kantonopou’s blog

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Η από το Θεό ορφάνια

Συγγραφέας: kantonopou στις 22 Ιουνίου, 2010

ixpetra.jpgΈνας όμορφος ύμνος, κομμάτι της βαθυστόχαστης ορθόδοξης υμνολογίας μας, που ψάλθηκε στους ναούς την Πέμπτη της Αναλήψεως, παρουσιάζει τους μαθητές του Χριστού εκεί στο όρος Ελαιών, όταν έφευγε στους ουρανούς να του λένε: «Μή εάσεις ημάς ορφανούς, Κύριε». Οι μαθητές, συγκλονισμένοι από τα γεγονότα του Πάθους και της Ανάστασης, και παρηγορημένοι από τις εμφανίσεις του Δασκάλου τους, βλέποντάς Τον να φεύγει για τους ουρανούς, μαζί με τη χαρά που αισθάνθηκαν απ’ όλα αυτά, κάποια στενοχώρια φαίνεται θα τους σκίαζε, γιατί θα ήταν πάλι μόνοι. Δεν είχε ακόμη γίνει σ’ αυτούς η επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό εξάλλου τους παρήγγειλε: «Ιδού, εγώ αποστέλλω την επαγγελία του Πατρός μου εφ’ υμάς. Υμείς καθήσατε εν τη πόλει Ιερουσαλήμ έως ου ενδύσασθε δύναμιν εξ ύψους».

Εκείνο που θέλω να τονίσω είναι τα λόγια του θεοφώτιστου υμνογράφου, εκείνη τη στιγμή να βάζει στο στόμα των Αποστόλων. «Μη εάσεις ημάς ορφανούς, Κύριε». Βέβαια ο Κύριος ποτέ δεν μας αφήνει ορφανούς, αλλ’ είναι ο Πατέρας μας ο στοργικός. Δυστυχώς, εμείς οι άνθρωποι πολλές φορές προκαλούμε τη δική μας ορφάνια, φεύγοντας μακριά από τον Πατέρα Θεό. Και είναι τούτη η φυγή η μεγαλύτερη, η τραγικότερη ορφάνια του ανθρώπου. Μια ορφάνια που σ’ αυτήν δεν βρίσκει ο άνθρωπος καμιά παρηγοριά, έστω κι αν δεν στερείται τίποτε το υλικό αγαθό. Μια ορφάνια που έχει την ψυχή αλυσοδεμένη μέσα στους κατασκότεινους λαβύρινθους της απελπισίας.

Ορφανός δεν έμεινε εθελούσια και ο άσωτος γιος ανάμεσα στους χοίρους; Έφυγε από τον πατέρα του για να βρει και να ζήσει καλύτερη ζωή, να βρει ελευθερία κι έπεσε στην τραγικότερη ορφάνια και σκλαβιά. Έται παθαίνουμε. Τα «τερπνά» του κόσμου μας ξεγελούν πολλές φορές, για να μας ρίξουν στο τέλος στη συντροφιά των χοίρων. Περιμένει, όμως, ο Πατέρας Θεός να επιστρέψουμε κοντά Του. Ας πάρει ο καθένας από μας το άγιο θέλημά Του σαν φανάρι φεγγοβόλο στα χέρια του. Να φωτίζει εκείνο το δρόμο της ζωής μας, διώχνοντας από τον νου και την καρδιά μας τα σκοτάδια. Κι όταν οι άνεμοι φυσούν για να σβήσουν το φανάρι, ας λέμε: Βοήθησέ μας, Κύριε. «Μή εάσεις ημάς ορφανούς…»

 «Σημερινή»18/06/2010 – Σωκράτης Αριστοτέλους- Σωτήρα Αμμοχώστου

Αφήστε μια απάντηση