Εσύ υποψήφιε/-α

που σήμερα άνοιξες τον υπολογιστή σου ή πέρασες από το σχολείο σου και πληροφορήθηκες τη βαθμολογία σου στις πανελλαδικές εξετάσεις του 2019 δεν είδες τίποτα παραπάνω από απλούς αριθμούς.

Χάρηκες; Λυπήθηκες; Ανάμεικτα συναισθήματα; Καλά έκανες και είχες αυτή την αντίδραση! Όποια κι αν ήταν αυτή!

Είδες, ωστόσο, μόνο μια αριθμητική αποτύπωση της προσπάθειάς σου και ξέχασες κάτι πιο σημαντικό. Την καθημερινή σου αναμέτρηση επί ένα ή και δύο χρόνια (κανονικά θα έπρεπε να είναι επί δώδεκα χρόνια) με πολλά «θηρία». Σταχυολογώ μερικά από αυτά.

1. «Θηρίο» πρώτο, η θεοποίηση των εξετάσεων.
2. «Θηρίο» δεύτερο, οι συμπληγάδες πέτρες ενός ανθρωποφάγου εκπαιδευτικού συστήματος.
3. «Θηρίο» τρίτο, ο κοινωνικός σου περίγυρος που «είχε απαιτήσεις από εσένα» για ένα καλό αποτέλεσμα στις εξετάσεις, αγνοώντας πως είσαι άνθρωπος με πάθη και αδυναμίες και όχι μόνο με λογική.
4. «Θηρίο» τέταρτο, ο ίδιος σου ο εαυτός. Καθημερινά ανακάλυπτες ότι μπορείς κι άλλο ή ότι δεν αντέχεις άλλο. Γνώριζες τον εαυτό σου! Μια αναμέτρηση με τον ίδιο σου τον εαυτό! Μια καθημερινή εκ-παίδευση!

Λοιπόν σήμερα, βλέποντας τους βαθμούς σου, δεν μπορεί να ξέχασες αυτήν την αναμέτρηση!! Είναι σαν να ακυρώνεις όλη σου την προσπάθεια! Σκέψου, αριθμούς είδες μόνο! Δε θυμάσαι τα νεύρα σου, την απογοήτευσή σου, την χαλάρωσή σου, τις αμέτρητες ώρες «βιδωμένος/-η» στην καρέκλα; Αυτό που έζησες το προηγούμενο διάστημα είναι ό,τι πρέπει να κρατήσεις!

Γιατί τώρα έρχεται μια νέα φάση στη ζωή σου, που αυτή η αναμέτρηση με τα «θηρία» (όποια και αν συναντήσεις) θα είναι, ίσως, πιο σκληρή. Έχεις όμως προικοδοτηθεί!! Άλλωστε γνωρίζεις πως «χαλεπά τα καλά» Έχεις πλέον την εμπειρία να αντιμετωπίσεις αυτήν την νέα μεγάλη πρόκληση στη ζωή σου που θα είναι μια καθημερινή και διαρκής αναμέτρηση!! Με σκοπό, κυρίως, να γίνεις ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ που, το βράδυ πριν κλείσεις τα μάτια σου για να κοιμηθείς, ελπίζεις να γίνεις στη ζωή σου!!

Εμπρός, λοιπόν, στη διαρκή αναμέτρηση!! Σε περιμένει!!

Κ.Γ.Ι.

                                                                                                                                                                                        Υ.Γ.

Σκέπτομαι τώρα

πόσα δικά μου ἀποχωρίστηκα

μέ πόσα ξένα συνηθίστηκε νά ζῶ

(Κική Δημουλά, από την συλλογή Δημόσιος Καιρός, 2014)