Τι άλλο είναι η ποίηση παρά ανάπλαση και ανάλυση της ίδιας της ζωής…

Τα ποιήματα του Καβάφη έχουν πρωταγωνιστές άλλοτε νέους… (Νέοι της Σιδώνος, Ας φρόντιζαν)

άλλοτε γέρους (Ένας γέρος)

είτε Μεγάλους (Θερμοπύλες, Ιθάκη)

είτε Μικρούς (Che fece…. Il gran rifiuto, Η Σατραπεία, Τελειωμένα, Από υαλί χρωματιστό, Ηγεμών εκ δυτικής Λιβύης)

πότε ιστορικά πρόσωπα (Τα βήματα, Η διορία του Νέρωνος, Στα 200 π.Χ. , Μάρτιαι ειδοί, Αλεξανδρινοί βασιλείς, Απολείπειν ο θεός Αντώνιον)

και πότε ποιητές (Το πρώτο σκαλί, Μελαγχολία Ιάσονος Κλεάνδρου)

και απαισιόδοξους (Κεριά, Μονοτονία)

ή απλούς ανθρώπους (Τα παράθυρα, Τείχη, Όσο μπορείς, Η Πόλις).

Πάντα όμως έχουν Ανθρώπους που αναζητούν το νόημα της Ζωής. Γι’ αυτό και η ποίηση του Καβάφη , μετά από 100 χρόνια, αγγίζει ακόμα τον σύγχρονο κόσμο.