kantonopou’s blog

Ήλθε ό Νίκος μέ πηλίκιο στό σπίτι άπόψε! Κι’ είχε στή μέση του, ώ τί σπαθί!…

Κι’ ολόρθο τό κορμί του κέδρο μοιάζει μέσ’ στοΰ στρατιώτη τη χακιά στολή!

Καί όλο λέει! μιλάει γιά την Ελλάδα!

Γιά τό στρατό, τά όπλα, τά κανόνια…

Σχέδια μάχης, προπονήσεις, προσκλητήρια… λές, κι’ ήταν, στρατιώτης χρόνια!…

Μά, άνάμεσα σ’ αυτά πού λέει καί λέει, μιά λέξη ώραία ξεχωρίζω, μαγική.

Καί τόν ρωτώ στ’ αυτί του: – Έξήγησέ μου, πές μου, «ΑΓΩΝΑΣ», Νίκο, τί θά πει;

Καί κείνος, σάν μεγάλος πολεμάρχης, πού άσπρίσανε στίς μάχες τά μαλλιά του κι’ έγραψε ιστορίες, τρόπαια, νίκες, μ’ έβαλε νά καθήσω έκεϊ κοντά του κι’ άρχίνησε:

…«ΑΓΩΝΑΣ» νά! Θά πει, μικρέ μου, τά όπλα σου ν’ άδράχνεις στιβαρά άσπίδα, δόρυ κι’ άρματα στή μέση… νά παίρνεις τήν άπόφαση γερά,

καί στον εχθρό νά ρίχνεσαι! Στή μάχη, σταθερός νά όρμάς με «τάν ή έπί τάς»!

Νά πέφτεις, νά σηκώνεσαι, νά ιδρώνεις,

νά λαβώνεσαι

μά τήν Σημαία σου ψηλά νά τήν κρατάς!

Θά πει, νά τρέμει ό έχθρός τή δύναμη καί τήν όρμή τή λιονταρίσια τής καρδιάς σου!

Πάλη τοϋ δίκιου νά ναι ή πάλη σου κι’ ή νίκη του θριαμβική χαρά σου!

Θά πει, γιά σένα άλλο τραγούδι, άλλη χαρά νά μήν υπάρχει, όσο κι’ άν ζήσεις… παρά νά πολεμάς καί νικητής τή δόξα στήν ’Αλήθεια νά χαρίζεις!

Νά, «ΑΓΩΝΑΣ» τί θά πει, μικρέ άδελφέ· νά υπερασπίζεσαι τά ιδανικά σου κι’ ακοίμητος νά στέκεσαι φρουρός, ορθός, στά τείχη τής καρδιάς σου!

Οί λεγεώνες τοϋ κακού επάνω σου κι’ άν ρίχνονται, νά μή σκιαχτεΐς ποτέ σου!

Στής Πίστης τήν άσπίδα θά συντρίβονται, κι’ οί νίκες δαφνοστέφανες, δικές σου

Θά πει άκόμα, στις κορφές των πόθων σου, πριν ανεβείς καί τή σημαία στήσεις, όσα κι’ άν σ’ εϋρουν χιόνια κι’ ανεμόβροχα καί σοϋ ριχτούν άγρίμια, μή λυγίσεις!

Τούς πύργους τού καλού όπου βρεθείς νά υψώνεις ως ν’ άγγίξουνε τ’ άστέρια!

Κι’ ας σε περιγελούνε γύρω σου οι δειλοί Κι’ ας σού ροζιάσουν στη δουλειά τά χέρια.

Λοιπόν; Κατάλαβες «ΑΓΩΝΑΣ» τί θά πει, τώρα, καλέ μικρέ άδελφέ μου;
-Ναί:

Νά λέω πάντα «ΟΧΙ» στόν έχθρό!

‘Όρκος ιερός γιά τό «καλό» τό «ΝΑΙ» μου! Kι’ όσοι κι’ άν μού ριχτούνε πειρασμοί άτρόμητος νά πολεμώ γενναία!

Πάντοτε τού «καλού ’Αγωνιστής»

ψηλά νά υψώνω τής ’Αλήθειας τή Σημαία!…

’Απόψε βράδυ πού ήλθε σπίτι μας πρώτη φορά ό άδελφός μου ό στρατιώτης, κι’ ειν’ ή ματιά του, άετού ματιά καί τού ’χει δώσει ή άστραπή τό φώς της, άπόψε στήν μικρή μου τήν καρδιά, άνάστησα ’Αμφιθέατρα καί Μαραθώνες κι’ είπα: Νάτος ό στίβος μας, παιδιά-Έλληνόπουλα, είς τούς αιώνες!…