« Σκέψη είναι η κίνηση της μνήμης… και μνήμη είναι εμπειρίες και γνώσεις αποθηκευμένες στον εγκέφαλο »

Ντέιβιντ Μπομ,  Τζίντου Κρισναμούρτι

Δουλεύοντας στο χώρο της εκπαίδευσης περί τα 12 χρόνια έζησα, είδα, άκουσα και διάβασα αρκετά, πιστέψτε με όμως  ποτέ δεν τελειώνουν, σχετικά με  αυτήν, την δουλειά μου εννοώ. Πάντα όμως κάτι δεν μου «κολλούσε» και ψαχνόμουν. Έψαχνα, ρωτούσα, διάβαζα και περίμενα την  «απάντηση» και συνήθως από τους άλλους. Τη μυστική «συνταγή». Ήξερα πχ ότι στα παιδιά μου έπρεπε να κάνω ομαδοποίηση, σειριοθέτηση, ταξινόμηση, να τους διαβάζω  και για να μην μακρυγορώ  όλα αυτά που λένε τα προγράμματα.  Όμως κάποια στιγμή ανακάλυψα ότι ενώ τα έκανα όλα αυτά, δεν ήξερα γιατί πραγματικά τα έκανα, μέσα από ποιες διαδικασίες ( ψυχολογικές- μαθησιακές )  και κυρίως το πώς και το γιατί  επιτυγχάνονταν.

Τον  ίδιο προβληματισμό έβλεπα και σε άλλους συναδέλφους, από τους οποίους οι περισσότεροι έψαχναν και αυτοί τη μυστική «συνταγή»,  έναν «μπούσουλα» όπως μερικοί το ονόμαζαν. Όμως  όσα και να άκουγα από τους ενίοτε σχολικούς  συμβούλους, εισηγητές  και τα βιβλία που σχολίαζαν ή πρότειναν κάποιοι συνάδελφοι, αν ήθελαν, πάλι κάτι δεν μου άρεσε. Ειδικά όταν δεν μπορούσα να απαντήσω σε ερωτήσεις του τύπου, τι ακριβώς κάνεις με τα παιδιά , πως και γιατί; Με άλλα λόγια πράξη υπήρχε, αποτέλεσμα υπήρχε , δηλ. τα παιδιά μάθαιναν,( έφταναν στο ζητούμενο αποτέλεσμα ) θεωρία που να τεκμηριώνει και να αιτιολογεί  την πράξη  όμως δεν υπήρχε. Πως μάθαιναν τα παιδιά, γιατί και γιατί  άλλα πιο εύκολα και άλλα όχι και άλλα τέτοια… Δηλ. το Α και το Ω  υπήρχαν αλλά τα ενδιάμεσα γράμματα της αλφαβήτου άφαντα ένα πράγμα…(περίπου). Να  μην τα πολυλογώ έβαλα τον …, ξέρετε ποιον, κάτω και πήρα τα πράγματα από την αρχή. Αυτή την αρχή και την πορεία λοιπόν ένιωσα την ανάγκη κάπου να τα πω, με κάποιον να τα μοιραστώ  και  ναμαι…