kantonopou’s blog

Η καθημερινή ανάμνηση κάποιου ή κάποιων αγίων της θριαμβεύουσας Εκκλησίας μας, αποτελεί ασφαλώς απόδοση οφειλόμενης τιμής για την ζωή τους και τους αγώνες τους προς κατάκτηση της αρετής. Ωστόσο προσφέρει κυρίως σε μας τους πιστούς, που ζούμε αγωνιζόμενοι στην στρατευόμενη Εκκλησία, την ευκαιρία να γνωρίσουμε την ζωή τους που παρουσιάζεται μπροστά μας σαν ένα φωτεινό παράδειγμα. Να γίνουμε και εμείς «φως εν Κυρίω».

Γιατί αυτοί είναι οι αθλητές της ζωής που κέρδισαν δίκαια έπαθλα των αγώνων τους με την αέναη προσπάθειά τους να ζήσουν την ενάρετη ζωή. Έζησαν μια ζωή χριστιανική βασισμένη στις εντολές του Χριστού με καθημερινή αγωνιστική συνέπεια και σταθερότητα στον στόχο τους.

Καλείται λοιπόν ο κάθε πιστός αποβλέποντας προς τους αγίους της θρησκείας μας, να διαπιστώσει την δυνατότητα που έχει ο αμαρτωλός άνθρωπος να ξεπεράσει τις αδυναμίες του και να πετύχει να πλησιάσει και να μιμηθεί τα πρότυπα των αγίων που στη ζωή τους ακολούθησαν το θέλημα του Κυρίου μας.

Ένα τέτοιο παράδειγμα για μίμηση, αγαπητοί μου αδελφοί, είναι ο άγιος Σπυρίδων, ο Τριμυθούντος και θαυματουργός, όπως προσονομάζεται και μνημονεύεται και τιμάται από την Εκκλησία μας. Ένας ξεχωριστός ανάμεσα στους αγίους που γέννησε η Κύπρος και έζησε τα χρόνια των μεγάλων αγώνων της Εκκλησίας για να καθορίσει το δογματικό περιεχόμενο της πίστης μας. Είναι αυτός, «το κλέος», η δόξα «των ορθοδόξων, ο θείος νους», που με την εμπνευσμένη σοφία του αντιμετώπισε την αίρεση του αιρεσιάρχου Αρείου κατά την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο, καθορίζοντας «τον Λόγον ομοούσιον και συνάναρχον τω Πατρί». Σ’ αυτή την Α΄ Οικουμενική Σύνοδο συντάχθηκε η βάση του συμβόλου της πίστεώς μας, του Πιστεύω, όπως μονολεκτικά το ονομάζουμε. Αλλά ο άγιος Σπυρίδων, έγινε γνωστός εκτός των άλλων, ακόμη και από την εποχή εκείνη, και για την αγιότητά του αλλά και τα σημαντικά θαύματά του. Περιλαμβάνονται ανάμεσα σ’ αυτά κατά τον υμνωδό, «ηδέα θαύματα και πράξεις αθάνατοι». Θαύματα που προκάλεσαν ικανοποίηση και πράξεις που παρέμειναν αθάνατες. Σημειώνει ακόμη ότι μετέβαλε «όφιν εις χρυσούν», ή ότι είναι ο «εγείρας νεκρούς». Περιγράφοντας ο υμνωδός, τον άγιό μας, καλεί όλους εμάς, όπως «μιμηθησώμεθα το πράον, το άκακον, το απλούν, το φιλάνθρωπον, τον περί πάντα σοφόν», και αυτόν που «εν αρχιερεύσι φως έλαμψεν». Πραγματικός άγιος. Με αυτές τις λέξεις απαριθμεί και εκθέτει ο υμνωδός τον πλούτο των αρετών του. Εδώ ακριβώς στηρίζεται και η ελπίδα του καθένα από εμάς, ότι μπορούμε και εμείς αγωνιζόμενοι να φτάσουμε ή τουλάχιστον να πλησιάσουμε την αγιότητα. Τη φήμη του θαυματουργού και του αγίου, την είχε αποκτήσει ήδη ενώ ακόμη ζούσε, γι’ αυτό συνέρρεαν πολλοί πιστοί. Και όταν μετά πολλές περιπλανήσεις το σκήνωμα του κατέληξε με ασφάλεια στην Κέρκυρα, συνέρρεαν και συρρέουν εκεί πολλοί για να το προσκυνήσουν, στον περίλαμπρο ναό τον αφιερωμένο στο όνομά του, με πίστη στην θαυματουργική του δύναμη.

Για μας, τους απλούς πιστούς, αγαπητοί μου, δέος προκαλεί η περιγραφή του υμνωδού για τα χαρακτηριστικά και τις αρετές του αγίου μας. Προβάλλεται προς μίμηση, όπως αναφέραμε στην αρχή, αλλά πλημμυρίζει την ψυχή μας αγχώδης αμφιβολία για τις περιορισμένες δυνατότητες που θεωρούμε ότι διαθέτουμε. Θεωρούμε ότι είναι αδύνατο απλώς να πλησιάσουμε ένα άγιο, οποιονδήποτε και ακόμη περισσότερο, τον άγιο Σπυρίδωνα με τις τόσο πολλές και μεγάλες του αρετές. Ήταν ωστόσο και αυτός ένας άνθρωπος, με τις ίδιες αδυναμίες που έχουμε όλοι μας. Είχε όμως και τις ίδιες δυνατότητες αγιότητας όπως έχουμε και όλοι εμείς. Και πάνω από όλα είχε την βοήθεια του Θεού. Γιατί, με τη βοήθειά Του, όλοι μπορούμε να γίνουμε άγιοι. Άγιος δεν σημαίνει αναμάρτητος. Αναμάρτητος είναι μόνο ο Θεός. Την αγιότητα μπορούμε να την κατακτήσουμε όλοι. Αρκεί να το θελήσουμε. Αλλά η αγιότητα δεν είναι μια στατική κατάσταση, που χαρίζεται. Είναι το αποτέλεσμα μιας συνεχούς και ακατάπαυστης σταθερής αγωνιστικής προσπάθειας για την κατάκτηση της αρετής. Είναι η αντιμετώπιση του κακού μας εαυτού. Είναι η επιλογή ανάμεσα σ’ αυτό που εύκολα και χωρίς αναστολές μας οδηγεί μακράν του θείου θελήματος, ενώ από την άλλη πλευρά μπορεί να μας φέρει στο δρόμο του ευαγγελίου. Και δεν είναι μόνο οι επιλογές και αποφάσεις για μεγάλα και σπουδαία έργα και σκέψεις. Μερικές μικρές και απλές λεπτομέρειες μπορεί να χαρακτηρίσουν τη ζωή μας, ενάρετη ή αμαρτωλή. Ακόμη είναι και η καρποφορία σε έργα αγαθά. Καλεί τους Εφεσίουςο Απόστολος Παύλος λέγοντας: «Περιπατείτε», «εν πάση αγαθωσύνη και δικαιοσύνη και αληθεία».

Ασφαλώς δεν φαίνεται να είναι τόσο απλό και εύκολο να ακολουθούμε σταθερά το νόμο του Θεού. Είναι αδύνατο να αποφύγουμε την αμαρτία αν και μόνο μια στιγμή είναι η ζωή μας. Εκείνο όμως που ασφαλώς μπορούμε να πετύχουμε είναι να σηκωθούμε αμέσως ύστερα από μια πτώση, από ένα λάθος, από μια αμαρτία. Στην προσπάθειά μας αυτή έχουμε και τη συμπαράσταση και τη δύναμη του Θεού-Πατέρα. Άλλωστε και Εκείνος μάς θέλει όλους άγιους, ακόμη και από την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης. «Άγιοι γίνεσθε, ότι εγώ άγιός ειμι». Γιαυτό μας καλεί και στο μεγάλο δείπνο, που ακούσαμε, αγαπητοί μου, στην σημερινή ευαγγελική περικοπή. Μας θέλει όλους. Με διάφορους τρόπους και επανειλημμένους μας στέλνει προσκλήσεις. Μας ζητά να δεχτούμε την πρόσκλησή Του, να συμμετάσχουμε στο δείπνο της βασιλείας του Θεού. Τι θα απαντήσουμε; Στο χέρι μας είναι.

Δ.Γ.Σ – Mητρόπολη Πάφου