kantonopou’s blog

Οι Παρακλήσεις στην Παναγία, ιδιαίτερα την περίοδο του Δεκαπενταύγουστου, αποτελούν την φωνή, την δέηση και ικεσία, του κάθε πιστού, και πονεμένου ανθρώπου που βρίσκεται εν κινδύνοις και εν ανάγκες.

Εν υμνωδία πολλή η Εκκλησία βοά προς την Παναγία, να ακούσει, να σταθεί δίπλα μας. Η συνεχής αυτή δέηση υπενθυμίζει στην Παναγία την υπομονή της. Οι παρακλήσεις προς αυτήν μας οδηγούν σε μια ειλικρινή μετάνοια, συντριβή και ανάταση.

Η επίκλησης του ονόματός της, που τόσο συχνά και καθημερινά επικαλούμαστε, φανερώνει την δίψα για συγχώρεση των αμαρτιών, για μεσιτεία και σωτηρία προς τον Υιόν της. Συγχρόνως η επίκληση αυτή είναι παράκληση, δηλαδή ζητούμε την βοήθειά της στα προβλήματά μας. Περισσότερο δε, ανορθώνει τις πεσμένες ψυχές μας, την αμαρτωλή ζωή μας, από τα δεινά και τις θλίψεις: «Και ποῦ λοιπόν ἄλλην εὑρήσω ἀντίληψιν; ποῦ προσφύγω; ποῦ δε καί σωθήσομαι; τίνα θερμήν ἕξω βοηθόν;… Εἰς σέ μόνην ἐλπίζω, και θαρρῶ και καυχῶμαι καί προστρέχω τῇ σκέπῃ σου· σῶσόν με».

Και ο Άγιος Ιωάννης Δαμασκηνός επισημαίνει για το πρόσωπο της Παναγίας:«Θεοτόκον κυρίως καὶ ἀληθῶς τὴν Ἁγίαν Παρθένον κηρύττομεν· ὡς γὰρ Θεὸςἀληθὴς ὁ ἐξ αὐτῆς γεννηθείς, ἀληθὴς Θεοτόκος ἡ τὸν ἀληθινόν Θεὸν ἐξ αὐτῆς σεσαρκωμένον γεννήσασα». Δεν υπάρχει γλώσσα ανθρώπου, ούτε ακόμη και οι Άγγελοι να εξυμνήσουν, τα μεγαλεία της θεομήτορος. Η Παναγία έχει το μεγάλο γνώρισμά της μοναδικό στην ιστορία της ανθρωπότητας, να είναι συγχρόνως Μήτηρ και Παρθένος, δηλαδή Αειπάρθενος.

Αυτή η ιδιότητα της Παναγίας δεν είναι απλά μια εξύμνηση και μόνον, αλλά είναι ένα έργο, είναι εργαστήρι, είναι πρεσβεία, που τρέχει στο κάθε πρόβλημά μας. Αμέσως να βοηθήσει, αμέσως να συνδράμει. Κατανοεί και τον άγαμο, αλλά και τον έγγαμο. Η Παναγία, κρύβει με τα χέρια της και με το Μαφόριό της τα αδύναμα μας σημεία, την αμαρτωλότητά μας. Δείχνει σε όλους μας πάλι και πάλι την προσπάθεια, την συνέχεια.

Αυτή η μητρότητά της είναι μεγαλύτερη από την ανθρώπινη, είναι θεία, για την ακρίβεια είναι και θεία και ανθρώπινη, δηλαδή θεανθρώπινη. Ακούει τον κάθε πικραμένο, δεν διώχνει κανέναν, ούτε αρνείται σε κανέναν το παραμικρό, διότι ακριβώς ως μάνα λυπάται για τις λύπες μας και χαίρεται με τις χαρές μας.

Συγχρόνως τα αιτήματα μας και οι δεήσεις είναι για την απαλλαγή των θλίψεων, των πειρασμών. Πειρασμός, κίνδυνος, πάθη είναι από τα επαναλαμβανόμενα στις παρακλήσεις που ψάλουμε.

Οι πειρασμοί είναι πολλοί, μας παρασύρουν προς την αμαρτία, ηδονή, κακία, έχθρα, περιφρόνηση, ειδικά αυτές τις ημέρες που οι κάθε είδους ανάγκη, οικονομική, υλική, πνευματική, η αγωνία μας να έχουμε κάποια πράγματα, κάποια χρήματα, μας οδηγούν στην έχθρα απέναντι προς τον πλησίον. Δεν βλέπουμε ότι η οικονομική αυτή κατάσταση αναφέρεται σε όλους μας, δεν εξαιρεί κανέναν. Μεγάλος πειρασμός, που κάνει τον άνθρωπο σκληρό και ανάλγητο.

Οι κίνδυνοι στην καθημερινή ζωή είναι πολλοί, είναι αναπάντεχοι, δεν γνωρίζεις από πού θα σε έρθει κάτι. Οι κίνδυνοι, μας φέρνουν μια απελπισία, μας φέρνουν μια ενδεχόμενη συμφορά, κάτι που μπορεί να μας στερήσει, την υγεία μας, την τροφή μας, ακόμα και την ίδια μας την ζωή. Οι κίνδυνοι, δηλαδή, ατυχήματα, επαγγελματικές δυσκολίες, ακαταστασία και μπόρες στην οικογένεια, στέκονται καθημερινώς απειλητικά μπροστά μας.

Οι παρακλήσεις της Παναγίας, μας βοηθούν, μας ενισχύουν, να ανταπεξέλθουμε στις κακουχίες του βίου μας. Μέσα στις ταλαιπωρίες «εν ταις ζάλαις», πολλές σκέψεις, πολλές αναζητήσεις για λύσεις, η Παναγία  «επιβλέπει εν ευμενεία», ερχόμενη για να σβήσει τα αδιέξοδα όλων μας.

Μέσα σε αυτά περισσότερο η θεία παρηγοριά βρίσκει ανταπόκριση στην μάνα, σε αυτήν που ξέρει τι θα πει πόνος, φτώχεια. Ξέρει τι θα πει λύπη, ξέρει επίσης τι σημαίνει για μια μάνα να χάνει το παιδί της στην άσφαλτο.

Ο πόνος της Παναγίας, είναι θεραπευτικός για όλους εμάς τους πιστούς. Εκείνη πόνεσε πολύ, γι’ αυτό και νιώθει τα αιτήματά μας, γιατί είμαστε και δικά της παιδιά.

Ο πόνος, τα αδιέξοδα και τα πολλά ανεπιθύμητα θεραπεύονται μέσα στην παρηγοριά, την μυστική στοργή της Παναγίας Μάνας. Ο πόνος της στεναχώριας και της λύπης είναι τις περισσότερες φορές μεγαλύτερος, από τον σωματικό. Η αμηχανία μπορεί να μας οδηγήσει στη απομόνωση, στη συκοφαντία, στο μίσος, προς τον άλλον. Η Παναγία όμως μας προτρέπει σε μια αληθινή μετάνοια, μια παρακλητική και παραμυθητική υπόμνηση.

Ευχόμεθα κάθε φορά που την επικαλούμαστε να λαμβάνουμε την βοήθεια καιπροστασία της. Ας είναι κάθε φορά όχι μόνο δεκτή, αλλά και φανερή η ευεργεσία της. Ομολογώντας μαζί με τον υμνογράφο λέγοντας:

«ἀπολαύοντες Πάναγνε,

 τῶν Σῶν δωρημάτων εὐχαριστήριον,

ἀναμέλπομεν ἐφύμνιον,

οἱ γινώσκοντές σε Θεομήτορα».Αμήν.

του  Αρχιμ.   Γρηγορίου  Κωνσταντίνου    Δρ.  Θ.

http://antiairetikos.blogspot.gr/2016/08/blog-post_14.html