το χνάρι …

Είδα χτες σε καθημερινή εφημερίδα μια αεροφωτογραφία της αρχὀμενης καταστροφής στο δάσος των Σκουριών Χαλκιδικής και μάτωσε η καρδία μου, ράγισε ο νους μου. Μια μικρή κηλίδα σεληνιακού τοπίου  μέσα στο καταπράσινο δάσος, μια κηλίδα που θα μεγαλώνει όλο και πιο πολύ, μέρα με τη μέρα, μήνα με τον μήνα, χρόνο με το χρόνο.  Δεν μπορέσαμε να τους σταματήσουμε, αυτή είναι η αλήθεια, κι αν συνεχίσουμε να διαμαρτυρόμαστε με πορείες και συλλαλητήρια το μόνο που θα καταφέρουμε είναι

να τους κλάσουμε τ” αρχίδια.

Το ίδιο θλίβομαι όταν μαθαίνω ότι οι εργαζόμενοι στους δήμους συνεχίζουν ακάθεκτοι τις κινητοποιήσεις τους. Και θλίβομαι διότι η ήττα είναι προδιαγεγραμμένη. Προχτές,  την Παρασκευή, έγινε συγκέντρωση και πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας. Μεταξύ των εργαζομένων κυριαρχεί η πρόταση για κλιμάκωση των καταλήψεων των δημαρχιακών κτιρίων , χωρίς όμως να παρεμποδίζεται η λειτουργία των κοινωνικών δομών (παιδικοί σταθμοί, αποδομιδή σκουπιδιών) ενώ προγραμματίζονται και δράσεις διαμαρτυρίας στο κέντρο της Αθήνας και σε άλλες πόλεις. Τι σόι καταλήψεις είναι αυτές δεν μπορώ να καταλάβω. Θέλεις να πεις ότι πρέπει να κλείσουν οι παιδικοί σταθμοί και να μην μαζεύονται τα σκουπίδια. Όχι, μόνο αυτό δεν υπονοώ, διότι γνωρίζετε πως υποστηρίζω ότι κάποιες συγκεκριμένες κοινωνικές υπηρεσίες και λειτουργίες (περίθαλψη ασθενών, μάζεμα σκουπιδιών, φροντίδα βρεφών και νηπίων και γέρων) δεν πρέπει να συμμετέχουν σε απεργίες αλλά να πολεμούν με άλλους τρόπους. Η απόφαση να μην κλείσουν οι παιδικοί σταθμοί και το μάζεμα των σκουπιδιών είναι μια σοφή απόφαση. Υποθέτω πως αντιλάμβάνεστε τη βαθειά συνάφεια μεταξύ της διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου και της σοφίας.

Με τις καταλήψεις όμως και τις πορείες διαμαρτυρίας είναι ολοφάνερο ότι οι ανώτεροι υπάλληλοι, οι διαχειριστές του Κράτους θα υπερισχύσουν θριαμβευτικά και κατά κράτος και το μόνο που θα καταφέρουμε είναι

να τους κλάσουμε τ” αρχίδια.

Έχω την εντύπωση, φίλες και φίλοι, ότι δεν έχει γίνει κατανοητό και σαφές ότι

όταν αγωνιζόμαστε, μαλακιζόμαστε

κι όταν παλεύουμε, παίζουμε

κατά συνέπεια, με τη μαλακία και το παιχνίδι δεν μπορείς να νικήσεις το Κράτος. Το Κράτος μπορείς να το νικήσεις, ναι, μπορείς, όταν διεξάγεις κοινωνικό πόλεμο. Οι πάσης φύσεως Υποτελείς αγωνίζονται και παλεύουν διὀτι εκλαμβάνουν το Κράτος ως Υπηρέτη της κοινωνίας (υπουργός σημαίνει υπηρέτης, άρα, πρωθυπουργός. . .). Από δω και πέρα όμως ραγίζει το γυαλί στις σχέσεις των Υποτελών με το Κράτος και αρχίζουν να αντιλαμβάνονται ότι το Κράτος δεν είναι Υπηρέτης του κοινωνικού συνόλου αλλά αδἰστακτος και ανηλεής και ένοπλος νταβατζής, προαγωγός και απαγωγέας. Πολλοί και πολλές συνεχίζουν να το θεωρούν Υπηρέτη -πολιτικά εκφράζεται στον ΣΥΡΙΖΑ, ασφαλώς, ασφαλώς. Και αυτών όμως οι αυταπάτες οσονούπω  θα ξεθωριάσουν και θα εξαλειφτούν.

Εάν όμως το Κράτος είναι νταβατζής, το να αγωνίζεσαι και να παλεύεις για τις κοινωνικές κατακτήσεις των παρελθόντων ετών, δεκαετιών και αιώνων, είναι ταυτόσημο με την ήττα.

Θα με ρωτήσετε βέβαια τι προτείνω εγώ. Σπεύδω να παραθέσω τις σκέψεις μου και τις προτάσεις μου.

Για την εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής έχω γράψει ήδη ένα κείμενο (εξόρυξη χρυσού στις Σκουριές Χαλκιδικής: διαμαρτυρία ή πόλεμος εκδίωξης;) και σήμερα θα αρκεστώ να επαναλάβω και να εκθέσω σύντομα και απλά τον πυρήνα των σκέψεών μου. Θεωρώ ότι η καταστροφή στις Σκουριές μπορεί να σταματήσει μόνο μέ έναν πόλεμο εκδίωξης, ο οποίος είναι μια συγκεκριμένη μορφή διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου  κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες. Υποστηρίζω λοιπόν ότι αυτό που πρέπει να κάνουμε για να σταματήσουμε την καταστροφή και να διώξουμε τους άρπαγες  εισβολείς κατακτητές είναι

η καταστροφή του οδικού δικτύου που οδηγεί στις Σκουριές.

Για να συνεχιστεί η καταστροφή, μιας και έχει αρχίσει, πρέπει να αποσταλούν (κι άλλα) μηχανήματα που κόβουν ξύλα, σκάβουν, κουβαλούν χώμα κλπ. Τα μηχανήματα αυτά, τα καύσιμά τους,  τ’  ανταλλακτικά τους,  (θα) μεταφέρονται μέσα από το οδικό δίκτυο που οδηγεί προς τις Σκουριές. Δεν μπορούν  όλα αυτά τα μέσα καταστροφής να μεταφερθούν με άλλο τρόπο. Αυτό λοιπόν που πρέπει να κάνουμε είναι η ολοσχερής καταστροφή του οδικού δικτύου: σκάψιμο και μπάζωμα δρόμων, καταστροφή γεφυριών και ο,τιδήποτε άλλο σαμποτάζ είναι δυνατόν να εφαρμοστεί. Πρόκειται για ένα παρατεταμένο κοινωνικό πόλεμο με επίδικο αντικείμενο τον έλεγχο του απαραίτητου και αναγκαίου για τους ἀρπαγες/εισβολείς/ κατακτητές οδικού δικτύου.

Κατά τον ίδιο τρόπο θα πρέπει να πεταχτεί στα σκουπίδια και ο αγώνας και η πάλη, η μαλακία και το παιχνίδι, οι καταλήψεις  και οι πορείες διαμαρτυρίας, οι οποίες το μόνο που κάνουν είναι να εξασφαλίζουν την πικρή ήττα. Μια απεργία διαρκείας είναι αναποτελεσματική -το Κράτος μπορεί να αντέξει πιο πολύ: αυτό είναι το δράμα των κρατικών και δημοσίων υπαλλήλων. Αν κατά το παρελθόν πολύμηνες απεργίες δασκάλων και καθηγητών έληξαν άδοξα, εἰναι απολύτως βέβαιο ότι το ίδιο άδοξα θα λήξουν κι αυτές που θα γίνουν και στο μέλλον -μόνο που δεν θα γίνουν γιατί οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, για να περιοριστώ σε αυτούς,  απέκτησαν την απαραίτητη σοφία, κι όταν συμμετέχουν, οι λίγοι και οι λίγες, σε μονοήμερες απεργίες το κάνουν για να ξεκουραστούν ή να κάνουν καμιά άλλη δουλειά του νοικοκυριού.

Οι εργαζόμενοι κάνουν καταλήψεις και πορείες διαμαρτυρίες διότι έτσι έχουν μάθει να αγωνίζονται και να παλαύουν. Η αντίληψη για το Κράτος- Υπηρέτη, η βαριά κληρονομιά του παρελθόντος, η πολιτική και κοινωνική αδράνεια, η ανεπάρκεια και η σύγχυση της νεκροζώντανης ιστορικής Αριστεράς είναι οι λόγοι που οι εργαζόμενοι επιδίδονται στον αγώνα και την πάλη.  Αλλά, φίλες και φίλοι, η διεξαγωγή του κοινωνικού πολέμου προϋποθέτει φαντασία και ευελιξία, επινοητικότητα και πρωτοβουλία, θεωρία και πράξη, πειραματισμό και πείρα. Δεν έχουμε πήξει από αυτά, έτσι δεν είναι;

Μιας λοιπόν και οι απεργίες, οι καταλήψεις και οι πορείες διαμαρτυρίας είναι παντελώς μα παντελώς αναποτελεσματικές, οφείλουμε να περάσουμε αστραπιαία και αναπάντεχα και απρόδόκητηα, παίρνοντας την πρωτοβουλία των κινήσεων σε ένα άλλο επίπεδο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου: στο επίπεδο που ήμασταν, είμαστε και θα είμαστε αήττητοι:

την κοινωνική αλληλεγγύη.

Κοιτάξτε να δείτε:

Εμείς, ως δήμοι, ονόματα δεν σας δίνουμε, δεν είμαστε ρουφιάνοι. Τα ονόματα μπορείτε να τα βρείτε και να υλοποιήσετε τις αποφάσεις σας  -με ένα νομοθετικό διάταγμα, δηλαδή με ένα ακόμα κρούσμα επιβολής κατάστασης εξείρεσης (έκτακτης ανάγκης). Εσείς θα τους απολύσετε, μάθετε όμως τι θα κάνουμε εμείς. Θα συνεχίσουμε να τους πληρώνουμε όπως τους πληρώναμε μέχρι τώρα. Είμαστε βέβαιοι ότι δεν θα είναι ξαπλωμένοι όλη τη μέρα στον καναπέ αλλά θα έρθουν να συνεχίσουν την εργασία τους, κι αν δεν έκαναν τίποτα, θα τους βρούμε κάτι κοινωνικά χρήσιμο να κάνουν.  Εμπρος λοιπόν, προχωρήστε – θα προχωρήσουμε κι εμείς!

Αυτή είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, η οποία δεν μπορεί να εφαρμοστεί παρά μόνο πέραν και κατά του Κράτους. Όσο θα λατρεύουμε το Κράτος και θα περιμένουμε να συμπεριφερθεί ως καλός και ισχυρός πατέρας, θα κινούμαστε εκτός της έννοιας και της πρακτικής της κοινωνικής αλληλεγγύης και θα ηττὀμαστε συνεχώς και ολοσχερώς.

Εκτός κι αν δεν μπορούμε ολόκληρος δήμος και δεκάδες, εκατοντάδες χιλιάδες δημοτών να εξασφαλίσουμε την στοιχειώδη επιβίωση μερικών δεκάδων ή εκατοντάδων εργαζομένων που θα τεθούν σε διαθεσιμότητα και ακολούθως απολυθούν. Εάν όμως δεν μπορούμε, διότι δεν το θέλουμε ή δεν το έχουμε σκεφτεί, τότε θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι μόνο ήττες μας περιμένουν.

Δεν τελείωσα όμως, το πιο σημαντικό δεν το είπα. Πρόκειται για ένα ακόμα τρόπο διεξαγωγής του κοινωνικού πολέμου που μπορεί να εφαρμοστεί και από τους διαμαρτυρόμενους για τα ορυχεία χρυσού στη Χαλκιδική και από τους εργαζομένους των δήμων, από όλους μα όλους ανεξαιρέτως τους Υποτελείς.

Θα το πω αύριο. 24 Νοεμβρίου, 2012

Aπό Ανωτάτη Σχολή Κακών Τεχνών