Με το ζόρι ενήλικας….

Η παιδικότητα είναι το σύνολο των ιδιοτήτων που χαρακτηρίζουν το παιδί, κυρίως η αγνότητα, η αθωότητα, η ειλικρίνεια, ο αυθορμητισμός και η ευπιστία.

Ζούμε στην εποχή της ταχύτητας και της βιασύνης. Ο ελεύθερος χρόνος τείνει να μειώνεται και για τους περισσότερους να είναι ένα είδος πολυτέλειας.

Μεγαλώνουμε μια γενιά από κουρασμένα παιδιά, φορτωμένα με υποχρεώσεις και στόχους.

Τι στερούνται τα παιδιά σήμερα;

• Το παιχνίδι στη φύση, τα ομαδικά παιχνίδια,τα δημιουργικά παιχνίδια, τα συμβολικά παιχνίδα, τα φανταστικά παιχνίδια
• Τον ουσιώδη και αρκετό χρόνο με τους γονείς, ώστε να πάρουν την αγάπη, να μάθουν τον διάλογο, τον δημιουργικό αντίλογο και όχι μόνο
• Το δικαίωμα του λάθους από το οποίο θα μάθουν το σωστό

Πολλές φορές οι γονείς είμαστε , άθελά μας, οι πρώτοι υπεύθυνοι στο να χάσει ένα παιδί γρήγορα την παιδικότητά του. Άγχος από το νηπιαγωγείο για το αν θα μάθει να γράφει και να διαβάζει, αν οι γνώσεις του θα είναι επαρκείς χρόνο με τον χρόνο, αν θα αποκτήσουν όσο περισσότερα εφόδια  μπορούν, αγώνας για πολυάριθμες και χρονοβόρες εξωσχολικές δραστηριότητες. Και κάπως έτσι ξεκινάει η πλύση εγκεφάλου που κρατάει για όλο το υπόλοιπο της ζωής του.

Αν, όμως, εμείς οι γονείς θυμηθούμε τη δική μας παιδική ηλικία, θα δούμε πως σαν παιδιά παίρναμε τη ζωή όπως ερχόταν. Ζούσαμε το τώρα και ήμασταν σε εγρήγορση. Μεγαλώνοντας αρχίσαμε να γινόμαστε άκαμπτοι, στεγνοί και γκρίζοι. Γεμίσαμε εγωισμό, φόβους και καχυποψία. Μάθαμε να φυλακίζουμε τα όνειρά μας σε μια φυλακή, τίμημα ενός πολιτισμού που τείνει να μας μεγαλώσει.

Κι όμως αν θυμηθούμε πώς ήμασταν παιδιά, αν ξαναζήσουμε μέσα από την παιδικότητά μας, θα δούμε πως οι σκέψεις μας ξαφνικά απλοποιούνται, η ηρεμία επιστρέφει στην ψυχή μας, όλα αρχίζουν και αποκτούν χρώμα κι έτσι με τη σειρά μας θα μεγαλώσουμε τα δικά μας παιδιά.

Και κλείνω με ένα στίχο του Λ.Παπαδόπουλου

«Υπερασπίσου το παιδί,

γιατί αν γλιτώσει το παιδί,

υπάρχει ΕΛΠΙΔΑ!»