλεμος, δεν πτοείται, γιατί ελπίζει στον Κύριο. Αν τον καταδιώξουν πονηροί δεν φοβάται, γιατί ξέρει ότι όλα είναι υπό τον έλεγχο του Κυρίου. Δεν ελπίζει στο τόξο του ούτε στη φαρέτρα του· ούτε εξαρτά τη σωτηρία του από τη ρομφαία, αλλά από τον Κύριο και Θεό του, που μπορεί να τον γλιτώσει από τα χέρια αυτών που τον πολεμούν, από την παγίδα του αμαρτωλού και από την καταιγίδα. Είναι πεπεισμένος για τη δύναμη του Κυρίου και «επί τον βραχίονα τον υψηλόν αυτού και ο Κύριος σώσει αυτόν».
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, βαδίζει ήρεμος στον αγώνα της ζωής του και διανύει τον δρόμο αυτό δίχως το άγχος των μερίμνων. Εργάζεται ακατάπαυστα το αγαθό, το ευάρεστο και τέλειο, τα δε έργα του τα ευλογεί ο Θεός. Σπέρνει ευλογημένα και λαμβάνει πλούσιους τους καρπούς των κόπων του. Έχει θάρρος στον Κύριο και δεν παρεκτρέπεται από τους πειρασμούς που τον κυκλώνουν. Στις δοκιμασίες της ζωής δεν παραιτείται, αλλά ελπίζει, διότι εκεί που τα πράγματα φαίνονται αδύνατα, ο Θεός φανερώνει τη διέξοδο. Μέσω της πίστης προσδοκά και την ελπίδα της δικαιοσύνης.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο δεν ελπίζει σε χρήματα, ούτε στο μέγεθος της δύναμής του, αλλά επαναπαύεται στη βοήθεια που θα του παράσχει ο Θεός.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι γεμάτος πίστη και αγάπη προς τον Θεό, ζει έχοντας θάρρος στην αγαθή του συνείδηση, εμφανίζεται με την παρρησία γιου απέναντι στον ουράνιο Πατέρα του και Τον επικαλείται για να έλθει η βασιλεία Του στη γη και το θέλημά Του να πραγματώνεται στη γη όπως και στον ουρανό.
Αυτός που ελπίζει στον Κύριο, είναι αφοσιωμένος ολοκληρωτικά σ’ Εκείνον και υψώνει την καρδιά του στον αγαθό και αθάνατο Θεό. Ζητά απ’ Αυτόν το ύψιστο αγαθό και την αθανασία στη βασιλεία των Ουρανών, και ο Θεός τον εισακούει.
Μακάριος ο άνθρωπος που ελπίζει στον Κύριο!
(Αγίου Νεκταρίου, Το γνώθι σαυτόν, εκδ. Άθως, σ.101-104)
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Η αληθινή παιδεία
Συγγραφέας: kantonopou στις 30 Δεκεμβρίου 2017
Πολύς λόγος γίνεται στις μέρες μας για την Παιδεία. Ιδιωτικά Παν/μια, αξιολόγηση, αυτοδιοίκηση, οικονομική ενίσχυση, άσυλο, προγράμματα σπουδών των Παν/μίων…
Η «αγωνία» όλων των πολιτικών παρατάξεων, των ακαδημαϊκών δασκάλων, των φοιτητικών συλλόγων και όλων των «ενδιαφερομένων» πλευρών μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, είναι εμφανής. Όλοι «πάσχουν» για την παρεχόμενη εκπαίδευση, αλλά όχι για την παιδεία. Όλοι έχουν «δίκιο» σε απόλυτο βαθμό και «πείθουν» με εύλογα ή ευλογοφανή επιχειρήματα τους τηλεθεατές. Πού βρίσκεται όμως η αλήθεια: Στη δημοκρατία. Στην αρχή της πλειοψηφίας. Κι αυτό, γιατί καμιά προσέγγιση όλων σ’ ένα κοινό πρόγραμμα. Καμιά υποχώρηση κανενός. Η αλήθεια του καθενός είναι στοιχείο αναντίρρητο.
Χωρίς να θέλουμε να μπούμε στις λεπτομέρειες αυτής της συζήτησης, σήμερα θέλουμε να επισημάνουμε μια ουσιαστική παράλειψη από όσα λέγονται δημόσια από όλους τους συζητητές. Να επισημάνουμε την έλλειψη λόγου για τη φύση του ανθρώπου, λόγο ανθρωπολογικό, που να αναλύει την ανθρώπινη φύση κι έτσι να προτείνει το μοντέλο της Παιδείας με βάση αυτό το δεδομένο. Είναι λάθος να συζητάμε για την Παιδεία αγνοώντας τον κυριότερο παράγοντα, που είναι ο άνθρωπος είτε ως δάσκαλος είτε ως μαθητής ή φοιτητής.
Άραγε είναι τυχαίο ότι οι προστάτες των Γραμμάτων στη δική μας Παράδοση είναι Τρεις Άγιοι και μάλιστα Ιεράρχες; Μια γιορτή που καθιερώθηκε τον 11ο αιώνα και θεσμοθετήθηκε το 1842 από το Πανεπιστήμιο Αθηνών. Κι όχι τυχαία. Οι Τρεις Ιεράρχες, ο Βασίλειος, ο Γρηγόριος και ο Ιωάννης ο Χρυσόστομος συνδύαζαν δυο βασικά γνωρίσματα και γι’ αυτό είχαν χαρακτηρισθεί αιώνες πριν ως «οικουμενικοί διδάσκαλοι», Δάσκαλοι δηλαδή όλου του κόσμου, όλων των ανθρώπων.
Το πρώτο γνώρισμά τους είναι η αγιότητα που διέθεταν χάρη στην πίστη του Χριστού· και το δεύτερο, η γνώση των θεμάτων του κόσμου, η κοσμική σοφία, την οποία δεν απέρριψαν στο όνομα της πίστεως, αλλά τη χρησιμοποίησαν, για να υπηρετήσουν τον άνθρωπο και την Αποκάλυψη του Θεού. Μαζί μ’ αυτά δυο γνωρίσματα είχαν αποκτήσει και μια βαθιά ανθρωπογνωσία. Γνώριζαν δηλαδή την ανθρώπινη φύση με όλες τις δυνατότητες, που αυτή έχει. Δυνατότητες προς την αρετή και το καλό, αλλά και προς το κακό. Τη ροπή, την τάση που ενυπάρχει στον άνθρωπο στο να μιμείται το κακό και τον αγώνα, που πρέπει να κάνει, για να το υπερνικήσει. Το ευμετάβολο της ανθρώπινης φύσης, και ιδιαίτερα των νέων, από τον ενθουσιασμό στην απογοήτευση, από τη χαρά στη λύπη από τα υψηλά ιδανικά στα κατώτερα ένστικτα. Κι έμαθαν αυτή την αλήθεια, γιατί αγωνίστηκαν, ασκήτεψαν κυριολεκτικά, να νικήσουν τον αμαρτωλό άνθρωπο στον εαυτό τους με τον αγώνα της πίστεως και της πνευματικής ζωής. Η αγιότητα που τους αποδίδουμε ήταν καρπός του προσωπικού τους αγώνα και της Χάριτος του Θεού. Κι έγινε αυτό πράξη, γιατί προσπάθησαν συνειδητά να ζήσουν τη ζωή του Χριστού στη ζωή τους. Όχι με λόγια, αλλά με έργα και άσκηση. Με άθληση πνευματική. Αυτό σημαίνει πως αγωνίστηκαν με την προσευχή και τη νηστεία, με την εγκράτεια και τον εσωτερικό αγώνα, με αγάπη και ταπείνωση, με θυσία και προσφορά. Βίωσαν την αρετή του Χριστού στη ζωή τους, γιατί πίστεψαν στον Χριστό και τα έδωσαν όλα σ’ Αυτόν και τελικά δια του Χριστού τα έδωσαν όλα στους αδελφούς του Χριστού, τους «ελάχιστους», στους συνανθρώπους τους.
Αυτά τα στοιχεία τα συναντάμε «πολύ σπανίως» στους δασκάλους της οποιασδήποτε βαθμίδας. Για να υπάρξουν δάσκαλοι με αγάπη και θυσία, με ταπείνωση κι εγκράτεια, πρέπει να βρούμε δασκάλους, που να πιστεύουν στον Χριστό με όλη τους την καρδιά. Δυστυχώς εμείς φτιάχνουμε ένα δάσκαλο κομμένο-ραμμένο στα μέτρα του Γαλλικού Διαφωτισμού. Ένα δάσκαλο χωρίς Χριστό, που δεν συνδέεται με την πνευματική Παράδοση του λαού μας, τεχνοκράτη, που πιστεύει στην τεχνική του μαθήματος και που αγνοεί την ανθρώπινη φύση. Γι‘ αυτό και διδάσκει πολλά, αλλά όχι τον άνθρωπο. Γι’ αυτό και έπαψε να ακούγεται η λέξη αρετή στα Σχολεία μας. Πρότυπα δεν είναι οι ενάρετοι άνθρωποι, οι Άγιοι της δικής μας Παράδοσης, αλλά οι «καλλιτέχνες» με ό,τι κάνουν στη ζωή τους. Ως επιτυχημένος άνθρωπος προβάλλεται, όποιος βγάζει πολλά χρήματα και με τον οποιοδήποτε τρόπο. Ως σημαντικό πρόσωπο στην κοινωνία θεωρείται όποιος καταφέρνει να ανελιχθεί. Ως «καλλιεργημένος», όποιος είναι αθυρόστομος και μπορεί να «εκφράζεται» ελεύθερα. Τελικά η Παιδεία έχει χαθεί από την Εκπαίδευση.
Η οικογένεια συντηρεί τον μαθητή ή τον φοιτητή, όμως το ιδανικό ζωής το παρέχει η τηλεόραση και τα ανούσια λόγια, που δεν τρέφουν την ψυχή του νέου και δεν τον εμπνέουν να αποκτήσει αυτογνωσία και να αγωνιστεί να γίνει ολοκληρωμένος άνθρωπος με αρχές και αξίες. Ποιον να μιμηθεί ο νέος σήμερα; Η καταναλωτική νοοτροπία έχει διαβρώσει ακόμη και την Οικογένεια και το Σχολείο. Όλα έγιναν αντικείμενα χρήσεως.
Όσοι παραμένουν εραστές της Παιδείας, δηλαδή του ήθους, των αξιών και της Παραδόσεως του λαού μας, εισπράττουν από τους μαθητές και τους φοιτητές τους τον χαρακτηρισμό Δάσκαλος. Κι αυτό, γιατί αναγνωρίζεται στην προσπάθειά τους ο σεβασμός στο ανθρώπινο πρόσωπο και ο αγώνας τους, ώστε οι μαθητές τους να καταξιωθούν και να ολοκληρωθούν ως άνθρωποι. Ακολουθώντας τα χνάρια των Τριών μεγάλων Δασκάλων της Εκκλησίας μας, επιμένουμε να υποστηρίζουμε μια Παιδεία «κατά Χριστόν», όπου διασώζεται το ανθρώπινο πρόσωπο και η αξιοπρέπεια του ανθρώπου, απέναντι στην άλλη του γυμνού ουμανιστικού ανθρώπου του Γαλλικού Διαφωτισμού. Γράφει για το θέμα ο άγιος καθηγητής π. Ιουστίνος Πόποβιτς: «Άνευ των Αγίων δεν υπάρχουν αληθινοί δάσκαλοι και παιδαγωγοί, ούτε αληθινή παιδεία άνευ της αγιότητος. Μόνον ο Άγιος είναι αληθινός παιδαγωγός και δάσκαλος· μόνον η αγιότης είναι αληθινόν φως. Η αληθινή παιδεία, ο αληθινός φωτισμός, δεν είναι άλλο παρά η ακτινοβολία της αγιότητος· μόνον οι Άγιοι είναι αληθώς φωτισμένοι».(Άνθρωπος και Θεάνθρωπος).
Κάθε προσπάθεια προς αυτή την κατεύθυνση μας οδηγεί στην εσωτερική μαρτυρία ότι ακολουθούμε τα χνάρια των μεγάλων Διδασκάλων της Εκκλησίας μας, που είναι πρότυπα για κάθε εποχή. Μάλιστα στις μέρες μας, που όλοι ψάχνουν σε ανούσια πράγματα απαντήσεις και προτείνουν αναποτελεσματικά μέτρα, οι Τρεις Ιεράρχες με τον λόγο, τη ζωή και το παράδειγμά τους αντιπροτείνουν τη λύση και οι ίδιοι αποτελούν το αναγκαίο ζητούμενο. Χρειάζεται θάρρος και ειλικρινής διάθεση, για να βρούμε την Αλήθεια. Η Αλήθεια υπάρχει…
Απο το αρχείο του – Στέφανου Κισσιώτης Θεολόγου
Γιάννης Κοτζάμπασης
http://euxh.gr/paidagogika/koinonia/i-alithini-paideia
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ, ΜΑΘΗΜΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ, ΣΥΧΝΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ, ΣΧΟΛΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
ΤΙΜΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΣΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΜΗΤΕΡΑ ΣΟΥ
Συγγραφέας: kantonopou στις 17 Δεκεμβρίου 2017
«Για τους μεγάλους, ούτως ειπείν τους γέροντες-ό,τι δεν είναι άνοιξη είναι γερόντιο πια-ισχύουν οι παμπάλαιες απόψεις. Ποτέ αγκαλιά. Αφήστε τους να σκάσουνε στο κλάμα μέχρι να τους κοπεί η ανάσα δυναμώνουν έτσι τα αποσιωπητικά τους. Ας κλαίνε οι μεγάλοι. Δεν έχει αγκαλιά» (Κική Δημουλά).
Τι σημαίνει στους καιρούς μας το «τίμα τον πατέρα σου και την μητέρα σου»; Οι μεγαλύτεροι, κάποτε φανερά, κάποτε αδιόρατα, απαιτούν από τα παιδιά τον σεβασμό της συμμόρφωσης με τις ιδέες τους, με τα θέλω τους, με έναν καθορισμό ζωής όπως οι ίδιοι, ως έμπειροι, σοφοί και με την δικαιολογία της δεδομένης αγάπης, μπορούν να διαλέξουν γι’ αυτά. Οι νεώτεροι θέλουν ελευθερία. Θέλουν από τους μεγαλύτερους στήριξη, οικονομική και ψυχολογική, χωρίς όμως οι μεγάλοι να ανακατεύονται στις αποφάσεις τους. Οι μεγάλοι επικαλούνται την αξία του σεβασμού. Οι νεώτεροι απαντούν: «τον σεβασμό δεν τον δικαιούσαι, τον κερδίζεις». Και όλα μοιάζουν δύσκολα σε τέτοιες σχέσεις.
Άλλοτε οι μεγαλύτεροι είναι αδιάφοροι. Προσανατολισμένοι στην καριέρα τους και έτοιμοι να καλύψουν όλες τις απαιτήσεις των νεώτερων, έρχεται η στιγμή που διαπιστώνουν ότι δεν υπάρχει γέφυρα επικοινωνίας. Μόνο ένα απέραντο θέλω. Και όταν αυτό το θέλω δεν μπορεί να εκπληρωθεί, τότε έρχεται η εγκατάλειψη. Γονιός σημαίνει να είσαι χρήσιμος στο παιδί σου. Αν δεν μπορείς ή γίνεσαι βάρος γι’ αυτό, τότε το παιδί κάνει την ζωή του.
Νεώτεροι και μεγαλύτεροι στις σχέσεις μας έχουμε να παλέψω με το θέλω μας. Δεν είναι εύκολη η ισορροπία που δίνει η αγάπη. Αυτή άλλωστε έρχεται όταν πέρα από το θέλω υπάρχει ένας δεσμός εμπιστοσύνης. Οι γονείς εμπιστεύονται τα παιδιά τους, ακόμη κι αν κάνουν λάθη, χωρίς να απεμπολούν την ευλογία της συμβουλής. Τα παιδιά εμπιστεύονται τους γονείς ως τους μόνους που μπορούν να πούνε την αλήθεια, γιατί αγαπούνε. Η αγάπη κάνει τον γονέα να μην θέλει να επιβάλλει στο παιδί «για το καλό του» ό,τι κρίνει σωστό, όταν πλέον αυτό έχει μπει σε ηλικία που η ελευθερία του προηγείται. Η αγάπη κάνει το παιδί να ακούει με προσοχή τον γονέα, διότι η πείρα της ζωής δίνει φώτιση που είναι απαραίτητη.
Η αγάπη χαράσσει τα όρια. Ο μεγάλος καλείται να είναι πιο υπομονετικός στην δίψα του νεώτερου για έλεγχο της ζωής του. Να κάνει περισσότερη προσευχή στον Θεό και να περιμένει, όχι για να δικαιωθεί, αλλά για να πειστεί ο νεώτερος για το τι είναι πραγματικά καλό γι’ αυτόν, ίσως και μέσα από τις απαραίτητες περιπέτειες. Η αγάπη τελικά γεννά ωριμότητα.
Ο Μέγας Βασίλειος αναφέρει την «αντιπελάργωση». Οι νεώτεροι πελαργοί, στην αποδημία του χειμώνα, βάζουν στα φτερά τους τους πατεράδες τους, για να ξεκουραστούν από το μακρινό ταξίδι, ανταποδίδοντας με ευγνωμοσύνη το ότι τους γέννησαν και τους έμαθαν να πετούνε. Οι γονείς ας αγκαλιάσουν τα παιδιά τους, ας τα ρωτούν για την ζωή τους, ας είναι δίπλα τους. Τα παιδιά ας ανταποδίδουν την αγκαλιά και την στοργή, μέχρι το τέλος. Γιατί οι μεγάλοι έχουν ανάγκη με την σειρά τους όχι τον σεβασμό της υποταγής, αλλά τον σεβασμό της καρδιάς που ευγνωμονεί για τα πολλά και τα λίγα, ξέρει πότε χρειάζεται να ακούει και στα «όχι» της ακόμη δεν κλείνει πόρτες. Τιμά, όποιος αγαπά!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» Στο φύλλο της Τετάρτης 13 Δεκεμβρίου 2017
http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
ΑΥΤΟΜΕΜΨΙΑ: Μια σπάνια (ξεχασμένη αλλά μεγάλη) αρετή
Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Αυγούστου 2017
Ό Μέγας Κανών συνιστά κάτι που εκφράζεται με μια λέξη σπάνια —πρώτη φορά θα την ακούτε—• δεν υπάρχει και στα λεξικά. Είναι ή λέξης αυτομεμψία, Σαν έννοια την αναφέρει και ό άγιος Ιωάννης της Κλίμακας. Τι θα πει αυτομεμψία; Με απλά λόγια σημαίνει το εξής
Ό εγωιστής άνθρωπος, ό αλαζών και υπερήφανος, κάνει τον εαυτό του είδωλο. Αυτό ειδώλων το λέει ό άγιος Ανδρέας εδώ• «Αυτό ειδώλων έγενόμην…» (δ’ ωδή, 26ο τροπ.). Έχουμε στήσει ψηλά στην καρδιά μας το εγώ μας. Το επαινούμε μόνοι μας, και ευχαριστούμεθα να μας επαινούν και οι άλλοι. Κι άμα κάποιος, ή, ή μάνα ή ό πατέρας ή ό Ιεροκήρυκας, μας κάνουν κάποια παρατήρηση, τότε γινόμεθα θηρία. Το εγώ είναι το είδωλο, ό Θεός μας.
Ενώ λοιπόν ό εγωιστής και υπερήφανος επαινεί τον εαυτό του και κατηγορεί τους άλλους, όπως ό φαρισαίος, αντιθέτως ό ταπεινός δεν κατηγορεί τους άλλους, άλλα κατηγορεί-ποιόν; Τον εαυτό του. Μέμφεται εαυτόν – αυτό θα πει αυτομεμψία. Θεωρεί τον εαυτό του, όπως ό τελώνης, έναν αμαρτωλό πού έχει ανάγκη του ελέους του Θεού. Αυτομεμψία, λοιπόν, Είναι ή κατηγορία του εαυτού μας.
Πώς κατορθώνεται αυτό το δύσκολο πράγμα; Ό άγιος Ανδρέας χρησιμοποιεί ένα καθρέφτη. Ποιος Είναι ό καθρέφτης αυτός; Ή αγία Γραφή. Εκεί, μέσα στις σελίδες της, καθρεφτίζεται• διαπιστώνει τις ατέλειες του και κατηγορεί τον εαυτό του. Μελετούσε την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη. Έβλεπε διάφορα πρόσωπα, πού είχαν διαπράξει αμαρτήματα. και Τι έκανε, τους κατηγορούσε; Όχι αλλά Τι; Προσέξτε και θα καταλάβετε.
Θα ‘χετε ακούσει πολλές φορές να κατηγορούν κάποιοι τους πρωτοπλάστους. —Αχ, λένε, Τι μας έκαναν ό Αδάμ και ή Εύα! Αυτοί φταίνε, αυτοί Είναι ή αιτία όλης της αθλιότητας μας… Εκφράζονται σκληρά. Ή Εύα, ή πρώτη γυναίκα, πόσα δεν έχει ακούσει! Τι λέει όμως εδώ τώρα ό Μέγας Κανών; Εγώ είμαι ή Εύα! Αυτό πού έκανε ή Εύα, πού ελκύστηκε από τον απηγορευμενο καρπό και άκουσε τη συμβουλή του σατανά, αυτό κάνω κ’ εγώ• έχω μέσα μου μια Εύα, Εύα όχι αισθητή αλλά νοητή, πού με σπρώχνει στο κακό (α’ ωδή, 5ο τροπ.).
Τι έκανε και ό Αδάμ; Παρέβη την θεία εντολή και τότε αισθάνθηκε γυμνός. Άλλα το ίδιο κάνω κ’ εγώ” εγώ είμαι ό Αδάμ (α’ ωδή, 3ο τροπ.). Αυτό πού έκανε εκείνος, το κάνω κ’ εγώ καθημερινώς. Έχω μέσα μου τον Αδάμ, το «αδαμιαίον πλέγμα» πού λένε έτσι ψυχολογικά.
Παρακάτω αναφέρει άλλο παράδειγμα. Ό Κάιν, λέει, σκότωσε τον αδελφό του και έγινε φονιάς. Κ’ εγώ φονιάς _είμαι (α’ ωδή, 7ο τροπ.). Είμαι Κάιν. Κι αν δέ’ σκότωσα με το χέρι, σκότωσα όμως με την προαίρεση μου. Όταν μισώ τον άλλο, δεν κάνω τίποτ’ άλλο από το να τον σκοτώνω. Διότι «πας ό μισών τον άδελφόν αυτού ανθρωποκτόνος εστί» (Α’ Ίωάν. 3,15).
Έπειτα θυμάται τον Ησαύ. Αυτός, λαίμαργος και γαστρίμαργος, δούλος της κοιλιάς, όπως ήταν πεινασμένος, πώλησε για ένα πιάτο φαΐ τα πρωτοτόκιά του, τα μεγάλα προνόμια πού είχαν οί πρωτότοκοι (αυτοί κληρονομούσαν την ευλογία του πατέρα τους). Άλλα κ’ εγώ, λέει ό ποιητής του Μεγάλου Κανόνος, είμαι Ησαύ• διότι παραδίδω κάθε στιγμή στον εχθρό μου διάβολο «τα του πρώτου κάλλους πρωτοτόκιά» (δ’ ωδή, 11ο τροπ.)..
Εν συνεχεία θυμάται το Δαυίδ, πού μοίχευσε και φόνευσε, αλλά έδειξε μετάνοια. Εγώ, λέει, είμαι Δαυίδ. Διότι κάνω τα ίδια και χειρότερα’ πορνεύω και σκοτώνω, αν όχι σωματικός, τουλάχιστον ψυχικώς• δεν δείχνω όμως και την ανάλογη μετάνοια (ζ’ ωδή, 4ο-5ο τροπ.).
Αυτά Είναι τέσσερα – πέντε παραδείγματα από τα τόσα πού περιέχει ό Μέγας Κανών. Εγώ είμαι ή Εύα, εγώ ό Αδάμ, εγώ ό Κάιν, εγώ ό Ησαύ, εγώ ό Δαυίδ, εγώ είμαι ό μεγάλος αμαρτωλός. Έτσι σκεπτόταν ό άγιος Ανδρέας, γι’ αυτό λέει «Δεν υπάρχει αμαρτία πού δεν την έκανα, Θεέ μου» (βλ. δ’ ώδή,4οτροπ.), και δεν υπάρχει άλλος πιο αμαρτωλός από μένα. Αμάρτησα με το σώμα, αμάρτησα με την ψυχή, αμάρτησα με το πνεύμα και τη διάνοια μου. Ζητώ το έλεος σου (βλ. δ’ ωδή, 17ο τροπ.).
Καταλάβατε τώρα Τι θα πει αυτομεμψία; Και. αυτά δεν είναι λόγια• τα συναισθάνετο βαθιά αυτός πού από δεκατεσσάρων ετών πήγε στην έρημο και πότιζε τη γη με τα δάκρυα του.
Ελάτε τώρα και ρίξτε μια ματιά σ’ εμάς. Αν κοιταχτούμε στον πνευματικό καθρέφτη, θα δούμε ότι είμεθα εγωιστές και υπερήφανοι. Καθένας μας κ’ ένα αυτοείδωλο. Λιβανίζουμε τον εαυτό μας και ευχαριστούμεθα να μας λιβανίζουν. Πόρρω απέχουμε από την αυτομεμψία
Θέλετε απόδειξη; Όταν ό ιεροκήρυκας ελέγχει και στηλιτεύει, στο τέλος λένε• «Καλά τους τα είπε». Δέ’ λένε «Καλά μας τα είπε», βγάζουν τον εαυτό τους έξω. Πού να γίνει ό έλεγχος και επωνύμως! θα μισήσουν τον Ιεροκήρυκα θανάσιμος, αντί να του πουν Σ’ ευχαριστούμε πού μας υπέδειξες τ’ αμαρτήματα μας.
Πού αυτομεμψία; Σπάνιο φαινόμενο. Από τις περιπτώσεις αυτές αναφέρω δύο. Στο στρατό πού υπηρέτησα γνώρισα έναν υπέροχο αξιωματικό πολύ μορφωμένο. Ήταν επιεικής στους άλλους και αυστηρός στον εαυτό του. Τόσο αυστηρός, πού άμα έφταιγε – Τι έκανε• τιμωρούσε τον εαυτό του! “Αν και δεν ήταν θρησκευτικός άνθρωπος, είχε αυτομεμψία. Κι άλλο ένα παράδειγμα. Πριν πολλά χρόνια είχα πάει στο Αγιον Όρος Καθώς περπατούσα στον άγιο αυτό τόπο, άκουσα φωνές και υβρεολόγιο- «Κτήνος! ζώον! παλιάνθρωπε!…». Μου φάνηκε σα να μαλώνουν δυο. Κ’ εδώ καυγάδες; λέω. Σκανδαλίστηκα. Πλησιάζω, σκύβω• Τι να δω; Ήταν ένας καλόγερος μόνος του, και σκυμμένος κατηγορούσε τον εαυτό του… Πω πω πω! Γι’ αυτό αγιάσανε αυτοί…
Εμείς δεν κάνουμε τίποτ’ άλλο από το να πετροβολούμε τους άλλους. Ακόμα και στην εξομολόγηση. Γι’ αυτό εγώ δεν εξομολογώ. Έρχεται ή άλλη και γελάει, δικαιολογείται, ρίχνει το φταίξιμο στους άλλους• δεν κατηγορεί τον εαυτό της. Ή εξομολόγησης Είναι αυτομεμψία. Έχεις αυτομεμψία; πήγαινε να εξομολογηθείς• δεν έχεις αυτομεμψία; Τι πηγαίνεις; θα κολαστείς. Δεν υπάρχει «γνώθι σαυτόν».
Ό Μέγας Κανών μας διδάσκει το σπουδαίο μάθημα της αυτομεμψίας• μόνοι μας να ελέγχουμε τον εαυτό μας, να τον καθίζουμε στο εδώλιο, να τον κατηγορούμε, να τον τιμωρούμε. Μας οπλίζει με το σπουδαίο όπλο της αυτομεμψίας, για να νικήσουμε τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, την αλαζονεία, το υψηλό φρόνημα, ώστε να γίνουμε ταπεινοί τελώνες και να λέμε «Ό Θεός, ιλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ» (Λουκ. 18,13). Τότε θα εφαρμόσουμε εκείνο πού είπε ό Χριστός• «Ή βασιλεία των ουρανών βιάζεται, και βιασταί άρπάζουσιν αυτήν» (Ματθ. 11,12). Τότε θα έχουμε το φρόνημα πού είχε ό απόστολος Παύλος και θα λέμε• «Χριστός Ιησούς ήλθε εις τον κόσμον αμαρτωλούς σώσαι, ων πρώτος ειμί εγώ» (Α’ Τιμ. 1,15).
Είθε ό Θεός δια πρεσβειών του αγίου Ανδρέου Κρήτης, ό όποιος μας δίδαξε τα μεγάλα αυτά μαθήματα, ν’ αποκτήσουμε το όπλο, το απαραίτητο όπλο, την αυτομεμψία.
http://agiameteora.net/index.php
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ, ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
ΘΕΤΙΚΗ, ΤΕΧΝΟΛΟΓΙΚΗ Η’ ΘΕΩΡΗΤΙΚΗ ΚΑΤΕΥΘΥΝΣΗ;
Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Αυγούστου 2017
Ένα από τα διλήμματα, στα οποία οι έφηβοι καλούνται να πάρουν θέση, είναι το αν θα ακολουθήσουν την τεχνολογική-θετική ή τη θεωρητική κατεύθυνση στο σχολείο και στη ζωή τους. Συνήθως η απάντηση συνδέεται με την επίδοση στα αντίστοιχα μαθήματα. Όσοι είναι καλοί στα Μαθηματικά και τη Φυσική επιλέγουν τη θετική κατεύθυνση, όσοι είναι καλοί στα Αρχαία και την Ιστορία επιλέγουν τη θεωρητική. Κάποτε η απάντηση έρχεται με αρνητική εστίαση. Όσοι δεν είναι καλοί, εστιάζουν το ενδιαφέρον τους στα αρχαία και αντίστροφα.
Το ίδιο το σχολείο, παρά τη συνεχόμενη επίκληση της ανάγκης για μεταρρυθμίσεις, αποκλείει τη δυνατότητα ουσιαστικής σπουδής παράλληλα και στους δύο τομείς της παιδείας. Δεν είναι μόνο το περιεχόμενο και ο τρόπος διδασκαλίας. Είναι και ο χρόνος που δεν επαρκεί, ώστε οι μαθητές να έχουν σχετικά ίσες ευκαιρίες να ασχοληθούν και με την τεχνοκρατική και με την ανθρωπιστική παιδεία. Δεν επαρκούν τα κρατικά χρήματα ώστε οι μαθητές να μείνουν περισσότερες ώρες στο σχολείο, να ασχοληθούν επαρκώς με τα μαθήματα που απαιτούν κόπο, αλλά και με εκείνα που καλλιεργούν ήθος, αξίες, χαρακτήρα, αλλά και να μείνουν μετά το μεσημέρι στο σχολικό τους χώρο για να συμπληρώσουν την παιδεία τους με μαθήματα που είναι και λιγότερο κοπιαστικά και ψυχαγωγούν αυθεντικά τα παιδιά, όπως η Πληροφορική, η Μουσική, η Καλλιτεχνική Αγωγή. Αυτό που γίνεται στα ιδιωτικά σχολεία, δεν είναι εφικτό να γίνει στα κρατικά, διότι θα προϋπέθετε ριζική αλλαγή νοοτροπίας έναντι της γνώσης.
Είναι πάντως αδιανόητο στην πατρίδα μας, όπου τόσο η Ιστορία και η παράδοσή μας, αλλά και η ανάγκη διαλόγου με τα ευρωπαϊκά ρεύματα επιβάλλουν την συστηματική ενασχόληση και με τους δύο τομείς της εκπαίδευσης, να είμαστε ευχαριστημένοι με την μονομέρεια. Να θεωρούμε επιτυχημένο το σύστημα που βγάζει καλούς μαθηματικούς, χωρίς γνώση της γλώσσας, της Ιστορίας, της λογοτεχνίας, της φιλοσοφίας, και αντίστοιχα, καλούς φιλολόγους ή ψυχολόγους, χωρίς γνώση των μαθηματικών, της λογικής, των θετικών επιστημών, της πληροφορικής. Και βέβαια, όλους αυτούς να είναι χωρίς επίγνωση της αυθεντικότητας της παράδοσής μας, η οποία στηρίζεται στη θρησκεία, στην τέχνη, στον πολιτισμό, στον ανθρωπισμό. Να θεωρείται αυτονόητη ανάγκη η διδασκαλία δύο ξένων γλωσσών και όχι η εμβάθυνση στη δική μας. «Κακείνο δει ποιήσαι και τάλλο μη αφιέναι».
Θεσμοί που έχουν άμεση σχέση με την ανατροφή των νέων, όπως η οικογένεια, το σχολείο, η Εκκλησία, θα έπρεπε να επιμένουν στη ισόρροπη ανάπτυξη και των δύο κατευθύνσεων. Να τονίζουν και να βιώνουν την αξία της ηθικής και πολιτικής συνείδησης, αλλά και της επαφής με την επιστημονική και τεχνολογική πρόοδο. Ο προσανατολισμένος στις θετικές επιστήμες νους, αν δε μένει στην αποστήθιση των τύπων και στην εξάσκηση επίλυσης προβλημάτων, αλλά προχωρά στην συνειδητοποίηση ότι τα πάντα στον κόσμο είναι αποτέλεσμα σχέσεων και όχι ιδιωτείας, ακόμη κι αν οι σχέσεις αποτυπώνονται μαθηματικά, τότε αποκτά ευρύτερη καλλιέργεια. Και χρειαζόμαστε τέτοια ποιότητα, για να υπερβεί η κοινωνία μας τον ψυχικό εξανδραποδισμό που η εικονοποίηση των πάντων επιβάλλει, καθώς οι νέοι δυσκολεύονται να σκεφτούν και αρκούνται στο να αναπαράγουν τον εαυτό τους και τους άλλους όχι ως ζώσα σχέση, αλλά μόνο ως εικόνα της.
Μέχρι πάντως να αφυπνιστεί η πολιτεία, ο αγώνας μεταφέρεται στα θεσμικά κύτταρα και στον καθέναν προσωπικά!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια»στο φύλλο της Τετάρτης 23 Αυγούστου 2017
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ, ΓΕΝΙΚΑ, ΣΧΟΛΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Γονείς παιδιών με αναπηρία
Συγγραφέας: kantonopou στις 28 Αυγούστου 2017
Στὶς μέρες μας, μὲ τὴν ἁλματώδη πρόοδο τῆς ἐπιστήμης καὶ τῆς τεχνολογίας, θὰ ἀνέμενε κανεὶς νὰ μειώνεται ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων μὲ ἀναπηρία στὸν κόσμο μας. Ἐντούτοις, ὁ ἀριθμὸς τῶν ἀτόμων αὐτῶν αὐξάνεται καὶ θὰ αὐξάνεται συνεχῶς. Αὐτὸ συμβαίνει ἀφενός, γιατὶ μὲ τὴν πρόοδο τῆς ἐπιστήμης τὰ πολὺ πρόωρα νεογνὰ καταφέρνουν νὰ κρατηθοῦν στὴ ζωή, ἐνῷ παλιότερα ἀπεβίωναν, καὶ ἀφετέρου, γιατὶ ἔχει αὐξηθεῖ τὸ προσδόκιμο ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου. Εἰδικότερα, σχετικὰ μὲ τὴν πρώτη περίπτωση, ὁ παράγοντας προωρότητα συνδέεται στενὰ μὲ τὴν πιθανότητα ἕνα παιδὶ νὰ παρουσιάσει μιὰ ἀναπηρία. Ἀπὸ τὴν ἄλλη πλευρά, ὅσο μεγαλώνει ἡλικιακὰ ἕνα ἄτομο καὶ βαδίζει πρὸς τὴ γεροντικὴ ἡλικία, τόσο αὐξάνονται οἱ πιθανότητες νὰ ἐμφανίσει μιὰ ἐπίκτητη ἀναπηρία (ἀκουστικὴ ἀναπηρία, ὀπτική, μυοσκελετικὴ κ. ἄ.).
Ἔχει καταδειχθεῖ ἐρευνητικὰ ὅτι ὁ τρόπος ποὺ ἀντιμετωπίζει ἕνας γονέας τὴν ἀναπηρία τοῦ παιδιοῦ του συνδέεται ἄρρηκτα μὲ τὴν κοσμοθεωρία του καὶ τὰ θρησκευτικά του πιστεύω. Ἔτσι, ἂν τὸ νὰ πιστεύει ἕνας ἄνθρωπος στὸν Χριστό εἶναι πολὺ σημαντικό, αὐτὸ ἰσχύει ἰδιαιτέρως γιὰ τὸν γονέα τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία· γιατὶ ἡ πίστη στὸν Χριστὸ εἶναι μεγάλο κεφάλαιο γιὰ τὸν ἄνθρωπο, εἶναι ἄγκυρα ἐλπίδας, εἶναι θησαυρὸς ἀνεκτίμητος. Κατὰ συνέπεια, ἡ ἀντιμετώπιση καὶ ἡ διαχείριση τῆς μεγάλης αὐτῆς δοκιμασίας – ἡ ὁποία στὴν πλειονότητα τῶν περιπτώσεων διαρκεῖ ἐφ’ ὅρου ζωῆς – διαφοροποιεῖται στὸν ἄνθρωπο ποὺ ἔχει πνευματικὴ ζωὴ καὶ στὸν ἄνθρωπο ποὺ γιὰ κάποιους λόγους δὲν ἔχει.
Ὁ γονέας τοῦ παιδιοῦ ποὺ ἔχει πίστη δὲν χάνει τὴν ἐλπίδα του. Ἐμπιστεύεται τὴ ζωή τοῦ παιδιοῦ του καὶ τὴ δική του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ στὴν πρόνοιά του. Δὲν γογγύζει, δὲν λυγίζει, δὲν ἀποκάμνει, δὲν ἀπελπίζεται, δὲν παραιτεῖται. Ἀντιθέτως, προσαρμόζεται πιὸ εὔκολα στὴ συνθήκη τῆς αναπηρίας, προσεύχεται, ἀγωνίζεται, προσπαθεῖ καὶ στέκεται στὸ πλευρὸ τοῦ ἄρρωστου παιδιοῦ του.
Βέβαια, δὲν εἶναι λίγες οἱ περιπτώσεις πνευματικὰ προχωρημένων ἀνθρώπων – γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία – ποὺ χαρακτηρίζουν τὴ γέννηση ἑνὸς παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία στὴν οἰκογένειά τους ὡς εὐλογία. Ὁμολογουμένως, δὲν εἶναι καθόλου εὔκολο νὰ ἀποφανθεῖ κανεὶς μὲ αὐτὸν τὸν τρόπο. Γιατὶ στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἡ σωματικὴ καὶ ἡ πνευματικὴ κόπωση γιὰ τοὺς γονεῖς εἶναι πολὺ μεγάλη. Ὁ γονέας παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία βρίσκεται σὲ ἐγρήγορση ὅλο τὸ εἰκοσιτετράωρο, προκειμένου νὰ ἀνταποκριθεῖ στὶς πολλαπλὲς ἀνάγκες ἐξάρτησης τοῦ παιδιοῦ ἢ τῶν παιδιῶν του μὲ ἀναπηρία.
Ὡστόσο, παρὰ τὶς ἀντικειμενικὲς δυσκολίες ἀλλὰ καὶ τὴν ἀρνητική, πολλὲς φορές, στάση πολλῶν ἀτόμων τυπικῆς ἀνάπτυξης ὡς πρὸς τὴν ἀναπηρία καὶ τὴν οἰκογένεια τοῦ παιδιοῦ μὲ ἀναπηρία, ὁ γονέας ποὺ ἔχει πίστη στέκεται ὄρθιος καὶ συχνὰ δίνει δύναμη καὶ σὲ ἄλλους ἀνθρώπους ποὺ χρήζουν βοηθείας, γιατὶ «.. ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι νησί, ἀκέραιος μοναχός του».
Ἡ ὑπομονή, ἡ ἐγκαρτέρηση, ἡ πραότητα, ἡ ἐλπίδα, ἡ αἰσιοδοξία τῶν γονέων παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ ἀποτελέσει παράδειγμα πρὸς μίμηση ἀπὸ ὅλους μας καὶ εἰδικὰ σὲ μερικοὺς ἀπὸ ἐμᾶς ποὺ μὲ τὴν πρώτη δυσκολία ἀπογοητεύονται καὶ καταθέτουν τὰ ὅπλα.
Οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν μὲ ἀναπηρία θὰ πρέπει νὰ γνωρίζουν ὅτι ὁ Θεὸς δὲν θὰ τοὺς ἐγκαταλείψει. Ἐπίσης, θὰ πρέπει νὰ συνειδητοποιήσουν ὅτι καμία δοκιμασία δὲν εἶναι τυχαία. Ὅλες ἔχουν ἕναν σκοπό, τὸν ὁποῖο γνωρίζει μόνο ὁ Θεός. Κάθε δοκιμασία εἶναι καὶ μιὰ ἐπίσκεψη τοῦ Θεοῦ στὴ ζωή μας. Κάθε ἄνθρωπος καλεῖται νὰ σηκώσει τὸν δικό του Σταυρό, ὁ ὁποῖος ὡς πρὸς τὸ βάρος εἶναι σχεδιασμένος στὰ μέτρα τῶν δυνατοτήτων τοῦ καθενός. Εἶναι προσαρμοσμένος σὲ αὐτὸ ποὺ μπορεῖ νὰ σηκώσει κανεὶς στοὺς ὤμους του. Δὲν εἶναι οὔτε βαρύτερος, οὔτε ἐλαφρύτερος. Εἶναι γνωστὸ τὸ χαρακτηριστικὸ παράδειγμα ποὺ ἀναφέρεται στὴν ἐπιλογή τῶν Σταυρῶν.
Οὔτε τὰ παιδιὰ μὲ ἀναπηρία θὰ τὰ ἐγκαταλείψει ὁ Θεός. Mὲ τὴ δικαιοσύνη του θὰ τὰ βάλει στὸν Παράδεισο, γιατὶ εἶναι ἄξια γιὰ ὅσα ὑπομένουν νὰ γίνουν Πολῖτες τῆς Βασιλείας τοῦ Οὐρανοῦ.
Πηνειώ Χριστοδούλου, Νηπιαγωγοῦ Εἰδικῆς Ἀγωγῆς
Πηγή: Ενωμένη Ρωμηοσύνη
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ, ΓΕΝΙΚΑ, ΣΧΟΛΙΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
ΑΝΑΓΝΩΣΜΑΤΑ ΤΩΝ ΔΙΑΚΟΠΩΝ
Συγγραφέας: kantonopou στις 9 Αυγούστου 2017
Το να κάνει κάποιος κηρύγματα στους νέους για τη σημασία της ανάγνωσης βιβλίων, ιδίως την περίοδο των διακοπών, φαίνεται μάταιος κόπος. Η δύναμη της τεχνολογίας, με όπλο της την εικόνα του κινητού και του υπολογιστή, με την ταχύτητα, την παραστατικότητα, την αμεσότητα και την ευκολία, δεν επιτρέπει στους πολλούς να κατανοήσουν τι χάνουν όταν δε διαβάζουν όχι από υποχρέωση, αλλά από επιλογή και προς ψυχαγωγία. Το εκπαιδευτικό μας σύστημα, το οποίο καθιστά την μελέτη αγγαρεία ή μέσο για την επίτευξη ενός σκοπού, της εισαγωγής στα Πανεπιστήμια, ή κίνητρο για να βρει ο νέος εργασία όταν τελειώσει τις σπουδές του, απομακρύνει την επαφή με ό,τι δεν έχει παραγωγικό αποτέλεσμα. Έτσι η λογοτεχνία, η ψυχολογία, η φιλοσοφία, η πνευματική παράδοση της πίστης μας δεν είναι εύκολο να προσεγγισθούν από τους νεώτερους. Μένουν μόνο όσοι βρίσκουν φωτισμένους ανθρώπους, οι οποίοι διαβάζουν και μεταφέρουν την εμπειρία και το περιεχόμενο της ανάγνωσης είτε μέσω του Διαδικτύου είτε μέσω της παρέας και της προσωπικής σχέσης με τους νέους. Κι εκεί όμως απουσιάζει το κύριο προσόν που απαιτείται για όποιον θέλει να διαβάσει: η υπομονή.
Δεν είναι μόνο στοιχείο της νεανικής ιδιοσυγκρασίας η ανυπομονησία. Έχει να κάνει με τον τρόπο των καιρών μας. Η υπομονή απαιτεί χρόνο, απομάκρυνση από τους περισπασμούς, απόρριψη της ευκολίας ως του μοναδικού δρόμου για απόλαυση. Η υπομονή θέλει εσωτερίκευση στόχου. Σήμερα ζητά θάρρος, για να πάει κόντρα στον δρόμο και τον τρόπο των πολλών αυτός που θέλει να δει τη ζωή του διαφορετικά. Αν για τους μεγαλύτερους η υπομονή έχει συνδεθεί με την παθητικότητα, ότι δεν κάνουμε τίποτα αλλά περιμένουμε μπροστά στις περιστάσεις, ανάλογα γίνεται και με τους νέους. Όποιος επιλέγει την οδό της ανάγνωσης, φαντάζει στα μάτια των συνομηλίκων του, κάποτε και του εαυτού του, ως κάποιος που δεν γνωρίζει να αρπάζει τη ζωή «εδώ και τώρα».
Η ανάγνωση ενός καλού βιβλίου όμως δεν είναι παθητική διαδικασία. Προϋποθέτει μετοχή του αναγνώστη τόσο στο στοχασμό του συγγραφέα, όσο και στην περιπέτεια της μελέτης. Είναι συναρπαστικό να προσπαθεί κάποιος να κωδικοποιήσει με τον λόγο του τη σκέψη του και εξίσου συναρπαστικό κάποιος άλλος να αποκωδικοποιήσει λόγο και σκέψη, να κρίνει, να αποδεχθεί, να απορρίψει, να προσαρμόσει, να διαμορφώσει τελικά τον ίδιο του τον εαυτό παίρνοντας θέση πάνω στο περιεχόμενο των όσων διαβάζει. Διότι η ίδια η ανάγνωση, ιδίως όταν γίνεται με κέφι, αποτελεί ταξίδι δημιουργικότητας, μέσα από το οποίο ο καθένας ανακαλύπτει όψεις του «είναι» του.
Στις περιόδους των διακοπών οι εκδοτικοί οίκοι κυκλοφορούν διαφημιστικά έντυπα με τις προτάσεις τους. Συνήθως επιλέγουν ευπώλητα και εύπεπτα βιβλία. Αστυνομικές και αισθηματικές ιστορίες, με γοργή πλοκή, περιπέτειες, μυστικά που αποκαλύπτονται, όχι όμως βιβλία τα οποία καλλιεργούν γλώσσα, σκέψη, συναισθηματικό κόσμο. Όχι τόσο βιβλία τα οποία προσπαθούν να απαντήσουν στα μεγάλα υπαρξιακά ερωτήματα της ζωής, και συνήθως ούτε βιβλία τα οποία μας κάνουν να μελετούμε την Ιστορία, για να μην ξεχνούμε. Μέλημά τους η παραλία. Κι έτσι μας οδηγούν, αν τους ακολουθήσουμε, στο να αντιγράφουμε τον τρόπο ζωής του χειμώνα. Ταχύτητα, ευκολία, ρηχότητα.
Ας προσπαθήσουμε οι μεγαλύτεροι να δώσουμε στους νεώτερους παράδειγμα ποιότητας, διαβάζοντας βιβλία που ανοίγουν τον νου, για να παρακινήσουμε προς το υγιές!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» Στο φύλλο της Τετάρτης 2 Αυγούστου 2017
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Άγιος Πορφύριος: Το μυστικό για να σου φύγει η στενοχώρια
Συγγραφέας: kantonopou στις 29 Ιουλίου 2017
Κάποτε μία υποψήφια μοναχή επισκέφθηκε τον άγιο Πορφύριο στο Ησυχαστήριό του.
Ο άγιος άρχισε να της περιγράφει προβλήματα υγείας που είχε και να της τα εξηγεί με ιατρικούς όρους.
Την ρωτούσε εάν συνέβαιναν όπως της τα έλεγε.
Η κοπέλα είχε προβλήματα με το στομάχι της.
Ο άγιος της λέει:
«Το πρόβλημά σου δεν είναι στο στομάχι, αλλά στο έντερο. Όλα αυτά σου συμβαίνουν από την στενοχώρια. Είσαι πολύ ευαίσθητη. Πιστεύεις ότι κανείς δεν σε αγαπά. Θα σου πώ όμως ένα μυστικό. Μην ζητάς να σ’ αγαπούν, αλλά προσπάθησε εσύ να αγαπάς τους άλλους και τότε όλοι θα σε αγαπούν. Αυτό είναι το μυστικό. Αν το κάνεις, θα δεις ότι θα σου φύγει και η στενοχώρια».
Η υποψήφια μοναχή έφυγε άλλος άνθρωπος.
Πηγή: «Ο Όσιος Πορφύριος (μαρτυρίες-διηγήσεις-νουθεσίες)», Ενωμένη Ρωμιοσύνη, Ορθόδοξο Βίωμα 6, Θεσσαλονίκη 2017, σελ. 88.
http://paterikos.blogspot.gr/2017/07/blog-post_92.html
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | 1 σχόλιο »
Στα ηρεμιστικά και αγχολυτικά;
Συγγραφέας: kantonopou στις 29 Ιουλίου 2017
Η αϋπνία κατάντησε να αποτελεί ένα από τα σοβαρά προβλήματα του σύγχρονου ανθρώπου. Το στρες, η ανεργία, η οικονομική κρίση γενικότερα, μα τ συνακόλουθα ψυχολογικά προβλήματα από την ανασφάλεια και το αβέβαιο μέλλον, έχουν ως πρώτο σύμπτωμα διαταραχές στον ύπνο. Όλο και περισσότεροι άνδρες και γυναίκες, καταφεύγουν στα υπνωτικά χάπια. Ωστόσο νευρολόγοι και ψυχίατροι βλέπουν με επιφύλαξη τη φαρμακευτική αντιμετώπιση της αϋπνίας. Τονίζουν ότι συχνά το πρόβλημα οφείλεται σε αίτια ψυχικά. “Αυτά πρώτα πρέπει να λυθούν”, υπογραμμίζει ο καθηγητής και πρόεδρος της Ιταλικής Ιατρικής Ένωσης Ύπνου, προειδοποιώντας για την αρνητική επίδραση που μπορούν να έχουν ορισμένα ηρεμιστικά ή αγχολυτικά φάρμακα.
Ποιος αλήθεια μπορούσε να περιμένει πως ο ύπνος, το δώρο αυτό της αγάπης του Θεού για την ανάκτηση των δυνάμεών μας, θα γινόταν στην εποχή μας πρόβλημα οξύ; Και μόνο το γεγονός ότι τα φάρμακα έχουν την πρώτη κατανάλωση στο σύγχρονο πολιτισμένο κόσμο είναι τα ηρεμιστικά, αυτό λέει πολλά. Ο Χριστός μας πρόσφερε την ειρήνη Του να φρουρεί την καρδιά μας και να μας στηρίζει ιδιαίτερα τις ημέρες αυτές. Κι εμείς; Το συνειδητοποιούμε; Το επιζητούμε; Εναποθέτουμε με παιδική εμπιστοσύνη τα αγωνιώδη προβλήματα της ανήσυχης ζωής μας στο Θεό; Τότε “η ειρήνη του Θεού η υπερέχουσα πάντα νουν φρουρήσει τας καρδίας υμών” (Φίλιπ. Δ΄7), Απόρθητο φρούριο η καρδιά με τον Θεό, ενώ χωρίς Αυτόν;…….
Ι.Ν.ΚΟΙΜΗΣΕΩΣ ΘΕΟΤΟΚΟΥ ΚΑΛΑΜΑΚΙΟΥ
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Η ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΗ ΠΟΛΥΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΤΗΤΑ & ΟΙ ΝΕΟΙ
Συγγραφέας: kantonopou στις 29 Ιουλίου 2017
Μία ιδιόμορφη «πολυπολιτισμικότητα» είναι εμφανής το καλοκαίρι στις περισσότερες περιοχές της πατρίδας μας. Ο τουρισμός φέρνει στον τόπο μας ανθρώπους από διάφορα μέρη του κόσμου. Συνήθως, στα τουριστικά μέρη, εκτός από τα ιστορικά και αρχαιολογικά μνημεία, τα τοπία της θάλασσας ή του βουνού, τους φέρνουν σε επαφή με τον δικό μας πολιτισμό, στη λογική του φολκλόρ όμως. Θα φάνε τυπικά ελληνικά φαγητά. Θα πάνε σε νυχτερινά κέντρα για να ακούσουν «συρτάκι» ή να δούνε χορευτές ντυμένες με τις παλιές παραδοσιακές φορεσιές να χορεύουν ελληνικούς χορούς. Θα δούνε εκκλησίες, θα συμμετάσχουν σε πανηγύρια στα χωριά, θα πάρουν μέρος σε λιτανείες. Θα έλθουν σε επαφή όμως όχι με το ήθος της πολιτιστικής μας παράδοσης, αλλά με την εξωτερική της πλευρά. Όπως εύστοχα έγραψε κάποιος διανοούμενος, «θα αναζητήσουν τον Ζορμπά» ως αυθεντικό τύπο Έλληνα.
Αυτή η ιδιόμορφη «πολυπολιτισμικότητα» έχει επιφανειακές μόνο ομοιότητες με εκείνη την οποία η πολιτική και «πνευματική» άρχουσα τάξη στην Ελλάδα έχει υιοθετήσει ως ιδεολόγημα και στάση ζωής, ιδίως για τους νέους ανθρώπους. Ιδίως το καλοκαίρι οι νέοι βιώνουν την πολυπολιτισμικότητα της δυτικής μουσικής, του δυτικού τρόπου διασκέδασης, του δυτικού τρόπου διατροφής διά των ταχυφαγείων, του δυτικού τρόπου προσέγγισης των διαπροσωπικών σχέσεων. Κι αυτό γίνεται εδώ και δεκαετίες. Προετοιμάστηκε έντεχνα η καθιέρωση ενός πολιτισμού: του παγκοσμιοποιημένου. Και από τη στιγμή που αυτός έγινε αποδεκτός διά της συνήθειας και της μόδας, οι νέοι φαίνεται να μην έχουν άλλη επιλογή.
Και σα να μην έφτανε αυτό, προωθήθηκε συστηματικά η αποδόμηση και των τελευταίων στοιχείων της πολιτισμικής μας ετερότητας. Ο τρόπος ονομάζεται «αποσπασματικότητα». Η κυριαρχούσα ιδεολογία, μέσα από τα ΜΜΕ και το Διαδίκτυο, αλλά και την εκπαίδευση, πήρε στοιχεία της δικής μας παράδοσης, όπως οι αξίες της αγάπης, της προσφοράς, της αλληλεγγύης, του σεβασμού στον άλλο, της ανοχής, και τα απογύμνωσε από τη βάση τους, που είναι η χριστιανική πίστη. Ο χριστιανός αγαπά διότι πιστεύει στον Θεό. Η πολυπολιτισμικότητα σήμερα πείθει ότι μπορούμε αποσπασματικά, χωρίς Θεό, να αγαπούμε. Ο χριστιανός δεν απελπίζεται, διότι πιστεύει στην ανάσταση. Η πολυπολιτισμικότητα σήμερα πείθει ότι είναι αρκετή μία μεταφυσική απρόσωπη αναφορά σε κάποια ανώτερη δύναμη, που υπάρχει σε όλες τις θρησκείες, αφού η ζωή είναι υπόθεση των ανθρώπων και κανένας Θεός δεν ανακατεύεται στα δικά μας.
Ήρθε η μετανάστευση, προϊόν πολιτικής επιλογής, και η πολυπολιτισμικότητα προώθησε την νέα αξία: να μην προσβάλλουμε τον άλλον, δηλώνοντας και ζώντας σύμφωνα με αυτό που πιστεύουμε. Για να τον μάθουμε και να συνυπάρξουμε, δε μας χρειάζεται η ταυτότητά μας, αλλά μόνο ο απογυμνωμένος από στοιχεία, όπως η προτεραιότητα της γλώσσας, της θρησκείας, της ιστορίας, πολιτισμός, στη φολκλορική του φανέρωση. Κι έτσι, ιδίως το καλοκαίρι, κυριαρχεί το δόγμα του «να περνάς καλά».
Στις καλοκαιρινές διακοπές όμως, νέοι και μεγαλύτεροι, ας σπουδάσουμε στοιχεία της εθνικής μας ταυτότητας, της ιδιοπροσωπίας και ετερότητάς μας. Υπάρχουν, αρκεί να τα αναζητήσουμε. Το πανηγύρι του νησιού. Η καμπάνα της εκκλησιάς. Η παράκληση στη Θεοτόκο. Ένα λογοτεχνικό βιβλίο της γενιάς του ’30. Η με παπαδιαμαντικό τρόπο θεία λειτουργία στο ξωκλήσι. Το τοπίο μας. Η φιλόξενη καρδιά. Το «γλυκιά η ζωή κι ο θάνατος μαυρίλα». Ας αντισταθούμε, για να μπορούμε να διαλεχθούμε αυθεντικά με την πολυφωνία των καιρών μας!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» στο φύλλο της Τετάρτης 25 Ιουλίου 2017
http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
ΕΝΑ ΑΛΛΙΩΤΙΚΟ ΞΕΝΥΧΤΙ ΣΤΙΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ
Συγγραφέας: kantonopou στις 21 Ιουλίου 2017
Ένα από τα χαρακτηριστικά του τρόπου με τον οποίο οι νέοι περνούν το καλοκαίρι τους είναι και το ξενύχτι. Έχοντας τελειώσει τα μαθήματά τους στο σχολείο ή στο πανεπιστήμιο, στον τόπο της κατοικίας ή στον τόπο των διακοπών, θα βγούνε έξω να πιούνε το ποτό τους, να ακούσουν μουσική, να μοιραστούν ώρες με την παρέα τους ή με τους έρωτές τους ή θα περάσουν τον χρόνο τους στο Διαδίκτυο, αναρτώντας, κουβεντιάζοντας, πειράζοντας, φλερτάροντας.
Το ξενύχτι μαρτυρεί τάση ελευθερίας. Είναι η βάση της μοντέρνας διασκέδασης. Οι διαπροσωπικές σχέσεις δεν είναι για την μέρα, αλλά για τη νύχτα. Οι μεγάλοι, οι «γέροι» κοιμούνται. Ο νέος έχει όρεξη και δυνάμεις. Γι’ αυτό και αλλάζει τον τρόπο υπολογισμού του χρόνου. Η μέρα είναι για την εργασία. Η νύχτα είναι για την ευχαρίστηση. Ακόμη κι αν ανησυχούν οι γονείς, οι νέοι δεν κάνουν πίσω. Άλλωστε τα μαγαζιά, όπου διασκεδάζουν, είναι «της νύχτας». Αλλά και οι μικρότεροι το έχουν σε κακό να κοιμηθούν νωρίς. Αφού δεν έχουν κάτι άλλο να κάνουν, μπορούν να περάσουν τον καιρό τους ασχολούμενοι με το κινητό ή τον υπολογιστή τους. Η ημέρα μπορεί χαλαρά να ξεκινήσει το μεσημέρι, αφού ξεκουραστούν από το ξενύχτι.
Οι Πατέρες της Εκκλησίας θεωρούν τη νύχτα πεδίο πνευματικού αγώνα. Όταν όλοι οι άνθρωποι ξεκουράζονται από τον κάματο της ημέρας οι ασκητές και οι μοναχοί, κυρίως, μοναχοί αγρυπνούν. Ορθρίζουν εν τω μέσω της νυκτός, προσεύχονται κάνοντας τον κανόνα τους όχι μόνο για τους εαυτούς τους, αλλά και για όλο τον κόσμο. Ενώ πολλοί παρεκτρέπονται τη νύχτα, απομακρυσμένοι από τον νόμο του Θεού, υπάρχουν και εκείνοι που διαλέγουν να αφήσουν πίσω την ξεκούρασή τους, και να παλέψουν για την αγάπη. Μπορεί ο κόσμος να αδιαφορεί γι’ αυτούς ή να γελά μαζί τους, όμως αυτοί τον αγαπούνε. Και εκφράζονται με τον πιο ζεστό τρόπο: παρακαλούν τον Θεό γι’ αυτούς, με όλο τους το είναι.
Στις πόλεις, ιδίως τον χειμώνα, παραμονές μεγάλων εορτών, κάποιες ενορίες διοργανώνουν μικρές αγρυπνίες. Πολλοί άνθρωποι, ιδίως εργαζόμενοι, εκκλησιάζονται. Νιώθουν έτσι κοντά στους μοναχούς και τους ασκητές, αλλά και αισθάνονται ότι μπορεί να γαληνέψει η ψυχή τους. Κοινωνούν τον Χριστό και λίγο ταλαιπωρούν το σώμα τους που έχει ανάγκη την ξεκούραση, αλλά και μαζεύουν το πνεύμα τους, το οποίο ταλαιπωρείται από τους λογισμούς, τον κόπο των ανθρώπινων σχέσεων, τους πειρασμούς της ζωής.
Το παρήγορο είναι ότι αρκετοί νέοι συμμετέχουν στις αγρυπνίες. Αισθάνονται ότι αυτές είναι ένας διαφορετικός τρόπος θέασης της ζωής και του κόσμου. Και βρίσκουν ταυτότητα στις ενορίες και στα μοναστήρια, όταν αυτά είναι προσπελάσιμα, ζώντας περισσότερο τον Θεό. Δεν είναι αυτάρκεια αυτή η στάση, ούτε μόδα. Είναι επιλογή. Ούτε είναι αφορμή για κατάκριση των άλλων, των πολλών, που ξαγρυπνούν για να διασκεδάσουν. Απλώς έκφρασης μιας άλλης αντίληψης για τη ζωή.
Η Εκκλησία, ιδίως το καλοκαίρι, θα ήταν καλό να εξετάσει την επέκταση των βραδινών λειτουργιών, πέρα από σχολαστικισμούς. Είναι μία ευκαιρία να δείξει ότι η σχέση με τον Θεό, εκτός από λυτρωτική, είναι επαναστατική. Το ξενύχτι χάριν της αγάπης και όχι της διασκέδασης αλλάζει τον τρόπο των διακοπών. Κοπιάζουμε για τον Θεό και συναντιόμαστε στην Εκκλησία. Εκεί που πλεονάζει η αμαρτία τελικά, υπερπερισσεύει η χάρις!
π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην «Ορθόδοξη Αλήθεια» Στο φύλλο της Τετάρτης 19 Ιουλίου 2017
http://themistoklismourtzanos.blogspot.gr/
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »
Γιατί η ζωή μας ώρες-ώρες είναι τόσο χωρίς νόημα;
Συγγραφέας: kantonopou στις 21 Ιουλίου 2017
Καλή ερώτηση! Τέτοια ερωτήματα είναι σημάδια υγιούς ψυχής. Μιας ψυχής που δε βολεύεται στην ήσυχη και απροβλημάτιστη ζωή. Διψάει κάτι άλλο πάνω από τα κοινά μέτρα. Η στείρα καθημερινότητα δεν τη γεμίζει. Πώς θα μπορούσε, άλλωστε, ένας ουρανοδρόμος αετός να βολευτεί σ’ ένα κοτέτσι; Πώς να ψαλιδίσει τα φτερά του, να κυκλοφορεί σε μια αυλή και να έχει για τροφή του μερικούς σπόρους; Πώς να δεχθεί να βαδίζει με το κεφάλι σκυμμένο, όταν είναι πλασμένος για τα ψηλώματα;
Ανησυχείς, λοιπόν, γιατί τίποτα δε σε γεμίζει. Η ψυχή σου δε βρίσκει πουθενά ικανοποίηση. Και ευτυχώς που ανησυχείς. Το ανησυχητικό δεν είναι ο προβληματισμός και η αναζήτηση. Το ανησυχητικό θα ήταν ο συμβιβασμός και η συμφιλίωση με την ήσσονα προσπάθεια, με το «δε βαριέσαι». Να πνίξει μέσα του ο άνθρωπος τους ευγενικούς πόθους και τους υψηλούς οραματισμούς. Να πάψει να νοσταλγεί τους ουρανούς. Να μην τον συγκλονίζει η βαθιά επιθυμία του ιερού Αυγουστίνου: «Μας έπλασες για σένα, Θεέ μου, και η καρδιά μας είναι ανήσυχη ως ότου αναπαυθεί κοντά σου». Το ανησυχητικό και τραγικό θα ήταν στο ερώτημα «γιατί ζω», να μην έχεις άλλη απάντηση από το «φάγωμεν, πίωμεν, αύριον γαρ αποθνήσκομεν» (Α΄ Κορ. ιε΄ 32). Δηλαδή «ερχόμαστε από το μηδέν και πηγαίνουμε στο πουθενά»!
Έτσι είναι. Η ψυχή αν δεν έχει ναρκωθεί από τα όπια του ηδονισμού, της φιλαργυρίας, του αισθησιασμού, και αν δεν έχει αποβλακωθεί από την πλύση εγκεφάλου των μέσων μαζικής επικοινωνίας, είναι φυσικό να προβληματίζεται.
Η απάντηση στα προβλήματα αυτά είναι άλλης τάξης. Θα την αναζητήσουμε στο Θεό. Αυτός είναι, για μας τους Χριστιανούς, ο Δημιουργός της ζωής και σ’ Αυτόν θα αναζητήσουμε το σκοπό της. Αν ανοίξουμε, λοιπόν, τη Γένεση, θα μάθουμε ότι ο Θεός μάς δημιούργησε «κατ’ εικόνα» Του και μας καλεί να γίνουμε «ομοίωσή» Του. Να μοιάσουμε στο Θεό! Στην αιώνια πηγή της αγάπης, της ειρήνης, της χαράς, της σοφίας. Σκοπός της ζωής μας είναι να γίνουμε άγιοι. Όλα τ’ άλλα δεν είναι μικρές ή μεγάλες αλήθειες, ούτε μικρά ή μεγάλα ψεύδη. Είναι τεράστια ψέματα και ασύλληπτες απάτες. Όλες οι εντολές του Θεού συντείνουν στο να ερωτευτούμε με όλη μας την καρδιά το Χριστό!
Γράφει σε προσωπικό του ημερολόγιο ο μητροπολίτης Μεσογαίας κ. Νικόλαος: «Ο άνθρωπος με είχε απογοητεύσει από τα μικρά μου κι όλας χρόνια ως φύση. Με φούντωνε ιδιοφυώς, όμως, μέσα μου η εικόνα του ως δυνατότητα· αυτό που μπορούσε να γίνει. Το ουράνιο κατορθωτό από τον άνθρωπο με γοήτευε περισσότερο απ’ ό,τι αν το συναντούσα στον αγγελικό κόσμο. Η θεϊκότητα του ανθρώπου ίσως είναι το μόνο σημείο που με εντυπωσίαζε περισσότερο από την θεότητα του… Θεού. Η επιστροφή στην κατάσταση του Παραδείσου είναι πιο συγκλονιστική απ’ ότι η παραμονή σ’ αυτόν. Είναι πιο θεϊκή· όχι ως κίνηση, γιατί θυμίζει πτώση -ο Θεός δεν επιστρέφει- αλλά ως μεγαλείο, ως θαύμα. Η χάρις του βεβαιούται. Η αμφισβήτησή Του εκφυλίζεται. Η ύπαρξή Του διαρκώς αποδεικνύεται».
Ευχόμαστε όλοι μας να ανακτήσουμε αυτό το θεϊκό στόχο στη ζωή μας. Ο Θεός είναι πάντα έτοιμος να μας δεχθεί στην αγκαλιά του και να μας οδηγήσει σ’ αυτό το μεγάλο ταξίδι. Και τότε η ζωή μας όχι μόνο θα έχει ένα βαθύ και ουσιαστικό νόημα, αλλά θα αποτελεί μια ευτυχισμένη πραγματικότητα.
Κατηγορία ΑΞΙΕΣ ΖΩΗΣ | Δε βρέθηκαν σχόλια »