Η 3η Δεκεμβρίου έχει καθιερωθεί διεθνώς από τον Ο.Η.Ε. ως παγκόσμια ημέρα για τα άτομα με αναπηρία. Η μέρα αυτή είναι μια ευκαιρία για να ενημερωθούμε όλοι και να ενδιαφερθούμε για τα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία.
Στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υπολογίζεται ότι ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία ανέρχεται σε 37 εκατομμύρια άτομα. Αριθμός που αντιστοιχεί στο 10% του πληθυσμού.
Όταν αναφερόμαστε σε ειδικές ανάγκες εννοούμε κάθε πνευματική ή σωματική αναπηρία η οποία χρίζει ειδικής μεταχείρισης ώστε το άτομο να αναπτύξει ισότιμα όλες τις ικανότητες του και να ενταχθεί στη κοινωνία.
Αυτές μπορεί να είναι αισθητηριακές αναπηρίες (τύφλωση, κώφωση) σωματικές αναπηρίες, (εγκεφαλική παράλυση, ακρωτηριασμένα άκρα) νοητική καθυστέρηση, χρωμοσωμικά σύνδρομα, Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή, ειδικές μαθησιακές δυσκολίες.
Οι αναπηρίες δε μοιάζουν όλες μεταξύ τους, ούτε έχουν τον ίδιο βαθμό δυσκολίας … και φυσικά ένα άτομο με αναπηρία, εκτός από την αναπηρία του, διαθέτει χαρίσματα, ικανότητες και μπορεί να προσφέρει στην κοινωνία και τους συνανθρώπους του.
Κατά καιρούς τα άτομα με αναπηρία χαρακτηρίστηκαν ως προβληματικά, απροσάρμοστα, υπολειπόμενα, αποκλίνοντα, ειδικά. Στα σχολεία οι μαθητές με ειδικές ανάγκες αντιμετωπίστηκαν ως ανίκανοι να μάθουν και να εξελιχθούν ή ακόμα και αποκλείστηκαν από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Οι άνθρωποι με αναπηρία, όμως, δεν είναι άρρωστοι και καταδικασμένοι, ούτε φυσικά άτομα με … ειδικές ικανότητες. Είναι άνθρωποι με χαρίσματα και δυσκολίες, με όνειρα και ανάγκες, με δικαιώματα και υποχρεώσεις… όπως όλοι μας!
Η αναπηρία τους δεν αποτελεί προσωπική τους επιλογή την οποία μπορούν να αρνηθούν οι ίδιοι ή εμείς. Ας σκεφτούμε μάλιστα ότι όλοι μας ανεξαιρέτως μπορεί να βιώσουμε κατά τη διάρκεια της ζωής μας καταστάσεις αναπηρίας, προσωρινές ή μόνιμες.
Τι μπορούμε να κάνουμε εμείς για τα άτομα με αναπηρία στην καθημερινή μας ζωή;
Πολλά!!! Από το να μην παρκάρουμε στις θέσεις αναπήρων και να κάνουμε υπομονή όταν περπατούν ή ψωνίζουν μπροστά μας, μέχρι να τους βοηθάμε όταν χρειάζεται να ανέβουν στο πεζοδρόμιο ή να περάσουν το δρόμο.
Κυρίως, όμως, με το να σεβόμαστε τη διαφορετικότητά τους, να καταλαβαίνουμε ότι κάτι που για μας είναι εύκολο και απλό για εκείνους μπορεί να χρειάζεται περισσότερο κόπο και ιδιαίτερη στήριξη ή βοήθεια.
Μπορούμε να τους δίνουμε λίγο από το χρόνο μας, να κοιτάζουμε στα μάτια και την ψυχή τους και να προσπαθούμε να μπούμε στη θέση τους. Πώς είναι να μην μπορείς να διασχίσεις το δρόμο, να δεις τον ήλιο, τα λουλούδια και τη θάλασσα; Να μην ακούς τη μουσική; Να μην καταλαβαίνεις αμέσως αυτά που γίνονται γύρω σου; Να χρειάζεσαι στήριξη για να κάνεις αυτό που οι άλλοι κάνουν μόνοι τους;
Μπορούμε να τους δίνουμε την αγάπη, το ενδιαφέρον, τη φιλία μας και την ευκαιρία να ανακαλύψουμε τα ενδιαφέροντα και τις ικανότητές τους.
Και φυσικά να μην ξεχνάμε ότι οι άνθρωποι με αναπηρία δε ζουν μόνο στις 3 Δεκέμβρη. Ζουν κάθε μέρα και αξίζουν το σεβασμό μας κάθε μέρα!