«Παππού, τι είναι τα ανθρώπινα δικαιώματα», «Το πιο ευαίσθητο θέμα για συζήτηση, γιαβρούμ!» ονειρεύτηκε ότι απαντάει κάποτε στο εγγόνι του. «Για να γίνεις παππούς όμως, κοίτα να πάρεις πρώτα κανέναν καλό βαθμό στο σχολείο» τον προσγείωσε το μυαλό του. «Σωστά.» αποκρίθηκε. «Ναι, αλλά δε θα το καταφέρεις αυτό αντιμιλώντας συνέχεια σ’ εκείνη την καθηγήτρια από την οποία εξαρτάται και ο βαθμός σου…» τον τσίγκλησε η λογική. «Μα, απλώς εκφράζω την άποψή μου!». Αλλά η αλήθεια ήταν ότι θα μπορούσε να το κάνει με λιγότερο ειρωνικό τρόπο, ίσως. Σπάνια έβγαινε για διάλειμμα μετά το μάθημα χωρίς να έχει τσακωθεί με τη συγκεκριμένη καθηγήτρια, επειδή οι απόψεις τους ήταν αντίθετες. «Δημοκρατία δεν έχουμε; Η ελευθερία του λόγου μάλλον πάει περίπατο στον πλανήτη σχολείο…».
Η αλήθεια ήταν ότι και αυτός ήταν ιδιαίτερα αντιδραστικός. Ούτε μύγα στο σπαθί του. «Ρίξε, βρε αδερφέ, νερό στο κρασί σου! Άστη να λέει, που λέει στο τραγούδι και ο Καρράς!» τον συμβούλευε ο διπλανός του. Δεν τον άκουγε. Άλλωστε όπως λέει ο σοφός λαός, «η ζήλια, ο θυμός και ο κολλητός
μπορεί να αποδειχτούν κακοί σύμβουλοι.».
«Ως εδώ και μη παρέκει!» της φώναξε σήμερα. «Έχω το δικαίωμα να λέω τη γνώμη μου!». «Όχι, δεν το έχεις, όταν δεν ξέρεις τι λες!» του είπε εκείνη, «Θα ακούσεις αυτά που έχω να πω για το δικαίωμα της ελευθερίας του λόγου και τότε, αφού σηκώσεις το χέρι και πάρεις το λόγο θα μιλήσεις!». «Αν γίνω ποτέ παππούς,» σκέφτηκε ενοχλημένος, «θα πω στο εγγόνι μου να μη μπαίνει στον κόπο να τσακώνεται με καθηγητές.»
