Ο ΚΗΠΟΣ ΤΗΣ ΓΟΝΕΪΚΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Η αγάπη των γονέων είναι το πιο ασφαλές μέρος για να μεγαλώσει και να αναπτυχθεί ένα παιδί. Τα παιδιά είναι σαν τα λουλούδια, χρειάζονται πότισμα, λίπασμα, κατάλληλο φως και κατάλληλη θερμοκρασία για να μεγαλώσουν και να δώσουν τα άνθη τους. Δίχως αυτά , τα λουλούδια μας βγαίνουν μίζερα, χωρίς άνθη, κιτρινισμένα, με φαγωμένα φύλλα .
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με τα παιδιά. Ο ρόλος του γονέα είναι ένας ρόλος γεμάτος ευθύνη. Ο τρόπος ζωής του αποτελεί παράδειγμα, η συμπεριφορά του πρότυπο, οι οδηγίες του ευαγγέλιο για τον μικρό άνθρωπο.
Ο Εστέβ Πουχόλ Ι Πονς, Ισπανός συγγραφέας , πανεπιστημιακός και παιδαγωγός, στο βιβλίο του «20 αξίες της Ζωής» παρομοιάζει την ανατροφή του παιδιού με ένα δέντρο, το Δέντρο των Αξιών, όπου κορμός αυτού του δέντρου είναι ο ΣΕΒΑΣΜΟΣ, από τον οποίο ξεκινούν όλες εκείνες οι αξίες που χαρακτηρίζουν τη ζωή του ανθρώπου μέσα σε μια κοινωνία, της οποίας αποτελεί μέλος.
Αν, λοιπόν, ο γονιός σέβεται και υπολογίζει τον συνάνθρωπό του, τότε και το παιδί μεγαλώνει μαθαίνοντας να σέβεται και να υπολογίζει τα υπόλοιπα μέλη της κοινωνίας.
Αξίες , όπως η ευγένεια, η καλοσύνη, η δικαιοσύνη, η ειλικρίνεια, η τιμιότητα, η συμπόνια, η γενναιοδωρία, η αγάπη δεν μαθαίνονται με τα λόγια. Είναι αξίες βιωματικές, τις ζει το παιδί, τις δέχεται από τους γονείς και τις αναπαράγει.
Αν ένα παιδί ζει μέσα στην κριτική, μαθαίνει να κατακρίνει, αν ζει μέσα στην ντροπή μαθαίνει να αισθάνεται ένοχο, αν ζει μέσα σ΄εχθρικό περιβάλλον, μαθαίνει να καυγαδίζει.
Αν όμως ζει σε κλίμα αποδοχής, εκτίμησης και υποστήριξης από τους γονείς, τότε μαθαίνει να βρίσκει την αγάπη μέσα στον κόσμο. Κι όταν μιλάμε για αγάπη δεν μιλάμε για αγάπη που εκδηλώνεται με την προσφορά υλικών αγαθών, αλλά με την προσφορά χρόνου, με πράξεις συνέπειας και αφοσίωσης. Ο γονιός είναι πάντα εκεί για να ακούσει το παιδί του οποιαδήποτε ώρα της μέρας, όσο δύσκολο και αν είναι αυτό, ακόμη και αν είναι λίγο πριν τον ύπνο. Είναι εκεί κοιτώντας το στα μάτια, είναι εκεί με την αγκαλιά του και το χάδι του.
Τελευταίως έχουμε χάσει την ουσία αυτής της αγάπης. Πιστεύουμε πως με τα τελευταία μοντέλα της τεχνολογίας, με τα άπειρα παιχνίδια και τις συνεχείς εξωσχολικές δραστηριότητες προσφέρουμε το καλύτερο περιβάλλον για να αναπτυχθεί το παιδί. Χάνουμε όμως έτσι την ομορφιά της συμπόρευσης, την ευλογία της συνύπαρξης. ελαχιστοποιούμε τον ήδη περιορισμένο κοινό μας χρόνο ως οικογένεια. Και είναι πολύ σημαντικός αυτός ο κοινός χρόνος, πρωτίστως για να καλύψει την ανάγκη του παιδιού να ανήκει. Το παιδί πρέπει να αισθάνεται ότι ανήκει κάπου και ότι έχει κάποιον στον οποίο μπορεί να απευθυνθεί για το οτιδήποτε. Επιπλέον, μεγάλο μέρος της μάθησης των παιδιών λαμβάνει χώρα στην καθημερινή ζωή της οικογένειας. Όλες οι αξίες που αναφέραμε μεταλαμπαδεύονται από τους γονείς στα παιδιά στη διάρκεια αυτού του κοινού χρόνου, κοινού ποιοτικού χρόνου που θα αποτρέπει ίσως ακόμη κα την χρήση των ηλεκτρονικών μέσων, των τόσο διαδεδομένων πλέον στην εποχή μας από την παιδική ακόμη ηλικία….
