ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΙΔΕΙΑ ΠΟΥ ΤΗΣ ΕΚΛΕΨΑΝ ΤΗ ΧΑΡΑ
Συγγραφέας: kantonopou στις 30 Νοεμβρίου, 2013
Γράμματα
Μικρό παιδί
(Μουσική Λίνος Κόκκοτος, Στίχοι Αργύρης Βεργόπουλος,
Τραγούδι Γιώργος Ζωγράφος από τον δίσκο Μικρό Παιδί)
Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη χαρά, στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί
Κι όταν η βαρυχειμωνιά μου πάγωνε τα χέρια,
στον ουρανό τα σήκωνα να ζεσταθούν στ’ αστέρια
Παιδί στα δεκατέσσερα κλέψανε τη χαρά μου, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη φωτιά, τον ήλιο στη καρδιά μου μικρό παιδί
Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο μικρό παιδί
το γέλιο είχα συντροφιά, στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη χαρά, στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί
Κι όταν η βαρυχειμωνιά μου πάγωνε τα χέρια,
στον ουρανό τα σήκωνα να ζεσταθούν στ’ αστέρια
Παιδί στα δεκατέσσερα κλέψανε τη χαρά μου, μικρό παιδί
στα μάτια είχα τη φωτιά, τον ήλιο στη καρδιά μου μικρό παιδί
Μικρό παιδί σαν ήμουνα και πήγαινα σχολείο μικρό παιδί
το γέλιο είχα συντροφιά, στα χέρια το βιβλίο, μικρό παιδί
Ερμηνευτικά σχόλια
Μικρό παιδί σαν ήμουνα: ένα από τα πιο όμορφα τραγούδια μιας εποχής που χαρακτηρίστηκε ως το «Νέο Κύμα» στο ελληνικό τραγούδι. Στίχοι συναισθηματικοί και τρυφεροί και μουσική χωρίς θόρυβο, αποτύπωνε την διάθεση των ανθρώπων να ξεφύγουν από τα προβλήματα της ζωής και την ένταση και να επικοινωνήσουν, να μιλήσουν ήσυχα και απλά. Το τραγούδι αυτό μας μιλά για τις αναμνήσεις ενός ανθρώπου από την παιδική του ηλικία, όταν πήγαινε σχολείο. Ανήκε σε μία φτωχή οικογένεια. Όμως ένιωθε τη χαρά να πηγαίνει σχολείο, να βρίσκεται με τους συμμαθητές του, να κρατά στα χέρια του ένα βιβλίο. Και αυτή η χαρά αποτυπωνόταν στα μάτια. Δεν διαμαρτυρόταν για την απουσία υλικών αγαθών, αλλά χαιρόταν που ζούσε και χαιρόταν που μπορούσε να μαθαίνει. Ας σκεφτούμε μάλιστα ένα σχολείο πιθανότατα αυταρχικό, όπου έπεφτε ξύλο από την πλευρά των δασκάλων και των καθηγητών και δεν υπήρχε επιείκεια, όπως υπάρχει σήμερα. Φαίνεται όμως ότι η χαρά της συνύπαρξης και το ταξίδι στη γνώση θεωρούνταν ανώτερο από οτιδήποτε άλλο.
στον ουρανό τα σήκωνα να ζεσταθούν στ’ αστέρια: το κρύο και η φτώχεια κάνουν το παιδί να σηκώνει τα χέρια του στον ουρανό, να τα ζεστάνουν τ’ αστέρια, η προσευχή, η πίστη, ο Θεός. Η σχέση του με το Θεό κάνει το μικρό παιδί να ελπίζει, να αντέχει. Δεν μένει μόνο στα γράμματα τα ανθρώπινα. Τα συνδυάζει με τα πνευματικά γράμματα, την σχέση με τον ουρανό, την απλότητα και την ομορφιά της παιδικής καρδιάς που εμπιστεύεται και παρηγορείται από τον ουρανό.
κλέψανε τη χαρά μου: οι δυσκολίες της ζωής, αλλά και η είσοδος στην εφηβεία κάνουν το παιδί να βλέπει τον κόσμο όπως είναι. Και η κακία του κόσμου, οι δοκιμασίες, όπως επίσης και η σκληρότητα των ανθρώπων κάνουν τη χαρά να φεύγει, την κλέβουνε τη χαρά. Ωστόσο στα μάτια παραμένει η φλόγα και στην καρδιά ο ήλιος. Η φλόγα για να αλλάξει την πορεία της ζωής του, ο ζήλος, ο ενθουσιασμός και η αγωνιστικότητα. Δεν το βάζει κάτω. Την ίδια στιγμή ο ήλιος, το φως παραμένει στην καρδιά του. Δεν νικιέται από το σκοτάδι της κακίας και της απελπισίας, στο οποίο θα μπορούσε να πέσει καθώς συνειδητοποιεί την φτώχεια και την κακία του κόσμου. Κι εδώ παραμένει μεγάλος ο ρόλος της πίστης. Όποιος συνδυάζει τη γνώση, την μόρφωση, την δύναμη της ψυχής του με την πίστη παραμένει φωτεινός και γίνεται μαχητικός, δεν υποτάσσεται όσο δύσκολος κι αν γίνεται ο κόσμος.
το γέλιο είχα συντροφιά: το γέλιο μαρτυρεί άνθρωπο ζωντανό, που παλεύει, που δεν νικιέται οτιδήποτε κι αν του τύχει. Άνθρωπο κοινωνικό, άνθρωπο που έχει έμπνευση και που ξέρει την ίδια στιγμή να κρατήσει το νόημα της ζωής του και να το μοιραστεί με τους άλλους. Κι αυτό είναι μια όμορφη παιδεία, ξεχωριστή, η οποία συνδυάζεται με την παιδεία του βιβλίου. Γέλιο, φως, φωτιά, μάθηση και πίστη, στροφή του βλέμματός μας στον ουρανό και εμπιστοσύνη στο Θεό αποτελούν την οδό μιας γνήσιας παιδείας η οποία ξεκινά από τον εαυτό μας. Δεν τα περιμένουμε έτοιμα, αλλά προσπαθούμε να χτίσουμε τον εαυτό μας με τη βοήθεια και του σχολείου, αλλά και της πίστης μας. Αυτά τα βιώματα μας συνοδεύουν, καθώς μεγαλώνουμε. Κι αυτό είναι ό,τι αληθινά χρειαζόμαστε από το σχολείο. Να μας ενισχύει στο δρόμο της χαράς και της γνώσης της ψυχής.
Β. Να παλέψουμε για μια πιο γνήσια παιδεία
Η παιδεία είναι πρωτίστως προσωπική μας υπόθεση. Δεν αρκεί μόνο το σχολείο, ούτε φτάνει το διάβασμα για να μορφωθούμε αληθινά, αν και χωρίς αυτά δε γίνονται πολλά. Πρωτίστως χρειάζεται ο χαρακτήρας μας να καλλιεργείται. Να κρατάμε ζωντάνια, χαμόγελο, διάθεση να είμαστε φωτεινοί. Κι αυτό έρχεται όταν πιστεύουμε στο Θεό, όταν έχουμε στην ψυχή μας μιαν άλλη παιδεία, αυτή της παράδοσής μας, που είναι η άσκηση, η προσευχή, η πίστη και ο αγώνας να αποκτήσουμε περισσότερη αρετή. Την ίδια στιγμή στόχος της παιδείας πρέπει να είναι η αλήθεια. Κι αυτή την εκφράζουν με όμορφο τρόπο οι άγιοί μας.
Όμως χρειάζεται και στο σχολείο να παλεύουμε. Να χαιρόμαστε που πηγαίνουμε πρωτίστως. Να δίνουμε τον καλύτερο εαυτό μας, ώστε να βελτιώνεται η ποιότητα της σκέψης μας και να ομορφαίνουν τα αισθήματα των καρδιών μας. Να πιστεύουμε στο Θεό και στη δύναμη που έχει ο εαυτός μας και να αξιοποιούμε ό,τι καλύτερο από τους δασκάλους μας, χωρίς να αφήνουμε να μας κλέβουν τη χαρά το άγχος, η απογοήτευση από την πορεία της κοινωνίας και του κόσμου. Στο χέρι μας είναι κάποια πράγματα να αλλάξουν.
ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΑΓΙΩΝ ΠΑΝΤΩΝ ΠΟΛΕΩΣ
ΝΕΑΝΙΚΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ ΓΥΜΝΑΣΙΟΥ-ΛΥΚΕΙΟΥ
ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ 8
23.11.2013
π.Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Αφήστε μια απάντηση
Για να σχολιάσετε πρέπει να συνδεθείτε.