Υπουργείο ποιας Παιδείας;
Μετά την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης διαγράφτηκε και ο όρος «εθνική» από την ονομασία του Υπουργείου Παιδείας. Είναι γνωστό ότι από τα πρώτα Υπουργεία που ιδρύθηκαν, μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους, υπήρξε το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας. Ποια η ιστορία της ονομασίας του συγκεκριμένου Υπουργείου; Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στις ονομασίες του, θα μας οδηγήσει σε ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Η Α΄ Εθνοσυνέλευση (Επίδαυρος-1822) εξέλεξε 8 υπουργούς, από τους οποίους ο 7ος ήταν, ο της θρησκείας. Το 1827, με το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος, ψηφίστηκε (στην Τροιζήνα) ως 6η η Γραμματεία «επί του Δικαίου και της Παιδείας». Επί Καποδίστρια ορίστηκαν 6 Υπουργεία, εκ των οποίων το 5ο το «της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και των Εκκλησιαστικών πραγμάτων». Επί Όθωνα θεσπίστηκε η διχοτόμηση στο «Υπουργείο Εκκλησιαστικών» και στο «Υπουργείο της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως». Μετά από λίγους μήνες όμως συγχωνεύθηκαν στο «των Εκκλησιαστικών και της Παιδείας». Το 1926, μετονομάζεται σε Υπουργείο «Θρησκευμάτων και Παιδείας» μέχρι το 1937, οπότε προστίθεται και ο προσδιορισμός «εθνικής» (Παιδείας). Το 1951, ονομάζεται Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του δίδεται η 7η σειρά, κατά τάξη.
Παρατηρεί λοιπόν κάποιος ότι, ενώ οι υπόδουλοι ραγιάδες αγωνίστηκαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», μετά την απελευθέρωση το νεοελληνικό μας κράτος βαθμιαία αποστασιοποιείται από την κιβωτό του Γένους, την Εκκλησία μας, εκφράζοντας την αχαριστία του προς τα κελεύσματα των εξ Εσπερίας φωτιστών…
Από το 2009 (Οκτώβριο) μετονομάζεται σε «Υπουργείο Παιδείας, δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων», για να υλοποιηθεί μία ακόμη μεταρρύθμιση στην πλάτη της πολυώδυνης παιδείας μας.
Γιατί άραγε; Μπορεί χωρίς καμία δημοκρατική συζήτηση και χωρίς κανένα βάσανο και αιτιολόγηση να μετονομάζεται ένα Υπουργείο; Δεν έπρεπε οι προθέσεις αυτές να γνωστοποιηθούν στο λαό, πριν προσέλθει στις κάλπες; Επιπλέον, η προσθήκη του εμπρόσθετου «δια βίου Μάθησης» δεν εννοείται και δεν συμπεριλαμβάνεται στη λέξη «Παιδείας»; Τι το καινό προσφέρει στο «γηράσκω αεί διδασκόμενος»; Παραγκωνισμένος διατηρείται και ο προσδιορισμός «Θρησκευμάτων», κάτω από τον οποίο στεγάζονται και φιλοξενούνται όλες οι θρησκείες. Από τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ για την αλλαγή του ονόματος τηρήθηκε ιχθυοπρεπής σιωπή, σύνηθες άλλωστε φαινόμενο για ζητήματα βαρύνουσας σημασίας από τους καθ’ ύλην αρμόδιους φορείς.
Γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματός μας: «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Τότε, γιατί απαλείφθηκε ο χαρακτηρισμός «Εθνικής» (Παιδείας); Η παράλειψη αυτή, δε συνιστά πράξη αντισυνταγματική; Δεν αντίκειται τόσο στο γράμμα όσο και στο πνεύμα του Συντάγματος;
Χρέος ασφαλώς όλων των εκπαιδευτικών είναι να σέβονται τις πολιτισμικές διαφορές των μαθητών, όπως συνέβαινε πάντα. Όμως ο ρόλος της εθνικής παιδείας είναι να μεταδώσει στη νέα γενιά τη γλώσσα μας, τη μακραίωνη και ένδοξη ιστορία,, την ελληνορθόδοξη παράδοση της πατρίδας μας, και γενικά ό,τι συνιστά την εθνική μας ταυτότητα και ιδιοπροσωπία, με σκοπό να καλλιεργήσει στους νέους εθνική συνείδηση. Έτσι το έργο και η αποστολή του αληθινού και ευσυνείδητου δασκάλου σφραγίζει την εθνική Παιδεία και προσδιορίζεται ως λειτούργημα..
Επίσης χάρη στον εθνικό χαρακτήρα της παιδείας μας, το αρμόδιο Υπουργείο υπερβαίνοντας τα όρια του κράτους, αποστέλλει σχολικά βιβλία στις χώρες της διασποράς, όπου παρεπιδημούν Έλληνες. Αλήθεια, ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις, αν από την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου παραλειπόταν ο προσδιορισμός «Εθνική»; Και μήπως πρόκειται να παραλειφθεί ο προσδιορισμός και από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Χωρίς εθνική Παιδεία, όμως, πώς είναι δυνατόν να σταθεί, να τροφοδοτηθεί και να εμπνευστεί η εθνική άμυνα; Υπάρχει ωστόσο το «Εθνικό Συμβούλιο» του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί οι άλλοι λαοί συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό για το αντίστοιχο Υπουργείο; Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ονομάζεται Ministere de L’ Education nationale (Εθνικής). Μήπως η Γαλλία είναι λιγότερο πολυπολιτισμική από μας;
Η νέα ονομασία του Υπουργείου, χωρίς κανένα προσδιορισμό, παραπέμπει σε παιδεία ανεθνική ή ουδετεροεθνή. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες στην πατρίδα μας μιας πραγματικής «εθνοκτονίας». Ποικιλοτρόπως διατυμπανίσθηκε ότι το «εθνικό κράτος», όπως είναι γνωστό από τον 19ο αιώνα, δε μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα κα τις αναγκαιότητες της νέας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Υποστηρίχθηκε επίσης ότι η ιδέα του έθνους, όπως και η εθνική ιστορία, είναι «κατασκευές» της αστικής τάξης του 19ου αι. και πρέπει ν’ αντικατασταθούν και να συμμορφωθούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σημερινής πραγματικότητας. Πρακτική εφαρμογή αυτών των θέσεων, αποτελούν τα καινούρια σχολικά βιβλία, τα πλήρως εναρμονισμένα με τις αρχές της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης πραγμάτων. Μεγάλοι σταθμοί και σπουδαίες ιστορικές μορφές της εθνικής μας ιστορίας απαξιώνονται και υποβαθμίζονται, ενώ αντίθετα προβάλλονται και υπερτονίζονται θέματα ήσσονος σημασίας και αινιγματικής ιδεολογίας.
Παρωχημένος, λοιπόν, αναχρονιστικός ο όρος εθνική, αφού «ξεπεράστηκε» (προσπαθούν να μας το επιβάλλουν) και η έννοια του έθνους!
Αν όμως ξεχάσουμε τον εαυτό μας, σύντομα θα μας ξεχάσει και ο κόσμος. Ποιες άραγε συλλογικότητες θα μπορέσουν ν’ αντικαταστήσουν τους αρχαιότερους και ευρύτερους όρους, ώστε να συνεγείρουν και τον απόδημο ελληνισμό και παράλληλα να δίνουν όραμα και πνοή στις λεηλατημένες ψυχές των παιδιών, που παραπαίουν ανερμάτιστα, δίχως ιδανικά;
Τι άλλο τεκταίνεται εις βάρος του «προδομένου και ευκολόπιστου λαού» μας; Πάντως προς το παρόν, συζητείται η αποκαθήλωση των εικόνων από τις σχολικές αίθουσες, καθώς και η παραμονή ή όχι της διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο.
Ελπίζουμε στην αφύπνιση των συνειδήσεων.
Υπουργείο ποιας Παιδείας;
Μετά την κατάργηση του Υπουργείου Μακεδονίας-Θράκης διαγράφτηκε και ο όρος «εθνική» από την ονομασία του Υπουργείου Παιδείας. Είναι γνωστό ότι από τα πρώτα Υπουργεία που ιδρύθηκαν, μετά τη σύσταση του ελληνικού κράτους, υπήρξε το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας. Ποια η ιστορία της ονομασίας του συγκεκριμένου Υπουργείου; Μια σύντομη ιστορική αναδρομή στις ονομασίες του, θα μας οδηγήσει σε ασφαλέστερα συμπεράσματα.
Η Α΄ Εθνοσυνέλευση (Επίδαυρος-1822) εξέλεξε 8 υπουργούς, από τους οποίους ο 7ος ήταν, ο της θρησκείας. Το 1827, με το Πολιτικό Σύνταγμα της Ελλάδος, ψηφίστηκε (στην Τροιζήνα) ως 6η η Γραμματεία «επί του Δικαίου και της Παιδείας». Επί Καποδίστρια ορίστηκαν 6 Υπουργεία, εκ των οποίων το 5ο το «της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως και των Εκκλησιαστικών πραγμάτων». Επί Όθωνα θεσπίστηκε η διχοτόμηση στο «Υπουργείο Εκκλησιαστικών» και στο «Υπουργείο της Δημοσίας Εκπαιδεύσεως». Μετά από λίγους μήνες όμως συγχωνεύθηκαν στο «των Εκκλησιαστικών και της Παιδείας». Το 1926, μετονομάζεται σε Υπουργείο «Θρησκευμάτων και Παιδείας» μέχρι το 1937, οπότε προστίθεται και ο προσδιορισμός «εθνικής» (Παιδείας). Το 1951, ονομάζεται Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων και του δίδεται η 7η σειρά, κατά τάξη.
Παρατηρεί λοιπόν κάποιος ότι, ενώ οι υπόδουλοι ραγιάδες αγωνίστηκαν «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία», μετά την απελευθέρωση το νεοελληνικό μας κράτος βαθμιαία αποστασιοποιείται από την κιβωτό του Γένους, την Εκκλησία μας, εκφράζοντας την αχαριστία του προς τα κελεύσματα των εξ Εσπερίας φωτιστών…
Από το 2009 (Οκτώβριο) μετονομάζεται σε «Υπουργείο Παιδείας, δια βίου Μάθησης και Θρησκευμάτων», για να υλοποιηθεί μία ακόμη μεταρρύθμιση στην πλάτη της πολυώδυνης παιδείας μας.
Γιατί άραγε; Μπορεί χωρίς καμία δημοκρατική συζήτηση και χωρίς κανένα βάσανο και αιτιολόγηση να μετονομάζεται ένα Υπουργείο; Δεν έπρεπε οι προθέσεις αυτές να γνωστοποιηθούν στο λαό, πριν προσέλθει στις κάλπες; Επιπλέον, η προσθήκη του εμπρόσθετου «δια βίου Μάθησης» δεν εννοείται και δεν συμπεριλαμβάνεται στη λέξη «Παιδείας»; Τι το καινό προσφέρει στο «γηράσκω αεί διδασκόμενος»; Παραγκωνισμένος διατηρείται και ο προσδιορισμός «Θρησκευμάτων», κάτω από τον οποίο στεγάζονται και φιλοξενούνται όλες οι θρησκείες. Από τη ΔΟΕ και την ΟΛΜΕ για την αλλαγή του ονόματος τηρήθηκε ιχθυοπρεπής σιωπή, σύνηθες άλλωστε φαινόμενο για ζητήματα βαρύνουσας σημασίας από τους καθ’ ύλην αρμόδιους φορείς.
Γνωρίζουμε ότι σύμφωνα με το άρθρο 16 παρ. 2 του Συντάγματός μας: «Η Παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Κράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Ελλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες». Τότε, γιατί απαλείφθηκε ο χαρακτηρισμός «Εθνικής» (Παιδείας); Η παράλειψη αυτή, δε συνιστά πράξη αντισυνταγματική; Δεν αντίκειται τόσο στο γράμμα όσο και στο πνεύμα του Συντάγματος;
Χρέος ασφαλώς όλων των εκπαιδευτικών είναι να σέβονται τις πολιτισμικές διαφορές των μαθητών, όπως συνέβαινε πάντα. Όμως ο ρόλος της εθνικής παιδείας είναι να μεταδώσει στη νέα γενιά τη γλώσσα μας, τη μακραίωνη και ένδοξη ιστορία,, την ελληνορθόδοξη παράδοση της πατρίδας μας, και γενικά ό,τι συνιστά την εθνική μας ταυτότητα και ιδιοπροσωπία, με σκοπό να καλλιεργήσει στους νέους εθνική συνείδηση. Έτσι το έργο και η αποστολή του αληθινού και ευσυνείδητου δασκάλου σφραγίζει την εθνική Παιδεία και προσδιορίζεται ως λειτούργημα..
Επίσης χάρη στον εθνικό χαρακτήρα της παιδείας μας, το αρμόδιο Υπουργείο υπερβαίνοντας τα όρια του κράτους, αποστέλλει σχολικά βιβλία στις χώρες της διασποράς, όπου παρεπιδημούν Έλληνες. Αλήθεια, ποιες θα ήταν οι αντιδράσεις, αν από την Εθνική μας ομάδα ποδοσφαίρου παραλειπόταν ο προσδιορισμός «Εθνική»; Και μήπως πρόκειται να παραλειφθεί ο προσδιορισμός και από το Υπουργείο Εθνικής Άμυνας; Χωρίς εθνική Παιδεία, όμως, πώς είναι δυνατόν να σταθεί, να τροφοδοτηθεί και να εμπνευστεί η εθνική άμυνα; Υπάρχει ωστόσο το «Εθνικό Συμβούλιο» του κυβερνώντος κόμματος. Γιατί οι άλλοι λαοί συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το χαρακτηρισμό για το αντίστοιχο Υπουργείο; Στη Γαλλία, για παράδειγμα, ονομάζεται Ministere de L’ Education nationale (Εθνικής). Μήπως η Γαλλία είναι λιγότερο πολυπολιτισμική από μας;
Η νέα ονομασία του Υπουργείου, χωρίς κανένα προσδιορισμό, παραπέμπει σε παιδεία ανεθνική ή ουδετεροεθνή. Δυστυχώς, τον τελευταίο καιρό γινόμαστε μάρτυρες στην πατρίδα μας μιας πραγματικής «εθνοκτονίας». Ποικιλοτρόπως διατυμπανίσθηκε ότι το «εθνικό κράτος», όπως είναι γνωστό από τον 19ο αιώνα, δε μπορεί ν’ αντιμετωπίσει τα προβλήματα κα τις αναγκαιότητες της νέας «πολυπολιτισμικής κοινωνίας». Υποστηρίχθηκε επίσης ότι η ιδέα του έθνους, όπως και η εθνική ιστορία, είναι «κατασκευές» της αστικής τάξης του 19ου αι. και πρέπει ν’ αντικατασταθούν και να συμμορφωθούν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της σημερινής πραγματικότητας. Πρακτική εφαρμογή αυτών των θέσεων, αποτελούν τα καινούρια σχολικά βιβλία, τα πλήρως εναρμονισμένα με τις αρχές της παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης πραγμάτων. Μεγάλοι σταθμοί και σπουδαίες ιστορικές μορφές της εθνικής μας ιστορίας απαξιώνονται και υποβαθμίζονται, ενώ αντίθετα προβάλλονται και υπερτονίζονται θέματα ήσσονος σημασίας και αινιγματικής ιδεολογίας.
Παρωχημένος, λοιπόν, αναχρονιστικός ο όρος εθνική, αφού «ξεπεράστηκε» (προσπαθούν να μας το επιβάλλουν) και η έννοια του έθνους!
Αν όμως ξεχάσουμε τον εαυτό μας, σύντομα θα μας ξεχάσει και ο κόσμος. Ποιες άραγε συλλογικότητες θα μπορέσουν ν’ αντικαταστήσουν τους αρχαιότερους και ευρύτερους όρους, ώστε να συνεγείρουν και τον απόδημο ελληνισμό και παράλληλα να δίνουν όραμα και πνοή στις λεηλατημένες ψυχές των παιδιών, που παραπαίουν ανερμάτιστα, δίχως ιδανικά;
Τι άλλο τεκταίνεται εις βάρος του «προδομένου και ευκολόπιστου λαού» μας; Πάντως προς το παρόν, συζητείται η αποκαθήλωση των εικόνων από τις σχολικές αίθουσες, καθώς και η παραμονή ή όχι της διδασκαλίας της Αρχαίας Ελληνικής Γλώσσας στο Γυμνάσιο.
Ελπίζουμε στην αφύπνιση των συνειδήσεων.
