kantonopou’s blog

ΕΡΩΤΗΣΗ:  «Αν πάλι είναι γνωστό πως οι φίλοι και οι μπράβοι της ιουδαϊκής αριστοκρατίας και του ιουδαϊκού ιερατείου φώναζαν σε οχλοκρατικές εκδηλώσεις «σταύρωσον, σταύρωσον» τον Ιησού, αυτό σημαίνει ότι ο Ναζωραίος ήταν αρχηγός στάσης, γιατί με τη σταύρωση συνηθίζονταν εκείνο τον καιρό να τιμωρούν όλους εκείνους που οργάνωναν αναρσίες και σήκωναν το λαό ενάντια στην άρχουσα τάξη. (…) Ο Πιλάτος ήταν όχι μόνο πεισματάρης μα και δε χώνευε καθόλου τους Ιουδαίους και αφορμή γύρευε να τους ταπεινώσει. (…) Έπειτα με όσα ιστορούν τα Ευαγγέλια βγαίνει πως ο Ιησούς δε δικάστηκε ούτε σύμφωνα με το ιουδαϊκό δίκαιο ούτε με το ρωμαϊκό, μα σύμφωνα με το δίκαιο του όχλου! (…) αφού τον Ιησού τον καταδίκασαν οι Ιουδαίοι, που σύμφωνα με όσα λένε οι Ευαγγελιστές πριν από μια μέρα τον υποδέχτηκαν σα βασιλέα, γιατί ο Πιλάτος τον διαπόμπευσε και οι ρωμαίοι στρατιώτες τον έδειραν και τον κακομεταχειρίστηκαν χλευάζοντάς τον και θυμίζοντάς του πως ήταν ο “βασιλεύς των Ιουδαίων”; Αν πραγματικά ο Πιλάτος έβρισκε πως ο Ιησούς ήταν θύμα του ιουδαϊκού όχλου, πώς επέτρεψε να μπει η τρίγλωσση φράση “Ιησούς Ναζωραίος Βασιλεύς Ιουδαίων”; Μια απάντηση χωράει: ο Ιησούς κατηγορήθηκε και καταδικάστηκε σαν ένοχος εσχάτης προδοσίας γιαυτό και οι Ρωμαίοι τον έδειραν, τον χλεύσασαν, τον διαπόμπευσαν, τον σταύρωσαν. (…) Η μεγάλη τρομοκρατία που άρχισε ενάντια στους Ιουδαίους ύστερα από την αποτυχία της εθνικής τους επανάστασης ανάγκασε τους χριστιανούς να λένε και να διαδίδουν πως ο Ιησούς δεν ήταν στασιαστής μα εχτρός των Φαρισαίων και Γραμματέων, και πως αυτοί με την οχλοκρατία τους και τις ψευδομαρτυρίες τους εκβιάσανε τον Πιλάτο να τον καταδικάσει σε θάνατο» (Γ. Κορδάτου, Ιησούς Χριστός και Χριστιανισμός, εκδ. Μπουκουμάνης, τ. α?, σ. 358-361).

  ΑΠΑΝΤΗΣΗ:  η σταύρωση ήταν ατιμωτικός θάνατος. Δεν διάλεξαν ούτε οι μπράβοι ούτε το ιουδαϊκό ιερατείο τον τρόπο αυτό εκτέλεσης. Ήταν ρωμαϊκή τιμωρία. Απ? τη στιγμή που ήταν ο Πιλάτος αυτός που θα αποφάσιζε να αθωώσει ή να εκτελέσει τον Ιησού, απ? τη στιγμή που ήταν ο Πιλάτος αυτός που έθεσε το δίλημμα Βαραββάς ή Ιησούς, οι του ιουδαϊκού ιερατείου απλώς δέχτηκαν να εκτελεστεί, όπως-όπως, ο Ιησούς.         Το ότι ο Πιλάτος γύρευε αφορμή να ταπεινώσει τους Ιουδαίους δε σήμαινε ότι μπορούσε να πάει πέρα απ? τα όρια. Κι αυτά τα όρια τα είχε ξεπεράσει με την αλλοπρόσαλλη γενικά πολιτική του, όσο διάστημα ήταν κυβερνήτης της Ιουδαίας, εξοργίζοντας (π.χ. είχε δοκιμάσει να τοποθετήσει αγάλματα στο Ναό και οι Ιουδαίοι απείλησαν με επανάσταση, οπότε αυτός έκανε πίσω). Θα σκέφτηκε ότι (μη κάνοντας το χατήρι στους Ιουδαίους κι έτσι προσθέτοντας ένα ακόμη σημείο αγανάκτησής τους) μια επανάσταση των Ιουδαίων δε θα τον συνέφερε, αφού ίσως να έχανε τη θέση του ή τη ζωή του. Άλλωστε οι Ιουδαίοι τον απείλησαν εμμέσως ότι θα τον καταδόσουν στον Αυτοκράτορα: «Εάν απολύσης αυτόν, δεν είσαι φίλος του Καίσαρος. Όποιος κάνει τον εαυτό του βασιλέα αντιτίθεται προς τον Καίσαρα» (Κατά Ιωάννην 19, 12). Άρα δεν πείστηκε ο Πιλάτος ότι ήταν στασιαστής ο Ιησούς ούτε ότι εμπόδιζε κανέναν να πληρώνει φόρους στον Καίσαρα (Κατά Λουκάν 23, 2-5). Οι προσωπικές του απόψεις ήταν ότι ο Ιησούς είναι αθώος? κι επιπλέον, ως πολυθεϊστής ίσως σκέφτηκε ότι έχει να κάνει με κανένα μάγο ή επικίνδυνο θαυματουργό (γι? αυτό όλο ήθελε να τον αθωώσει). Απλώς δεν ήθελε άλλες σκοτούρες με τους Εβραίους κι επιπλέον φοβόταν την απειλή τους. Διόλου δεν συνεπάγονται αυτά πως ο Πιλάτος ήταν νερόβραστος και λιπόψυχος, όπως θεωρεί ο Κορδάτος την «φιλική προς τον Ιησού» στάση του στα Ευαγγέλια. Δεν ήταν ανίδεος της κατάστασης και της περιοχής που κυβερνούσε ο Πιλάτος, γι? αυτό άλλοτε δεχόταν τις απόψεις των Ιουδαίων κι άλλοτε συγκρούονταν μαζί τους. Κι αυτό το έκανε ανάλογα με τον κίνδυνο που ένοιωθε. Αλλά αυτή η τελική στάση του (να ενδώσει στο αίτημα για θανάτωση του Ιησού) σημαίνει ότι υπερκεράστηκε η προσωπική άποψη περί αθωότητας του Ιησού από το γνώμονα της πολιτικής επιβίωσης.         Αυτά βέβαια δεν πλάστηκαν αργότερα, μετά το 70, για να εκδικηθούν οι Χριστιανοί τους Ιουδαίους ή για να αποστασιοποιηθούν από αυτούς ώστε να μην συντιμωρηθούν. Καμμία «φιλορωμαϊκότητα» δεν δείχνει το πορτραίτο του Πιλάτου. Ο Ιησούς στο Κατά Ιωάννη 19, 11 λέει στον Πιλάτο: «εκείνος που με παρέδωκε σ? εσέ έχει μεγαλύτερην αμαρτίαν». Δεν του είπε «δεν έχεις αμαρτία, είσαι αθώος», αλλά «έχεις μικρότερη αμαρτία». Το 70 άλλωστε ο Παύλος είχε ήδη θανατωθεί, είχε ήδη διαδόσει το Χριστιανισμό στους εθνικούς, είχαν ήδη αποστασιοποιηθεί οι Χριστιανοί από τους Ιουδαίους? απ? τον καιρό που έπαψε ο Παύλος, διωγμένος απ? τους Ιουδαίους, να κηρύσσει στις συναγωγές. Τα Ευαγγέλια δεν λεν ότι ο Ιησούς καταδικάστηκε σύμφωνα με το δίκαιο του όχλου, αλλά ότι αιτία ήταν η πίεση του ιουδαϊκού ιερατειου στον Πιλάτο. Απλώς ο όχλος ήταν ο μοχλός πίεσης των ιερέων.

        Ο Πιλάτος διαπόμπευσε μέσω των στρατιωτών τον Ιησού ως μελλοθάνατο. Αποδέχτηκε (για τους λόγους που είπαμε) δίχως να πιστέψει την κατηγορία των Ιουδαίων, ότι ο Ιησούς ήταν στασιαστής και ταραχοποιός. Ο τρόπος εκτέλεσης που συνηθίζονταν ήταν η σταύρωση. Το ότι έβαλε την φράση ΙΝΒΙ δεν σημαίνει ότι ο Πιλάτος πίστευε στην ενοχή ? ότι ήταν στασιαστής ? του Ιησού. Απλώς, επειδή οι Ιουδαίοι το είχαν κάνει ζήτημα μεγάλο, ότι έχουν βασιλιά τον Καίσαρα κι όχι τον Ιησού (ή το Θεό) (βλ. Κατά Ιωάννην 19, 15-16), αυτός για να τους ειρωνευτεί, έκανε πως εκτελεί τον βασιλιά τους. Οι Ιουδαίοι έπιασαν το στόχο του «αστείου» και πήγαν και του είπαν να αλλάξει την πινακίδα πάνω στο σταυρό, αλλά αυτός αρνήθηκε. (Κατά Ιωάννην 19, 21-22). Όχι φυσικά επειδή πίστευε ότι οι Ιουδαίοι είχαν δεχτεί ως βασιλιά τους τον Ιησού, αλλά επειδή ήθελε να τους χλευάσει ότι έχουν βασιλιά σταυρωμένο.

 Πηγή http://www.ierosolymitissa.org/arxaiopliksia.htm