Είναι όμορφο το συναίσθημα του νικητή, ποιος μπορεί να το αμφισβητήσει; Σε κάνει να νιώθεις δυνατός, ξεχωριστός, γεμάτος αυτοπεποίθηση, σε κάνει να στέκεσαι ένα σκαλί πάνω από τους άλλους…από την άλλη , πάλι, είναι βαρύ το φορτίο του ηττημένου…σε κάνει να νιώθεις, αδύναμος, λίγος, χάνεις την αυτοπεποίθησή σου…
Δυστυχώς, η ανάλυσή μας φτάνει ως εδώ, η σκέψη μας δεν μπορεί να πάει παραπέρα…πού;
Στο ότι μέσα απο τις ήττες μας μαθαίνουμε, μέσα από τις ήττες μας δυναμώνουμε για να φτάσουμε στον επιθυμητό μας στόχο.
Είμαστε λιγάκι απαίδευτοι στον τομέα αυτό. Αν σκεφτούμε πόσες στημένες “νίκες” χαρίζουμε στα παιδιά μας και πόσα στημένα “φλουριά” κερδίζουν καθε Πρωτοχρονιά, δεν θα΄πρεπε να παραξενευόμαστε γιατί υπάρχουν παιδιά που σ΄ένα ομαδικό παιχνίδι βάζουν τα κλάματα αν χάσουν…στο μυαλό τους ο στόχος είναι ένας : Η ΝΙΚΗ
Δεν χαίρονται καν το ίδιο το παιχνίδι, δεν ικανοποιούνται από τη διαδρομή, επιθυμούν το τέλος, το νικητήριο τέλος… πεισμώνουν, αρνούνται να βγουν απο το παιχνίδι και τελικά τα δάκρυα είναι η μόνη διέξοδος της συσσωρευμένης θλίψης τους.
Θέλει δουλειά για να μάθει κανείς την τέχνη του να χάνει, όμως αν συνειδητοποιήσει από μικρός πως κάθε προσπάθεια που ακολουθεί μια ήττα μας έχει καλύτερο αποτέλσμα απο την προηγούμενη, τότε σίγουρα κάποια στιγμή θα επικεντρώνεται στη χαρά του παιχνιδιού και όχι στο νικητήριο τέλος…
μαθαίνουμε να χάνουμε, μαθαίνουμε να χειροκροτούμε τον νικητή, μαθαίνουμε να χαιρόμαστε το παιχνίδι….