Το βλέπεις να ΄ ρχεται κρατώντας σφιχτά στην αγκαλιά του ένα χιλιοπλυμένο, χιλιομπαλωμένο, χωρίς μορφή χνουδωτό αντικείμενο κι ενω εσύ χαμογελάς, αντικρύζεις το απολογητικό ύφος της μαμάς “ξέρετε, δεν μπορεί να το αποχωριστεί….θα μπορούσε μήπως….;”
Μα φυσικά, όχι μόνο μπορεί, αλλά και επιβάλλεται να το΄χει μαζί του εφόσον το έχει ανάγκη.
Αυτό το αρκουδάκι , το κουβερτάκι, το μαξιλαράκι, το πανάκι, το ο,τιδήποτε μαλακό που φέρει τη μυρωδιά της ασφάλειας του σπιτιού, τη μυρωδιά “μαμα” και στο οποίο έχει κοιμηθεί, έχει κλάψει, έχει ονειρευτεί, έχει παίξει, έχει βρει παρηγοριά το παιδί, είναι το σωσίβιό του στη θάλασσα του άγνωστου, στη θάλασσα της μοναξιάς που μπορεί να νιώσει, στη θάλασσα του φόβου που μπορεί να κολυμπήσει…
Μην αποπαίρνετε το παιδί αν έχει ένα τέτοιο αντικείμενο, μην βιάζεστε να το μεγαλώσετε, αφήστε το να το έχει και να χαίρεστε γι αυτό…να χαιρεστε γιατί η εγκατάλειψή του σηματοδοτεί και την απώλεια της παιδικότητας του…και όσο πιο νωρίς φύγει απο τον μαγικό κόσμο της παιδικότητας τόσο πιο πολλά χρωστούμενα θα έχει στην ενήλικη ζωή του στον ίδιο του τον εαυτό…..