Τελευταία με απασχολεί πολύ το συγκεκριμένο θέμα και ψάχνοντας στο ίντερνετ επέσα πάνω στο συγκεκριμένο πολύ κατατοπιστικό και πλήρες άρθρο.

http://news.in.gr/print/?aid=1231213573

Αφορμή ήταν όπως συνήθως συμβαίνει τις περισσότερες φορές η παρατήρηση της σχολικής τάξης. Ειλικρινά εκεί βλέπεις ότι η ευφυία δεν παίζει κανέναν απολύτως ρόλο και ότι η κινητήρια δύναμη είναι τα κίνητρα που έχει το κάθε παιδί, η προσωπική θέληση και βεβαίως η σκληρή δουλειά. Ναι είναι πολύ κρίμα που η ίδια προσπάθεια για μερικούς φτάνει και περισσεύει για την επίτευξη ενός στόχου, ενώ για άλλους χρειάζεται να καταβληθεί πολύς κόπος. Το σημαντικό όμως είναι ότι αν κάποιος θέλει να καταφέρει πράγματα η δοσμένη από τη μητέρα φύση ευφυία ακόμα και όταν δεν είναι αυτή που θα επιθυμούσαμε, δεν αποτελεί σε καμία περίπτωση τροχοπέδη. Αντιθέτως, όσο έξυπνος κι αν είναι κάποιος, δεν αρκεί για να προοδεύσει. Κανένα ταλέντο δεν εξελίσσεται αν δεν δουλευτεί συστηματικά. Και για να δουλευτεί συστηματικά πρέπει να υπάρχει κίνητρο.

Αυτό που κυρίως απασχολεί εμένα ως εκπαιδευτικό είναι με ποιους τρόπους θα καταφέρω σε ένα τόσο περιορισμένο χρονικό διάστημα, που είναι ο χρόνος παραμονής των μαθητών στο σχολείο, να διδάξω μαθητές με τόσο διαφορετικές ανάγκες, κίνητρα και προσδοκίες δίνοντας σε όλους ίσες ευκαιρίες;  Όσο και να τη διαφοροποιήσεις τη διδασκαλία δεν επαρκεί, όταν μέσα στην ίδια σχολική τάξη υπάρχουν 20 τελείως διαφορετικοί μαθητές.   Ψάχνοντας λοιπόν έπεσα πάνω σε ένα πάρα πολύ ενδιαφέρον video όπου τίθεται ένας προβληματισμός ως προς το τι είναι τελικά αυτό που θα φέρει την επανάσταση στην εκπαίδευση κι από αυτό κρατώ το εξής κομμάτι. “Ο θεμελιώδης ρόλος του δασκάλου, δεν είναι να μεταφέρει πληροφορίες, είναι να καθοδηγήσει την κοινωνική διαδικασία της μάθησης. Ο ρόλος του δασκάλου είναι να εμπνεύσει, να θέσει προκλήσεις, να ενθουσιάσει τους μαθητές του ως προς το τι να μάθουν. Ναι βεβαίως οι δάσκαλοι πρέπει να εξηγούν, να δείχνουν και να παρουσιάζουν πράγματα αλλά το πιο θεμελιώδες που κάνει ο δάσκαλος είναι να κάνει τον κάθε μαθητή να νιώθει σημαντικός, να νιώθει υπεύθυνος ώστε να προχωρήσει στη διαδιακασία της μάθησης. Αν δεν το νιώσει αυτό τότε καμία επανάσταση στην εκπαίδευση δε θα φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα”.

Απάντηση στον προβληματισμό μου δεν ξέρω αν πήρα σίγουρα όμως κατάλαβα ότι ο δάσκαλος όσο κι αν θα το ήθελε δεν είναι παντοδύναμος και ότι η αποτελεσματικότητά του είναι ένας συνδυασμός πολλών παραγόντων που πολλές φορές είναι πέρα από την εμβέλειά του.