Η Γ’ Λυκείου γράφει για το Ολοκαύτωμα:

Το σχολείο μας τίμησε σήμερα, 27 Ιανουαρίου, την παγκόσμια ημέρα μνήμης θυμάτων του Ολοκαυτώματος που αποτελεί μια από τις πιο μελανές σελίδες της ανθρώπινης ιστορίας. Παρουσιάστηκε η κτηνωδία των Ναζί που εξόντωσαν 6.000.000 Εβραιους και άλλες μειονότητες. Οι μαθητές συνειδητοποίησαν ότι αυτά δεν είναι απλώς αριθμοί, αλλά αφορούν ανθρώπους  με όνειρα, οικογένειες και ζωές που ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν, καθώς αφανίστηκαν μέσα από ενα σύστημα βίας, μίσους και απανθρωπιάς.

Επιπλέον, τα παιδιά παρατήρησαν και σχολίασαν εικόνες των στρατοπέδων συγκέντρωσης, ουρές ανθρώπων που βάδιζαν προς τον θάνατο, μάτια παιδιών που έχασαν την αθωότητα τους και κατέγραψαν σε φύλλα εργασίας τα συναισθήματα τους. Όλοι συνειδητοποίησαν ότι η σιωπή αυτών των θυμάτων ηχεί εκκωφαντικά και υπενθυμίζει τη φρίκη που μπορεί να γεννηθεί, όταν ο φανατισμός στραγγαλίζει τη λογική.

Το Ολοκαύτωμα μας διδάσκει τη σημασία του σεβασμού προς τη διαφορετικότητα. Είναι ένα κάλεσμα για εγρήγορση, για καταδίκη της μισαλλοδοξίας! Είναι μια κραυγή για δικαιοσύνη και μνήμη.

Σε μια εποχή έντονου ρατσισμού και διακρίσεων, η νέα γενιά δεν πρέπει να επιτρέψει στη λήθη να αδρανοποιήσει την αντίσταση κάθε ανθρώπου απέναντι στην αδικία και την απανθρωπιά. Το ποτέ ξανά ας είναι σύνθημα των αγώνων της για ειρήνη, δικαιοσύνη, συναδέλφωση.

Ποίημα για το Ολοκαύτωμα από τις μαθήτριες της Γ’ Λυκείου

Μνήμη και φως

Μια σκιά στον χρόνο,φωνές σβηστές,

ψυχές που χάθηκαν στις σιωπές.

Να θυμόμαστε πάντα,ποτέ ξανά,

για την ανθρωπότητα μια δεύτερη αρχή μπροστά.

Συλλογικό ποίημα  της Β’ Λυκείου

Μες στο Ολοκαύτωμα, εκεί,

όπως στα λέω,

χάνονται άνθρωποι πολλοί

δίχως αιτία και αφορμή.

Οι άνθρωποι όλοι είναι ίσοι

και ρωτάω το γιατί

να έρθουν οι Ναζί

να τους κλέψουν τη ζωή!

Το ημερολόγιο ενός κυνηγημένου από το καθεστώς των Ναζί

της Παρασκευής Κ. της Β’ Γυμνασίου

Αγαπημένο μου ημερολόγιο,

ακόμα εδώ! Ακόμα μια ίδια ημέρα για εμάς που μένουμε τώρα εδώ. Όχι, επειδή το θέλουμε. Αναγκάστηκαμε. Περιμένουμε όμως αυτή τη μέρα, τη μέρα που θα φωτίσει ο ήλιος την καμένη μας καρδιά. Τη μέρα που θα πέσει το τελευταίο δάκρυ.

Τον γυρισμό στην πατρίδα περιμένουμε. Δεν είμαστε μετανάστες. Δεν ξεχνάμε. Είμαστε σε άλλο τόπο αλλά δεν ξεχνάμε αυτούς που έμειναν πίσω, αυτούς που βασανίζονται, που σκοτώνονται, που καίγονται. Το χώμα ποτισμένο με αίμα. Εμείς κρατάμε φυλαγμένα τα δάκρυά μας, να το ποτίσουμε, όταν επιστρέψουμε.

Τα αυτιά μας δεν ακούνε αλλά η ψυχή μας ουρλιάζει. Κλαίει με λυγμούς. Χιλιάδες θύματα, πόλεμος… Ποιος τα θέλει όλα αυτά; Εμείς,πάντως, όχι!

Η 21η Δεκεμβρίου, η πιο σκοτεινή μέρα του χρόνου, φωτίστηκε για ακόμη μια φορά με την απλόχερη λάμψη του βιβλίου, στο πλαίσιο της δράσης «Χάρισε ένα βιβλίο, δυνάμωσε το φως!». Για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά, το Γυμνάσιο – Λ.Τ. Βιλίων συμμετείχε σε αυτήν την πρωτοβουλία, η οποία μετατρέπει τη μεγαλύτερη νύχτα του χρόνου σε μια γιορτή ανάγνωσης.

Παρόλο που η 21η Δεκεμβρίου φέτος έπεσε Σάββατο, η δράση πραγματοποιήθηκε νωρίτερα, την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου, με σκοπό να συμμετάσχουν όλοι οι μαθητές και οι εκπαιδευτικοί του σχολείου. Η ημέρα αυτή αποτέλεσε μια ευκαιρία για να μοιραστούμε βιβλία και να ενισχύσουμε τη φιλαναγνωσία στην κοινότητά μας, προσφέροντας φως στις ψυχές των μαθητών μας.

Την Παρασκευή 20 Δεκεμβρίου, η σχολική βιβλιοθήκη του Γυμνασίου – Λ.Τ. Βιλίων γέμισε με μαθητές και εκπαιδευτικούς, που είχαν την ευκαιρία να δανειστούν βιβλία ή και να δωρίσουν βιβλία στη βιβλιοθήκη μας, ενισχύοντας το υλικό της και προσφέροντας τη δυνατότητα σε ακόμη περισσότερους μαθητές να ανακαλύψουν νέες ιστορίες και γνώσεις. Τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να επιλέξουν βιβλία που τους ενδιέφεραν, να ανακαλύψουν νέες ιστορίες και να συζητήσουν για  τα αγαπημένα τους βιβλία με τους φίλους τους.

Αυτή η διαφορετική μέρα υπενθύμισε σε όλους ότι  το διάβασμα δεν είναι μόνο μια ατομική δραστηριότητα, αλλά και μια κοινή εμπειρία που μας ενώνει όλους.

Η Ιδέα Πίσω από τη Δράση

Η δράση «Χάρισε ένα βιβλίο, δυνάμωσε το φως!» εμπνέεται από το ισλανδικό έθιμο Jólabókaflóð, τη Χριστουγεννιάτικη Βιβλιοπλημμύρα, που διαρκεί πάνω από 80 χρόνια στην Ισλανδία. Σύμφωνα με το έθιμο, οι Ισλανδοί αγοράζουν, ανταλλάσσουν και διαβάζουν βιβλία την παραμονή των Χριστουγέννων, δημιουργώντας μια γιορτή φωτός μέσα στο σκοτάδι του χειμώνα. Εμπνευσμένος από αυτή την υπέροχη παράδοση, ο Απόστολος Πάππος από το Elniplex αποφάσισε να φέρει το Jólabókaflóð στην Ελλάδα και να δημιουργήσει την εν λόγω δράση.

Η πρωτοβουλία αυτή, που πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Ελληνικού και Κυπριακού Υπουργείου Πολιτισμού, καθώς και με την υποστήριξη της Διεθνούς Οργάνωσης Βιβλίων για τη Νεότητα (IBBY), έχει καταφέρει να ξεπεράσει τα σύνορα και να ενθουσιάσει μαθητές και βιβλιόφιλους σε όλη την Ελλάδα και την Κύπρο. Στόχος της είναι να ενισχύσει τη φιλαναγνωσία και να προάγει το βιβλίο ως μέσο φωτισμού και έμπνευσης.

Ομάδα εργασίας: Α’, Β’, Γ’ Γυμνασίου, Α’, Β’, Γ’ Λυκείου

Υπεύθυνη βιβλιοθήκης και Ομίλου Φιλαναγνωσίας: Μαρία Τζαβάρα

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ανθρώπινων Δικαιωμάτων ( 10 Δεκεμβρίου 2024) , οι μαθητές και μαθήτριες του Γυμνασίου – Λ.Τ. Βιλίων παρακολούθησαν  τη γαλλόφωνη ταινία «Οικογένεια Μπελιέ» (La Famille Βélier) και  προβληματίστηκαν για θέματα κοινωνικής ισότητας, οικογενειακών σχέσεων και αποδοχής της διαφορετικότητας. Η ταινία, που συνδυάζει χιούμορ και συγκίνηση, άγγιξε πολλές πτυχές των ανθρώπινων δικαιωμάτων, κάνοντάς την ιδιαίτερα επίκαιρη για τη  σημαντική αυτή ημέρα.

Η προβολή της ταινίας εντάχθηκε στην προσπάθεια του σχολείου να αναδείξει τη σημασία της διαφορετικότητας και της συμπερίληψης, βασικές αξίες που κατοχυρώνονται από τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Η ταινία μάς υπενθυμίζει ότι κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να ζει σε έναν κόσμο όπου η αναπηρία, οι κοινωνικές συνθήκες ή άλλες διαφορές δεν θα πρέπει να αποτελούν εμπόδιο για την επίτευξη των ονείρων του.

Μετά την προβολή, οι μαθητές συμμετείχαν σε μια εποικοδομητική συζήτηση, στην οποία ανέλυσαν τα θέματα που θίγονται στην ταινία και τη σχέση τους με τα ανθρώπινα δικαιώματα. Κεντρικά σημεία της συζήτησης ήταν η αξία των οικογενειακών δεσμών αλλά και  η προσωπική ανάπτυξη και η ελευθερία επιλογής. Τα παιδιά συζήτησαν τις δυνατότητες και τις δυσκολίες που συναντά κάποιος, όταν αποφασίζει να ακολουθήσει τα όνειρά του, ειδικά όταν αυτό έρχεται σε αντίθεση με τις ανάγκες ή τις προσδοκίες άλλων. Επιπλέον, ιδιαίτερα τονίστηκε το θέμα της αναπηρίας και του δικαιώματος κάθε ατόμου να ζει με αξιοπρέπεια και χωρίς περιορισμούς.

Λίγα λόγια για την ταινία

Η ταινία στέλνει ένα πολύτιμο μήνυμα για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα

Η «Οικογένεια Μπελιέ» αφηγείται την ιστορία μιας οικογένειας αγροτών στη Γαλλία.  Ολα τα μέλη της οικογένειας, εκτός από την έφηβη Πόλα, είναι κωφά. Η ίδια αναλαμβάνει τον ρόλο της επικοινωνίας με τον υπόλοιπο κόσμο για την οικογένειά της, ενώ παράλληλα ανακαλύπτει το ταλέντο της στη μουσική. Η ταινία εξετάζει την ένταση ανάμεσα στην προσωπική ανεξαρτησία και την αφοσίωση στην οικογένεια, ενώ αποτυπώνει την ανθρώπινη ανάγκη για επικοινωνία, αποδοχή και ισότητα, στοιχεία που συνδέονται άμεσα με τα θεμελιώδη δικαιώματα όλων των ανθρώπων.

Ομάδα εργασίας: Α’, Β’, Γ’ Γυμνασίου, Α’, Β’, Γ’ Λυκείου

Υπεύθυνες καθηγήτριες: Φρόσω Πανουσάκη, Αικατερίνη Σωτηρία

Οι μαθητές και μαθήτριες του Ομίλου Φιλαναγνωσίας του σχολείου μας με γιορτινή διάθεση, αφού διάβασαν την επιστολή Κάποια Χριστούγεννα του Γρηγόρη Ξενόπουλου, συνδύασαν την ανάγνωση με την τέχνη και σχεδίασαν πολύχρωμους σελιδοδείκτες με χριστουγεννιάτικα μοτίβα και  μηνύματα που προάγουν τη φιλαναγνωσία .Στη συνέχεια τα παιδιά χάρισαν τους  σελιδοδείκτες  στους καθηγητές και στις καθηγήτριές του ως μικρό δώρο, με στόχο να διαδώσουν το μήνυμα για την αξία της φιλαναγνωσίας και να μοιραστούν την αγάπη για τα λογοτεχνικά βιβλία. Τέλος, τα παιδιά εξασκήθηκαν στη δημιουργική γραφή και έγραψαν πρωτότυπα κείμενα με θέμα τα Χριστούγεννα.

Πριν τα Χριστούγεννα

του μαθητή Φώτη Λ.

Τις μέρες πριν τα  Χριστούγεννα όλος ο κόσμος είναι γεμάτος χαρά και προσμονή.

Δεν είναι μόνο η γιορτή που έρχεται αλλά και η αίσθηση ότι τα πάντα γύρω μας ανανεώνονται και η ελπίδα ξαναγεννιέται.

Αυτές οι ημέρες δεν είναι απλώς για να γιορτάσουμε το παρελθόν ή το μέλλον, αλλά για να θυμόμαστε πως κάθε χρονιά που ξεκινά είναι μια νέα αρχή.

Κάποια Χριστούγεννα στο μικρό χωριό

του μαθητή ‘Ελβις Μ.

Κάποτε τα Χριστούγεννα τα γιόρταζαν τρεις μέρες νωρίτερα στο μικρό χωριό. Οι εορτασμοί ξεκινούσαν στις 22 του Δεκέμβρη. Την πρώτη ημέρα οι κάτοικοι μαζεύονταν στην πλατεία γύρω από ένα τεράστιο ξύλο που έκαιγε, τραγουδούσαν τα κάλαντα και έλεγαν ιστορίες για τη γέννηση του Χριστού. Τη δεύτερη ημέρα, κάθε οικογένεια προσέφερε μικρά δώρα στους γείτονές της, όπως ψωμί ή κεριά, δείχνοντας αγάπη και αλληλεγγύη. Την τρίτη ημέρα, όλοι ανέβαιναν στον λόφο με κεριά τραγουδώντας ύμνους στη μικρή εκκλησία. Όταν ξημέρωνε η 25η Δεκεμβρίου, το χωριό γέμιζε χαρά! Η παράδοση θύμιζε πως τα Χριστούγεννα είναι αγάπη και ενότητα.

Τα διαφορετικά Χριστούγεννα μιας έφηβης

της μαθήτριας Μαρίας Κ.

Κάποτε τα Χριστούγεννα τα γιόρτασα την Πρωτοχρονιά. Ήταν 25 Δεκεμβρίου, ανήμερα Χριστούγεννα, και όλοι γιόρταζαν με τις οικογένειές τους χαρούμενα. Εγώ όμως είχα κάτι διαφορετικό…

Είχα μια πολύ καλή φίλη, η οποία είχε αρρωστήσει σοβαρά και έπρεπε να μεταφερθεί στο νοσοκομείο. Εγώ είχα αγχωθεί πολύ, γιατί ήταν η καλύτερή μου φίλη. Μετά από λίγες ώρες, ο γιατρός μάς ανακοίνωσε ότι έπασχε από μια πολύ σοβαρή ασθένεια και δεν είχε πολύ χρόνο ζωής. Εγώ στην αρχή δεν μπορούσα να το πιστέψω αλλά μετά από λίγο κατάλαβα ότι πρέπει να το αποδεχτώ. Είχα στεναχωρηθεί τόσο πολύ που δεν είχα όρεξη να κάνω τίποτα. Δεν έτρωγα, δεν έβγαινα έξω και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο εκτός από το να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτά συμβαίνουν και να το ξεπεράσω.

Αφού πέραν λίγες ημέρες, έφτασε η Πρωτοχρονιά. Τότε κατάλαβα ότι η φίλη μου θα με βλέπει από ψηλά και θα ήταν χαρούμενη, αν με έβλεπε κι εμένα χαρούμενη. Επομένως, βγήκα από το δωμάτιό μου και είπα στον εαυτό μου: « Δε θα λυπάσαι πλέον. Θα γιορτάσεις την Πρωτοχρονιά και θα περάσεις ωραία!». ΄‘Ετσι κι έγινε!. Μαζί με την Πρωτοχρονιά γιόρτασα και τα Χριστούγεννα. Τη φίλη μου θα τη θυμάμαι για πάντα…

Τα Χριστούγεννα ενός μετανάστη

του μαθητή Ερμίς Μπ.

Παλιότερα πήγαινα κάθε χρόνο στο σπίτι των γονιών μου, για να τα γιορτάσουμε οικογενειακά. Από τότε που μετακόμισα σε άλλη χώρα, δεν μπορούσα να πάω στο πατρικό σπίτι ούτε για Χριστούγεννα ούτε για Πρωτοχρονιά, διότι δεν είχα καθόλου χρόνο. Δούλευα τουλάχιστον δώδεκα ώρες την ημέρα και ήμουν κουρασμένος συνέχεια. Είχα τέσσερα χρόνια να δω τους δικούς μου στην πατρίδα. Αυτά τα Χριστούγεννα θα προσπαθούσα να πάω, αφού έμαθα ότι ο πατέρας μου αρρώστησε και δεν αισθάνεται καλά. Ήθελα  να τον δω και αυτόν και τη μαμά που είναι μόνη της. Με δυσκολία κατάφερα να πάρω δύο εβδομάδες άδεια.

Την επόμενη ημέρα πέταξα με το αεροπλάνο με προορισμό την πατρίδα. Μετά από ταξίδι αρκετών ωρών έφτασα στη χώρα μου και πήρα άλλο μέσο, για να φτάσω στο σπίτι. Χτύπησα το κουδούνι. Μόλις άνοιξε η πόρτα, όλοι έμειναν έκπληκτοι, διότι είχαν περάσει τόσα χρόνια. Άρχισαν οι αγκαλιές με όλους, το ένα το άλλο… Είδα τον πατέρα μου, συζήτησα μαζί του για τη ζωή μου στη Γερμανία.

‘Εφτασε η παραμονή της Πρωτοχρονιάς και είχαμε καλεσμένους πολλούς για τραπέζι το βράδυ. Γιορτάσαμε όλοι μαζί. Την επόμενη ημέρα, ο πατέρας δεν ξύπνησε. Καταλάβαμε ότι πήγε ψηλά, στα αστέρια. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε ότι το χειρότερο έγινε την Πρωτοχρονιά. Από τότε δεν έχουμε γιορτάσει ξανά την Πρωτοχρονιά. Εγώ άφησα τη Γερμανία και γύρισα, για να μείνω με τη μητέρα μου την υπόλοιπη ζωή μου.

Ομάδα εργασίας: Β’ Γυμνασίου

Υπεύθυνη καθηγήτρια: Μαρία Τζαβάρα

Στο πλαίσιο του προγράμματος Equal της Τράπεζας Πειραιώς, το οποίο υλοποιεί το σχολείο μας σε συνεργασία με το The Tipping Point, πραγματοποιήθηκε στην Α’ και Β’ Λυκείου εργαστήριο με τίτλο Profession has no gender.

Στόχος του εργαστηρίου ήταν να ευαισθητοποιήσει τους μαθητές και τις μαθήτριες γύρω από τα επαγγελματικά στερεότυπα, τις προκαταλήψεις που συνδέονται με τα φύλα και τις δυνατότητες της ισότητας στον επαγγελματικό τομέα.

Τα παιδιά  συμμετείχαν ενεργά  χωρισμένα σε ομάδες. Στη διάρκεια της πρώτης φάσης της δραστηριότητας, οι μαθητές κατηγοριοποίησαν διάφορα επαγγέλματα σε τρεις κατηγορίες: «ανδρικά», «γυναικεία» και «ουδέτερα» ή «κοινά για τα δύο φύλα». Η κατηγοριοποίηση αυτή φανέρωσε τις κοινωνικές προκαταλήψεις που επηρεάζουν τις επαγγελματικές επιλογές, καθώς και τις στενές αντιλήψεις για τα επαγγελματικά ταλέντα και τις ικανότητες που συνήθως συνδέονται με τα φύλα. Αυτή η δραστηριότητα αποτέλεσε την αφορμή για προβληματισμό σχετικά με τα στερεότυπα που συνδέονται με το φύλο στον επαγγελματικό κόσμο.

Ακολούθησε  ανοικτή συζήτηση, κατά την οποία αναλύθηκαν τα αίτια των στερεοτύπων και οι κοινωνικές επιδράσεις που τα ενισχύουν. Οι μαθητές συζήτησαν για τη σημασία της ισότητας και της ελευθερίας επιλογών χωρίς περιορισμούς λόγω φύλου, καθώς και για τις συνέπειες των στερεοτύπων στην επαγγελματική ανάπτυξη και την προσωπική ευημερία. Παράλληλα, τα παιδιά πρότειναν στρατηγικές για την απόρριψη των διακρίσεων με έμφαση στην παροχή ίσων ευκαιριών για όλες τις κοινωνικές ομάδες.

Στη συνέχεια κάθε ομάδα δημιούργησε  αφίσες σχετικές με το θέμα, οι οποίες ανέδειξαν την αναγκαιότητα της εξάλειψης των περιοριστικών αντιλήψεων.

Μέσα από την ομαδική εργασία, τη δημιουργικότητα και τη συζήτηση, τα παιδιά απέκτησαν μια πιο σφαιρική και ανοιχτόμυαλη προσέγγιση για το πώς τα επαγγελματικά μονοπάτια πρέπει να είναι ανοιχτά σε όλους ανεξαρτήτως φύλου.

Η δράση αυτή εντάσσεται στο ευρύτερο πρόγραμμα Equal, το οποίο αποσκοπεί στην ενίσχυση της ισότητας μεταξύ των φύλων σε όλους τους τομείς της κοινωνίας με έμφαση στην επαγγελματική ένταξη και εξέλιξη των ατόμων.

Το σχολείο μας θα συνεχίσει να υλοποιεί προγράμματα που ενισχύουν την κοινωνική συνείδηση και την προσωπική ανάπτυξη των μαθητών μας, με στόχο τη δημιουργία μιας κοινωνίας χωρίς διακρίσεις.

Ομάδα εργασίας: Α’ Λυκείου, Β’ Λυκείου

Υπεύθυνες καθηγήτριες: Βενετία Κρόμπα, Μαρία Τζαβάρα

Σήμερα όλες οι τάξεις του σχολείου μας παρακολούθησαν στο θέατρο  Λαμπέτη την παράσταση Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα; , η οποία βασίζεται στο ομότιτλο βιβλίο. Ο Κρίστοφερ, ο κεντρικός ήρωας, είναι ένας διαφορετικός έφηβος που πάσχει από το σύνδρομο Άσπεργκερ και αντιμετωπίζει τις προκλήσεις της καθημερινότητας από τη δική του ανατρεπτική οπτική. Οι δικές μας συνήθειες ρουτίνας φαντάζουν άθλος για τον ήρωα. Ο Κρίστοφερ βιώνει την απόρριψη από την ίδια του τη μητέρα. Βρίσκει, όμως, αποδοχή και δένεται ιδιαίτερα με τη δασκάλα του στο ειδικό σχολείο.

Στο τέλος του έργου, ο Κρίστοφερ, αν και απέκτησε νέες εμπειρίες ταξιδεύοντας μόνος του ως το Λονδίνο, αν και διακρίθηκε στο διαγωνισμό Μαθηματικών, αν και έλυσε τον γρίφο σχετικά με τον σκύλο της γειτόνισσας  και εντόπισε τη μητέρα του, αναρωτιέται: «Μπορώ να κάνω τα πάντα, έτσι δεν είναι;»
Το ερώτημα παραμένει ανοιχτό, αφού η σύγχρονη κοινωνία αντιμετωπίζει τη διαφορετικότητα με σκεπτικισμό και έλλειψη ενσυναίσθησης.

Μετά την ολοκλήρωση της παράστασης ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση με τον πρωταγωνιστή του έργου Στέφανο Παπατρέχα και τους υπόλοιπους συντελεστές της ομάδας Μυθωδία.