Στην ενότητα αυτή έκανα μία προσπάθεια να τροποποιήσω κάποια «γνώριμα» κατά τ’ άλλα παιχνίδια ώστε να είναι προσαρμοσμένα στις ανάγκες της εποχής αυτής.
- «Παίζοντας με το ζάρι»: κάθε παιδί κρατά το δικό του ζάρι. Έχοντας ορίσει με κάποιο σημάδι το τέρμα, τα παιδιά ρίχνουν το ζάρι και προχωρούν όσα βήματα αυτό ορίζει. Όποιος φτάσει πρώτος είναι ο νικητής. Για παιδιά μεγαλύτερης ηλικίας με περισσότερο ανεπτυγμένες κινητικές δεξιότητες, θα μπορούσε να προταθεί να βαδίζουν κάνοντας κουτσό.
- «Περπατήματα και αγγίγματα»: τα παιδιά κινούνται στο χώρο. Ένα παιδί έχει το ρόλο του «συντονιστή». Χτυπώντας μία φορά «παλαμάκι» τα παιδιά που κινούνται στο χώρο καλούνται να χαιρετηθούν με τον τρόπο που ορίζει η εποχή (αγκώνα με αγκώνα). Όταν ο συντονιστής χτυπάει 2 φορές «παλαμάκι» τα παιδιά θα πρέπει να αγγίξουν το ένα το άλλο αλλά ακουμπώντας τα παπούτσια μεταξύ τους.[1]
- «Ο έμπιστος οδηγός»: ένα παιχνίδι για την ενίσχυση της εμπιστοσύνης… το ένα παιδί καλείται να έχει κλειστά τα μάτια του με μαντήλι καθώς το άλλο θα το μετακινεί και θα το καθοδηγεί σε μία διαδρομή μετ’ εμποδίων (π.χ. μαξιλάρια ως εμπόδια). Η διαφορά με το κλασσικό παιχνίδι είναι ότι εδώ προκειμένου να τηρούνται οι απαραίτητες αποστάσεις, ο οδηγός κατευθύνει τον φίλο του δίνοντάς του ένα μαντήλι, με την μία άκρη δεμένη στο δικό του χέρι και την άλλη στον φίλο του. [1]
Όμως… νομίζω ότι μία καλύτερη ιδέα από τα παραπάνω είναι να δώσετε την ευκαιρία στα ίδια τα παιδιά να φτιάξουν τη δική τους λίστα με παιχνίδια και δραστηριότητες που θα μπορούσαν να αξιοποιούν αυτήν την περίοδο όταν συναντιούνται με τους φίλους τους, ενώ ταυτόχρονα θα τηρούν τα απαραίτητα μέτρα προστασίας.
[1] Υλικό με τροποποίηση από το βιβλίο «Ιστορίες για να ονειρεύεσαι… παιχνίδια για να μεγαλώνεις» των Φιλίππου Δ. & Καραντάνα Π. (2010), Εκδόσεις Καστανιώτη.