Εδώ και πολλά χρόνια είμαστε θεατές στην τραγωδία που ονομάζεται «Διδασκαλία των αρχαίων ελληνικών στο Γυμνάσιο». Με την «τύχη» να έχω διδάξει όλα τα πρόσφατα εγχειρίδια και των τριών τάξεων του Γυμνασίου αισθάνομαι την ανάγκη να πω τα εξής:

1) Πολύ γοητευτική στα χαρτιά η κειμενοκεντρική μέθοδος, αλλά στην πράξη έχει αποδειχθεί κούφια. Γιατί η εμμονή στην εξυπηρέτησή της έχει οδηγήσει τις συγγραφικές ομάδες σε επιλογή κειμένων κατά το πλείστο  ανόητων, αδιάφορων και δύσκολων  για τις γυμνασιακές ηλικίες.

2) Η υπερφόρτωση –εκ μέρους  των αναλυτικών προγραμμάτων – της διδακτέας ύλης με γραμματικά και συντακτικά φαινόμενα μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι οι δημιουργοί τους δεν επιθυμούν την εκμάθηση αλλά την απαξίωση του τελειότερου γλωσσικού  επιτεύγματος , της γραμματικής  τέχνης.

3) Το Υπουργείο αναγνωρίζοντας την αστοχία στα διδακτικά εγχειρίδια προσπαθεί να τα μπαλώσει επιβάλλοντας διδακτέα ύλη με άγνωστα κάθε φορά κριτήρια!

4) Εμείς οι μαχόμενοι φιλόλογοι, μεταξύ σφύρας και άκμονος, καλούμαστε να διδάξουμε την αρχαία ελληνική υπό καθεστώς δυσφορίας καθώς βλέπουμε ότι «ειν’ οι προσπάθειές μας σαν των Τρώων» . Πώς υπό καθεστώς τέτοιας δυσφορίας , ανελευθερίας και απαξίωσής μας  μάς αναθέτει το Υπουργείο  το ρόλο  να εμπνεύσουμε την αγάπη για την γνώση και την ελευθερία; Ο αγώνας μας είναι τιτάνιος.

Μήπως λοιπόν πρέπει να ξανασκεφθούμε σοβαρά το βαθμό ελευθερίας των Λειτουργών της εκπαίδευσης αλλά  και  τη διδασκαλία της αρχαίας –κι όχι μόνο- γλώσσας ως της μόνης σανίδας σωτηρίας σε ένα κόσμο που παραπαίει, για την εξυπηρέτηση του υψηλότερου σκοπού  μιας διδασκαλίας: τη διάπλαση φιλομαθών, ελεύθερων και δημοκρατικών πολιτών;