Η γιαγιά και η εγγονή
(ένα μουσικό παραμύθι,
βασισμένο στο Νανούρισμα της γιαγιάς –
στίχοι: Νίκος Κανάκης, μουσική Ορφέας Περίδης)
Μία φορά κι έναν καιρό, σε μία πόλη κοντινή, η γιαγιά μας η καλή την εγγόνα θέλει να κοιμίσει. Η μικρή έχει επαναστατήσει.
«Κοιμήσου, κοκόνα μου γλυκιά, θα σε κρατώ στην αγκαλιά», λέει ψιθυριστά στη μικρή την εγγονή.
Το μικρό κορίτσι, όμως, πονηρά χαμογελά και νανούρισμα από τη γιαγιά ζητά. «Αχ, κορίτσι μου γλυκό, δεν ξέρω εγώ να τραγουδώ!»
Τι να κάνω δεν κατέχω
να σου τραγουδήσω θέλω
και καλή φωνή δεν έχω.
Τι να κάνει η γιαγιά, στο ποτάμι κατεβαίνει, τη μικρή από το χέρι την κρατά και το φεγγάρι το παρακαλά.
«Φεγγαράκι, φωτεινό, νανούρισε το μικρό μου, γλυκά να κοιμηθεί και να μεγαλώσει ως την αυγή».
Το φεγγάρι δεν έχει τίποτα άλλο να κάνει, παρά να χαμηλώσει ακόμη πιο πολύ το φως του. Αυτό δεν είναι αρκετό για το κορίτσι το μικρό.
Η γιαγιά το αηδόνι αναζητά για να τραγουδήσει αυτό ένα νανούρισμα γλυκό. Κι αν εκείνο δεν μπορέσει, σε ένα τζιτζίκι ή έναν γρύλο θα αναθέσει.
Τρέχω στο ποτάμι τρέχω
τ αηδονάκι να σου φέρω
κι αν δεν το βρω κι αν μου φύγει
τρέχω για να παραγγείλω
στο τζιτζίκι και στο γρύλο.
Το αηδονάκι το γλυκό έχει βραχνιάσει στο λαιμό και δε βγαίνει νότα σωστή για να κοιμηθεί η μικρή. Τα τζιτζίκια και οι γρύλοι; Ροχαλίζουνε πολύ. Η γιαγιά κάτι άλλο πρέπει να σκεφτεί.
Ο βοσκός, ίσως, μπορέσει να κοιμίσει της κόρης της τη θυγατέρα με τη μαγική του τη φλογέρα.
Τρέχω στο λιβάδι πέρα
στην αυλή μας να σου φέρω
το βοσκό με τη φλογέρα
Φτάνουν έξω από το παχνί – απόλυτη σιγή. Τα πρόβατα κι ο βοσκός έχουν όλοι κοιμηθεί. Μόνο το μικρό κορίτσι τα μάτια έχει ανοιχτά και τη γιαγιά του την κοιτά.
Η γιαγιά κρατώντας τη μικρή σφιχτά στο σπίτι τους γύρνα. Βάζει στην κούνια τη μικρή. Της φτιάχνει χαμομήλι για να πιει. Εκείνη; Έχει ήδη σηκωθεί και ζητά στην αγκαλιά να μπει.
Η γιαγιά την παίρνει αγκαλιά, με αγάπη την κοιτά και αρχινά να τραγουδά. Το κορίτσι το μικρό κλείνει τα μάτια στο λεπτό και κοιμάται βαθιά στη ζέστη την αγκαλιά.
Τι να κάνω δεν κατέχω,
θέλω να σε νανουρίσω
και γλυκά να σε κοιμίσω
Ξέρετε, τώρα, ποιος κοιμάται από την κούραση ακόμη πιο βαθιά; Ξέρετε;
Η καλή μας η γιαγιά!
Τι να κάνω δεν κατέχω
να σε νανουρίσω θέλω
και καλή φωνή δεν έχω.