“Ανταγωνισμός…”

“Ανταγωνισμός”, μια λέξη, που καθώς την προφέρεις, θραύσματα σκληρότητας εκτοξεύονται προς πάσα κατεύθυνση. Μια λέξη, που η ερμηνεία της παραπέμπει σε αρνητικά συναισθήματα τόσο για αυτόν που τον δέχεται , όσο και γι΄αυτόν που τον χαρακτηρίζει ως στάση ζωής.

Τον συναντάμε , δυστυχώς, πολλάκις στη ζωή μας, ακόμα και μέσα στην οικογένεια, αργότερα στο σχολείο και πολύ περισσότερο στην επαγγελματική μας ζωή… Πρόκειται για έναν αγώνα μεταξύ περισσοτέρων για την επικράτηση ή για την επίτευξη κάποιου προσωπικού σκοπού. Σε αντίθεση με τον “συναγωνισμό” ή την “ευγενή άμιλλα” , όπου πολλοί άνθρωποι θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για έναν κοινό στόχο, χωρίς λογομαχίες, καρφώματα, παράπονα ή τσακωμούς, ο όρος “ανταγωνισμός” κρύβει μέσα του μια ψυχολογική ανάγκη του ατόμου για “θετική ιδιαιτερότητα”, μια ανάγκη που όταν καλλιεργείται από την παιδική ακόμη ηλικία, γιγαντώνεται και κληροδοτεί στο παιδί τη ζωή ενός ενήλικα ανταγωνιστικού, αρκετά συχνά αντιμέτωπου με τον εαυτό του, απομονωμένου, με χαρακτηριστική την έλλειψη αισθημάτων προσωπικής ευχαρίστησης…

Πρωταρχικής σημασίας είναι να μάθει το παιδί απο μικρή ηλικία να διαχειρίζεται τα συναισθήματα που του προκαλεί η ανταγωνιστική του συμπεριφορά απέναντι σε άλλα παιδιά, είτε μέσα στην οικογένεια είτε μέσα στο σχολείο.

Πολλές φορές οι γονείς, πότε άθελά τους πότε εσκεμμένα, φορτώνουν το παιδί με την “υποχρέωση” να είναι “πρώτο” σε όλα και “πάνω” από όλους… Αυτομάτως το παιδί αποκτά την αίσθηση της “θετικής ιδιαιτερότητας” και αν μάλιστα το βοηθά και το περιβάλλον στο οποίο βρίσκεται, οικογενειακό – σχολικό, αυτή η αίσθηση εδραιώνεται…. Νιώθει ξεχωριστό, ιδιαίτερα χαρισματικό, απολαμβάνει τους επαίνους και τρέφεται απ΄αυτούς…

Τι γίνεται, όμως, όταν εμφανιστεί ένα ακόμη “χαρισματικό” παιδί που ίσως και να υπερτερεί σε κάποιους τομείς ;

Δυστυχώς, ο κόσμος όλος καταρρέει μπροστά στα μάτια του, ισοπεδώνεται το “εγώ” του και αδυνατεί να το διαχειριστεί…είτε πέφτει σε μελαγχολία, είτε εκδηλώνει θυμό και ζήλια, είτε προβαίνει σε ανάρμοστες συμπεριφορές…

Μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως είναι πραγματικά ξεχωριστά και τα αγαπάμε όπως κι αν είναι, πως μπορεί να είναι άριστα σε κάποιους τομείς αλλά δεν είναι κακό να μην τα καταφέρνουν και τόσο καλά σε κάποιους άλλους…

Μαθαίνουμε στα παιδιά μας πως το να είμαστε ευτυχισμένοι και εσωτερικά χαρούμενοι έχει μεγαλύτερη αξία, γι΄αυτό και συγχαίρουμε τους φίλους μας, τους συμμαθητές μας , τους συναθλητές μας , όταν έχουν καταφέρει κάτι σπουδαίο.

Μαθαίνουμε στα παιδιά μας, αξίες όπως ο σεβασμός, η συνεργασία, η αναγνώριση των δυνατοτήτων των άλλων…. και πάνω απ΄όλα, μαθαίνουμε στα παιδιά μας με το δικό μας παράδειγμα…. ας μην ξεχνάμε πως το παιδικό μυαλό είναι σφουγγάρι που ρουφάει όλες τις συμπεριφορές των γονέων και φωτογραφίζει τρόπους και στάσεις ζωής…