Από τη μία πλευρά η ταυτότητα μπορεί να είναι η πηγή της άνεσης, να προσφέρει ένα συναίσθημα της ύπαρξης και να δώσει κατεύθυνση ή νόημα στη ζωή κάποιου. Ωστόσο, από την άλλη πλευρά, η ταυτότητα μπορεί επίσης να αποτελέσει πηγή απογοήτευσης μπορεί να αποτελέσει πηγή σύγκρουσης και μπορεί ακόμη και να είναι ένας λόγος για τον οποίο οι άνθρωποι πηγαίνουν στον πόλεμο μεταξύ τους.
Στο σημερινό κόσμο, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πολλαπλές ταυτότητες, ειδικότερα μετά την παγκοσμιοποίηση. Αλλού γεννιόμαστε, αλλού μεγαλώνουμε, αλλού σπουδάζουμε, αλλού εργαζόμαστε και οι διαπροσωπικές μας σχέσεις περιλαμβάνουν άτομα με διαφορετικές ταυτότητες.
Ο ήχος της μουσικής συνδέεται με τη μητρική γλώσσα του συνθέτη πολύ περισσότερο μέχρι τα μέσα του 20ου αιώνα και λιγότερο μετά τα μέσα του 20ου αιώνα. Άρα το τοπικό «χρώμα» της μουσικής δεν είναι τόσο εμφανές στη μουσική που έχει γραφτεί από τα μέσα του 20ου αιώνα και μετά.
Η μουσική μπορεί να δημιουργήσει ένα πλαίσιο ή ευκαιρία να συνδυαστούν ταυτότητες που μπορεί να βρίσκονται σε σύγκρουση στην καθημερινή ζωή.
Παραδείγματος χάριν στην West-Eastern Divan Orchestra συνυπάρχουν μουσικοί διαφόρων εθνοτήτων, οι οποίες συχνά βρίσκονται σε ιστορικές συγκρούσεις (π.χ. Ισραηλινοί & Παλαιστίνιοι), παρ’ όλα αυτά υπάρχει μια συνολική δέσμευση για τη μουσική που δημιουργεί μουσικούς δεσμούς στην ορχήστρα αυτή. Η μουσική ερμηνεία αυτή καθεαυτή δεν θα λύσει πολιτικά προβλήματα ούτε θα πείσει έναν Παλαιστίνιο ή έναν Ισραηλινό να αλλάξει τις απόψεις του για τον άλλο. Ωστόσο, και αυτό είναι σημαντικό, το γεγονός ότι συμφωνούν σε μουσική όπως η μουσική του Beethoven θα μπορούσε να τους κάνει πιο διατεθειμένους να ανταλλάξουν απόψεις. Τους διδάσκει να σεβαστούν την ιστορία του άλλου χωρίς να συμφωνούν αναγκαστικά με αυτό. Και αυτό είναι το απαραίτητο πρώτο βήμα προς τη συμφιλίωση. Δεν συμφωνούν απαραίτητα, αλλά αναγνωρίζουν ο ένας τη θέση του άλλου. Παίζοντας μουσική και μοιράζοντας ένα πάθος δημιουργείται ένα πλαίσιο για να συμβεί αυτό.
Πως μπορούν άνθρωποι, που έχουν κάνει (ακόμα και) εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως ο Hitler να συγκινηθούν από τη μουσική, τη στιγμή που η μουσική μπορεί να ευαισθητοποιήσει τους ανθρώπους προς στο ηθικά καλό / σωστό, και που η επαφή με τη μουσική κάνει τους ανθρώπους πιο ολοκληρωμένους ανθρώπους; Απλά τέτοια άτομα δεν αντιλαμβάνονται την πεμπτουσία της ειρήνης / αγάπης / αδελφοσύνης της μουσικής και μένουν μόνο στην απλά / ξερή ηχητική ευχαρίστηση.
Αφήστε μια απάντηση