kantonopou’s blog

ΘΕΟΛΟΓΙΚΟ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

Η ανάγκη συμμετοχής των πιστών στη λειτουργία-(1ο μέρος)

Συγγραφέας: kantonopou στις 29 Οκτωβρίου, 2009

kossovo.jpgΘέλει ο απόστολος Παύλος συμμετοχή όλων των πιστών στη θεία λειτουργία. Δεν μπορεί να ψάλλη επιδεικτικά ο ιερεύς και να τραγουδάη εκκωφαντικά ο ψάλτης, αγνοώντας παντελώς το λαό, που δεν καταλαβαίνει τίποτε από όσα κραυγαλέως λέγονται.

Ο λαός συμμετέχει. Συμψάλλει. Και απαντά αναλόγως στις δεήσεις του ιερέως. «Εάν ευλογήσης τω πνεύματι, ο αναπληρών τον τόπον του ιδιώτου πώς ερεί το αμήν επι τη ση ευχαριστία, επειδή τι λέγεις ουκ οίδε» (Α΄ Κορ. 14,16). Δηλαδή, αν συ, ο λειτουργός, λες πράγματα με το πνεύμα σου, αλλ’ όχι κατανοητά στο λαό, πώς θ’ απαντήση ο λαός με το «Αμήν»; […] Κοινή είναι η λατρεία. Προσφέρεται από όλους και για όλους. Μετέχουν και συμ- μετέχουν κλήρος και λαός. Λειτουργία, που πρωταγωνιστούν μόνο οι ιερείς και οι ψάλτες δεν είναι…λειτουργία.

Λειτουργία σημαίνει έργο του λαού, υπηρεσία, που γίνεται για το λαό, ειδικώτερα για τη σωτηρία του λαού (Εβρ.1,14).

Πώς, λοιπόν, μπορεί να θεωρείται λειτουργία, μία τελετή, όπου ο λαός ούτε μετέχει, ούτε λαμβάνει κάποια ωφέλεια, ούτε καταλαβαίνει τίποτε από όσα τελούνται; Πώς μπορεί να λέγεται θεία λειτουργία μία τελετή, όπου ούτε ο Θεός υμνείται, ούτε ο λαός οικοδομείται;

Πώς μπορεί να λέγεται θεία λειτουργία μία πράξις, όπου διαπράττεται το φρικτό έγκλημα της επιδείξεως;

Κοινή είναι η λατρεία. Όσα λέγει προσευχόμενος ο πρεσβύτερος, τα λέγει για να συμπροσεύχωνται όλοι, κληρικοί και λαϊκοί.

Δεν είναι ατομοκεντρική η λατρεία μας. Είναι η κοινή προσφορά της κοινωνίας του εκκλησιάσματος για να επιτευχθή η κοινωνία με το Θεό. Επίγεια και ουράνια, όλοι μαζί συλλειτουργούν.

Γι’ αυτό και στην ευχή του τρίτου αντιφώνου ο λειτουργός λέγει: «Ο τας κοινάς ταύτας και συμφώνους ημίν χαρισάμενος προσευχάς, ο και δυσί και τρισί συμφωνούσιν επί τω ονόματί Σου τας αιτήσεις παρέχειν επαγγειλάμενος…».

Σε άλλες εποχές ο λαός βρισκόταν σε αρμονική συμφωνία με το λειτουργό. Ευχόταν εκείνος, απαντούσε προσευχόμενος ο λαός. Η συμψαλμωδία ήταν κάτι το αυτονόητο. Δυστυχώς αποκόπηκε σιγά-σιγά ο λαός από τη συμπροσευχή, από τη συλ-λειτουργία. Ο λαός αντικαταστάθηκε από τους δύο ψάλτες.

Και λέγονται μεν αναλόγια οι τόποι από όπου οι εκπρόσωποι του λαού ψάλλουν, αλλά διόλου δεν ψάλλουν κατ’ αναλογία. Οφείλουν να ψάλλουν ανάλογα με την προσληπτική ικανότητα του λαού.

Δηλαδή, να κατανοούν οι εκκλησιαζόμενοι τα ψαλλόμενα. Τώρα, στις περισσότερες περιπτώσεις, ο ψάλτης δεν είναι υπηρέτης του λαού, αλλ’ υπηρέτης της μουσικής τέχνης!

(Από το βιβλίο ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ-2 –Αρχιμ.ΔΑΝΙΗΛ ΑΕΡΑΚΗ, σελ. 40,42-43).

( http://www.diakrisis.gr/download.php?lng=gr&pg=&id=2 )

Πηγή:http://ierapostoli.wordpress.com/2009/10/28/anagki_leitoyrgia/

Αφήστε μια απάντηση