το χνάρι …

Ηταν αναμφίβολα η ευχάριστη έκπληξη της εβδομάδας: κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, σχεδόν ενάμισι εκατομμύριο Γάλλοι εργάτες και νεολαίοι αψήφησαν την κόπωση από τρεις μήνες αδιάκοπων κινητοποιήσεων και απεργιών ενάντια στην (αντ-)εργατική «μεταρρύθμιση», έκλεισαν με βουλοκέρι τ’ αυτιά τους στις Σειρήνες της «στρογγυλής θεάς» του Euro, που τους καλούσαν να στρογγυλοκαθίσουν μπροστά στις οθόνες, έγραψαν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους το (ουδέν μονιμότερον του προσωρινού…) καθεστώς εκτάκτου ανάγκης και τη γενικευμένη αστυνομοκρατία και καταστολή, και ξεχύθηκαν στους δρόμους του Παρισιού και των άλλων μεγάλων πόλεων, θυμίζοντας σε όλους τους αφιονισμένους τεχνοκράτες εντός και εκτός Γαλλίας ότι ο ταξικός αγώνας δεν έχει τελειώσει, επειδή έτσι διακηρύσσουν τα νεοφιλελεύθερα τεφτέρια τους.

Και θυμίζοντας, στους εαυτούς τους αλλά και στους εργαζόμενους όλων των άλλων κρατών, που βλέπουν τα κεκτημένα με αίμα δικαιώματά τους να γίνονται βορά στις ορέξεις των αφεντικών, ότι ο μόνος αγώνας που σίγουρα έχει χαθεί είναι αυτός που δεν έδωσες.

Μάταια προσπάθησε η κατ’ όνομα «σοσιαλιστική» κυβέρνηση των Ολάντ και Βαλς να τρομάξει τον κόσμο της εργασίας: ένα εκατομμύριο εργαζόμενοι, φοιτητές και μαθητές στο Παρίσι, πάνω από 140.000 στη Μασσαλία, δεκάδες χιλιάδες στις άλλες πόλεις βροντοφωναξαν «non» στον εργατοκτόνο νόμο Κομρί – ένα νόμο τόσο βαθιά αντιλαϊκό, τόσο ξένο στις αρχές και το πρόγραμμα του Σοσιαλιστικού Κόμματος, που χρειάστηκε να περάσει «νύχτα» με διάταγμα, αφού σε κάθε άλλη περίπτωση θα καταψηφιζόταν από τους ίδιους τους Σοσιαλιστές «αντάρτες».

Ο Βαλς τρόμαξε τόσο πολύ από τη μαζικότητα των συγκεντρώσεων της Τρίτης, που έφτασε στο σημείο να απειλήσει με απαγόρευση νέων διαδηλώσεων ώς το τέλος του Euro –ένα μέτρο που, αν τελικά ληφθεί, θα ξηλώσει ό,τι έχει απομείνει από τον δημοκρατικό μανδύα της ασθμαίνουσας κυβέρνησης, αφού το δικαίωμα στην απεργία προστατεύεται ρητά από το άρθρο 7 του Συντάγματος του 1946.

Για την ακρίβεια, η τελευταία κυβέρνηση που απαγόρευσε τις απεργίες και τις διαδηλώσεις στη Γαλλία ήταν εκείνη του Βισί, με την υπογραφή του δωσίλογου στρατάρχη Πετέν…

Για τα μεγάλα ΜΜΕ της Γαλλίας, που δείχνουν –όπως και η εργοδοτική ελίτ που τα ελέγχει– εξίσου αιφνιδιασμένα από την αντοχή και την αποφασιστικότητα του κινήματος, για όλα τα πρόσφατα δεινά της χώρας φταίνε οι… σταλινικοί συνδικαλιστές της CGT, του ιστορικού συνδικάτου που «ξύπνησε» έπειτα από σχεδόν δύο δεκαετίες ραστώνης.

Την ίδια άποψη για το θέμα μοιράζονται, όλως τυχαίως, τόσο τα στελέχη της Δεξιάς του Σαρκοζί, όσο και οι ακροδεξιοί του Εθνικού Μετώπου, που έθεσαν ξανά τις τελευταίες μέρες ζήτημα «νομιμότητας» των διαδηλώσεων, αδιαφορώντας χαρακτηριστικά για τις δημοσκοπήσεις που δείχνουν ότι το 75% των Γάλλων αντιτίθενται στη βίαιη, άνωθεν «ελαστικοποίηση» των εργασιακών τους δικαιωμάτων.

Πολλοί χρυσοπληρωμένοι αναλυτές προεξοφλούν ότι στη σημερινή κρίσιμη συνάντηση του γενικού γραμματέα της CGT Φιλίπ Μαρτινέζ και της υπουργού Εργασίας Μιριάμ Ελ Κομρί θα «βρεθεί λύση» στο αδιέξοδο και, με κάποιες πρόσθετες μικροαλλαγές στον λαομίσητο νόμο, θα επανέλθει η περιώνυμη «κοινωνική ειρήνη».

Ως συνήθως, λογαριάζουν χωρίς τον ξενοδόχο – τον γαλλικό λαό: γιατί, ακόμη κι αν ο Μαρτινέζ πάει στη συνάντηση αποφασισμένος να ξεπουλήσει τον αγώνα των μελών του, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι η οργισμένη λαοθάλασσα της περασμένης Τρίτης θα τον (υπ)ακούσει…

http://www.efsyn.gr/arthro/alonzanfan

allozanfan