kantonopou’s blog

Ευαγ. ανάγν.: Ματθ. Η΄ 5-13.

«Προσήλθεν αυτώ εκατόνταρχος παρακαλών αυτόν…»

Άνθρωπος μεγάλης πίστης και ελπίδας ήταν ο εκατόνταρχος της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής, αγαπητέ αναγνώστη. Με ταπείνωση και βαθιά επίγνωση καταφεύγει στο Χριστό για την αρρώστια του δούλου του. Στο διάλογο που ακολούθησε μεταξύ τους, αποκαλύφθηκε το μεγαλείο του και δικαίως επαινέθηκε από τον Χριστό.

Πίστη και ελπίδα ήταν οι δύο δυνάμεις που οδήγησαν τα βήματά του στο χορηγό της ζωής. Ήταν βέβαιος για το αποτέλεσμα. Στήριξε την ελπίδα στην άπειρη φιλανθρωπία Του. Σαν θείο δώρο ήλθε η θεραπεία του δούλου του.

Πόνος και δοκιμασίες της ζωής πολλούς ανθρώπους βυθίζουν στο πέλαγος της απελπισίας και της απογνώσεως. Μια απρόσμενη αποτυχία, ένας ξαφνικός πειρασμός, μία ανεξήγητη αρρώστια, ένας βίαιος παραγκωνισμός, μία απάνθρωπη συμπεριφορά μας σύρουν στην περιπέτεια της θλίψης και των δακρύων.

Τότε αισθανόμαστε μόνοι και αβοήθητοι. Οι φίλοι σταδιακά μας εγκαταλείπουν. Παρατηρούμε συγγενείς να αποσύρονται «στα ίδια». Μοναδικός σύντροφος είναι η μοναξιά. Τότε είναι που εμφανίζονται περίεργες ιδέες στο νου μας και αν δεν έχουμε θεμέλια γρήγορα φτάνουμε στην απόγνωση και πιθανόν να χάσουμε και τα λογικά μας.

Μέσα στο σκοτάδι του πόνου, για τον άνθρωπο που πιστεύει, υπάρχει ένα φως. Το φως της ελπίδος. Αυτή ανακουφίζει τον κουρασμένο οδοιπόρο της ζωής από το βάρος του σταυρού του.

Δεν υπάρχει χειρότερη ψυχολογική κατάσταση από την απόγνωση. Την ώρα της απογνώσεως παραλύει η θέληση, σκοτίζεται η κρίση, θολώνει ο νους. Μπορεί ακόμη ο άνθρωπος να οδηγηθεί σε πράξεις αξιοθρήνητες για την σωματική και πνευματική του υγεία. Θα λέγαμε ότι η απόγνωση είναι ένα διαβολικό δηλητήριο που χύνεται σιγά-σιγά στην ψυχή του ανθρώπου. Η θεραπεία της υπάρχει μόνο στην πίστη και στην ελπίδα.

Την ώρα της δοκιμασίας ας μην αποκάνουμε, αλλά με ταπείνωση να εμπιστευθούμε στο Θεό την ζωή μας. Εκείνος με την άπειρη σοφία Του γνωρίζει ποιους τρόπους πρέπει να μετέλθει, για να μας αγιάσει.

Εκτός από την απόγνωση σχετικά με τα βιωτικά πράγματα, υπάρχει και η πνευματική απόγνωση, δηλαδή η απελπισία που αισθανόμαστε για τη σωτηρία μας. Η αμαρτία στην αρχή μας κολακεύει, αλλά ύστερα μας χτυπά αλύπητα με την απόγνωση. Ο λογισμός που πριν μας ωθούσε στην αμαρτία, μετά μας κατηγορεί, μας εξευτελίζει και τελικά μας καταδικάζει. Εδώ είναι που πρέπει να στηριχθούμε στην ελπίδα. Στην ελπίδα, ότι ο Κύριος θα μας ενισχύει στον αγώνα με τη Θεία Χάρη Του. Με τα δάκρυα της μετανοίας, στο λουτρό του Μυστηρίου της εξομολογήσεως, ας πλύνουμε τα έλκη της ψυχής.

Αγαπητέ αναγνώστη, μην απογοητευθούμε για τις καθημερινές πτώσεις. Χωρίς την ελπίδα θα συντριβούμε. Με υπομονή, καρτερία και πίστη ας αγωνιζόμαστε και ας παρακαλούμε το Θεό να μη μας αποστερεί τη Θεία Χάρη Του. Αμήν.

Διαλεχτός

http://www.panagiaepiskepsi.gr/