Η “ιδανική οικογένεια”
Η οικογένεια αποτελεί, αναμφίβολα, πρωταρχικό παράγοντα στην ανάπτυξη του ατόμου. Είναι το μικρό κοινωνικό κύτταρο μέσα στο οποίο το άτομο κινείται και απ΄όπου θα κατακτήσει την ταυτότητά του. Μία ταυτότητα που θα το συνοδεύει στην υπόλοιπη ζωή του και που στην ενηλικίωση πια , θα αποτελέσει το θεμέλιο λίθο για να στηθεί η προσωπική του ζωή.
Συνήθως, η εικόνα που πλάθουμε πριν τη δημιουργία μιας οικογένειας είναι αυτή που προβάλλεται ως “ιδανική”, ως “τέλεια”, όπου όλα τα μέλη της ζουν αρμονικά, με κατανόηση, χωρίς εντάσεις, χωρίς καβγάδες, με γελαστά πρόσωπα, χαρούμενη διάθεση και τρυφερές οικογενειακές στιγμές…
Υπάρχει στ΄αλήθεια; Μπορεί και ναι….
Στην πραγματικότητα , όμως, οι ισχυροί συναισθηματικοί δεσμοί που αναπτύσσονται μέσα σε μια οικογένεια, έχουν ως αποτέλεσμα οι αλληλεπιδράσεις μεταξύ των μελών της να έχουν ένταση και διάρκεια…
Στην καθημερινότητα ,λοιπόν, της οικογενειακής ζωής οι διαφωνίες και οι συγκρούσεις είναι μέρος της φυσιολογικής λειτουργίας για τον απλούστατο λόγο ότι είμαστε διαφορετικοί και αυτή ακριβώς η διαφορετικότητα οδηγεί σε διαφωνίες, αντιπαλότητες, συγκρούσεις. Οι συγκρούσεις (μέσα σε λογικά πλαίσια έκφρασης , χωρίς τη χρήση ,φυσικά , βίας, λεκτικής ή σωματικής), είναι τρόπος να αναφερόμαστε στα θέματα που μας αφορούν και μας διαφοροποιούν και βοηθάνε την υγιή συμβίωση με τον άλλον , επιδιώκοντας μία λύση. Η απόκρυψη ή και η σιωπή , ακόμη, οδηγούν στη δυσλειτουργία της οικογένειας.
Το ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι αν θα υπάρξουν ή όχι διαμάχες, αλλά το πώς θα αντιμετωπιστούν με επιτυχία. Είναι σημαντικό να γίνει κατανοητό, ότι όταν οι διαφωνίες και διαμάχες επιλυθούν μ΄επιτυχία, τότε η ζωή της οικογένειας εμπλουτίζεται και οι σχέσεις μεταξύ των μελών της ενισχύονται…
Επίσης σημαντικό είναι το παιδί να κατανοήσει πως οι γονείς του είναι ανθρώπινα πλάσματα, που μπορεί να νευριάσουν, να είναι κουρασμένοι ή να έχουν προβλήματα στη δουλειά τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουν πάψει να αγαπιούνται ή πως έχουν πάψει να το αγαπουν…
Τεράστια σημασία έχει, το παιδί να γίνει μάρτυρας της συμφιλίωσης μεταξύ των γονέων, γιατί μια διαφωνία έχει πάντοτε πιο θεαματικό χαρακτήρα στα μάτια του παιδιού, σε αντίθεση με την συμφιλίωση που συνήθως περνάει απαρατήρητη…
Η έκφραση των συναισθημάτων και η διαχείριση της συμπεριφοράς των μελών μιας οικογένειας, ενισχύει την ομαλή και υγιή συμβίωση και αποτελεί πρότυπο συμπεριφάς για το παιδί.
Η ευθύνη των γονέων μεγάλη, εξ΄ου και το άγχος να γίνουν “τέλειοι” γονείς…. Δεν πιστεύω πως υπάρχουν τέλειοι γονείς, πιστεύω όμως, πως υπάρχουν γονείς με ψυχή και αίσθημα ευθύνης αναπτυγμένο, που κύριο μέλημά τους είναι να προσφέρουν όσο το δυνατόν περισσότερα εφόδια στα παιδιά τους για να σταθούν υγιώς μέσα στην κοινωνία της οποίας θα αποτελέσουν μέλη και που η πορεία αυτών των παιδιών θα τους ανακηρύξει σε “τέλειους γονείς”……
