Σήμερα, 27/03/2025, όλες οι τάξεις του σχολείου μας παρακολούθησαν στο θέατρο Λαμπέτη την εξαιρετική παράσταση «Το Κύμα».

Μετά την ολοκλήρωση της παράστασης ακολούθησε εποικοδομητική συζήτηση με τους συντελεστές της Καλλιτεχνικής ομάδας Μυθωδία.

Λίγα λόγια για την παράσταση:

«Το Κύμα» είναι εμπνευσμένο από ένα πραγματικό κοινωνικό πείραμα που πραγματοποιήθηκε το 1967 από τον Ρον Τζόουνς, καθηγητή πολιτικής ιστορίας σε Λύκειο της Καλιφόρνια. Tο 1981 γυρίστηκε σε κινηματογραφική ταινία που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και την ίδια χρονιά εκδόθηκε σε βιβλίο από τον εξαιρετικό και πολυβραβευμένο συγγραφέα για παιδιά και εφήβους, Τοντ Στράσερ.

Στο πραγματικό πείραμα, ο καθηγητής Τζόουνς, σε μια προσπάθεια να εξηγήσει στους μαθητές του τους παράγοντες που ενισχύουν τη γένεση και την εγκαθίδρυση ολοκληρωτικών καθεστώτων και τους μηχανισμούς που τα στηρίζουν, δοκίμασε να εφαρμόσει στην τάξη ένα αυστηρά οργανωμένο σύστημα με σκληρές ποινές, το οποίο διοικούνταν αυταρχικά από τον ίδιο. Η αίσθηση της συμμετοχής σε αυτό καλλιέργησε ένα κύμα υπέρμετρου ενθουσιασμού στους μαθητές του, στο σχολείο, αλλά ακόμη και σε εκείνον τον ίδιο, όπως παραδέχτηκε αργότερα. Ο Τζόουνς διέκοψε το πρόγραμμα την πέμπτη ημέρα επισημαίνοντας τις ομοιότητες με το κίνημα της νεολαίας των Ναζί και της φρίκης του πολέμου που προκάλεσαν.

Στην καλλιτεχνική απόδοση του πειράματος, όπως αποτυπώθηκε στην ταινία και το βιβλίο, το «διδακτικό» παιχνίδι ρόλων, πάρα πολύ σύντομα, ξεφεύγει από τα όρια και τον έλεγχο, παγιδεύοντας όλους τους εμπλεκόμενους. Μόνο δύο μαθητές αναγνωρίζουν την τρομακτική ορμή του κύματος και συνειδητοποιούν ότι πρέπει να το σταματήσουν πριν να είναι πολύ αργά. . .

Η διασκευή του έργου για την παράσταση, αντιμετωπίζει τη θεματική που πραγματεύεται το βιβλίο και η ταινία με ευαισθησία και σεβασμό ώστε να μπορεί να απευθυνθεί σε όλους τους έφηβους μαθητές, παραμένοντας παράλληλα όσο το δυνατόν πιο συνεπής στο πρωτότυπο.

Η ίδια η παράσταση εξάλλου περισσότερο θέτει ερωτήματα και αναδεικνύει θεματικές προς συζήτηση για τους μαθητές και τους θεατές, παρά δίνει απαντήσεις, αντιμετωπίζοντας τον φασισμό, όχι μόνο ως μακρινό ιστορικό και κοινωνικό φαινόμενο, αλλά ως υπαρκτό ενδεχόμενο με διαφορετικές εκφάνσεις και μορφές.

Κι αλήθεια, τι μορφές έχει ο φασισμός σήμερα;
Μπορεί να ξαναγεννηθεί αυτούσιος ή ως προς κάτι, υπάρχει ακόμη;
Σε τί έχουμε σταματήσει να αντιδρούμε ως άνθρωποι κι ως κοινωνία;
Πόσο έχουμε εξοικειωθεί με τη βία;
Πόσο ελεύθερη είναι η σκέψη και η βούλησή μας;
Πώς γίνεται πια η χειραγώγηση;

Και τελικά, πόσα μαθαίνουμε μέσα από την ιστορία και ποια ευθύνη έχουμε απέναντί της;