Του Θανάση Κ. (Δημοσιεύθηκε στο antinews.gr)

Η λεγόμενη «αυτονομία» των Πανεπιστημίων, δεν είναι «δημοκρατική κατάκτηση». Είναι συντεχνιακή στρέβλωση!

Όπου τα πανεπιστήμια είναι δημόσια, εκεί πληρώνονται από το κράτος. Δηλαδή από τον φορολογούμενο. Κι επειδή πληρώνονται από το κράτος ελέγχονται από το κράτος! Δεν μπορεί άλλος να πληρώνει κι άλλος να διοικεί, χωρίς καμιά λογοδοσία. Η έλλειψη λογοδοσίας είναι έλλειμμα δημοκρατίας!

Δεν μπορεί να αποφασίζουν οι καθηγητές, χωρίς να ρωτάνε κανένα, ποια νέα τμήματα θα δημιουργήσουν και τι ειδικότητες πτυχιούχων θα βγάλουν, χωρίς καμία σχέση με τις ανάγκες της χώρας, απλά και μόνο για να ικανοποιήσουν συντεχνιακά συμφέροντα – δικά τους ή «συναφών κλάδων»…

Δεν μπορεί να δημιουργούνται συνεχώς υπεράριθμοι γιατροί, δικηγόροι, ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και κοινωνικοί λειτουργοί, Χωρίς καμιά αίσθηση πόσους απ’ όλους αυτούς χρειάζεται η χώρα ή πόσους μπορεί να απορροφήσει η αγορά.

Βέβαια, ο καθένας μπορεί να σπουδάσει ό,τι θέλει. Αλλά για να επιδοτεί το κράτος τις σπουδές του, πρέπει η κοινωνία να χρειάζεται πραγματικά τις ειδικότητες αυτές. Αλλιώς γιατί να τις επιδοτεί;

Τα ίδια χρήματα που πηγαίνουν σήμερα για υπεράριθμους προπτυχιακούς θα μπορούσαν να δοθούν για καλύτερη εφαρμοσμένη έρευνα, στους κλάδους που πραγματικά χρειάζεται η κοινωνία, η οικονομία και η αγορά.

Αλλιώς το κράτος δεν «επενδύει στη μόρφωση»!

Απλώς παράγει πτυχιούχους άνεργους, ή πτυχιούχους ετερο-απασχολούμενους σε επαγγέλματα άσχετα με τις σπουδές τους.

Φοβερή σπατάλη χρημάτων, χρόνου και ανθρώπινων ταλέντων…

Ασφαλώς πρέπει τα πανεπιστήμια να θωρακιστούν από την αυθαιρεσία των πολιτικών παρεμβάσεων και τον κομματισμό. Αλλά το «αυτοδιοίκητο» δεν θωρακίζει τα πανεπιστήμια. Αντίθετα, φέρνει τον κομματισμό! ΄

Εισάγει ανοικτά αυτό που θα έπρεπε να αφήνει απ’ έξω.

Γι’ αυτό και υπάρχουν δύο «δικλείδες» ασφαλείας παντού στον κόσμο:

–Τα ανεξάρτητα Συμβούλια Διοίκησης που επιλέγουν τις πανεπιστημιακές αρχές – ανεξάρτητα από την εκάστοτε κυβέρνηση! Για συγκεκριμένη θητεία που δεν ταυτίζεται με τον «πολιτικό κύκλο»

–Και η συνεχής αξιολόγηση των διδασκόντων, ώστε όλοι να έχουν κίνητρο να βελτιώνονται και να μη δημιουργούνται προσωπικά «φέουδα» μέσα στα πανεπιστήμια.

Συνεπώς παντού, όποιος χρηματοδοτεί ασκεί τον έλεγχο. Η ακαδημαϊκή ελευθερία των διδασκόντων είναι πλήρως κατοχυρωμένη, αλλά δεν έχουν το «ελεύθερο» να δημιουργούν «κλίκες», να προσλαμβάνουν τους «δικούς τους» και να διώχνουν όσους διαφωνούν, όπως συνέβη στα Ελληνικά Πανεπιστήμια στα τελευταία σαράντα χρόνια!

Αυτό δεν ήταν «εκδημοκρατισμός» των ΑΕΙ.

Ήταν συντεχνιακο «γιουρούσι» για τον έλεγχο των ΑΕΙ…

Που έγινε από δυνάμεις της Αριστεράς, με την πλήρη κάλυψη του ιστορικού ΠΑΣΟΚ και με την ανοχή (ενίοτε και με τη συνενοχή τμήματος της Κεντροδεξιάς)…

Η «συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση» των Πανεπιστημίων – και με καθοριστικό ρολό μάλιστα – απλά ενέταξε στο συντεχνιακό «αλισβερίσι» και τους φοιτητές! Οι οποίοι μάθαιναν νωρίς-νωρίς τη «συναλλαγή» με τους διδάσκοντες: να ψηφίζουν αυτούς που ήθελε η εκάστοτε κυρίαρχη κλίκα των καθηγητών, με αντάλλαγμα «διευκολύνσεις» στις εξετάσεις, στις υποτροφίες και στα μεταπτυχιακά.

Έτσι από τον φοιτητικό «συνδικαλισμό» απαπαραγόταν και ρίζωνε επί χρόνια η πανεπιστημιακή συντεχνία. Με τις ίδιες νοοτροπίες, τις ίδιες κακές συνήθειες και τα ίδια στενά συμφέροντα.

Κι έτσι ο γιός η κόρη, ο/η σύζυγος, η γκόμενα του καθηγητή ή ο γκόμενος της καθηγήτριας (συχνά και ο νυν γκόμενος της… πρώην συζύγου – για να είναι όλοι «ευχαριστημένοι» και να μην γκρινιάζει κανείς) μπήκαν στην «πανεπιστημιακοί κοινότητα» είτε ως «διδάσκοντες» είτε και ως «διοικητικό προσωπικό» (για τις περιπτώσεις που μερικοί αποδεικνύονταν… «ντουγάνια», αλλά έπρεπε να «βολευτούν» κι αυτοί).

Και γέμισαν τα πανεπιστήμια με στρατιές «συν-επώνυμων»!

Ο λεγόμενος «εκδημοκρατισμός» των Πανεπιστημίων που ξεκίνησε το 1982 (από το ΠΑΣΟΚ) πολλαπλασίασε στη νιοστή δύναμη τα κρούσματα νεπωτισμού που προϋπήρχαν! Και διέφθειρε τα πάντα!

Και για όσους ήταν «ανυπότακτοι» σε αυτό το κλίμα διαφθοράς και «μοναδικής αλήθειας» δημιουργήθηκαν και τα ΕΑΚ – οι «δυνάμεις κρούσης» των αναρχικών που κυνηγούσαν κάθε μη αριστερό, είτε φοιτητή, είτε καθηγητή είτε και επισκέπτη ακόμα που κάποιο πανεπιστημιακό όργανο είχε την ατυχή ιδέα να τον καλέσει να δώσει διαλέξεις…

Ήταν οι λεγόμενοι «ερυθροί Χμέρ» των Πανεπιστημίων (πολύ συχνά «αιωνόβιοι φοιτητές» ή και μη πανεπιστημιακοί ακόμα) που είχαν βρει… «άσυλο» ακαταδίωκτου μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους και έστηναν «ορμητήρια παρανομιών» (διακίνησης ναρκωτικών, στρατολόγησης τρομοκρατών, οργάνωσης τρομοκρατικών ενεργειών, ακόμα και ομάδων που πουλάνε «προστασία» σε γειτονικά μαγαζιά).

Και παρεμπιπτόντως αναλάμβαναν να… δείρουν όποιον καθηγητή δίδασκε πράγματα που δεν άρεσαν στην κυρίαρχη «πολιτική ορθότητα» της Σχολής ή να «χτίσουν» τον Πρύτανη στο γραφείο του αν «παρεκτρεπόταν», ή να του κάψουν το αυτοκίνητο κλπ. Αυτό ήταν το λεγόμενο «πανεπιστημιακό άσυλο»!

Πραγματική νομιμοποίηση εγκληματικών κυκλωμάτων που καταργούσαν κάθε ελευθερία της σκέψης μέσα στα ανώτατα Πανεπιστημιακά ιδρύματα!

Όπου κανείς δεν ήταν, ούτε ένιωθε «ασφαλής».

Και κάποιος, παρακαλώ, να πει σε αυτή την ανόητη βουλευτίνα της ΝΔ (και «τομεάρχη Παιδείας» τρομάρα της) ότι λέει… μακακίες!

Είπε αυτά που είπε προχθές, τα ανέβασε στο tweeter, τα κατέβασε άρον-άρον, όταν την κράξανε, κι ύστερα για να «διορθώσει» τα πράγματα η φουκαριάρα, τα ’κανε ακόμα… χειρότερα!

–Το Πανεπιστήμιο είπε, πρέπει να είναι «άσυλο ιδεών» όχι άσυλο παρανομίας!

Τι λέτε, κυρία μου; Επικοινωνείτε με το μυαλό σας;

Στις δημοκρατίες οι ιδέες είναι ελεύθερες παντού!

Δεν χρειάζονται «άσυλα» σε συγκεκριμένους χώρους.

Κι επειδή οι ιδέες εκφράζονται και διακινούνται ελεύθερα παντού, οι δημοκρατίες ΔΕΝ χρειάζονται «άσυλα ιδεών»!

Το να δημιουργούμε… «άσυλα ιδεών» σε συγκεκριμένους χώρους αποτελεί ευθεία προσβολή για τη δημοκρατία!

Γιατί υπονοεί ότι έξω από το «άσυλο ιδεών», οι ιδέες διώκονται.

Γι’ αυτό τέτοιες ιδέες «άσυλου ιδεών» δεν υπάρχουν πουθενά σε δημοκρατικά κράτη. Πουθενά!

Οι Πανεπιστημιακές αρχές περιφρουρούν την ασφάλεια μέσα στους ακαδημαϊκούς χώρους, με ειδικό προσωπικό (ομάδες σεκιουριτάδων).

Κι που όπου αντιμετωπίζουν περιστατικά βίας ή απειλής κατά ζωής, σωματικής ακεραιότητας ή περιουσίας, καλούν αμέσως την Αστυνομία.

Η οποία, αυτή και μόνη, έχει αρμοδιότητα (και τα μέσα) να αντιμετωπίσει τα πιο βίαια περιστατικά.

Σε καμία δημοκρατική χώρα δεν υπάρχει η έννοια του «ακαταδίωκτου» εγκληματιών μέσα στα Πανεπιστήμια. Σε καμία…

Αν έφερνες για μια μόνο βδομάδα το καθεστώς που επικρατεί σε δημοκρατικές χώρες όπως η Γαλλία, η Γερμανία, η Βρετανία ή οι ΗΠΑ (για να μη πάω πιο πέρα, στη πρώην κομμουνιστική Ρωσία ή στη νυν κομμουνιστική Κίνα!) τα Ελληνικά Πανεπιστήμια θα «καθάριζαν» μέσα σε ώρες!

Τα δικαστήρια θα «έπηζαν» τις επόμενες μέρες με εκατοντάδες δίκες αυτόφωρων κακουργημάτων, και στη συνέχεια θα χρειάζονταν νέες φυλακές για να «στεγάσουν» όλους αυτούς, που σήμερα κρύβονται στο «άσυλο» και κανονικά θα έπρεπε να είναι φυλακή και μάλιστα ως βαρυποινίτες!

Κατάλαβες, κυρία μου;

Στις δημοκρατίες δεν νοούνται «άσυλα ιδεών».

Ούτε, βέβαια άσυλα παρανομίας.

Μόνο… άσυλα ανιάτων!

Και το Σύνταγμά μας ΔΕΝ μιλάει για πανεπιστημιακό άσυλο, όπως κακώς νομίζουν κάποιοι! Πουθενά!

Το άρθρο 16 το ξεκαθαρίζει ρητά, ήδη από την πρώτη παράγραφο:

«Η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Kράτους. H ακαδημαϊκή ελευθερία και η ελευθερία της διδασκαλίας δεν απαλλάσσουν από το καθήκον της υπακοής στο Σύνταγμα» (δική μου η υπογράμμιση).

Δηλαδή, το Σύνταγμά μας λέει ρητά πως ΔΕΝ μπορείς να επικαλείσαι την «ακαδημαϊκή ελευθερία» για να παραβιάζεις άλλες αρχές και άρθρα του Συντάγματος, όπως την προστασία της ζωής και της περιουσίας, την ελευθερίας της έκφρασης (των άλλων) ή την ασφάλεια όλων!

Μ’ άλλα λόγια το λεγόμενο «Πανεπιστημιακό άσυλο» όχι μόνο ΔΕΝ προβλέπεται από το Σύνταγμα μας, αλλά προσκρούει ευθέως στο «πνεύμα» ΚΑΙ στο «γράμμα» του Συντάγματος!

Κατάλαβες, κυρία μου;

Και μια σύντομα ιστορία, που την πληροφορήθηκα σχετικά πρόσφατα και φρίκαρα:

Όταν ήλθε ο Σαμαράς στην ηγεσία της ΝΔ, τέλη 2009-αρχές 2010, κάποια ηγετικά στελέχη της παράταξης προσπάθησαν να του πουν τότε, πως δεν μπορούσε να θέτει θέμα «Πανεπιστημιακού ασύλου» γιατί, λέει, «το κατοχυρώνει το ίδιο το Σύνταγμα»! (Υπήρχε ριζωμένη και στη ΝΔ τότε η… «μακακία» αυτή!).

Όμως, όταν άκουσαν το Σαμαρά να «αγορεύει» σε άπταιστα… «γαλλικά» και μάλιστα με «καλαματιανή προφορά» – και αφού τους έτριψε, όπως λένε, στα μούτρα το άρθρο 16 του Συντάγματος – μαζεύτηκαν.

Και η συντριπτική πλειοψηφία των τότε βουλευτών της παράταξης αναγνώρισε – με αίσθημα ανακούφισης – ότι το «άσυλο» ήταν ένα αντιδημοκρατικό απολίθωμα ντροπής και οπισθοδρόμησης.

Ενάμιση χρόνο αργότερα, το Σεπτέμβριο του 2011, η κα. Διαμαντοπούλου ως υπουργός Παιδείας του ΓΑΠ έφερε ένα τολμηρό νομοσχέδιο μεταρρύθμισης των Πανεπιστημίων που, όμως, στην αρχική του μορφή δεν πήγαινε πολύ μακριά.

Οι σχέσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τότε δεν ήταν καλές. Όμως, ο Σαμαράς ξαφνικά τους αιφνιδίασε προτείνοντας να στηρίξει το νομοσχέδιο Διαμαντοπούλου, αν συμπεριλάμβανε πλήρη κατάργηση του ασύλου!

Το ΠΑΣΟΚ απάντησε με μια πονηρή «ρελάνς»: ότι θα δεχόταν την πλήρη κατάργηση του ασύλου, αν και η ΝΔ δεχόταν την πλήρη κατάργηση της συμμετοχής των φοιτητών στη διοίκηση των Πανεπιστημίων.

Νόμιζε η ηγεσία του ΓΑΠ, ότι αυτό θα ανάγκαζε το Σαμαρά να κάνει πίσω, αφού θα έχανε ερείσματα στα ΑΕΙ-ΤΕΙ, μια και η φοιτητική παράταξη της ΝΔ ήταν μακράν η πρώτη δύναμη τότε (και τώρα) μέσα στα Πανεπιστήμια.

Αιφνιδιάστηκαν άσχημα όμως, όταν ο Σαμαράς τους αιφνιδίασε και πάλι: τους απάντησε ότι δεν είχε καμία αντίρρηση να καταργηθεί ΚΑΙ το άσυλο ΚΑΙ η συμμετοχή των φοιτητών στη διοίκηση! Έτσι με ένα «σμπάρο» θα εξουδετέρωναν» ταυτόχρονα δύο νοσηρές καταστάσεις στην Ελληνική Ανώτατη Εκπαίδευση.

Και το ΠΑΣΟΚ αναγκάστηκε τότε να το αποδεχθεί! Προς μεγάλη ανακούφιση όλων των αληθινών μεταρρυθμιστών: Και μέσα στο ΠΑΣΟΚ (που ως τότε δεν τόλμαγαν να εκφραστούν) και μέσα στη ΝΔ (που ως τότε δεν φαντάζονταν ποτέ ότι θα πέρναγαν τέτοιο νομοσχέδιο μαζί με το ΠΑΣΟΚ – και κόντρα στο θεσμικό τερατούργημα που είχε δημιουργήσει το ίδιο το ΠΑΣΟΚ το 1982)

Έτσι ψηφίστηκε τότε μια από τις πιο τολμηρές μεταρρυθμίσεις των τελευταίων πολλών ετών, με πρωτοφανή συναίνεση 255 βουλευτών!

Αυτό κατάργησε σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ.

Επιστρέφοντας τη χώρα πίσω, στο 1982…

Στο μεταξύ, ο νόμος Διαμαντοπούλου είχε υποστεί αρκετές τροποποιήσεις αργότερα. Αλλά προσοχή: Καμία αλλαγή στα τρία κρίσιμα:

Καμία ουσιώδη αλλαγή σην πλήρη κατάργηση του λεγόμενου ασύλου, στην πλήρη κατάργησης της «συν-διοίκησης» με τους φοιτητές και στη διοίκηση των Ελληνικών Πανεπιστημίων από ανεξάρτητα «Συμβούλια ιδρύματος», έξω από κάθε συντεχνιακό έλεγχο, όπως συμβαίνει και διεθνώς.

Και τη στιγμή που ο σημερινός Πρόεδρος της ΝΔ εξαγγέλλει – ορθότατα – ότι θα καταργήσει το τωρινό νόμο Γαβρόγλου και θα επιστρέψει στο Νόμο Διαμαντοπούλου, με την έντονη στήριξη και πολλών βουλευτών του ΠΑΣΟΚ πλέον, η γνωστή κυρία… «τομεάρχης» της ΝΔ μιλάει για… «άσυλα ιδεών»!

Παιδιά, ένα άσυλο ανιάτων επειγόντως!