kantonopou’s blog

  «Τη Αγία και Μεγάλη Δευτέρα μνείαν ποιούμεθα του μακαρίου Ιωσήφ του Παγκάλου και της υπό του Κυρίου καταρασθείσης και ξηρανθείσης συκής».Η ακολουθία του Νυμφίου ψάλλεται επί τριήμερον. Κυριακή των Βαΐων το βράδυ, τη Μεγ. Δευτέρα και τη Μεγ. Τρίτη. Ανυπολόγιστη η υμνολογική και θεολογική σημασία του τροπαρίου αυτού: Η προσμονή του Νυμφίου και η ανάγκη να είμαστε έτοιμοι για αναχώρηση ανά πάσαν στιγμή. Αποδημητικά πουλιά είμαστε. «Φευγάτα χελιδόνια».

Ο πάγκαλος Ιωσήφ, γιος του Πατριάρχη των Εβραίων Ιακώβ, προτυπώνει και προεικονίζει το Θεάνθρωπο Κύριο. Πολύπαθος και ηθικότατος ο Ιωσήφ.Περιοδεύει και διδάσκει ο Κύριος. Μαζί Του και οι Μαθητές. Και όταν περνούν από κάποια θαλερή συκιά διαπιστώνουν ότι, εκτός από φύλλα, καρποί δεν υπάρχουν. Ο Κύριος, ως άνθρωπος, πείνασε. Καταράται τη συκιά για την ακαρπία της και αυτή αμέσως ξηραίνεται.

«Πίστη δι’ αγάπης ενεργουμένη» γράφει ο Αδελφόθεος Ιάκωβος. Η θεωρητική πίστη δεν αρκεί. Χρειάζονται έργα, καρποί αγιότητας, αγάπης, διακονίας, θυσίας. Η θεωρητική πίστη άνευ έργων δεν εγγυάται τίποτε. Να γιατί τη Μεγ. Δευτέρα μαζί με τα άλλα ακούμε και το γεγονός της ξηρανθείσης, άκαρπης συκής. Από φύλλα (εξωτερικές εντυπώσεις), ίσως να πηγαίνουμε πολύ καλά. Από καρπούς τι γίνεται;

«Την ώραν, ψυχή, του τέλους εννοήσασα και την εκκοπήν της συκής δειλιάσασα, το δοθέν σοι τάλαντον φιλοπόνως έργασαι, ταλαίπωρε, γρηγορούσα και κράζουσα μη μείνωμεν έξω του νυμφώνος Χριστού» (Κοντάκιον).

Αντώνιου Στυλιανάκη, Ιεροκήρυκα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αθηνών, Γυμνασιάρχη .«Σημερινή»- 29/03/2010